Όπου και αν πάω....

Πήγα και ήρθα  τρελά τον τελευταίο καιρό, προς διάφορες κατευθύνσεις και με διάφορους τρόπους... Πέρασα μια εποχή ανασύνταξης και απολογισμών με τον δύσκολο τρόπο που λέει και ένας φίλος μου - όχι πως υπάρχει βέβαια και κανένας πολύ εύκολος τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο-  και νομίζω πως αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο είναι η έμφυτη μου άρνηση να αποδεχτώ πως έχω κάνει λάθη... Και η ακόμα πιο έμφυτη ανάγκη μου να αναζητώ κάθε τόσο καινούρια πράγματα και φρέσκιες συγκινήσεις... Πως να το πω... Η θεωρία μου και η πράξη μου έρχονται συχνά σε σύγκρουση μια που από την μια έχω δημιουργήσει την ζωή που ήθελα ακριβώς - και έχω προσπαθήσει απίστευτα πολύ για να το καταφέρω - και από την άλλη έρχονται μέρες που ξυπνάω με διάθεση να τρέξω και να ανακαλύψω πράγματα που δεν ξέρω καν αν τα χρειάζομαι, ή ακόμα χειρότερα αν έχω κάτι να τα κάνω, μόνο και μόνο για να μην διακινδυνέψω να "χορταριάσω"... Μπορεί να σας περιγράφω κάπως πιο περίπλοκα το middle age crisis τόση ώρα, μπορεί και όχι, πάντως το θέμα είναι πως τόσα χρόνια ψυχανάλυσης και Χοϊμέ μετά, αυτό που κατάφερα είναι να αναγνωρίζω τα συμπτώματα και να τα αναλύω και όχι να βρίσκω θεραπεία...

Βέβαια, στην πραγματικότητα η ψυχή αναγνωρίζει τα σημάδια από την αρχή... Ξέρει που πας να κάνεις λάθος και που όχι και προειδοποιεί αναλόγως με τον δικό της τρόπο, μόνο που εγώ συνήθως επιλέγω να τον αγνοώ όταν δεν με βολεύει ή όταν έχω αποφασίσει να βαρέσω κουτουλιά στον τοίχο έτσι κι αλλιώς.. Και να την ευχαριστηθώ... Και ίσως αυτό είναι που με βοηθάει τελικά να επανασυντάσομαι εύκολα, ή έστω ευκολότερα και κάποια στιγμή να μαζεύω πια τα κουβαδάκια μου και να αναχωρώ για άλλες παραλίες.. Και σε σχέσεις, και σε φιλίες, και σε δουλειές...  Το ότι ξέρω δηλαδή τι κάνω και γιατί, και το ότι μπορώ να βάζω όρια ακόμα και εκεί που δείχνω να έχω χάσει τον έλεγχο τελείως...

Και τελικά η αλήθεια είναι πως όπου κι αν πάω και ότι και αν κάνω, απλά μου υπενθυμίζει και μου επιβεβαιώνει πως τα καλύτερα είναι αυτά που έχω ήδη... Δεκαπέντε περίπου χρόνια πριν βρέθηκα νομίζω στην πιο ξεκάθαρη και διάφανη αναλαμπή της ζωής μου.. Αφού κατάφερα να πιάσω τον απόλυτο πάτο και να ξαναβγώ στην επιφάνεια, ηρέμισα, χαλάρωσα, σκέφτηκα πολύ, πήρα βαθιά ανάσα και αποφάσισα τι χρειαζόμουν για να είμαι ευτυχισμένη,γεμάτη και ασφαλής... Και ξεκίνησα να το κάνω πράξη.. Σιγά σιγά, έβαλα τα πάντα στην πιο απόλυτη ισορροπία που είχα μέχρι σήμερα, μέσα μου και έξω μου, και παρόλο που συνέχισα να φεύγω και να τρέχω και να πηγαινοέρχομαι, ότι έχτισα από τότε αποδείχτηκε απίστευτα σταθερό.. Ακόμα και τον τελευταίο χρόνο που τον πέρασα σε καθεστώς διαρκούς αμφισβήτησης και επαναδιαπραγμάτευσης των πάντων, το προσωπικό μου σύμπαν παρέμεινε εκτυφλωτικά  ροζ και φτιαγμένο από ατσάλι κάτω από το βελούδινο περίβλημα του, και αυτό είναι μια γνώση και μια βεβαιότητα που με στηρίζει σαν βράχος...  Και αν πρέπει να ομολογήσω κάτι για να είμαι εντάξει και με τον εαυτό μου και με τους ανθρώπους που παραμένουν γύρω μου και με στηρίζουν ο καθένας με τον τρόπο του όλα αυτά τα χρόνια, είναι πως υπήρξα εξαιρετικά τυχερή γιατί  ότι και αν άλλαξα, και όσες λάθος επιλογές και αν έκανα - και έκανα αρκετές believe me σε όλα τα επίπεδα- όλες οι σημαντικές παράμετροι εξακολούθησαν να παραμένουν παρούσες.. Και απαράλαχτες..

Και τώρα που για μια ακόμα φορά μετά την κατιγίδα έρχεται το ουράνιο τόξο και που αργά αλλά σταθερά οι ρυθμοί και τα πράγματα επανέρχονται  εκεί που ήταν κάποτε, νοιώθω πραγματικά ανακουφισμένη... Και ενώ ξέρω πως κατά πάσα πιθανότητα κάποια στιγμή θα αρχίσω  πάλι να προκαλώ τριγμούς και να τρέχω, δοκιμάζοντας καινούριες φιλίες, καινούριες δουλειές, νέες εμπειρίες και κάνοντας πάλι τους ανθρώπους της ζωής μου να δυσφορήσουν είτε επιλέξουν να μου το δείξουν είτε όχι, η ουσία παραμένει.. Έχουμε βρει τον τρόπο να αντέχουμε ο ένας τον άλλον γιατί αγαπιόμαστε πολύ... Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που τους δένουν πανίσχυροι δεσμοί, που έχουν δοκιμάσει και έχουν δοκιμαστεί στα δύσκολα (αλλά και στα εύκολα που καμιά φορά κρύβουν μεγαλύτερες παγίδες), και που  έχουμε αποφασίσει απόλυτα συνειδητά να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον όποτε και όπως χρειαστεί.. Και να αποδεχόμαστε τα λάθη και τις αδυναμίες μας, και να δίνουμε χώρο και χρόνο, και να υπερασπιζόμαστε τις επιλογές όλων μας, και να συγχωρούμε, και να κάνουμε και υπερβάσεις... Ξεκινήσαμε κάποτε σαν εραστές, συνάδελφοι, γνωστοί, συμμαθητές, ακόμα και co-bloggers... Και στην πορεία γίναμε  σύντροφοι, φίλοι και πραγματικοί ή εκλεκτικοί συγγενείς... Κυρίως όμως γίναμε ομάδα.. Και μπορεί να μην "δουλεύουμε" το πιο mainstream social project ever, και να μην ανοίγουμε την πιο εύκολη πορτούλα για να χωρέσουν άλλοι άνθρωποι στην ζωή  και τις καρδιές μας, όμως όσοι τολμήσουν και όσοι αντέξουν, και όσοι μέσα σ΄όλο αυτό αναγνωρίζουν πραγματικά δικά τους κομμάτια, δεν φεύγουν ποτέ.. Και αυτό δεν είναι απειλή παρόλο που ακούγεται ίσως έτσι.. Είναι ευλογία...
Εχτές το βράδυ, μετά από μια νύχτα που τα είχε όλα παρέα με κάποιους από τους ανθρώπους για τους οποίους γράφτηκε αυτό το ποστ, οδηγώντας χαράματα σε μια άδεια σχεδόν από αυτοκίνητα Αττική οδό, σκεφτόμουν πως αν η ζωή μας είναι ένα ταξίδι εγώ έχω διαλέξει να το κάνω με το ένα πόδι στην Ανατολή και το άλλο στην Δύση, μιλώντας πάντα μεταφορικά.. Έχω την τύχη όμως, σ΄αυτή την υπέροχη περιπέτεια να έχω δίπλα μου ανθρώπους που την ζουν με το ίδιο πάθος , την ίδια ένταση και την ίδια πίστη έστω και μέσα από διαφορετικές διαδρομές... Καιι την κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα γιατί συμπληρώνουν τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες και τα ημερολόγια με τις εμπειρίες μου με την δική τους, μοναδική ματιά... Και με την αγάπη τους που είναι πάντα γύρω μου, όπου και όπως και αν είμαι... 


Από χτες μου έχει κολλήσει αυτό το παλιό κομμάτι της Ελευθερίας που γυρίζει μέσα στο μυαλό μου ξανά και ξανά ντύνοντας το προσωπικό μου video clip... Και έτσι είναι η καλύτερη μουσική υπόκρουση για  αυτό το ποστ μαζί με μια εικόνα που είναι ροζ, αισιόδοξη και φωτεινή... Φιλιά πολλά σε όλους...

UPDATE: Οι εξελίξεις της μέρας είναι καυτές και έτσι κλείνω τα σχόλια αυτού του ποστ και πάμε παρακάτω.. Άλλωστε ήταν ένα κομμάτι από αυτά που γράφω κυρίως για τον εαυτό μου - σχεδόν ψυχαναλυτικά -  και για ελάχιστους ακόμα ανθρώπους που ξέρουν και ποιοι είναι και πόσο τους αφορά όλο αυτό.. Και ναι, θα μπορούσα να το κρατήσω φυλαγμένο στα αρχεία του υπολογιστή μου αλλά προτίμησα να το μοιραστώ.. Μερικά πράγματα για να τα ξορκίσεις πρέπει να τα αφήσεις να βγουν στο φως...