... Και με κέφι κακό....

Ανάμεσα σε ατελείωτες κουβέντες για δουλειές και σχέδια επί χάρτου και όχι μόνο, καφέδες με τις φίλες μου για να μην ξεχνάω και τις αγαπημένες μου συνήθειες, αγροτικές εργασίες στην Φάρμα μου που αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, χρόνο ποιότητας αφού δεν γίνεται ποσότητας με τους ανθρώπους της ζωής μου, και το σπίτι που δεν μπορώ να το αφήσω στον αυτόματο με τίποτα, ίσα που προλαβαίνω να αφιερώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου.. Λίγο χρόνο ενδοσκόπησης εννοώ, να κάνω μια βουτιά προς τα μέσα και να συνεννοηθώ με την ψυχούλα μου για τα βασικά τουλάχιστον.. Εκκρεμότητες που πρέπει να λυθούν επειγόντως, ανακατατάξεις που πρέπει να γίνουν, αποφάσεις που πρέπει να παρθούν.. Όλα αυτά που σηματοδοτούν την αρχή μιας καινούριας χρονιάς και μαζί, μιας καινούριας περιόδου και εγώ τα πάω πίσω πίσω, κυρίως γιατί είμαι πολύ πιεσεμένη ψυχολογικά και πολύ μπερδεμένη.. Αν σιχαίνομαι ένα πράγμα είναι να πιέζομαι και να παρασύρομαι από τις εξελίξεις που συμβαίνουν ερήμην μου.. Και αυτή η αίσθηση, πως δηλαδή αποφασίζει η ζωή για μένα και εγώ αναγάζομαι να ακολουθώ την ροή της τυφλά με την ελπίδα πως δεν θα με ρίξει πάνω σε τοίχο, με συνοδεύει μόνιμα τους τελευταίους τέσσερις μήνες.. Και με χαλάει απίστευτα, παρόλο που η Πολυάννα μέσα μου φροντίζει να κρατάει τις ισορροπίες μου με τρόπο μαγικό, υπερβαίνοντας διαρκώς τον εαυτό της.. Είναι και τα γενέθλια μου που έρχονται σε μερικές μέρες - φέτος είναι η πρώτη φορά ever που νοιώθω πως μεγαλώνω πραγματικά - ε, δεν τρελαίνομαι και στην ιδέα, η αλήθεια να λέγεται.. Και το παλεύω βέβαια, και τις περισσότερες μέρες ξυπνάω με τα κέφια μου αλλά είναι και κάποιες άλλες  που με παίρνει από κάτω..

Στο μεταξύ, φίλοι καρδιάς τραβάνε τα δικά τους μεγάλα ζόρια, ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ ετοιμάζεται να μετακομίσει πολύ μακριά για λίγο καιρό και με αποδιοργανώνει η προοπτική της απόστασης και της διαφοράς ώρας ήδη, μια κολλητή μου παλεύει να συνηθίσει τη καινούρια της ζωή (από εκεί που δούλευε έχει βρεθεί στο σπίτι), μια άλλη αντιμετωπίζει προβλήματα με τα μαγαζιά της ενώ μια τρίτη έχει θέματα με τον τέως άντρα της, σχεδόν όλοι οι γνωστοί και φίλοι μας έχουν προβλήματα με τις δουλειές τους και ζουν μέσα στην αβεβαιότητα του τι θα τους ξημερώσει αύριο και γενικά, ο χρόνος μπήκε παράξενα και όλοι μοιάζουν σαν να τους έχει χτυπήσει αστροπελέκι.. Μοναδική, φωτεινή εξαίρεση ο Ν. που μέχρι το τέλος του μήνα γίνεται μπαμπάς.

Αυτά λέγαμε με την Μαρία σήμερα πίνοντας καφέ στο Golden Hall - πως άλλαξε η ζωή μας τελείως μέσα σε έναν χρόνο-  αλλά καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως τελικά, αυτό που έχει σημασία είναι ότι στα δύσκολα καταφέρνουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να κολυμπήσουμε απέναντι.. Και να μείνουμε όλοι δεμένοι μεταξύ μας, οικογένειες και φίλοι ενωμένοι σαν γροθιά εκεί που άλλοι τα παρατάνε και φεύγουν ο καθένας προς άλλη κατεύθυνση και αυτό είναι μια νίκη μεγάλη.. Και μπορεί να θυμώσω τους ανώνυμους που έχουν βαρεθεί να διαβάζουν παρόμοια ποστ αλλά τι να κάνουμε.. Η αλήθεια είναι πως αν αντιμετώπιζα αυτή την περίοδο της ζωής μου μόνη μου, χωρίς τον Μάνο και τον Άρι, χωρίς την μαμά μου και τους φίλους μου να με στηρίζουν και να τους στηρίζω με την σειρά μου και εγώ, και χωρίς αυτή την ευλογημένη αίσθηση της ασφάλειας που μου δίνει η αγάπη που με περιβάλει, θα είχα πραγματικά σαλτάρει... Και πως σε τέτοιες φάσεις - όταν πιάνεις πάτο ή αγγίζεις τοίχο, πέστε το όπως θέλετε - παίρνεις πολύτιμα μαθήματα, αξιολογείς σχέσεις, αγάπες και έρωτες, κάνεις απολογισμούς και βλέπεις ξεκάθαρα ποιοί άνθρωποι στην ζωή σου παίζουν τι ρόλο.. 

Τέλος πάντων... Κύκλοι είναι και θα κλείσουν κάποια στιγμή, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο και στο μεταξύ εγώ θα συνεχίσω να παίρνω βαθιές ανάσες, να βουτάω στα βαθιά και να χαμογελάω, γιατί έτσι είμαι σχεδιασμένη και δεν ξέρω να κάνω αλλιώς.. Και θα σπέρνω και θα θερίζω την Φάρμα μου, και θα μαγειρεύω μενού διαίτης - ναι αντέχουμε ακόμα την δίαιτα- και θα περνάω quality time με τους ανθρώπους που αγαπάω πολύ, και θα κρατάω την πυξίδα μου στραμμένη προς το φως με πείσμα.. Και τα βράδια πριν με πάρει ο ύπνος θα ευχαριστώ τον Θεό και το σύμπαν που είμαστε όλοι εδώ, γεροί, δυνατοί και αποφασισμένοι... Και κάθε πρωί που θα ξημερώνει θα μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά σε αυτά που θέλουμε και σε αυτά που ονειρευόμαστε... 

Καληνύχτα, καλημέρα και πολλά φιλιά.. Μπορεί και καλό σαββατοκύριακο αν εξακολουθήσω να μη έχω έμπνευση ή χρόνο, αλλά ξέρω πως δεν με παρεξηγείτε.. Είναι παράξενες μέρες αλλά θα περάσουν...

Υ.Γ. Τραγουδάκι λυπημένο λατρεμένο και εικόνα φωτεινή και χαρούμενη, οι αντιθέσεις του μυαλού και της ψυχής μου συνοπτικά, με ήχους και χρώματα... :-)