Κουδούνι για το διάλλειμα... (Updated)

(Το ξέρω πως ίσως είναι άδικο, αλλά μ' αυτά και μ' αυτά έχασα λίγο την διάθεση μου για blogging... Από το πρωί ξεκίνησα αρκετές φορές να γράψω κάτι και κάθε φορά το μετάνιωνα... Δεν είναι πως δεν έχω πράγματα να πω, κάθε άλλο, είναι που έτσι όπως μπερδεύτηκε το αληθινό με το ψεύτικο και το καλό με το κακό εδώ μέσα, διστάζω για πρώτη φορά μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια να μοιραστώ τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου γιατί κάπου νοιώθω εκτεθειμένη και ευάλωτη.. Και αρκετά πικραμένη για να χρειάζομαι λίγο χρόνο για να ανασυνταχθώ.. 

Και ναι, το ξέρω πως είναι σαν να κάνω το χατίρι σε εκείνους που θέλησαν να με στεναχωρήσουν και να με θυμώσουν, και πως κανονικά θα έπρεπε να αδιαφορήσω για τα παιχνίδια και τις ίντριγκες και να πάω παρακάτω, αλλά πότε στην ζωή μου έκανα εγώ αυτό που έπρεπε? Πάντα αυτό που ήθελα έκανα, και αυτό που θέλω τώρα, πολύ ειλικρινά και ξάστερα και ας θεωρηθεί από ορισμένους αδυναμία και από άλλους νίκη, είναι να καθαρίσω το μυαλό μου και την ψυχή μου από αυτά που μου ρούφηξαν τις τελευταίες μέρες την ενέργεια μου και να ηρεμίσω.. Και να κάνω focus στην πραγματική μου ζωή που είναι εκεί έξω, και στους ανθρώπους που είναι και μένουν δίπλα μου πάντα και όχι μόνο όταν τους βολεύει, να ξεχάσω τις δυσάρεστες εκπλήξεις που μου επιφύλαξαν κάποιοι που γνώρισα μέσα από αυτό το blog και που ήταν οι μελανές εξαιρέσεις που όπως πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα, και να επανέλθω με αλλαγμένη διάθεση και το κυριότερο, με πραγματικό κέφι..

Και μην φανταστείτε πως δεν είμαι καλή στις στρατηγικές και πως δεν μπορώ να παίξω και εγώ περίφημα το παιχνιδάκι της αδιαφορίας.. Μπορώ αλλά δεν θέλω.. Θέλω να είμαι διάφανη και αληθινή, και να διατηρήσω το δικαίωμα αλλά και την άνεση να κάνω αυτό που θέλει η ψυχή μου... Στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν..  Όσοι με ξέρουν με ξέρουν, όσοι με καταλαβαίνουν με καταλαβαίνουν, και όσοι με νοιάζονται με νοιάζονται.. Και μου το δείχνουν με τρόπους που πολύ συχνά με κάνουν να συγκινούμαι και να νοιώθω απίστευτα τυχερή... Οι υπόλοιποι καλά να είναι αλλά δεν υπάρχουν στο σύμπαν μου... Πια.. 

Και ναι, μπορεί να έχουν δίκιο οι ανώνυμοι πως υπήρξα κάπως βλήμα, ή να έχουν δίκιο οι φίλοι μου που με θεωρούν περισσότερο καλοπροαίρετη από ότι χρειάζεται, όπως και να  'χει όμως το μεγαλύτερο δίκιο το έχω εγώ που κολύμπησα για πολύ καιρό σε λάθος θάλασσα και τώρα κουράστηκα και έχω ανάγκη από ένα  διάλειμμα... Και θα το κάνω.. Σας φιλώ λοιπόν  όλους, σας ευχαριστώ που ήσασταν εδώ, και θα τα ξαναπούμε... Σύντομα...

Αχ εσείς! Κάθε φορά που αποφασίζω να κάνω διάλλειμα, μικρό ή μεγάλο, μου θυμίζετε με διάφορους τρόπους το γιατί έχω κολλήσει τόσο με το blog αυτό,  όχι πως το ξεχνάω δηλαδή ποτέ και εγώ, απλά έρχονται στιγμές που επειδή είμαι και λίγο υπερβολική στις αντιδράσεις μου, νομίζω πως μου τελειώνει ο διαδικτυακός αέρας και θα σκάσω... (Και ναι, είμαι και  αρκετά μωρό όπως λέει και ο Π. και θέλω να  με νταντέψετε και λίγο όταν είμαι στεναχωρημένη και πικραμένη...)  Anyway, το σύντομα θα είναι όντως σύντομα.. Πολύ.. Μερικές μερούλες θέλω να ηρεμίσω λίγο και να το πάρω αλλιώς που λέει και ο φίλος μου ο Μίμης..  Και θα επανέλθω δριμύτερη γιατί το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να χαθούμε.. Ή να κοιτάζω την θάλασσα από την ανηφόρα..:-))))) Κι άλλα φιλιά..