Sunday, February 28, 2010

Λονδίνο ξανά, Μια παράξενη μέρα...

Είναι αργά και γράφω κουκουλωμένη με το πάπλωμα, σε δανεικό laptop και χωρίς links.. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει το απόγευμα στο Laduree... Παλ πράσινο και ροζ παντού, πορσελάνινα σερβίτσια, λόφοι από macarons και ένα σκηνικό τόσο φιν φον που μου φένρει κατ' ευθείαν στο μυαλό την Δέσποινα... Πίνω καφέ και μασουλάω απολαυστικά ένα εκλαίρ σοκολάτα... Ακούω αφηρημένα την D. και τον Π. να μιλάνε για δίαιτες και κρέμες με ιατρικούς όρους που δεν γνωρίζω και δεν φιλοδοξώ να μάθω κιόλας... Λίγο πριν τρώγαμε burgers και eggs benedict στο Tom's Kitchen και ακόμα πιο πριν έκανα βόλτες στο Chelsea ψωνίζοντας χρυσά πορτοφολάκια και ροζ θήκες για cupcakes.. Νοιώθω ασφαλής και χαλαρή.. Οι φίλοι μου, παλιοί και πιο καινούριοι αποτελούν κρίκους της αλυσίδας της ζωής μου, στάσεις μιας διαδρομής φτιαγμένης από χαμόγελα, αγάπη και εξομολογήσεις ψυχής...

(Καφές, εκλαίρ σοκολάτα και παγωτό τριαντάφυλλο στο Laduree)...


Αργότερα, περπατώντας στους διαδρόμους του Harrods το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού... Νοιώθω πως η εύθραυστη ακόμα ισορροπία μας έχει διαταραχτεί, και αυτό με αποδιοργανώνει... Θεωρητικά δεν θα έπρεπε καν αν με νοιάζει.. Η ζωή μου είναι γεμάτη από ανθρώπους, αλλά για κάποιον παράξενο λόγο έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον και μια παράλογη σχεδόν σιγουριά πως όλα αυτά δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία... Και να που τώρα, έτσι ξαφνικά, αναρωτιέμαι αν τελικά ο ρόλος μου σε αυτή την παραγωγή θα είναι guest αντί για leading part...
Ο καθρέφτης μπροστά στα Marni, αυτός που με δείχνει ψηλή και λεπτή ενώ δεν είμαι καθόλου, μου δίνει την ιδέα... Η αληθινή εικόνα μας είναι αυτή που ξέρουμε και όχι αυτή που δείχνουμε.. Οπότε οκ, θα κάνω για μια ακόμα φορά αυτό που κάνω καλύτερα... Για σένα μόνο, αφιερωμένο εξαιρετικά... What you see is exactly what you get... Στο Mandarin Oriental λίγο αργότερα πίνω Snow Queen και ανοίγω κάποια από τα πιο κρυφά χαρτιά μου στο τραπέζι... Ευτυχώς, κάποιος με ακολουθεί, και σε λίγο η κουβέντα τα έχει όλα... Γκομενικά, κρίσεις, μαλακίες από παλιά που μας στοιχειώνουν ακόμα, ότι έχουμε στο ντουλάπι μας κρυμμένο χρόνια, κρυμμένο αλλά πάντα εκεί... Ελπίζω να κατάλαβες πόσο μακρυά φτάσαμε για σένα σήμερα.. Επειδη νοιώσαμε προφανώς ότι το άξιζες απολύτως.. Και είδες? Δεν έγινε και τίποτα... Γιατί τα όρια μας τα βάζουμε εμείς... Και όταν χρειαστεί, όταν θελήσουμε, όταν τολμήσουμε, εμείς τα ξεπερνάμε...
Επιστρέφουμε στο σπίτι αργά και πιάνουμε την κουβέντα... Τρώω ένα crispy cream donut και σκέφτομαι πως αν αύριο είναι όλα καλά, αληθινά καλά όμως και όχι τύπου, θα έχουμε διανύσει μια τεράστια απόσταση μέσα σε ένα απόγευμα.. Και θα είναι ένα θαύμα που θα το έχουμε όμως κερδίσει με την αξία μας, όλοι.. Και θα είναι δίκαιο αυτό μια που θα επιμείνω, την ιστορία την γράφουν όντως οι παρέες, και μην ξεχνάμε πως ο Σαββόπουλος όταν έγραφε το τραγούδι, έναν στίχο τον έχει αφιερώσει στον δικό μας Αχιλλέα που τότε ήταν (και) με μια Ζωή....
Νυστάζω... Ανεβάζω δυο φωτογραφίες, γλυκιές και ζαχαρένιες και θα πατήσω το publish χωρίς να ξαναδιαβάσω το κείμενο... ΄Συγχωρέστε μου τα ορθογραφικά ή όποια άλλα λάθη αλλά δεν θέλω να κάνω διορθώσεις...
Καληνύχτα...

10 comments:

Anonymous said...

Αναρτήσεις ζωής με έναν γλυκό πόνο και μια εξίσου γλυκειά ελπίδα. Αναρτήσεις ζωής για τις οποίες σας αγαπώ. Ευχαριστώ.

δεσποιναριον said...

Κι εγω το διαβαζω λιγο πριν κοιμηθω, αλλα πριν ξυπνησουν οι αλλοι. Και συγγινουμαι που με σκεφτηκες. Και χτες και προχτες. Αυτη την παραξενη μερα παντως εφαγες τον αμπακο! Αααα!! ακομα και κρισπι κρημς που ειναι τα πιο νοστιμα και ΚΑΚΑ ντονατς εβερ! Λοιπον ξερεις.. μ'' αρεσεις με φοντο το Λονδινο!

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Την ιστορία - τόσο την δική μας, όσο επίσης και την γενικότερη, μάλλον - σίγουρα την γράφουν οι παρέες, Ευάκι!
Μας προσδιορίζουν και τις προσδιορίζουμε κι εμείς. Όλα στην ζωή μας παρέες είναι: οι τόποι είναι οι άνθρωποι, που γνωρίσαμε εκεί και αυτοί, με τους οποίους πήγαμε παρέα, τα δείπνα και τα γεύματα κι οι καφέδες πρέες είναι όχι τα πιάτα και τα φλυτζάνια, τα σινεμά, τα σπίτια στην θάλασσα και στο βουνό, όλα παρέες, κατάλληλες παρέες... τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο! Γι' αυτό κι όσοι πραγματικά ξέρουν μπορούν να περνάνε καλά παντού - γιατί διαλέγουν παρέα και απολαμβάνουν ανεξαρτήτως περίγυρου!
Από το Παρίσι, σου εύχομαι όλα τα καλά σήμερα - και παραγγέλλω πολλούς χαιρετισμούς στην D. από την παρέα μιας καλοκαιριάτικης νύχτας στο Bandanna!
;-)

DonnaBella said...

νυχτερινα κοκταιηλ, απογευματινοι (και πρωινοι καφεδες), και ουσιαστικες κουβεντες. τι καλυτερο? :-)

La Gigi said...

καθενας στη ζωη του κανει οτι θελει, ξεπερναει οσα ορια θελει. σημασια ομως εχει να δειξει την ιδια τολμη και μετα, γιατι χαμενος δεν ειναι αυτος που πεφτει αλλα αυτος που δεν ξανασηκωνεται.
παραξενες μερες... η πανσεληνος παντως αυτη εχει ολα αυτα τα ενδοσκοπικα χαρακτηριστικά και ειναι αυτη που θα μας κανει να ελπιζουμε λιγακι περισσοτερο ;)
φιλια φιλη

Glayki said...

το μισό ποστ δεν το έπιασα για να είμαι ειλικρινής..ίσως γιατί δε σε διαβάζω καιρό και έχω χάσει επεισόδια..όμως το ζήτημα είναι ότι πέρασες όμορφα!αυτο αρκεί!

Justine's Blog said...

Καλή μου,
Το Λονδίνο σε φέρνει στα βαθύτερα και ωριαότερα , φαίνεται. Αλήθεια, υπάρχει κι εκεί το υπέροχο LaDuree?
Βλέπω πως τα βήματά σου τα ταυτίζεις με γεύσεις και μυρωδιές. Κι αυτό είναι ανθρώπινο κι αληθινά γεμάτο αγάπη για τη ζωή.
Φιλί πρωινό συννεφιασμένο

elekat said...

Παράξενο ποστ...
Μού άφησε περίεργη αλλά οικεία αίσθηση...

Τα όρια δεν τα περνάμε ποτέ αν υπάρχει σοβαρός λόγος να μην τα περάσουμε Ευάκι...

STELIOS PENTARVANIS said...

Ευούλα μου σε περιμένω γύρνα πίσω από την ξενιτιά. Πρώτη φορά γράφεις τόσο περίεργα.

MULTI PSI said...

Ego pali, den se epiasa afti ti fora! To mono pou tha sou po einai oti kamia fora ethousiazomaste kia "kaigomaste" krata ligo fili...me poli agapi apo mia....xiliokammeni!!!!!