Εκεί που ονειρεύομαι...

Πρωινός καφές με ελαφρύ πονοκέφαλο και τσιγαρόβηχα... Χτες το βράδυ έφαγα καταπληκτικά, ήπια αρκετά και κάπνισα πολύ... Και πέρασα υπέροχα... Το Dirty Ginger, να το πω άλλη μια φορά, έχει από τα πιο θετικά vibes της πόλης.. Σε συνδυασμό με τα σούπερ σουβλάκια και τις ωραίες μουσικές, δεν νομίζω να έχω καλύτερο για χαλαρά βράδια που να με ταξιδεύουν νοερά στο νησάκι... Βέβαια το Γκάζι χτες ήταν απογοητευτικό... Πρώτη φορά στην ζωή μου είδα την Τριπτολέμου άδεια και τα μπαράκια κλινικά νεκρά.. Ευτυχώς το Dirty είχε κόσμο, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως η κρίση μάλλον τελικά έφτασε στην πόλη.. Ελπίζω στο σωστό timming, δηλαδή τώρα που μπαίνει η άνοιξη και θα αρχίσουμε να λιαζόμαστε σαν τις σταφίδες και να ξεπερνάμε τους προβληματισμούς μας χαλαρά..
Σήμερα έχω αφήσει την ημέρα μου ελεύθερη, περιμένω να με πάρει τηλέφωνο ο Π. που ελπίζω να έχει ξυπνήσει και να έχει πάει στην δουλειά του και να μην τον ξέκανα τον άνθρωπο πρώτο βράδυ στην Αθήνα, με την μια... Αν έχει κέφι για βόλτα μεσημεριανή θα τον πάω προς θάλασσα, έχει σούπερ μέρα έξω και αν κάτι λείπει από το Λονδίνο είναι αυτός ο υπέροχος καιρός που σε σπρώχνει να τα παρατήσεις όλα και να πας για άραγμα και ουζάκια δίπλα στο κύμμα... Αν όχι θα τον πάμε το βράδυ στα γαστρονομικά για να μάθει να φέρεται..:-)
Εν τω μεταξύ το mail μου εξακολουθεί να κατακλύζεται με υπενθυμίσεις για την σχολή της πίπας - δεν το ξέχασα καλέ, ξεχνιούνται αυτά?- και χρωστάω και σε μια φίλη αγαπημένη ένα κομμάτι για τον απαγορευμένο καρπό αλλά προς το παρόν είναι αδύνατον να μαζέψω το μυαλό μου και να γράψω... Άλλα σκέφτομαι, αλλού είμαι.. Χάος... :-)) Θα βελτιωθεί η κατάσταση, σας το υπόσχομαι, όμως μέχρι να συμβεί αυτό θα ανεχτείτε την καθημερινότητα μου χωρίς εξάρσεις...
Και τώρα πάω να βρω κάτι να φάω για πρωινό γιατί κάτι brioche από το Waitrose που περίμενα ανυπομόνως δεν βρήκαν ακόμα τον δρόμο προς την κουζίνα μου... Δυστυχώς... Φιλιά πολλά και καλημέρες...

UPDATE: Τελικά από όλα αυτά που υπολόγιζα δεν έκανα τίποτα.. Μάλλον το σύμπαν μου λέει με τον τρόπο του πως όταν εμείς κάνουμε προγράμματα αυτό γελάει.. Έτσι μια μέρα που την περίμενα πολύ ευχάριστη, με λιακάδες, παραλίες και ουζάκια πέρασε απίστευτα βαρετά τελικά, και με περιμένουν και οι αφροί στο καπάκι...
Όμως επειδή το σύμπαν μάλλον με αγαπάει after all, πριν από λίγο πήρα ένα τηλέφωνο που καθόλου δεν το περίμενα... Και ένας φίλος αγαπημένος αλλά τρελά εγωιστής, πιο τρελά και από μένα αν είναι δυνατόν, που συχνά πυκνά τον βρίζω στο blog γιατί μου σπάει τα νεύρα και με κάνει να παραπονιέμαι, αποφάσισε εντελώς αναπάντεχα να κάνει ένα βηματάκι πίσω.. Μικρό αλλά καθοριστικό... Και είμαι sooooo happy γι΄αυτό που ακόμα και οι αφροί μπορεί να μου φανούν σκέτη λιχουδιά... Βλέπετε υπάρχουν άνθρωποι στην ζωή μου που είναι πολύ σημαντικοί με τον τρόπο τους.. Που τους αγαπώ πολύ και όταν δεν τους έχω μου λείπουν.. Και σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες που αποτελούν την επιτομή του some we loose, some we win... Ευτυχώς...

Υ.Γ. Το τραγουδάκι της ημέρας είναι καλοκαιρινό και χαρούμενο... Τι άλλο να ήταν σήμερα? Και η φωτογραφία απο εκεί που ονειρεύομαι...