Άνοιξη μέσα έξω...

Εχτές το βράδυ κοιμήθηκα νωρίς.. Ακύρωσα τελευταία στιγμή κάτι που είχα να κάνω, έφαγα prosciuto και gorgonzolla με ψωμάκι από το Kaiser ( έκανα fridge warming και γέμισα το καινούριο μου ψυγείο με λιχουδιές από τον Πλατή), είδα δύο Law and Order στην σειρά και μετά χώθηκα για ώρα στην μπανιέρα μου με Laura Mercier Lemon Tart, φόρεσα πιτζαμάκια και κουκουλώθηκα με το αφράτο πάπλωμα μου... Και ούτε που κατάλαβα τι ώρα γύρισαν οι άντρες μου, ο Μάνος από ένα βαρετό - για μένα- κάλεσμα στην Σπονδή και ο Άρις -πολύ αργότερα- από ένα BBQ που είχαν οργανώσει στο σπίτι του κολλητού του...

Και σήμερα το πρωί, ενώ οι χτεσινές ειδήσεις μιλούσαν για κακοκαιρία ο ήλιος λάμπει... Και εγώ πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας και ετοιμάζομαι να πάω να συναντήσω τον τέταρτο πιο αγαπημένο άνθρωπο της ζωής μου(μετά τον Άρι, τον Μάνο και την μαμά μου that is) την Μαρία, που έχω να την δω καιρό μια που έχει πέσει με τα μούτρα στην δουλειά, και που μου έχει λείψει αφάνταστα... Βέβαια μετά από τόσα χρόνια που είμαστε σχεδόν αυτοκόλλητες, ποτέ δεν είμαστε πραγματικά μακριά, μπορώ πάντα να την πάρω τηλέφωνο κλαίγοντας στις πέντε η ώρα το πρωί και να βρεθούμε με τις πυτζάμες οπουδήποτε, και αυτή το ίδιο... Αλλά συμβαίνουν διάφορα στην ζωή μου αυτόν τον καιρό και η Μαρία θα είναι πάντα ο άνθρωπος που θα μπορεί με συνοπτικές διαδικασίες να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους θέση και να μου ανοίξει την εικόνα όταν εγώ είμαι εγκλωβισμένη μέσα σ' αυτή...
Αυτή η εικόνα... Πολλές φορές μας μπερδεύει και μας αποπροσανατολίζει και μας βάζει να κάνουμε κύκλους ατελείωτους και να ακολουθούμε τις πιο δαιδαλώδεις διαδρομές για να φτάσουμε στο πιο κοντινό σημείο... Εκεί που μας πάει η καρδιά μας.. Μου πήρε πολλά χρόνια να το καταλάβω, και πολύ Χοϊμέ, όμως όταν ακολουθούμε την καρδιά μας, όταν βρίσκουμε χρόνο μέσα στην τρέλα στην οποία ζούμε καθημερινά σχεδόν όλοι μας να αφουγκραστούμε την ψυχή μας και τα θέλω της, όλες οι διαδρομές, ακόμα και οι πιο δύσκολες, αποκτούν μια άλλη μαγεία... Γιατί η καρδιά και η ψυχή μας ξέρουν.. Μπορούν να ξεχωρίσουν τα πραγματικά μας θέλω από τα ψεύτικα, αυτά που μας επιβάλουν οι συνθήκες της ζωής μας, η εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας και η κοινωνική ή προσωπική μας ανασφάλεια, και να μας οδηγήσουν εκεί που θα είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι... Και δεν μιλάω για γκομενικά τώρα, μην σας μπερδέψω... Μιλάω για σχέσεις γενικότερα, για δουλειές, για τα πάντα...
Ξέρω ανθρώπους που παλεύουν λυσσασμένα για πράγματα που δεν τους αφορούν.. Για δουλειές που δεν τους ταιριάζουν, για έρωτες που έχουν τελειώσει, για σχέσεις που δεν τους γεμίζουν, για παρέες που δεν τους χωράνε.. Παλεύουν να πετύχουν όνειρα και επιδιώξεις άλλων.. Των γονιών τους συνήθως αλλά αυτή είναι μια άλλη, τεράστια κουβέντα... Χάνουν τον χρόνο τους, την ενέργεια τους και κυρίως τις πολύτιμες στιγμές της ευτυχίας τους κυνηγόντας μια χίμαιρα που δεν είναι καν δική τους.. Δεν τους κρίνω, υπήρξα και εγώ ένας τέτοιος άνθρωπος μια εποχή, πολύ παλιά.. Τους λυπάμαι μόνο λίγο για όσα αφήνουν να περάσουν από δίπλα τους χωρίς καν να τα αντιληφθούν , από μηχανισμό αυτοάμυνας συνήθως, μια που αν αντιληφθείς πραγματικά τι κάνεις, θα έρθει η ώρα να σκεφτείς έστω να το αλλάξεις.. Και τότε θα έχεις κάνει την αρχή.. Και η συνέχεια θα είναι αναπόφευκτη.. Να, από αυτά με σώνει η Μαρία πάντα... Τα πισωγυρίσματα, τους πολέμους με ανεμόμυλους και τις προσκρούσεις σε τοίχους με όλη μου την φόρα, που είναι και το προσωπικό μου σουξέ...:-)
Και αν μπορώ να πω κάτι, έτσι γενικό και χρήσιμο, είναι πως αν βλέπετε πως κάτι δεν σας κάθεται, αφήστε το... Κάθε πράγμα που δεν γίνεται, φέρνει μαζί του κάτι άλλο, συνήθως καλύτερο.. Κάθε πρόβλημα φέρνει δώρο, έτσι μας λέει ο Χοϊμές και δεν μπορείτε να διανοηθείτε πόσο δίκιο έχει... Κάθε χαμένη ευκαιρία είναι ένα ακόμα κομμάτι σε ένα παζλ που μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε άμεσα, την ώρα που φτιάχνεται, θα έρθει όμως η στιγμή που η εικόνα θα συμπληρωθεί και τότε θα καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο ποιητής.. Και το σύμπαν...
Και πως η ζωή μας είναι ένα σύνολο από στιγμές βέβαια... Που είναι στο χέρι μας να είναι όσο πιο όμορφες, χαρούμενες, γελαστές και ευτυχισμένες γίνται.. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο.. Και εγώ ως γνήσια Πολυάννα είμαι σίγουρη πως τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν, αυτά που δεν έχουμε ζήσει ακόμα... Αν κάνω λάθος όμως, τουλάχιστον θα έχω ζήσει μέχρι εδώ όσο πιο υπέροχα μπόρεσα, τόλμησα και άντεξα.. Και νομίζω πως αυτό από μόνο του είναι μεγάλη ιστορία...
Αυτά για σήμερα, σας έπρηξα με τα ψυχολογικά και τις φιλοσοφίες αλλά εξω είναι άνοιξη και η εποχή ταιριάζει με χαμόγελα και αισιόδοξους ανθρώπους... Α, και να μην το ξεχάσω.. Σήμερα ένας άνθρωπος που αγαπω πολύ έχει μπροστά του μια δύσκολη μέρα.. Ή έτσι νομίζει τουλάχιστον.. Στείλτε του την θετική σας ενέργεια και όλες σας τις ροζ σκέψεις παρακαλώ.. Το έχετε κάνει πολλές φορές για μένα και ξέρω ότι πιάνει.. Καλημέρα και φιλιά...

Υ.Γ. Και το τραγουδάκι της μέρας ασορτί βέβαια.. Χαρούμενο και αισιόδοξο... Αφιερωμένο στον Π. που χρειάζεται επειγόντως μια γερή δόση αισιοδοξίας και χαμόγελου και την Λιάνα μου που χτες είχε μια πολύ δύσκολη μέρα αλλά σήμερα είμαι σίγουρη πως θα περνάει καταπληκτικά... Με όλη μου την αγάπη...