Από το pause στο forward...

Έξω έχει μια μέρα υπέροχη... Λιακάδα και ζέστη, άνοιξη προς καλοκαίρι πια.. Μόλις γύρισα από μια μεγάλη βόλτα με τον Droopy, ο Άρις έφυγε εχτές για Amsterdam με τους φίλους του και θα λείψει μια βδομάδα οπότε έχω αναλάβει και αυτά τα καθήκοντα, του dog walking... Βέβαια δεν διαμαρτύρομαι, μου αρέσουν πολύ αυτές οι χαλαρές βόλτες με τον σκυλάκο μου όταν ο καιρός είναι καλός, ειδικά τα βράδια που όλα έξω μυρίζουν νεραντζιές οι δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας γύρω από το σπίτι μας είναι πραγματικός παράδεισος..

Σήμερα είναι μια μέρα αράγματος.. Έχω διάφορα να κάνω βέβαια, θέλω να μαζέψω κάτι ρούχα που τα έχω απλωμένα κάτι μέρες και θα κοκαλώσουν τελικά από το στέγνωμα, να βάλω ένα πλυντήριο, να στρώσω κανένα κρεβάτι, αλλά στην ουσία δεν έχω τίποτα να με αγχώνει.. Θέλω να επιθεωρήσω και την βεράντα μου, να ξεκινήσω να ασχολούμαι με τα φυτά μου, θέλω να τελειώσω και αυτές τις συνταγές που σέρνονται στο γραφείο μου βδομάδες τώρα... Αυτή η άνοιξη μου έπεσε κάπως βαριά, σαν να πάτησε κάποιος το pause και να έμεινε η ζωή μου μετέωρη, και έχω μεγάλη ανάγκη να την βάλω πάλι μπροστά, να αρχίσουν να γίνονται πράγματα, να μπω ξανά στους κανονικούς μου ρυθμούς..

Εχτές χάζευα παλιά ποστ, τέτοιες μέρες πριν από τρία, και πριν από δύο χρόνια ήμουν ήδη στο νησάκι και οργάνωνα το σπίτι, και έτρεχα με το περιοδικό... Φέτος πια το νησί μου λείπει, κανονικά, και όσο και αν έχω πάντα το σπίτι του Ζαννή για όσο και όποτε θέλω - και θα το χρησιμοποιήσω φουλ φυσικά- πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι την πιθανότητα του να τελείωσε το break πού ένοιωσα πως χρειάζομαι και να δρομολογώ την επιστροφή μου... Το περιοδικό πάλι δεν μου έλειψε καθόλου.. Μου έλειψε η εποχή που το οργανώναμε, τα βράδια με τον Πέτρο στην βεράντα με ποτά, τσιγάρα και ατελείωτες συζητήσεις, μου λείπει που ξυπνούσα το πρωί και τον έβρισκα να έχει φτιάξει ήδη καφέ και να βλέπει θέματα, και βέβαια τα ξέφρενα βράδια στο Guzel που κατέληγαν ξημέρωμα στον Γιαλό με κοκορόσουπα στον Κονταρίνη... Όμορφες εποχές.. Δεν είναι να απορεί κανείς που βγάζαμε αριστουργήματα.. Μετά χάθηκε αυτό το παρεϊστικο, το αγαπησιάρικο, ήρθαν οι διαφημίσεις , η επιτυχία και τα λεφτά, και το πάρτι έγινε δουλειά.. Και η μαγεία μας άφησε και μετά την αφήσαμε και εμείς..

Εχτές το βράδυ στο Pacific ο Μάνος μου ανέλυσε για μια ακόμα φορά μέσα σε μερικά λεπτά ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου και με άφησε άναυδη.. Προφανώς με ξέρει καλύτερα απ΄όλους τους ανθρώπους της ζωής μου, αλλά πάντα καταφέρνει να με εκπλήσσει, κυρίως γιατί τόσα χρόνια μετά δεν ξέρω ποτέ τι ακριβώς σκέφτεται να κάνει. Εχτές ας πούμε περίμενα να με μαλώσει... Θα είχε δίκιο αν το έκανε και ήμουν αποφασισμένη να το δεχτώ χωρίς να πω κουβέντα.. Προτίμησε να με βγάλει έξω, να με κάνει να γελάσω, να περάσουμε καλά.. Και όταν ήρθε η ώρα μου θύμισε με τον πιο γλυκό και τον πιο απαλό τρόπο ότι πάντα στην ζωή μου έκανα τις πιο δύσκολες , και συχνά αναπάντεχες και εγωιστικές επιλογές δοκιμάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους... Και πως όπως δεν μου έλειψαν ποτέ τα όσα άφησα πίσω μου κάποτε επειδή δεν τα άντεχα - οι άνθρωποι που προλάβαιναν τις επιθυμίες μου πριν καν τις εκφράσω και μια ζωή που για πολλούς είναι παραμύθι αλλά για μένα ήταν απλά φυλακή- έτσι δεν θα μου λείψουν ποτέ όλα όσα συνεχίζω να αφήνω πίσω μου επειδή μου τελείωσαν... Και πως καμιά συνέπεια δεν θα είναι ποτέ ικανή να με κάνει να αμφισβητήσω έστω και για μια στιγμή μια απόφαση που την πήρα με την καρδιά και όχι με το μυαλό μου.. Έχει δίκιο, προφανώς.. Η ζωή μου ολόκληρη, ή έστω το μεγαλύτερο μέρος της, είναι η τρανή απόδειξη αυτής της θεωρίας... Και όλα όσα κάνω μόνη μου, από τα πιο μεγάλα μέχρι τα πιο χαζά, από τα περιοδικά που έβγαλα και την promising καριέρα που είχα κάποτε μέχρι το ότι βάζω πλυντήριο, και απλώνω, και στρώνω κρεβάτια μόνη μου, είναι για μένα μια τεράστια νίκη.. Απέναντι σε όσους πίστευαν πως θα γύριζα πίσω τρέχοντας για να χωθώ σε μια ασφάλεια που δεν με προστάτεψε ποτέ από όσα πραγματικά φοβόμουνα...

Ναι αυτή η άνοιξη μπήκε περιέργα φέτος.. Όμως ο καιρός περνάει και τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και η ζωή από μόνη της φέρνει τις λύσεις εκεί που νομίζουμε πως όλα πάνε σκατά.. Και έξω έχει έναν ήλιο που με κάνει να νοιώθω την ψυχή μου να γεμίζει αισιοδοξία... Σαν να μου λέει το σύμπαν πως όλα, μα όλα, θα πάνε καλά... Το ακούω προσεκτικά, όπως πάντα, παίρνω βαθιά ανάσα και πατάω το play. Η ζωή συνεχίζεται...
Και τώρα πάω να φτιάξω έναν καινούριο καφέ και να δοκιμάσω το κέικ βανίλιας που έφτιαξα χτες το απογευμα και που νομίζω πως βγήκε υπέροχο... Και μετά θα αράξω στον καναπέ και θα δω σειρούλες.. Ή αν μου την δώσει θα πάρω το αυτοκίνητο και θα πάω μια βόλτα στο Σούνιο... Θα χωθώ σε μια φαρδιά πολυθρόνα στην ωραιότερη βεράντα της περιοχής, θα χαζέψω την θάλασσα και θα χαμογελάω μόνη μου , σαν χαζό... Ή μπορεί να πάμε και στην Παλιά Αγορά να δούμε τον Αχιλλέα και να μας αναπτύξει τις θεωρίες του περί έρωτος και σχέσεων και να μας αφήσει για μια ακόμα φορά πάγωτά, να σκεφτόμαστε κρυφά από μέσα μας μήπως αυτός έχει βρει όντως το νόημα της ζωής και εμείς απλά καθόμαστε και παιδευόμαστε σαν τους βλάκες... Δεν ξέρω... Αφήνω τα ενδεχόμενα ανοιχτά, ακριβώς όπως μου αρέσει, και σας φιλώ γλυκά... Έχει μια υπέροχη μέρα έξω, γλυτώσαμε και την χρεοκοπία προς το παρόν απ΄ότι άκουσα, και η ζωή μας κλείνει το μάτι... Ας την ακολουθήσουμε...:-)

Το σημερινό τραγούδι είναι από τα πολύ αγαπημένα μου, όπως και η ταινία που "έντυσε" κάποτε.. Και νομίζω πως αν και πολύ παλιό, δίνει ακόμα τον τόνο και το σύνθημα...