Rollercoaster..

Αυτή η άνοιξη με έχει σακατέψει.. Οι διαθέσεις μου αλλάζουν σαν τα τρενάκια του Luna Park, πότε στα ύψη πότε στον γκρεμό, πότε στο ροζ και πότε στο μαύρο.. Φταίει που λείπει ο Άρις σίγουρα, αυτές οι εφτά μέρες στο Amsterdam θα περάσουν μαρτυρικά το ξέρω, αλλά γενικά, είμαι σε παράξενη φάση.. Σαν να έχει χαλάσει η πυξίδα μου νοιώθω, σαν να έχω χάσει τον προσανατολισμό μου.. Η Μαρία έχει σίγουρα βαρεθεί να με ακούει να μουρμουράω, για τον Μάνο κρατάω τα χαμόγελα που τα έχει τόσο ανάγκη γιατί πνίγεται στο άγχος και την δουλειά, κάνω την ψύχραιμη στα τηλέφωνα του Άρι και κοιμάμαι με το κινητό ανοιχτό σαν μαιευτήρας- γυναικολόγος μην τυχόν χρειαστεί κάτι και δεν μπορεί να με βρει, μαγειρεύω όλο και λιγότερο αλλά φτιάχνω γλυκά σαν τρελή, τρώω σοκολάτα ξαφνικά εγώ που την σιχαίνομαι, έγραψα δύο ολόκληρα κεφάλαια στο βιβλίο μου μετά από πολύ καιρό, ετοιμάζομαι να φτιάξω και φέτος μαγειρίτσα, μου λείπει το νησί τρελά και σκοπεύω να μετακομίσω στον Ζαννή για όσο περισσότερο με αντέξει που μπορεί να είναι για το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού, έχει κοπεί η όρεξη μου – σήμερα το μεσημέρι έφαγα σαλάτα και το βράδυ δεν έφαγα τίποτα-, μου στέλνετε υπέροχα τραγουδάκια στο mail και με κάποια από αυτά κολλάω απίστευτα, ο Droopy σήμερα μας έφαγε μια πόρτα και με έκανε έξαλλη – μάλλον δεν έχει πιάσει μόνο εμένα αυτή η άνοιξη- , περιμένω την Doris και την Γεωργία με τρελή ανυπομονησία μέσα στην εβδομάδα, και τον Π. φυσικά που μου έλειψε πολύ, έχω υποσχεθεί ένα red Velvet Cake για την Κυριακή του Πάσχα, ετοιμάζομαι να ξαναφύγω ταξίδι τρέχοντας , το βράδυ είδα ένα έργο στην τηλεόραση και έκλαιγα μετά για μισή ώρα με λυγμούς – και αποφεύγω να βλέπω έργα με παιδάκια, δεν ξέρω πως την πάτησα έτσι σήμερα- κάποιος που αγαπώ πολύ με πίκρανε αλλά είχε δίκιο, συνειδητοποίησα με τρόμο πως μπορώ να γίνω πολύ σκληρός άνθρωπος ακόμα, χρειάζομαι επειγόντως ένα μάθημα με τον Χοϊμέ μέσα στην εβδομάδα, έκλεισα ραντεβού για μανικιούρ, πεντικιούρ και κερί στην Τέτα, και για μαλλί στον Βαγγέλη, φέτος περιμένω το ωραιότερο αυγό ever, ερωτεύτηκα μια τσάντα με την πρώτη ματιά και αποφάσισα να παραδοθώ αμαχητί τουλάχιστον σ΄αυτόν τον έρωτα, έχασα την υπομονή μου και την ξαναβρήκα, και για λίγο κινδύνεψα να χάσω και το χιούμορ μου, πέρασα μια βραδιά με αγαπημένους φίλους και γέλασα πολύ, κοιμήθηκα και είδα στον ύπνο μου φιλιά, και μετά ξύπνησα με μια λαχτάρα για διπλό espresso, θέλω να πάω με τις φίλες μου στο Salon να κουτσομπολέψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, ένα τραγούδι της Έλλης που είχα ξεχάσει μου θύμισε έναν πρίγκιπα της Δυτικής Όχθης και με έκανε να χαμογελάσω νοσταλγικά, ένα τηλέφωνο που περίμενα δεν ήρθε ποτέ, και μερικά που δεν περίμενα με έκαναν να χαμογελάω για ώρα μετά σαν τον χάχα, αποφάσισα να μην χάσω άλλο χρόνο , κάπου έχω αφήσει την κορώνα μου αλλά δεν θυμάμαι που, και θυμήθηκα γιατί λατρεύω τις πτώσεις στο κενό.. Και πόσο μου έχει λείψει η αίσθηση τους..

Και σήμερα ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα.. Και το Πάσχα είναι επιτέλους πια κοντά.. Καλημέρα σε όλους και φιλιά.. Δεν είναι υπέροχη η ζωή μέσα στα φώτα και την ζάλη του Luna Park?

Και το τραγουδάκι βέβαια θεατράλε σήμερα, για να ταιριάζει με τα φωτάκια, τους καπνούς και τους καθρέφτες... Enjoy...