Εκτάκτως.....

,

Οι ιδανικές διακοπές πρέπει να έχουν πολλή ηλιοθεραπεια και κολύμπι, καλό φαγητό, δυνατά ποτά, ταιριαστή παρέα, γέλια από καρδιάς, άφθονο ύπνο και απολαυστικό σεξ... Και χαλαρές κουβέντες και απελοφιλοσοφίες με ανθρώπους που αγαπάμε και εμπιστευόμαστε, από αυτές που τελικά μας κάνουν να γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να πηγαίνουμε μικρά αλλά καίρια βήματα παρακάτω...
Στην μέση των φετινών ιδανικών μου διακοπών λοιπόν, και μετά από συνδυασμένες -τηλεφωνικές κυρίως αλλά όχι μόνο- συζητήσεις με τις κολλητές μου (Μαρία, Λιάνα, Γεωργία, Doris και Μάρθα) έχω να ομολογήσω το εξής:
Τους πιο ενδιαφέροντες, έξυπνους, αστείους, γοητευτικούς , χαρισματικους και συχνά επικίνδυνους (μόνους) άντρες που γνώρισα στην ζωή μου μέχρι σήμερα, τους έκανα ή κολλητούς ή γκόμενους... Και παρόλο που πάντα αποφάσιζα με το ένστικτο και όχι με την λογική, η ζωή μου απέδειξε εμπράκτως πως δεν έπεσα ούτε μια φορά έξω... Όσους ερωτεύτηκα, συνειδητοποίησα στην πορεία πως τελικά δεν θα τους ήθελα για φίλους, ενώ τους υπόλοιπους κατάλαβα αμέσως πόσο σημαντικοί θα ήταν για την ζωή μου και παρόλο που θα μπορούσα ευκολα να τους ερωτευτώ, δεν διακινδυνευσα να τους χάσω στην συνέχεια για ένα πάθος...
Τον έναν και μοναδικό που δεν κατάφερα να αποφασίσω γιατί τον ήθελα πιο πολυ, για γκόμενο ή για φίλο, τον παντρεύτηκα...:-)
Και με αυτή την μικρή εξομολόγηση - άσκηση αυτογνωσίας, (ευχαριστημένη Μαρία?) επιστρέφω στα της ωραίας Μυτιλήνης τα οποία ομως, θα σας τα διηγηθω όταν επιστρέψω, σε άλλο ποστ... Φιλιά...

Υ.Γ. Η φωτογραφία ούτε με κολακεύει, ούτε συνάδει με το θέμα, όμως έχει πλάκα και την μοιράζομαι μαζί σας με χαρά... Έχω άλλη μια σχετική από την Ελβετία, μου την είχε τραβήξει η Γεωργία, ας προσθεσω και αυτή μπας και καταλήξει να γίνει συλλογή... Γυαλί ηλίου, γυαλί πρεσβυωπίας, ροζ - φούξια συνολάκι, μαλλί αχτενιστο αλλά προσήλωση τεράστια στο Facebook via Iphone, από την Λέσβο με αγάπη...:-) (Θα μπορούσε να είναι και από την Florida είπε ο Μάνος που την τράβηξε γελώντας - ξέρετε, εκεί που μαζεύονται όλες οι γριές και παίζουν κανάστα - και έτσι, για μια ακόμα φορά, επιβεβαίωσε την επιλογή μου πανηγυρικά...)

Διακοπές...

Τις έχω πραγματικά ανάγκη αυτή την φορά και άλλωστε, δεν θα είναι για πολύ... Φεύγω στο τέλος της εβδομάδας και μέσα στον Αύγουστο θα είμαι πίσω στην πόλη, ακριβώς την εποχή που αδειάζει εντελώς και είναι κούκλα... Προς το παρόν βέβαια, τρέχω σαν τον Βέγγο για να προλάβω να τα τελειώσω όλα - και όταν λέμε όλα εννοούμε και τα επαγγελματικά, και τα οικοκυρικά και την απαραίτητη beaute- και να γεμίσω τις βαλίτσες μας μέχρι σκασμού με όλα τα απαραίτητα...
Και να δω και τους φίλους μου φυσικά, και εργάκια σε καλοκαιρινά σινεμά, και να πιω και τους πρωινούς μου καφέδες, και τα βραδινά μου ποτάκια, και όλα τα γνωστά και αγαπημένα.. Και στο ενδιάμεσο, ονειρεύομαι παραλίες, και ξαπλώστρες, και μυρωδιά αντηλιακού, και διάβασμα σε σκιερές βεράντες, και αγαπημένες μουσικές στο CD του αυτοκινήτου, και ύπνο σε δροσερά σεντόνια, και ηλιοβασιλέματα, και βόλτες σε γραφικά σοκάκια, και γέλια, και αγκαλιές, και λιχουδιές που θα τις συνοδεύει παγωμένο λευκό κρασί, και χορό μέχρι το ξημέρωμα σε μπαράκια δίπλα στην θάλασσα, και βότκες με καρπούζι, και όλα αυτά που μυρίζουν, έχουν γεύση και εικόνα καλοκαιριού.. Και η αντίστροφη μέτρηση, τι καλά!, έχει πια αρχίσει...
Και παρόλο που το νησάκι θα είναι άλλο, και όχι το γνωστό λατρεμένο, θα έχουμε την χαρά της εξερεύνησης και πυξίδα τις οδηγίες φίλων αγαπημένων που προηγήθηκαν και φρόντισαν να μας προτείνουν τις πιο όμορφες ταξιδιωτικές αλλά και γευστικές διαδρομές...
Σας φιλώ γλυκά λοιπόν, σας αποχαιρετώ για λίγο, σας εύχομαι είτε φύγετε είτε μείνετε να περάσετε όσο καλύτερα γίνεται και να αξιοποιήσετε ιδανικά την κάθε σας στιγμή, και φυσικά, να μην σταματήσετε ούτε λεπτό να γελάτε και να θυμίζετε σε όσους αγαπάτε πως νοιώθετε για εκείνους... Καλές διακοπές!!!!!

Φωτογραφία απολύτως ταιριαστή με το θέμα και τραγουδάκι υπέροχο που το ξέρω πως το έχω ξαναβάλει αλλά τι να κάνω, αδυναμίες είναι αυτές, για να μας κρατάει παρέα μέχρι να ξαναβρεθούμε...

R.I.P.

Κατεβάζω το προηγούμενο ποστ, πράγμα που κάνω πολύ σπάνια, για να γράψω δυο κουβέντες για το δυσάρεστο γεγονός που σημάδεψε την σημερινή ημέρα. Την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Δεν γνώριζα τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο, να το διευκρινήσω, ούτε είμαι ιδιαίτερη φαν του Τρωκτικού, αν υποτεθεί πως τελικά υπήρχε κάποια σχέση μεταξύ τους. Δεν ξέρω καν αν ήταν καλός ή κακός δημοσιογράφος ούτε αν ήταν καλός ή κακός άνθρωπος. Ακούγονται πολλά από το πρωί σε ραδιόφωνα και κανάλια, θα γράψουν και σεντόνια οι εφημερίδες από αύριο, και αν έχω μάθει κάτι με τα χρόνια είναι πως η αλήθεια συνήθως κρύβεται κάπου στην μέση... Με εντυπωσιάσαν όμως και με εξέπληξαν δυσάρεστα κάποια από όσα διάβασα σε blogs και στο Facebook... Σχόλια ανωνύμων και ορισμένων επωνύμων που υπονοούσαν πως επειδή το Τρωκτικό δεν ασκεί και την καλύτερη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, ο Γκιόλιας σχεδόν έπρεπε να περιμένει την κατάληξη του.. Για να μην σας πως πως ορισμένοι, άφηναν να εννοηθεί πως μπορεί και να την άξιζε...

Δεν θα μπω στην ουσία του θέματος, του αν ήταν δηλαδή ο Γκιόλιας δίκαιος ή άδικος, διαπλεκόμενος ή τίμιος, μαχόμενος δημοσιογράφος ή λαμόγιο... Θα πω μόνο πως για μια ακόμα φορά κοιτάζουμε το δάχτυλο και χάνουμε το δάσος και αυτό είναι πέρα από εξαιρετικά λυπηρό, και ίδιον της εποχής που ζούμε και του τρόπου με τον οποίο έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε...
Σήμερα έχασε την ζωή του ένας άνθρωπος... Ένας νέος άνθρωπος, 37 χρονών, πατέρας ενός παιδιού, γιος μιας οικογένειας , σύζυγος μια γυναίκας που απ' ότι άκουσα είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, εργαζόμενος στα ΜΜΕ.. Δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του τα ξημερώματα, με έναν τρόπο που παραπέμπει σε μεθόδους μαφίας και που αποδεικνύει περίτρανα πως η τρομοκρατία πια στην Ελλάδα έχει άμεση σχέση και επαφή με το κοινό ποινικό έγκλημα... Η οργάνωση Σέχτα που ανέλαβε την ευθύνη, όχι με προκύρηξη ως συνήθως αλλά χρησιμοποιώντας τα δυο όπλα "υπογραφές" της, είχε απειλήσει πως θα σκοτώσει δημοσιογράφους μετά την επίθεση στο Alter πριν από ενάμισι χρόνο.. Και το έκανε.. Και δεν διάλεξε έναν πρωτοκλασσάτο, ακριβοπληρωμένο και φυλασσόμενο φυσικά συνάδελφο αλλά έναν εύκολο στόχο που όλως τυχαίως, ετοίμαζε καινούριο ρεπορτάζ με αποκαλύψεις, όπως κυκολοφορεί στην αγορά..
Τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας για τον εαυτό του.. Να θυμηθούμε μόνο πως καμιά δημοκρατία δεν ωφελείται όταν η ωμή βία παίρνει τον νόμο στα χέρια της και πως η τρομοκρατία όλο και συχνότερα πια ντύνεται ιδεολογίες που αποτελούν απλές και ανόητες δικαιολογίες για τις προαποφασισμένες πράξεις της και τα συμφέροντα τα οποία υπηρετεί και εξυπηρετεί.. Και πως μπορούμε να διαφωνούμε όσο και όπως θέλουμε με τον οποιονδήποτε, όμως οι διαφωνίες λύνονται με επιχειρήματα όταν αυτά υπάρχουν, και με τον πολιτισμό που είναι απαραίτητος για να μην γίνουμε ζούγκλα... Και στην τελική, το να δικαιολογούμε πράξεις τέτοιας ξεφτίλας και τέτοιας αποτροπής με το πρόσχημα πως ένας άνθρωπος που έπεσε νεκρός από 16 σφαίρες μπορεί και να άξιζε το τέλος του επειδή με την δημοσιογραφία που ασκούσε είχε αδικήσει ή και σπιλώσει κάποιους, δεν μας διαφοροποιεί ιδιαίτερα από τα ζώα που αποφάσισαν, και πάτησαν τις σκανδάλες... To make a long story short, και η μαλακία έχει τα όρια της.. Και στην διαδικτυακή μας κοινότητα, σήμερα, δυστυχώς, αυτά τα όρια ξεπεράστηκαν κατά πολύ...
Καληνύχτα σας...

Άλλα θέλω και άλλα κάνω?

Μεσημέρι Σαββάτου και πριν από λίγο γύρισα σπίτι... Η ζέστη στην Αθήνα επιμένει μόνο που σήμερα την σπάει ένα δυνατό αεράκι που κάνει την πόλη να θυμίζει λίγο Κυκλάδες... Το ταξίδι μου ακυρώθηκε για μια ακόμα φορά - κάτι μου λέει το σύμπαν αλλά με μπερδεύουν λίγο τα μηνύματα του τελευταία - και εγώ, μετά από ένα δροσερό ντουσάκι που το απόλαυσα απίστευτα, χαζεύω blogs, ακούω μουσικούλα και χαλαρώνω... Ευτυχώς, η φιλενάδα μου περνάει υπέροχα και χωρίς εμένα και αυτό μου μειώνει κάπως τις τύψεις, είναι η δεύτερη φορά που προγραματίζουμε τετραήμερο που για κάποιο λόγο στραβώνει και ελπίζω την επόμενη φορά να σπάσει το σερί και να μην τριτώσει η γκαντεμιά...
Στον πάγκο της κουζίνας αναπαύονται τα ψώνια για το μεσημεριανό μας, σταμάτησα όπως ερχόμουν στο Culpa και αγόρασα παλαιωμένη παρμεζάνα Bufala, λίγο brie Meaux Fleur Rouge, ένα κουτί σπιτική ρώσικη σαλάτα, κράκερς , χωριάτικο ψωμί, και λαχταριστά ντοματίνα με τα οποία θα φτιάξω μια καταπληκτική σαλάτα... Μου αρέσουν αυτά τα πρόχειρα γεύματα με λιχουδιές, θα δοκιμάσουμε και ένα κρασί που μας έδωσε ο Δημήτρης, και εκτός από αυτά που θα φάμε για lunch, ψώνισα και ένα πακέτο spagetti Garofalo για τον Άρι που τα βράδια όταν επιστρέφει από την δουλειά καμιά φορά πεινάει και μαγειρεύει, μια σάλτσα από παρμεζάνα και μανιτάρια τρούφες για να τα συνοδέψει, και ένα κουτί μπισκότα βουτύρου για τον καφέ μου..
Και μετά το φαγητό θα χωθώ στο κρεβάτι μου με το air condition αναμμένο και θα κοιμηθώ για μια αιωνιότητα... Τι καλά... Χαλαρό πρόγραμμα, μπορεί να μην είναι ταξιδάκι σε μέρη carte postale αλλά είναι σίγουρα καλύτερο από το τίποτα, όταν ξυπνήσω θα πάω μια βόλτα να δω λίγο την μαμά μου και το βράδυ μας έχουν καλέσει σπίτι τους η Luciana με τον Δημήτρη για ταϊλανδέζικο στην βεράντα... Θα είναι και ο Κώστας με την Λιάνα εκεί, και ο Άλκης με την Μάρθα - θυμήθηκα να τηλεφωνήσω και στην Νανά Γιώτη να μας κρατήσει μια lemon pie να περάσουμε να την πάρουμε πηγαίνοντας, how cool is that? όπως θα έλεγε και ο Πρόβατος- ο Μάνος έχει και φοβερά πούρα να κεράσει τα αγόρια - Cohiba Behike 56, τα πιο grand που κυκλοφορούν στην αγορά διεθνώς μου είπε γελώντας σαν ευτυχισμένο παιδάκι όταν τον ρώτησα να μου κάνει το spelling- και νομίζω πως θα περάσουμε όπως πάντα υπέροχα...
Καμιά φορά όταν τα σχέδια μας αλλάζουν μπορεί και να είναι για καλό... Ή αν όχι για καλό, τουλάχιστον δεν είναι πάντα για κακό, επιμένει η Πολυάννα μέσα μου με πάθος... Γιατί στην τελική όλα πήγαν καλά, η ψυχούλα μου είναι ήρεμη και γεμάτη, η φιλενάδα μου έχει ένα χαμόγελο που λάμπει ακόμα και μέσα από το τηλέφωνο, και η ζωή συνεχίζεται, το ίδιο όμορφη και το ίδιο ήρεμη, όπως πάντα... Δεν θα σας κουράσω πάλι με την θεωρία για τις στιγμές.. Τα έγραψα και στο προηγούμενο ποστ και δεν υπάρχει λόγος... Όμως, τι να κάνουμε, αυτή είναι η αλήθεια... Πως η ζωή μας είναι ένα σύνολο από στιγμές... Που είναι στο χέρι μας, και στο μυαλό μας, να τις κάνουμε όσο καλύτερες μας επιτρέπουν κάθε φορά οι συνθήκες...
Να έχετε ένα υπέροχο, υπόλοιπο σαββατοκύριακο, να γελάτε πολύ και συχνά και κυρίως, να είστε, να είμαστε, όλοι καλά.. Καλημέρα....

Στην φωτογραφία τα ψώνια μου, και το τραγουδάκι δεν ταιριάζει απολύτως με το κλίμα αλλά είναι από τα αγαπημένα μου και βρίσκω τους στίχους συγκλονιστικούς.. Αυτή την version που είναι η αυθεντική, πρώτη εκτέλεση από τον Σωκράτη Μάλαμα, μου την έστειλε σήμερα το πρωί με αφιέρωση ένας από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου και δεν μπορώ να μην την ανεβάσω... "Once a princess, allways a princess... Και εγώ είμαι πάντα εδώ, δίπλα σου για όλα.. Και για τα εύκολα και για τα δύσκολα και να μην το ξεχνάς ποτέ αυτό.." έλεγε το mail among others και με έκανε πραγματικά να βουρκώσω.. Γιατί είναι αλήθεια.. Οι φίλοι μου - μαζί με τον Μάνο, τον Άρι και την μαμά μου - είναι πάντα εδώ για μένα, έτοιμοι να με στηρίξουν σε όλα τα πιθανά και τα απίθανα σενάρια της ζωής μου.. Και αυτή είναι μια φόρα, και ένα αλεξίπτωτο ταυτόχρονα, που μου επιτρέπουν να βουτάω στο κενό του μέλλοντος μου, σε κανονική ελεύθερη πτώση, συχνά, με άλλη σιγουριά...
Ζ. μωρό μου, σ' ευχαριστώ που με σκέφτεσαι... Και που με κάνεις να νοιώθω πάντα, αληθινή πριγκιπέσσα...

Η αξία των μικρών στιγμών....

Πρωινό στην Κηφισιά... Πίνω καφέ με την μαμά μου στο Common Secret... Χαζοκουβεντιάζουμε, η συζήτηση έρχεται όπως πάντα στον πατέρα μου αλλά γλυκά πια, χωρίς πίκρα, έρχεται η ώρα που συμβιβάζεσαι με τις απώλειες και πας παρακάτω... Το τηλέφωνο χτυπάει, είναι ο Π. που από χτες είναι στην Σουηδία, γκρινιάζει για τα πάντα αλλά γελάμε παρόλα αυτά, έχει απίστευτο βρετανικό χιούμορ ακόμα και όταν διηγείται τα πιο απίθανα περιστατικά, του λέω να δώσει στην πόλη μια ευκαιρία και να αφουγγραστεί τους αληθινούς ρυθμούς της, η μαμά μου τον σιγοντάρει, είχε περάσει και εκείνη απαίσια όταν είχε πάει στην Στοκχόλμη πριν από χρόνια όμως είμαι σίγουρη πως δεν έφταιγε η πόλη αλλά η παρέα, τελικά κλείνουμε και σκέφτομαι πόσο κοντά τον νοιώθω και ας είναι τόσο μακριά και πως έχει καταφέρει μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να είναι τόσο μέσα στην ζωή και την καρδιά μου... Χαμογελάω για ώρα μετά όταν σκέφτομαι την σκηνή που μας διηγήθηκε με τον Σουηδό ταξιτζή... Σουηδός ήταν και ο chef του Muppet Show, έτσι δεν είναι? Τυχαίο? Δεν νομίζω....:-)

Σύσκεψη στο περιοδικό... Καθυστερούμε να αρχίσουμε και κάθομαι στο γραφείο του Σ. Μιλάει στο τηλέφωνο και τον παρατηρώ... Είναι αξύριστος και κουρασμένος και με θυμώνει γιατί δεν προσέχει τον εαυτό του και τεντώνεται σαν λάστιχο αντί να ξεκουράζεται που και που... Είμαι σίγουρη πως τον αγαπάω περισσότερο από όσο τον αγαπάει ο ίδιος... Έχει δροσιά, γελάμε, του υπόσχομαι πως θα βάλω τα μεγάλα μέσα για να του βρω το παντελόνι που θέλει από το Marks and Spencer στο Λονδίνο, λίγο αργότερα έρχεται και ο Μάνος, και ο Δ. ντυμένος με αυθεντική ναυτική μπλούζα και Hawaianas - μισός η Αλίκη στο ναυτικό μισός χαβανέζα του λέω και ξεκαρδίζεται - η ώρα περνάει ευχάριστα... Λίγο αργότερα στην σύσκεψη μοιραζόμαστε ιδέες και θέματα, "πουλάω" τον τρομερό γιατρό για το τεύχος των Χριστουγέννων, κανονίζω και την αλλαγή του σκίτσου της στήλης μου και επιστρέφω σπίτι μου ευχαριστημένη...

Θερινό σινεμά στο Μαρούσι... Πράσινο παντού, σουβλάκια και παγωμένες μπύρες- το σύμπαν μου λέει στο αυτί πως όλα μπορούν να αντικατασταθούν στην ζωή τελικά με λίγη τύχη, ακόμα και το σινέ Μαντώ στο νησάκι- η ταινία, Letters to Juliet, διαδραματίζεται στην Τοσκάνη και μαγεύομαι.. Στο διάλλειμα σχεδιάζουμε με τον Μάνο ταξίδια.. Μερικές μέρες στην Villa San Michelle ακούγονται υπέροχες και μπορώ να τις συνδυάσω με coocking classes πράγμα που κάνει την προοπτική ακόμα πιο ονειρεμένη... Στο τέλος μυξοκλαίω λίγο, τι να κάνω, λατρεύω τα συγκινητικά happy ends ειδικά όταν γράφουν σε ονειρικά φόντα, ο Μάνος με κοροϊδεύει γελαστά και αποφασίζουμε να πάμε για παγωτό...

Πλατεία Χαλανδρίου, χαμός κανονικός και στο Haagen- Dazs βρίσκουμε το τελευταίο ελεύθερο τραπέζι... Παραγγέλνω ένα τεράστιο Praline Caramel Crunch και το τρώω λαίμαργα, λατρεύω τα παγωτά αμερικάνικου τύπου και αυτό έχει μέσα και κομματάκια από σπασμένο μπισκότο και σαντιγί... Παράδεισος.. Χτυπάει το κινητό μου και είναι ο Άρις.. Είναι κάπου εκεί δίπλα με την παρέα του, μας είδαν την ώρα που περνούσαμε και έρχονται να μας βρουν... Κάθονται μαζί μας, γελάνε, μας λένε για τις διακοπές που ετοιμάζουν, αμφιταλαντεύονται μεταξύ Ικαρίας και Δονούσας, πειράζονται μεταξύ τους, μας λένε και τα γκομενικά τους... Νοιώθω απίστευτα τυχερή που το παιδί μας θέλει να μας κάνει παρέα.. Και μαζί και οι φίλοι του.. Κάθομαι σε μια πλατεία ανάμεσα σε ένα πλήθος κόσμου, με τους πιο σημαντικούς άντρες της ζωής μου δίπλα μου, και η ψυχή μου φουσκώνει από ευτυχία... Κοιτάζω κλεφτά τον Άρι που γελάει, στρίβει τσιγάρο και ξαπλώνει πίσω στην πολυθρόνα του χαλαρός και χαρούμενος και λιώνω... Τα πάντα όλα είναι εδώ... Και τίποτα άλλο δεν έχει πραγματική σημασία...

Η εβδομάδα ξεκίνησε όμορφα.. Απλά, χαλαρά αλλά γεμάτη στιγμές που τις μοιράζομαι όπως πάντα με τους ανθρώπους της ζωής μου, την οικογένεια μου και τους φίλους μου και παίρνουν άλλη, μοναδική αξία... Κάτι τέτοιες μέρες, κάτι τέτοιες ώρες, θυμάμαι την ταινία μικρού μήκους ενός ανθρώπου που κάποτε αγάπησα πολύ... Την Βέρα Κρουζ του Τάκη Σπυριδάκη.. Ήταν ένας ύμνος στην αξία των στιγμών, των μικρών, ασήμαντων εκ πρώτης όψεως στιγμών, που όμως αποτελούν τον πυρήνα της ζωής μας... Μια πολυβραβεβμένη ταινία ενός εξαιρετικά ταλαντούχου ανθρώπου που με άλλαξε σαν άνθρωπο απίστευτα... Και σκέφτομαι τι παράξενους κύκλους που κάνει η ζωή μας και πως έτσι από μόνη της, όταν πρέπει, τραβάει διαχωριστικές γραμμές, βάζει όρια, αλλά και ανοίγει ορίζοντες και προοπτικές και φέρνει τις ισορροπίες εκεί ακριβώς που πρέπει να είναι... Και στο μυαλό μου, σαν soundrak από ταινία, αντηχούν οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου, παλιοί αλλά πάντα, τόσο επίκαιροι... "Της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα.." Και τις κασέτες της ζωής μας, να το θυμόμαστε, τις γράφουμε μόνοι μας... Δική μας είναι η επιμέλεια, δικό μας και το μουσικό αποτέλεσμα...
Και έτσι, με ένα αγαπημένο τραγούδι και ένα χαμόγελο που θα συντροφεύει τα όνειρα μου, σας εύχομαι καληνύχτα... Και καλημέρα...

Καλή εβδομάδα....

Αθήνα, καινούρια εβδομάδα που έχει αρχίσει να μετράει από τώρα, ζέστη που θα αυξηθεί όπως λέει η ΕΜΥ και για μένα το πρόγραμμα έχει δουλειές και συσκέψεις και διάφορα βαρετά, αλλά μαζί και βόλτες με φίλους αγαπημένους, και ποτάκια βραδινά που έχουν ήδη κανονιστεί, και ένα πάρτυ κοσμικό που το σκέφτομαι, αλλά και ταξιδάκι την Πέμπτη που το περιμένω πως και πως...
Το καλοκαίρι έχει φτάσει πια στην μέση του και νομίζω πως από σήμερα όλα θα πάνε καλύτερα... Το λένε και τα αστέρια... :-) Παύει μου φαίνεται να είναι ο Ερμής ανάδρομος, αυτός που μας ταλαιπώρησε τόσο τις προηγούμενες μέρες, και τα πράγματα θα στρώσουν... Για να δούμε... Προς το παρόν πάω να κοιμηθώ γιατί σήμερα με βάρεσε ο ήλιος για τα καλά και τώρα το μόνο που θέλω είναι να χωθώ στα δροσερά μου σεντόνια πασαλειμένη με την αγαπημένη μου Lemon Tart κρέμα σώματος και με ένα παφ από το pillow spray μου να χρωματίζει τα όνειρα μου ροζ, και αύριο - σήμερα μάλλον- θα είναι μια καινούρια, ελπίζω πολύ όμορφη μέρα...
Διαβάζω ένα βιβλίο που με εμπνέει αυτόν τον καιρό, περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που αγαπάω, παίρνω άφθονη θετική ενέργεια, σχεδιάζω διακοπές και βουτάω το κεφάλι μου στο νερό όσο συχνότερα γίνεται, και ας μην είναι η θάλασσα του λατρεμένου μου νησιού.. Εν μέσω κρίσης η ζωή παραμένει ωραία, αυτό σκεφτόμουν μερικές μέρες πριν σε ένα υπέροχο θερινό σινεμά πνιγμένο στο πράσινο, βγαλμένο λες από παλιά ελληνική ταινία... Γιατί όλα μέσα στο μυαλό μας είναι τελικά.. Και αυτά που έχουμε, και αυτά που θέλουμε και αυτά που μας λείπουν... Και είναι στο χέρι μας να επικεντρώνουμε στα όμορφα, να δίνουμε αγάπη και νοιάξιμο στους ανθρώπους που διαλέξαμε να μοιραστούμε την ζωή μας μαζί τους - οικογένεια, φίλους και αγαπημένους- , να γελάμε πολύ, να εκτιμούμε και να χαιρόμαστε όσα μας δίνονται, ότι και αν είναι αυτά, και να παλεύουμε με πάθος για όσα θεωρούμε πως αξίζουν πραγματικά... Έτσι ώστε να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι, καλά με τον εαυτό μας και με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε την ζωή μας και τους ανθρώπους της...
Στην τελική, η ζωή είναι μικρή και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο... Και νομίζω πως ανμπορούσαμε, θα διαλέγαμε να ζήσουμε για πάντα... For ever young and forever happy, αρκεί να μπορούσαν μαζί να μας ακολουθήσουν στην αιωνιότητα εκείνοι που αγαπάμε.... Όμως αυτά είναι παραμύθια για παιδιά ακόμα μικρότερα και από μένα και όνειρα που ακόμα και η Πολυάννα ξέρει πως δεν θα βγουν ποτέ αληθινά... Γι΄αυτό από σήμερα ας κάνουμε the next best thing.... Μόνο happy thoughts δηλαδή, και ροζ, και focus σε όλα τα όμορφα που θα έρθουν γιατί έτσι θέλουμε και έτσι τα περιμένουμε..
Και με αυτή την σκέψη, σας φιλώ γλυκά και σας εύχομαι, μας εύχομαι, να έχουμε μια υπέροχη καλοκαιρινή εβδομάδα....

Υ.Γ. Το προηγούμενο ποστ κατεβαίνει γιατί ότι είχε να πει το είπε... Σε μένα κυρίως που γράφω σαν να ψυχαναλύομαι... Και μετά τα διαβάζω αυτά που έγραψα, τα ξορκίζω και πάω παρακάτω... Και σας ευχαριστώ πολύ και για τα σχόλια και για τα μελάκια... Ξέρω πως κάποιοι από εσάς εκεί έξω με νοιάζεστε αληθινά και πάντα, με συγκινεί πολύ αυτό... Να το ξέρετε...

Τέλος, η φωτογραφία είναι καλοκαιρινή σαν τα κέφια μου (από τον μικρό Άγιο Σώστη στο νησάκι) και το τραγουδάκι το άκουσα πριν μερικές ώρες και κόλλησε στο μυαλό μου σαν τσίχλα... Νίκος Πορτοκάλογλου και το καλύτερο ροκ τραγούδι της τελευταίας δεκετίας στην Ελλάδα σύμφωνα με τις επίσημες airplay lists... Enjoy...

Τράβα μπρος....

Μπήκα στο σπίτι μόλις... Ξύπνησα αργά - μάλλον έφταιγε το Zirtec που πήρα χτες το βράδυ γιατί με έπιασε πάλι η αλλεργία μου και μου έφερε έναν υπέροχο, βαθύ ύπνο- και έφυγα κατευθείαν για το ραντεβού μου για καφέ στην Παλιά Αγορά με την Luciana... Είναι πολύ όμορφη η Παλιά Αγορά αυτή την εποχή.. Με τα δέντρα να δημιουργούν άφθονη σκιά και να φέρνουν δροσιά στα τραπεζάκια, και τον κόσμο αραχτό και χαλαρό σε απολύτως καλοκαιρινό mood, και έχει και καταπληκτικό κέικ βανίλια... Αράξαμε εκεί για ώρα, είπαμε τα δικά μας, οργανώσαμε τις επόμενες μέρες, στο ενδιάμεσο πήραν τηλέφωνο η Μαρία από το Κυπαρίσσι και ο Π. από το Λονδίνο, μου λείπουν απίστευτα και οι δύο και ανυπομονώ να περάσουν οι μέρες και να τους δω, και στην επιστροφή έκανα μια στάση στον γνωστό στα Β.Π. Κυριάκο και αγόρασα ολόφρεσκα ντοματίνια, ένα κλαδάκι δεντρολίβανο και λαχταριστά κεράσια...
Το μεσημεριανό μενού της Κυριακής θα έχει το απόλυτο καλοκαιρινό φαγητό... Κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές και ντοματοσαλάτα, και ναι, θα φάω στην κουζίνα τα νιάτα μου μεν αλλά το αποτέλεσμα θα με αποζημιώσει... Τα κεφτεδάκια, με μπόλικο δυόσμο και λίγο ούζο στο ζύμωμα, είναι τέλεια και κρύα την επόμενη μέρα, όμως όσα και αν φτιάξω, και φτιάχνω πολλά πιστέψτε με, ποτέ δεν περισσεύουν... Γενικά σκοπεύω να μαγειρέψω πολύ το weekend και αυτό για όσους με ξέρουν καλά λέει πολλά για την διάθεση μου.. Που είναι υπέροχη... Ήρθε επιτέλους και ο καφές μου από το Λονδίνο - φιλενάδα μου σε ευχαριστώ πολύ, πολύ, πολύ- και έτσι αύριο θα ψήσω και δυο ειδών κρουασάν για πρωινό, βουτύρου και σοκολάτας, για να το γιορτάσω... Εορταστικό brekfast και η αγαπημένη μου κούπα γεμάτη με το σωστό blend.. . Τι χαρά !!!Σαν χαμένο συγγενή το υποδέχτηκα το βάζο, που είναι και τεράστιο, και μαζί με τα άλλα τέσσερα που μου έχει να με περιμένουν την άλλη εβδομάδα η Γεωργία, έχω εξασφαλίσει τον καφέ της επόμενης χρονιάς νομίζω... :-)
Και τώρα, λέω να πάρω το βιβλιαράκι μου, αυτό με την ζωή της Coco Chanel που κοντεύει να στοιχειώσει πια τόσον καιρό, να ανάψω το air condition και να προσγειωθώ στο κρεβάτι μου με πλονζόν... Κρατάει μάλλον ακόμα η επήρεια του Zirtec και νυστάζω απίστευτα.. Και το βράδυ έχουμε κανονίσει να πάμε με αγαπημένους φίλους στο Cash να κάνουμε και support στο παιδί μας, αν και νομίζω πως έτσι κι αλλιώς εκεί θα πηγαίναμε και ας μην δούλευε ο Άρις... Δεν έχω καλύτερο μέρος στα βόρεια πια για βράδυ... Με υπέροχο κήπο, με καλό φαγητό, με σούπερ cocktails, με ξεσηκωτική μουσική και με όμορφο κόσμο around, τι άλλο θέλει κανείς για να περάσει ένα όμορφο βράδυ? Και με δύσκολη πόρτα επίσης, που τις προηγούμενες μέρες άφησε απ' έξω την Τζούλια και την Μαριάννα Ντούβλη, διαφορετικές βραδιές την κάθε μια, με αποτέλεσμα το Star να έχει στήσει κανονικό παράρτημα στο πεζοδρόμιο, για να προλαβαίνει τις εξελίξεις... Η σκηνή με την Ντούβλη να καλεί την αστυνομία και πριν μπει στο περιπολικό για να πάει να υποβάλει μήνυση να λέει στην κάμερα "μου είπαν πως δεν μπορώ να μπω γιατί είμαι πορνοστάρ... Είμαι συγκλονισμένη..." έχει γίνει πια κλασσική στα μεσημεριανά... Και καλά να είμαστε, μάλλον έπεται και συνέχεια...
Αυτά για σήμερα, να περάσετε μια όμορφη μέρα και το σαββατοκύριακο είναι πια μια ανάσα μακριά... Που σημαίνει πως ως γνωστόν, τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν.... Φιλιά πολλά...


Στην φωτογραφία τα ψώνια μου και ο λατρεμένος μου καφές... Και τραγουδάκι χαρούμενο ασορτί με τα κέφια μου... :-) Αλίκη forever και ένας ελληνικός κινηματογράφος που δεν θα βαρεθώ ποτέ.....

Σκέψεις...

Ποστάκι βιαστικό γραμμένο σχεδόν στο πόδι σε μέρος απίθανο... Σκέψεις... Πολλές φορές με παρασύρει η ζωή και ξεχνιέμαι... Και κοιτάζω το δάχτυλο όταν αυτό μου δείχνει το δάσος.. Και δυσκολεύομαι να επεξεργαστώ τις πληροφορίες που μου δίνει το σύμπαν - δυσκολεύομαι ή τις αγνοώ αλλά το ίδιο δεν είναι? - και προτιμώ να κάνω το δικό μου και μετά, συνήθως, να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο με φόρα... Αυτά που γράφω εδώ, αυτά που επιλέγω να γράψω, είναι ένα μικρό κομμάτι της ζωής μου... Συνήθως το πιο ροζ και το πιο ανώδυνο, σαν μια δόση χαράς μέσα σε μια καθημερινότητα που γίνεται ολοένα πιο βαρετή για πολλούς... Η πραγματικότητα μου είναι πολύ πιο περίπλοκη.. Δεν θα πω δύσκολη, θα είμαι άδικη, κυρίως με τα όσα μου έχουν προσφερθεί και συνεχίζουν να μου πρσφέρονται απλόχερα από τότε που ήμουν παιδί... Και ναι, υπήρξαν και δυσκολίες, πολλές και μεγάλες, όμως αυτή είναι η ισορροπία της ζωής.. Δεν υπάρχει άσπρο χωρίς μαύρο, φως χωρίς σκοτάδι, δώρο χωρίς δυσκολία ή το αντίστροφο... Και στην τελική, στο aftermath, έκανα πάντα αυτό που ήθελα και ακόμα εξακολουθώ να το κάνω.. Και το χάρηκα, σε όλη την διαδρομή, με τα λάθη μου, και με τις μαλακίες μου και με τα προβλήματα που δημιούργησα κυρίως στον εαυτό μου αλλά και στους άλλους...
Ξέρω πως δεν είμαι ο ευκολότερος άνθρωπος στον κόσμο.. Όσοι με αγαπάνε επιδίδονται σε ειδικούς, περίπλοκους χειρισμούς για να με κρατάνε στην ζωή τους, κυρίως επειδή έχω τεράστια ανάγκη για ελευθερία και δικό μου χώρο και χρόνο... Αν μου πεις όχι και το εννοείς ειλικρινά, σε πράγματα που έχουν να κάνουν με τα θέλω μου και την προσωπική μου ελευθερία, έχω φύγει τρέχοντας.. Ο Μάνος μου λέει πάντα ναι, χρόνια τώρα και ας μην το εννοεί κάθε φορά.. Ξέρει όμως πως έχω περισσότερες πιθανότητες στην διαδρομή να καταλάβω από μόνη μου τι πάω να κάνω και να το μετανοιώσω, ή ακόμα και να βαρεθώ.. Ενώ αν μου "απαγορέψει" κάτι θα το κάνω ο κόσμος να χαλάσει, ακόμα και αν βλέπω τον τοίχο να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα... Θα καρφωθώ επάνω του με το κεφάλι μόνο και μόνο για να κάνω το δικό μου.. Παρατεταμένη εφηβεία το λέει ο Χοϊμες, πριγκηπικό σύνδρομο το κοροϊδεύουν οι φίλοι της καρδιάς μου.. Για όλα φταίει ο μπαμπάς μου που με μεγάλωσε με όλους τους λάθος τρόπους.. Με έμαθε να είμαι το κέντρο του κόσμου, να μην δέχομαι το όχι για απάντηση και να παλεύω με πάθος για τα θέλω μου, και μετά, με την πρώτη διαφωνία μας, με άφησε να βγω σε έναν κόσμο για τον οποίο δεν με προετοίμασε ποτέ και να κολυμπήσω στην πιο φουρτουνιασμένη θάλσσα για να περάσω απέναντι... Και το έκανα, παρόλο που ήπια απίστευτο νερό στην διαδρομή... Και το ότι δεν πνίγηκα ούτε τότε την πρώτη φορά, ούτε τις πολλές φορές που ακολούθησαν, με έκανε ακόμα πιο τολμηρή... Ίσως και απερίσκεπτη πολλές φορές.. Και δεν φοβάμαι τα ρίσκα.. Ούτε τις αλλαγές... Ούτε το μέλλον... Προσαρμόζομαι, προσπαθώ, ελίσσομαι και επιμένω... Και συνήθως, κερδίζω... Είπαμε.. Επιμονή γαϊδάρου.. Και τύχη.. Βουνό...
Και έτσι σήμερα, μέσα από διαδικασίες περίπλοκες και από τις γνωστές δαιδαλώδεις διαδρομές που ακολουθεί το μυαλό μου συνήθως, κάθομαι εδώ και αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να αφήσω τα γκρρρ και τα όσα πάνε λάθος στην ζωή μου και να επικεντρωθώ σε αυτά που πάνε σωστά.. Που είναι και περισσότερα... Είναι καλοκαίρι, τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν, και η ζωή μου είναι γεμάτη ανθρώπους που με αγαπάνε και μου το δείχνουν... Ο καθένας με τον δικό του τρόπο που μπορεί να μην είναι αυτός που θέλω πάντα, όμως είναι αληθινός... Και έχω αυτά που θέλω, την ζωή για την οποία πάλεψα με πάθος, τον Άρι, τον Μάνο, την μαμά μου, την Μαρία, και κάποιους ανθρώπους ακόμα που θεωρώ πολύ σημαντικούς και που η ζωή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική χωρίς την παρουσία και την αύρα τους, έχω την άνεση να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, έχω χρόνο που είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια ever και κυρίως, έχω μια Πολυάννα ριζωμένη στο μυαλό μου να μου δείχνει το φως μέσα στο σκοτάδι σαν πυξίδα με απόλυτο προσανατολισμό... Και έχουμε και υγεία όλοι, και αγαπιόμαστε πολύ, οικογένεια, αγαπημένοι, φίλοι, σαν κρίκοι μιας αλυσσίδας που απλώνεται στον κόσμο... Και δεν πάνε να είναι ανάδρομοι όλοι οι πλανήτες του σύμπαντος... Ο δικός μου ήλιος είναι πάντα εδώ.. Και εγώ γυρίζω γύρω του και στην αγκαλιά του βρίσκω το ωραιότερο και πιο σίγουρο καταφύγιο... Και η ζωή συνεχίζεται και εγώ ακόμα, πάντα, θα την ακολουθώ όπου με βγάλει με πάθος εξερευνητή, με απουσία φόβου μικρού παιδιού, και με ενθουσιασμό νεοφώτιστου.. Με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όλα τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι.. Και αυτό είναι που θα κάνει το σύμπαν μου ροζ for ever... Πως θα μείνω για πάντα πέτρα που κυλάει... Γιατί έτσι θέλω, έτσι έχω αποφασίσει, και γιατί έτσι μου αρέσει...

Γκρρρρρ... Part 2

Η ζαλάδες συνεχίζονται μόνο που τώρα με πονάει και η κοιλιά μου... Επίσης οι τεχνικοί του ΟΤΕ παραμένουν άφαντοι για έκτη μέρα στην σειρά, με αποτέλεσμα χτες να καθίσω και να το φτιάξω μόνη μου το ρούτερ... Μεγάλος παιδεμός.. Και μόνο και μόνο επειδή με όλη μου την ζαλάδα ασχολήθηκα ένα απόγευμα ολόκληρο για να έχω internet κανονικό, και μαζί να έχει και ο Άρις, όταν αποφασίσουν να εμφανιστούν θα γίνει Ο χαμός... Στο καπάκι ακυρώθηκε και ένα τετραήμερο που το περίμενα πως και πως, οπότε μπορείτε να φανταστείτε το mood στο οποίο βρίσκομαι... Προσθέστε ότι ο γιατρός μου είπε πως αν συνεχίσουν οι ζαλάδες θα πρέπει να κάνω αξονική και εγκεφαλογράφημα - η πίεση μου είναι μια χαρά, μου την μέτρησαν και χτες και σήμερα- και do your own math... Ορίστε... Λύσσαξαν μερικοί με το ροζ μου και με πλάκωσε το μαύρο... Happy now? Καλά λέει ο αγαπημένος μου τρομερός γιατρός πως πρέπει να προσέχω τι γράφω... Αυτό μόνο μου λείπει όμως.. Να πρέπει να αυτο- λογοκρίνομαι και στο blog μου.. Τότε όντως θα το κλείσω και θα αφοσιωθώ στην ζαχαροπλαστική.. Και την ηλιοθεραπεία... Προς το παρόν όμως, μπορείτε να μου πείτε παρακαλώ τι να κάνω για να σταματήσω να νοιώθω πως περπατάω πάνω στα πούπουλα από την ζαλάδα? Κατ΄ αρχάς θα κάνω ένα έκτακτο ραντεβού με τον Γιάννη που είναι για μερικές μέρες Αθήνα.. Και μετά... Ακούω ιδέες.....

Σήμερα δεν έχει τραγούδι.. Βαριέμαι και να ψάξω... Και η φωτογραφία είναι ότι να ΄ναι γιατί έχω έλλειψη έμπνευσης.. Και κεφιού...:-(

Γκρρρρρ......

Αυτός ο μήνας μπήκε @#$%^^ντας... Πρώτα χάλασε το internet, μετά φτιάξαμε το internet και χάλασε το router μου και ακόμα παιδεύομαι με τις βλάβες του ΟΤΕ μπας και καταφέρει να έρθει κανείς να μου το αλλάξει μια που είναι ακόμα μέσα στην εγγύηση, εχτές μπλόκαρε το iPhone μου και προσπαθούσα μέχρι τα ξημερώματα να το ανοίξω, ξέχασα και τα χάπια μου της πιέσης και ήμουν δυο μέρες μέσα στην ζαλάδα, ο καφές μου δεν έχει έρθει ακόμα... Και παίζουν και διάφορα άλλα που δεν είναι της παρούσης, πάντως, ασχολούμαι διαρκώς με πράγματα δυσάρεστα και μίζερα και καθόλου δεν μου αρέσει αυτό, και το κακό είναι πως όλα μένουν εκκρεμή και συνεχίζουν να υφίστανται..
Άφησα και το προηγούμενο ποστ περισσότερες μέρες απ΄ότι έπρεπε μάλλον και πλάκωσαν και διάφοροι που θεωρούν πως επειδή διαβάζουν το blog με ξέρουν και μπορούν να εκφέρουν γνώμη για τα πάντα μου - που μπορούν δηλαδή, δικαίωμα τους είναι, απλά όπως πάντα με αφήνουν έκπληκτη οι άνθρωποι που είναι ικανοί μόνο για πρώτη ανάγνωση και από κει και πέρα χάος - και γενικά έχω ανάγκη να βουτήξω το κεφάλι μου στην θάλασσα και μετράω μέρες μέχρι να το καταφέρω... Περίεργες μέρες...
Μου την σπάνε όλα αυτά τα μικρά που χαλάνε την ζαχαρένια μου.. Ναι, χτυπήστε άφοβα οι ανώνυμοι και οι κομπλεξικοί, θέλω να περνάω καλά και να είναι όλα γύρω μου όμορφα, ροζ, εύκολα και ευτυχισμένα... Μέσα στο ξανθό μου κεφάλι, το ελάχιστο μυαλό με το οποίο με προίκισε ο Θεός είναι προσανατολισμένο μόνιμα προς την χαρά.. Και όταν αυτό δεν συμβαίνει αποδιοργανώνομαι... Και μπλοκάρω, και χαλάω, και το μόνο που σκέφτομαι είναι η ξαπλωστρα μου στην Ψαρού, το κύμα να σκάει στα πόδια μου και κάποιος να μου κάνει αέρα πάνω από το κεφάλι μου με ένα φτερό για να μην ζεσταίνομαι... Ε μα ναι... Άμα είναι να ακούσω πάλι τα τέρατα, τουλάχιστον να σας έχω δώσει έναν λόγο πραγματικό... Αλήθεια, σας έχω μιλήσει για την περίοδο της ζωής μου που με μετέφεραν μονίμως αγκαλιά για να μην χαλάω τις σόλες από τα παπούτσια μου?
Καλημέρα και κάντε μια ευχή να περάσει ο ανάδρομος ή δεν ξέρω τι είναι αυτό που τα κάνει όλα χάλια και να μπουν τα πράγματα πίσω στην κανονική τους σειρά... Θέλω router που να δουλεύει, όλα τα applications πίσω στο κινητό μου και έναν καφέ το πρωί να ανοίγει το μάτι μου... Ζητάω πολλά?

Στην φωτογραφία η θάλασσα της Ψαρούς όπως την βλέπεις από την πρώτη σειρά... :-) Και τραγουδάκι που ταιράζει τρέλα...

Στιγμιότυπα....

Ένα μήνα πριν…

Έξω από τον Βασιλόπουλο στο Χαλάνδρι… Βγαίνω με ένα καρότσι φορτωμένο ψώνια.. Είναι καθισμένη στην πρασιά δίπλα στην τσάντα με την πραμάτεια της.. Χαρτομάντιλα, αναπτήρες και κάτι πλαστικοί ανεμιστήρες χειρός.. Δεν θα είναι πάνω από δέκα χρονών, μαυριδερή και μικροκαμωμένη, όλο μάτια… Με πλησιάζει διστακτικά.. «Πάρε κάτι..» «Δεν θέλω αγάπη μου σ’ ευχαριστώ..» «Πάρε..» Επιμένει ευγενικά όμως, και μου τείνει έναν ανεμιστήρα.. «Δεν θέλω βρε σου λέω.. Πόσο χρονών είσαι?» Διστάζει.. «Δεκαπέντε..» Σιγά μην είναι και τριάντα… Το βλέμμα της καρφώνεται στο καρότσι.. Πάνω πάνω, ένα κουτί με κρουασάν και μερικές σοκολάτες… «Να σε κεράσω ένα κρουασάν?» Το βλέμμα της ξεφεύγει κάπου δεξιά, να είναι κάποιος που την παρακολουθεί άραγε? Γνέφει καταφατικά, ανοίγω το κουτί και την αφήνω να διαλέξει.. Παίρνει το πιο μικρό αλλά δεν το τρώει αμέσως.. Ανοίγει ένα πακέτο με χαρτομάντιλα, παίρνει ένα , τυλίγει μέσα το κρουασάν προσεκτικά και το βάζει μέσα στην σακούλα με το εμπόρευμα.. «Ευχαριστώ πολύ» μου λέει αλλά το βλέμμα εξακολουθεί να πηγαίνει από το καρότσι δεξιά και πίσω.. «Θέλεις και μια σοκολάτα?» «Ναι…» Της δίνω μια ΙΟΝ αμυγδάλου, την βάζει και αυτή στην τσάντα, με ευχαριστεί ξανά, και φεύγω για το parking.. Την ώρα που απομακρύνομαι γυρίζω να δω.. Μέσα από τους θάμνους, δεξιά, ξεπροβάλει ένας πιτσιρίκος όχι μεγαλύτερος από πέντε χρονών.. Κάθονται δίπλα δίπλα στην πρασιά, και μοιράζονται το κρουασάν και την σοκολάτα… Οδηγώ προς το σπίτι και έχω έναν κόμπο στον λαιμό.. Ο Άρις στην ηλικία τους, δόξα τον Θεό, ήταν ένα ανέμελο ξανθό αγγελούδι που είχε όλον τον κόσμο δικό του… Μερικά παιδιά είναι λιγότερο τυχερά από άλλα.. Το ξέρω αυτό… Όμως πάντα, όταν το βλέπω να συμβαίνει μπροστά μου, νοιώθω ανήμπορη και λυπημένη….

Προχτές…

Τον παρατηρώ δυο χρόνια τώρα… Τριανταπεντάρης, κούκλος, δουλεύει security σε πολύ γνωστό κοσμηματοπωλείο κοντά στο σπίτι μου.. Τον χαζεύω κάθε φορά που περνάω με το αυτοκίνητο, είναι πάντα στην ίδια γωνία όταν στρίβω, ψηλός, μελαχρινός, με το αλεξίσφαιρο γιλέκο του και το όπλο στην ζώνη… Τελευταία έχει αφήσει κάτι απαίσια μούσια.. Αναρωτιόμουν κάθε φορά που τον έβλεπα τι πιάνει τους όμορφους άντρες και θέλουν να ασχημαίνουν… Μυστήριο… Όμως στην συγκεκριμένη μέρα είχα τα κέφια μου και είπα what the fuck, ας φερθώ όπως μου αρέσει.. Αυθόρμητα.. Στρίβω, τον βλέπω που με κοιτάζει, πάντα με κοιτάζει όχι γιατί είμαι όμορφη φαντάζομαι αλλά γιατί είναι η δουλειά του να τσεκάρει τους περαστικούς, ανάβω τα αλάρμ, σταματάω, ανοίγω το παράθυρο του συνοδηγού, έρχεται προς το μέρος μου και σκύβει να δει τι θέλω.. «Καλημέρα… Και χίλια συγγνώμη γιατί δεν είναι καθόλου δική μου δουλειά, αλλά αυτά τα μούσια δεν σου πάνε καθόλου.. Κρίμα τόσο όμορφος που είσαι να χάνεσαι κάτω από τόση τρίχα..» Για δευτερόλεπτα με κοιτάζει άναυδος και μετά ξεσπάει σε γέλια.. «Να είσαι καλά, με έκανες και γέλασα μετά από καιρό… Έχασα τον πατέρα μου πρόσφατα και το έχουμε έθιμο να μην ξυριζόμαστε..» Νοιώθω απαίσια.. «Με συγχωρείς, είμαι απαράδεκτη.. Και συλλυπητήρια φυσικά..» Με κοιτάζει και γελάει ακόμα.. Γελάνε τα μάτια του… «Τι συγγνώμη μου λες τώρα… Μου έφτιαξες την μέρα μου.. Σε δεκαπέντε μέρες που κλείνουν τα σαράντα πάντως, θα τα ξυρίσω…» «Οκ…» λέω και πάω να ξεκινήσω.. Με σταματάει.. «Θα είναι λάθος να σου δώσω το τηλέφωνο μου?» Σειρά μου να γελάσω.. «Ναι.. Δεν στο είπα καθόλου πονηρά… Αλήθεια. Μια αντικειμενική παρατήρηση ήταν και τίποτα άλλο…» Με κοιτάζει και τώρα τα μάτια του γελάνε ακόμα πιο πολύ.. Τον χαιρετάω, κλείνω το παράθυρο και φεύγω… Σήμερα, όπως έστριβα, μου χαμογέλασε και μου έκλεισε το μάτι… Είναι ωραίο πράγμα να δίνεις χαρά στους ανθρώπους τελικά.. Έτσι απλά και αθώα.. Και αυθόρμητα…

Εχτές το απόγευμα..

Ξεκινάω να μαγειρέψω και ανακαλύπτω πως δεν έχω αυγά.. Φοράω μια φόρμα, μπαίνω στο αυτοκίνητο και πάω μέχρι το mini market στην πλατεία… Την ώρα που περιμένω την κυρία που το έχει να εξυπηρετήσει τον προηγούμενο, ανοίγω μηχανικά το πορτοφόλι μου και συνειδητοποιώ πως δεν έχω καθόλου χρήματα.. Μόνο ελάχιστα, μικρά κέρματα… Με τα πρωινά ψώνια τέλειωσαν τα μετρητά μου και δεν πήγα στο μηχάνημα να πάρω… Αναρωτιέμαι πόσο να κάνουν τα αυγά.. Έρχεται η σειρά μου.. «Θα ήθελα δύο αυγά παρακαλώ..» «Δεν τα πουλάμε χύμα τα αυγά καλή μου, έχουμε μόνο εξάδες».. Για κλάσματα δευτερολέπτου προσπαθώ να φανταστώ πόσο μπορεί να κάνουν έξι αυγά.. Δεν έχω ιδέαν.. «Πόσο κάνει η εξάδα?» «Ένα ευρώ και τριάντα λεπτά..» Μετράω τα ψιλά μου και είναι ένα ευρώ.. Και εκεί που πάω να της πω ότι δεν μου φτάνουν τα χρήματα μου και ότι θα ξανάρθω μου έρχεται φλασιά.. Στο αυτοκίνητο έχω πάντα ένα πενηντάλεπτο για το καρότσι του σούπερ μάρκετ.. Πάω, το φέρνω, πληρώνω τα αυγά και έχω και ρέστα… Στην επιστροφή θυμάμαι μια άλλη περίοδο της ζωής μου, όταν ο Άρις ήταν ακόμα μωρό, που μέτραγα πάλι τα λεφτά μου προσπαθώντας να αποφασίσω αν θα αγόραζα γάλα σε σκόνη για το μωρό μου ή κιμά για μένα.. Έπαιρνα πάντα το γάλα γιατί τότε, δεν είχα χρήματα στην τράπεζα, όχι που να μπορούσα ή να ήθελα να πάρω τουλάχιστον.. Καμιά φορά νοιώθω πως έχουν περάσει αιώνες από τότε… Και όμως, παρόλο που η ζωή μου είναι πια εντελώς διαφορετική, τις θυμάμαι αυτές τις μέρες πολύ καθαρά.. Και τις θυμάμαι με χαμόγελο παρόλο που ήταν ίσως οι δυσκολότερες της ζωής μου.. Γιατί τις πέρασα και μάλιστα τις πέρασα παλληκάρι.. Και ξέρω καλά πια πως ότι και να μου συμβεί, εγώ θα τα καταφέρω…

Σήμερα τα ξημερώματα..

Ο Άρις έχει επιστρέψει από την πρώτη μέρα του στην δουλειά.. Είναι 5.30 το πρωί και φυσικά έχω το νου μου γιατί ανυπομονώ να μου πει τα νέα.. Σηκώνομαι, πάω στο δωμάτιο του, είναι κουρασμένος, πτώμα, αλλά ευτυχής.. Έχει βγάλει τα πρώτα δικά του λεφτά ως ενήλικας και τον βλέπω που λάμπει… Μου λέει πως πέρασε, και ξαφνικά… «Α, και μαμά.. Μην το ξεχάσω.. Πες στον θείο Bill και την θεία Μαρία να κοιτάζουν και λίγο τους σερβιτόρους άλλη φορά… Ήρθαν σήμερα στο μαγαζί, τους πήγα τα ποτά τους και ούτε που με κατάλαβαν.. Τόσο πολύ πια με έκρυβε η ποδιά?» Μου το λέει γελώντας και η ψυχή μου βουλιάζει.. Ευτυχώς που ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ποιος είναι και πως καμιά ποδιά δεν μπορεί να τον κρύψει αληθινά.. Όπως και πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή και γι΄αυτό πέρασε με τόση ευκολία από την μια θέση, αυτή του grand πελάτη στην οποία μεγάλωσε, στην άλλη, αυτή του σερβιτόρου χωρίς καν να το σκεφτεί δεύτερη φορά.. Αργότερα, προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά δεν με παίρνει ο ύπνος.. Αναρωτιέμαι αν έχω πάρει τελικά τις σωστές αποφάσεις για το παιδί μου και αν αυτά τα μαθήματα ζωής θα του χρησιμέψουν όντως σε κάτι στο μέλλον… Ελπίζω πως ναι… Και εύχομαι μέσα από την ψυχή μου, κάποια μέρα, να καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο τον μεγαλώσαμε και κυρίως, το γιατί…

Στιγμιότυπα.. Η ζωή μας είναι γεμάτη.. Σαν τα ψιχουλάκια που άφηνε πίσω του ο Κοντορεβιθούλης στο παραμύθι, αποτελούν τα χνάρια της διαδρομής μας σε αυτόν τον κόσμο.. Και όλα σημαίνουν κάτι.. Όλα μας πάνε κάπου.. Και διαμορφώνουν αυτό που είμαστε και αυτό που δίνουμε στους ανθρώπους γύρω μας και στο σύμπαν… Καλημέρα και καλό μας σαββατοκύριακο…

Υ.Γ. Σχεδιάκι φωτεινό και χαρούμενο με χρώμα πράσινο της ελπίδας, και τραγουδάκι που ξέρω πως θα κάνει κάποιον να σχολιάσει πάλι τις μουσικές που ακούω αλλά δεν πειράζει... :-)

Παρασκευή στην Αθήνα....

Ξύπνησα με δυσκολία... Στην πραγματικότητα ήθελα να μείνω κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου όλη μέρα σήμερα, βυθισμένη σε επιλεκτικά όνειρα που έχουν να κάνουν με διακοπές, παραλίες και δροσερά νερά, γέλια ανθρώπων που αγαπάω και το αίσθημα ασφάλειας που νοιώθω όταν τους έχω γύρω μου... Έπρεπε να σηκωθώ όμως... Και το έκανα με το ζόρι...

Η πρώτη μέρα του μήνα μπήκε παράξενα... Με το router μου χαλασμένο κατ' αρχάς αναγκάζοντας με να περάσω ατελείωτες ώρες στα τηλέφωνα με τους τεχνικούς του ΟΤΕ πορσπαθώντας να βρω μια άκρη... Και να πω εδώ βέβαια πως με εντυπωσίασε τό πόσο ευγενικά και πρόθυμα παιδιά είναι... (Γιάννη σ΄ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ και από εδώ...) Τελικά αργά το βράδυ βαρέθηκα να παιδεύω και να παιδεύομαι και ανέσυρα ένα αρχαίο router που είχε ξεμείνει μέσα σε ένα ντουλάπι έτσι ώστε να έχω μια υποτυπώδη σύνδεση μέχρι να αγοράσω καινούριο, σήμερα το πρωί... Με την μέρα να έχει φύγει σχεδόν όλη έτσι, το βραδάκι πήγαμε στην Νέα Μάκρη για να δούμε την μαμά του Μάνου που είχε προχτές τα γενέθλια της, πήραμε και την δική μου μαμά μαζί για παρέα, και φάγαμε βραδινό σε ένα απίστευτο σουβλατζίδικο που λέγεται About food νομίζω, πίσω από το ξενοδοχείο Thomas, με φοβερό κήπο με γκαζόν, και σουβλάκια με στεγνή τραγανή πίτα και αυθεντικές, φρεσκοτηγανησμένες πατάτες... Γυρίασαμε από τον Διόνυσσο για να επιστρέψουμε την μαμά μου στην Κηφισιά, οι στροφές μου θύμισαν ένα Πάσχα στο Πήλιο που προσπαθώ ακόμα να ξεχάσω αλλά μάταια, και όταν έφτασα πια σπίτι ήμουν ένα αληθινό πτώμα...
Και σήμερα έχω ένα σωρό δουλειές.. Κατ΄αρχάς, πρέπει να πάω και με τον Άρι να ψωνίσουμε ρούχα γιατί από το βράδυ πιάνει δουλειά και έχει συγκεκριμένο dress code... Ήθελε καιρό τώρα να δουλέψει κάπου για να βγάλει λεφτά για τις διακοπές του και το καινούριο μαγαζί του φίλου μας του Γιάννη του Μωράκη, το Cash στο Κεφαλάρι, αποδείχητκε ιδανικό... Όχι μόνο γιατί πήγαμε προχτες και πάθαμε πλάκα μια που είναι κούκλα πραγματική -στεγάζεται στο κτήριο του παλιού Far East αλλά με ανακαίνηση φοβερή δια χειρός Γιώργου Μέρλου- αλλά γιατί για μας είναι σχεδόν οικογενειακό το περιβάλον και ο γλυκούλης μας θα είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που θα τον προσέχουν και θα τον έχουν το νου τους... Πίσω στο Cash, το οποίο είναι κάθε βράδυ γεμάτο του χαμού από την μέρα που άνοιξε μια εβδομάδα πριν, είναι ακριβώς το είδος του μαγαζιού που έλειπε από τα βόρεια προάστια.. Με απίστευτο κήπο για το καλοκαίρι, όλο το it croud που θέλουμε να βλέπουμε όταν έχουμε διάθεση για χάζι, φαγητό από τον βραβευμένο με Χρυσούς Σκούφους Γιάννη Σολάκη, ωραία μουσική, άφθονο νεαρόκοσμο στο bar και ατμόσφαιρα που σε κρατάει εκεί όλη νύχτα... Μου θύμισε το Balthazar στα πολύ καλά και παλιά του, και το Villa όπως θα μας άρσεσε ακόμα πιο πολύ.. Χωρίς την βήτα προς γάμα κατηγορία κοινού και με λίγο χαμηλότερη μουσική... Και βέβαια, από σήμερα εμείς ειδκά θα έχουμε έναν λόγο παραπάνω να πηγαίνουμε συχνά.. Τον Άρι ντυμένο με μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο (αυτά που πρέπει να πάω να του ψωνίσω) και ποδιά να σερβίρει cocktails... Και είναι και ο ιδιος πολύ ενθουσιασμένος, πήγε χτες μια πρώτη βόλτα για να κανονίσει τις μέρες και τις λεπτομέρειες και του άρεσε πολύ, παρόλο που ένα μικρό σοκ το έπαθε όταν του είπαν πως θα πρέπει να εγκαταλείψει τα χαϊμαλιά και τα σκουλαρίκια του... Είπαμε όμως.. Η τέχνη, θέλει θυσίες...
Αυτά για σήμερα, σας αφήνω γιατί εκτός από το shopping του Άρι θέλω να πάω και σούπερ μάρκετ για να μαγειρέψω, το βράδυ λέμε να αράξουμε μέσα να κάνουμε λίγο catch up στις σειρές που έχουμε γράψει στο PVR, και έχω και ένα σωρό άλλα μικρά και καθημερινά.. Καθαριστήριο, pet shop για φαγητό του Droopy, κάτι πλυντήρια που θέλουν άπλωμα, κάτι κρεβάτια που θέλουν στρώσιμο... Τα γνωστά της Μαίρης Παναγιωταρά... Καλημέρα σε όλους λοιπόν και πολλά φιλιά... Και καλό μήνα βέβαια, έστω και με μια μέρα καθυστέρηση.. Το σαββατοκύριακο είναι πια προ των πυλών και ας ευχηθούμε να έρθει με καλό καιρό ,για να κάνουμε πράγματα που λέει και η Βάνα... Εγώ ας πούμε, μια που θα είμαι Αθήνα θέλω να πάω για μπάνιο στον Αστέρα και θέλω να πάω επειγόντως και θερινό σινεμά... Παίζει μια κωμωδία με την Catherine Zeta Jones που νομίζω πως θα είναι ότι πρέπει... Φιλιά...

Υ.Γ. Από χτες κυκλοφορεί στα περίπτερα το καινούριο περιοδικό της Δέσμης που λέγεται Umami - ξέρτε, η πέμπτη γεύση- και θα βγαίνει κάθε δύο μήνες μαζί με το Αθηνόραμα.. Πέρα από κάποια εξαιρετικά κομμάτια του Μάνου, με κορυφαίο ένα για τον διάσημο οινοκριτικό Parker για το οποίο δεν προλαβαίνει να δέχεται συγχαρητήρια, έχει και την δική μου καινούρια στήλη με τίτλο Sex and the Food και ηρωίδες την Μαρία, την Μάρθα και την Λιάνα... Και μένα βέβαια, που διηγούμαι τις γαστρονομικές και οχι μόνο περιπέτειες τους....

Το ποστάκι ντύνεται σήμερα με μια χαζή φωτογραφία που τράβηξα προχτές στο Cash με το Iphone , έτσι για να πάρετε μια αμυδρή ιδέα του χώρου, και τραγουδάκι λατρεμένο που δεν το απολαύσαμε αρκετά γιατί ήταν στο ποστ που εξαφάνισε ο Blogger...