Tuesday, July 13, 2010

Η αξία των μικρών στιγμών....


Πρωινό στην Κηφισιά... Πίνω καφέ με την μαμά μου στο Common Secret... Χαζοκουβεντιάζουμε, η συζήτηση έρχεται όπως πάντα στον πατέρα μου αλλά γλυκά πια, χωρίς πίκρα, έρχεται η ώρα που συμβιβάζεσαι με τις απώλειες και πας παρακάτω... Το τηλέφωνο χτυπάει, είναι ο Π. που από χτες είναι στην Σουηδία, γκρινιάζει για τα πάντα αλλά γελάμε παρόλα αυτά, έχει απίστευτο βρετανικό χιούμορ ακόμα και όταν διηγείται τα πιο απίθανα περιστατικά, του λέω να δώσει στην πόλη μια ευκαιρία και να αφουγγραστεί τους αληθινούς ρυθμούς της, η μαμά μου τον σιγοντάρει, είχε περάσει και εκείνη απαίσια όταν είχε πάει στην Στοκχόλμη πριν από χρόνια όμως είμαι σίγουρη πως δεν έφταιγε η πόλη αλλά η παρέα, τελικά κλείνουμε και σκέφτομαι πόσο κοντά τον νοιώθω και ας είναι τόσο μακριά και πως έχει καταφέρει μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να είναι τόσο μέσα στην ζωή και την καρδιά μου... Χαμογελάω για ώρα μετά όταν σκέφτομαι την σκηνή που μας διηγήθηκε με τον Σουηδό ταξιτζή... Σουηδός ήταν και ο chef του Muppet Show, έτσι δεν είναι? Τυχαίο? Δεν νομίζω....:-)

Σύσκεψη στο περιοδικό... Καθυστερούμε να αρχίσουμε και κάθομαι στο γραφείο του Σ. Μιλάει στο τηλέφωνο και τον παρατηρώ... Είναι αξύριστος και κουρασμένος και με θυμώνει γιατί δεν προσέχει τον εαυτό του και τεντώνεται σαν λάστιχο αντί να ξεκουράζεται που και που... Είμαι σίγουρη πως τον αγαπάω περισσότερο από όσο τον αγαπάει ο ίδιος... Έχει δροσιά, γελάμε, του υπόσχομαι πως θα βάλω τα μεγάλα μέσα για να του βρω το παντελόνι που θέλει από το Marks and Spencer στο Λονδίνο, λίγο αργότερα έρχεται και ο Μάνος, και ο Δ. ντυμένος με αυθεντική ναυτική μπλούζα και Hawaianas - μισός η Αλίκη στο ναυτικό μισός χαβανέζα του λέω και ξεκαρδίζεται - η ώρα περνάει ευχάριστα... Λίγο αργότερα στην σύσκεψη μοιραζόμαστε ιδέες και θέματα, "πουλάω" τον τρομερό γιατρό για το τεύχος των Χριστουγέννων, κανονίζω και την αλλαγή του σκίτσου της στήλης μου και επιστρέφω σπίτι μου ευχαριστημένη...

Θερινό σινεμά στο Μαρούσι... Πράσινο παντού, σουβλάκια και παγωμένες μπύρες- το σύμπαν μου λέει στο αυτί πως όλα μπορούν να αντικατασταθούν στην ζωή τελικά με λίγη τύχη, ακόμα και το σινέ Μαντώ στο νησάκι- η ταινία, Letters to Juliet, διαδραματίζεται στην Τοσκάνη και μαγεύομαι.. Στο διάλλειμα σχεδιάζουμε με τον Μάνο ταξίδια.. Μερικές μέρες στην Villa San Michelle ακούγονται υπέροχες και μπορώ να τις συνδυάσω με coocking classes πράγμα που κάνει την προοπτική ακόμα πιο ονειρεμένη... Στο τέλος μυξοκλαίω λίγο, τι να κάνω, λατρεύω τα συγκινητικά happy ends ειδικά όταν γράφουν σε ονειρικά φόντα, ο Μάνος με κοροϊδεύει γελαστά και αποφασίζουμε να πάμε για παγωτό...

Πλατεία Χαλανδρίου, χαμός κανονικός και στο Haagen- Dazs βρίσκουμε το τελευταίο ελεύθερο τραπέζι... Παραγγέλνω ένα τεράστιο Praline Caramel Crunch και το τρώω λαίμαργα, λατρεύω τα παγωτά αμερικάνικου τύπου και αυτό έχει μέσα και κομματάκια από σπασμένο μπισκότο και σαντιγί... Παράδεισος.. Χτυπάει το κινητό μου και είναι ο Άρις.. Είναι κάπου εκεί δίπλα με την παρέα του, μας είδαν την ώρα που περνούσαμε και έρχονται να μας βρουν... Κάθονται μαζί μας, γελάνε, μας λένε για τις διακοπές που ετοιμάζουν, αμφιταλαντεύονται μεταξύ Ικαρίας και Δονούσας, πειράζονται μεταξύ τους, μας λένε και τα γκομενικά τους... Νοιώθω απίστευτα τυχερή που το παιδί μας θέλει να μας κάνει παρέα.. Και μαζί και οι φίλοι του.. Κάθομαι σε μια πλατεία ανάμεσα σε ένα πλήθος κόσμου, με τους πιο σημαντικούς άντρες της ζωής μου δίπλα μου, και η ψυχή μου φουσκώνει από ευτυχία... Κοιτάζω κλεφτά τον Άρι που γελάει, στρίβει τσιγάρο και ξαπλώνει πίσω στην πολυθρόνα του χαλαρός και χαρούμενος και λιώνω... Τα πάντα όλα είναι εδώ... Και τίποτα άλλο δεν έχει πραγματική σημασία...

Η εβδομάδα ξεκίνησε όμορφα.. Απλά, χαλαρά αλλά γεμάτη στιγμές που τις μοιράζομαι όπως πάντα με τους ανθρώπους της ζωής μου, την οικογένεια μου και τους φίλους μου και παίρνουν άλλη, μοναδική αξία... Κάτι τέτοιες μέρες, κάτι τέτοιες ώρες, θυμάμαι την ταινία μικρού μήκους ενός ανθρώπου που κάποτε αγάπησα πολύ... Την Βέρα Κρουζ του Τάκη Σπυριδάκη.. Ήταν ένας ύμνος στην αξία των στιγμών, των μικρών, ασήμαντων εκ πρώτης όψεως στιγμών, που όμως αποτελούν τον πυρήνα της ζωής μας... Μια πολυβραβεβμένη ταινία ενός εξαιρετικά ταλαντούχου ανθρώπου που με άλλαξε σαν άνθρωπο απίστευτα... Και σκέφτομαι τι παράξενους κύκλους που κάνει η ζωή μας και πως έτσι από μόνη της, όταν πρέπει, τραβάει διαχωριστικές γραμμές, βάζει όρια, αλλά και ανοίγει ορίζοντες και προοπτικές και φέρνει τις ισορροπίες εκεί ακριβώς που πρέπει να είναι... Και στο μυαλό μου, σαν soundrak από ταινία, αντηχούν οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου, παλιοί αλλά πάντα, τόσο επίκαιροι... "Της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα.." Και τις κασέτες της ζωής μας, να το θυμόμαστε, τις γράφουμε μόνοι μας... Δική μας είναι η επιμέλεια, δικό μας και το μουσικό αποτέλεσμα...
Και έτσι, με ένα αγαπημένο τραγούδι και ένα χαμόγελο που θα συντροφεύει τα όνειρα μου, σας εύχομαι καληνύχτα... Και καλημέρα...




18 comments:

orfia said...

Πως με συγκινεις καθε φορα που σε διαβαζω....ισως γιατι ειναι η στγμη του δικου μου ανατρεπτικου καιρου στη ζωη μου , ισως...γιατι αυτα τα υλικα...της ζωης μου δεν τα προσεξα οσο επρεπε...!! Νασαι καλα
Καλημερα

STELIOS PENTARVANIS said...

αυτός ο Σ μας έχει σκάσει πιά :-)
πιο πολύ απ'όλα ζήλεψα το σινεμαδάκι με τα σουβλάκια ε και την Τοσκάνη δε λέω ε και το χαγκεν θα έτρωγα χαχαχαχα

La Gigi said...

μα χωρίς τις μικρές στιγμές δεν θα υπήρχαν μεγάλες!
φιλάκια

aremare said...

Καλημέρα Ευη.
Τι ωραιο ποστ.
-Νοιώθω απίστευτα τυχερή που το παιδί μας θέλει να μας κάνει παρέα.. Και μαζί και οι φίλοι του-
Αυτό ζήλεψα, και το ευχομαι στον εαυτό μου για το μέλλον.
Φιλάκια

Anonymous said...

poli omorfo post.
k.

Anonymous said...

Αν της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά, τότε το σάουντρακ της ζωής μας δεν το γράφουμε εμείς αλλά οι άνθρωποι που μας εισάγουν στη ζωή, συνήθως οι γονείς μας. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα όλα είναι θέμα τύχης.
Άσχετο αλλά πάντα σχετικό: Είμαι σίγουρη ότι η Lemοn Τart σχετίζεται με την Πολυάννα που ήθελε να μυρίζει βανίλια ή κέικ.

Μ.

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Μα να μη αγαπάει αρκετά τον εαυτό του ο Σ.; Ανεπίτρεπτο - ευτυχώς, που τον αγαπούν οι φίλοι του!!!
;-)

Η σωτηρία της ψυχής κρύβεται στις μικρές στιγμές, Ευάκι, και στους πολύ δικούς μας ανθρώπους, σ' όσους δίνουμε άφθονη πρόσβαση, που μας την ανταποδίδουν κι οι ίδιοι.
Μακάριοι όσοι το καταλάβουν γρήγορα αυτό και πάψουν να ξοδεύονται σε "μεγάλα" κι ανούσια και κούφια, μακριά από την πραγματικότητά τους, τον δυνάμει γλυκό τους μικρόκοσμο, τα μέρη, όπου μεγάλωσαν και τους τρόπους, που τους διαμόρφωσαν...

Πέννυ said...

Πόσο πολύ αγαπώ αυτές σου τις αναρτήσεις... που μέσα από απλές καθημερινές στιγμές βγαίνουν μύχιες σκέψεις και καταλαβαίνουμε όλοι μας πόσα καλά μπορεί ο καθένας να έχει στη ζωή του και να τα θεωρεί αυτονόητα ενώ δεν πρέπει... ναι, είναι όμορφα να περνάς τις διακοπές σου στο σπέσιαλ ξενοδοχείο της Τοσκάνης, αλλά είναι εξίσου όμορφο ένα βράδυ σε θερινό σινεμαδάκι μασουλώντας ένα σουβλάκι και κρατώντας το χερι του... γιατί όπου και να βρίσκεσαι τελικά το βασικό είναι ποιος είναι δίπλα σου και σου κρατά το χέρι...

elekat said...

Αμάν, τι παγωτό είναι αυτό που ανέφερες;;;
Ααααχ και κάνει μια ζέστη, ολόκληρη μέσα στη βιτρίνα του χάγκεν θα έμπαινα με ένα τεράστιο κουτάλι!!!

Εχω ονειρευτεί κι εγώ ταξιδάκια με cooking classes στην Ιταλία και δη στην Τοσκάνη!
Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!!!

Όσο για τον Άρη...
Αυτό που λες το παρατήρησα κι εγώ και πραγματικά με συγκίνησε η σχέση που έχετε!
Δεν υπάρχει πιό υπέροχο πράγμα να σε αποδέχεται έτσι το παιδί σου, να σε λατρεύει και να στο δείχνει και ας είναι άντρας 19 χρονών πιά..
Για μένα αυτό είναι τεράστιο επίτευγμα για έναν γονιό και μ'αυτά που βλέπω γύρω μου, ίσως είναι το πιό σημαντικό επίτευγμα που μπορεί κανείς να πετύχει τελικά!
Γιατί μπορεί να φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου!
Θέλει αγώνα, προσωπικές θυσίες, τρόπο αλλά κυρίως θέλει τεράστια αγάπη από μέρος του γονιού..
Και αυτό είναι που λέω σε κάτι γνωστές μου που βάζουν τα παιδιά τους σε δεύτερη μοίρα και μεγαλώνουν τα καημένα με τον αυτόματο πιλότο!!
Και μετά αναρωτιούνται γιατί το παιδί τους μόλις γίνει 18 χρονών τους τραβάει ένα ωραιώτατο delete και τις έχει σε απόσταση πλέον, μακρυά από τη ζωή του.
Είναι τεράστια κουβέντα αυτή, σηκώνει πολύ συζήτηση, ο καθένας έχει τον τρόπο του να μεγαλώνει το παιδί του, αλλά η αλήθεια είναι μία:
Η μεγάλη και ανιδιοτελής αγάπη προς το παιδί, πάντα δείχνει τον σωστό τρόπο!

Anonymous said...

Όσοι σε ζούμε από κοντά ξέρουμε πως έχεις αυτό το χάρισμα. Που ενθουσιάζεσαι τόσο με τους ανθρώπους και τα πράγματα και τα μέρη που διαλέγεις και το μεταδίδεις και στους γύρω σου αυτό, σαν να τους παρασύρεις στο δικό σου σύμπαν που όταν θέλεις, είναι όλα του ροζ και χαρούμενα.Που δίνεις τεράστια σημασία στα μικρά και ελάχιστη στα μεγάλα. Που εμπιστεύεσαι το ένστικτο σου ακομα και όταν όλοι και όλα σε προειδοποιούν για το αντίθετο. Και ξέρω πως ο Άρις και ο Μάνος που είναι οι κυριότεροι αποδέκτες της αγάπης και του ενθουσιασμού σου είναι πολύ τυχεροί που ζουν μέσα στο κέντρο αυτού του σύμπαντος. Που οι πόρτες του, γι' αυτούς τουλάχιστον, δεν θα κλείσουν ποτέ.
Α.

Anonymous said...

Υ.Γ. Η Βέρα Κρουζ του Σπυριδάκη είναι όντως ένα αριστούργημα και εκείνος ένα χαρισματικός καλλιτέχνης που αρνήθηκε να μπει στο σύστημα και δεν έκανε την καριέρα που του άξιζε. Το ίδιο και ακόμα πιο αριστουργηματική είναι και η επόμενη ταινία του, μεγάλου μήκους και επίσης πολυβραβευμενη, Ο Κήπος του Θεού, που γράφτηκε για μια μοιραία αγάπη που τέλειωσε νωρίς και τον οδήγησε σε όλα τα αδιέξοδα της ζωής του.
Α.

Anonymous said...

...και αφού αναφέρθηκε "ο Κήπος του Θεού" να σημειώσουμε ότι πρόκειται για ταινία με βραβεία, διακρίσεις στο εξωτερικό...που στην Ελλάδα μας δεν της έδιναν αίθουσα για να προβληθεί...
Τώρα πώς από ένα καθαρά προσωπικό post για την αξία των μικρών στιγμών φτάσαμε να μιλάμε για cult ελληνικό σινεμά...τί να πώ...άβυσσος η ψυχή των bloggers!!!!

So_Far said...

Sunshine, πέρασα να σου πω μια καλησπέρα και να σου ευχηθώ πολλά τέτοια κολλάζ μικρών ευτυχισμένων στιγμών.

παπάρας said...

http://www.youtube.com/watch?v=YxeNyS0NeVA&feature=related

Anonymous said...

Auto to post exei mia gluka apisteuth!
Einai toso wraio paidia kai goneis na mporoun na kanoun parea. Pistevw oti einai kathara kai mono thema anatrofhs.
Kata ta alla pshfizw Toskanh dagkwto! Kai gia kalokairi kai gia xeimwna kai gia anoiksh kai gia f8inopwro! :) Kai h villa san michelle to kati allo...! :D

Anonymous said...

Καιρό έχω πάλι να περάσω από 'δω γιατί πνίγομαι στην δουλειά, όμως χαίρομαι που σε βρίσκω σε καλύτερη διάθεση. Έχεις μια ικανότητα να μας βάζεις βαθιά μέσα στην ζωή σου, και αυτό φαντάζομαι είναι και το μυστικό της επιτυχίας του blog σου. Είναι σαν κλειδαρότρυπα αλλά με την καλή έννοια μια που δεν αφήνεις περιθώρια για άλλου είδους σκέψεις μέσα στην εμφανέστατη προσωπική σου ευτυχία. Το έχω δει και ζωντανά μην ξεχνάς, το πόσο κλειστή είσαι σε κάθε είδους προσπάθεια για πιο προσωπική επαφή. Να είσαι καλά λοιπόν και να περνάς πάντα όμορφες στιγμές και εγώ, για να πάψω να είμαι ανώνυμος, θα σου στείλω σύντομα μέσω του κοινού μας φίλου μια πρόσκληση πιο επίσημης γνωριμίας. Να έρθετε με τον άντρα σου, να παρακολουθήσετε και την δουλειά μου και να δεις πως.. δεν δαγκώνω.
Ο γνωστός ανώνυμος.
Υ.Γ. Έχεις πολύ ενδιαφέρον παρελθόν πάντως. Ο Σπυριδάκης δεν πρέπει να ήταν και πολύ εύκολο αγόρι και εσύ απ' οτι έμαθα τον έζησες από πολύ κοντά κάποτε.

Εμμανουέλα said...

Έγραψες μια μεγάλη αλήθεια και πρέπει πραγματικά να αισθάνεσαι τυχερή που ο γιος σας θέλει να κάνει παρέα μαζί σας. Είναι επίτευγμα! Δεν έχω ακόμη παιδιά (και φοβάμαι ότι καθυστερώ δραματικά), όμως πραγματικά με συγκίνησες! Είναι επίσης επίτευγμα να χαίρεσε και να ζεις τις μικρές στιγμές! Να είσαι πάντα καλά

fevis said...

orfia@Ποτέ δεν είναι αργά.. Να θυμάσαι πως μόνοι μας γράφουμε το σενάριο της ζωής μας... Φιλιά...

the wrong man@ Μας έχει σκάσει δεν λες τίποτα, αλλά ας έχει χάρη που τον αγαπάμε..:-))

melissoula@ Ούτε καν οι μεσσαίες άλλωστε..:-)))

aremare@Στο εύχομαι και εγώ λοιπόν.. Είναι μεγάλη χαρά.. :-)

κ@ Ευχαριστώ πολύ..

Μ.@ Μπορεί να γράφουν το εισαγνωσικό κομμάτι.. Όμως τα υπόλοιπα τα κάνουμε ολα μόνοι μας και όσο πιο γρήγορα ξεφύγουμε από την σκιά τους, τόσο πιο εύκολα θα είναι τα πράγματα για μας...Όσο για την lemon tart.. Λες? :-)

Asteroid@ Τα μικρά είναι πάντα τα σημαντικότερα Γιάννη μου και αυτό, όσοι αφουγγράζονται το συναίσθημα και την ψυχή τους και αναζητούν την ποιότητα ζωής και όχι την λάμψη, το ξέρουν καλά.. Σε φιλώ..

Πέννυ@Οι όμορφες στιγμές είναι θέμα εγκεφαλικό και δεν έχουν να κάνουν με τον τόπο ούτε με τις συνθήκες αλλά με τους ανθρώπους με τους οποίους τις μοιραζόμαστε όντως...Φιλιά..

elekat@ Σ΄ευχαριστώ φιλενάδα μου.. Είμαι σίγουρη πως όταν μεγαλώσει και ο δικός του την ίδια σχέση θα έχετε...:-)

Α@ Όσοι με ζείτε από κοντά ξέρετε πως δεν είμαι δα και ο ευκολότερος άνθρωπος του κόσμου.. Ο Μάνος θα είχε πολλά να πει για τον ενθουσιασμό μου και τα - όχι πάντα θετικά- αποτελέσματα του, αλλά προτιμάει όπως πάντα να απέχει από το blogging.. :-)Όσο για τον Σπυριδάκη, εγώ δεν έχω να πω κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη έγραψα... Εσείς ξέρετε καλύτερα..

Ανώνυμος@ Είδατε? Άβυσσος αλλά με φως στην άκρη του τούνελ...:-)

So_Far@Φιλενάδα μου εσύ να προσέχεις εκεί που είσαι για να έχουμε πολλές ακόμα όμορφες στιγμές και μεταξύ μας.. Ναι?

παπάρας@ Δεν μου αρέσει καθόλου ο Τουρνάς ούτε τα λάθη που δεν αφήνουν κάποιους να χαρούν την αγάπη...

Chrysoulaki@Όλα είναι θέμα υπομονής, επιμονής, θέλησης και κυρίως αγάπης.. Όσο για την Τοσκάνη... Αχ...:-))

Ν@ Την πήρα την πρόσκληση και όπως σου είπα και στο τηλέφωνο, δυστυχώς θα λείπουμε τις μέρες εκείνες αλλιώς θα ερχόμασταν με πολλή χαρά.. Θα το κάνουμε μια άλλη φορά ελπίζω.. Κατά τα άλλα δεν είπα εγώ ότι δαγκώνεις.. Ούτε είμαι τόσο κλειστή όσο γράφεις.. Αν θυμηθείς τι συνέβει όμως και πως, θα παραδεχτείς πως δεν ήμουν και στην ευκολότερη θέση.. Άσε που είχες ξεκαρδιστεί και στα γέλια..:-)

Εμανουέλα@Σ' ευχαριστώ πολύ.. Όσο για τα παιδιά, το σωστό timing είναι διαφοερετικό για τον καθένα μας οπότε όταν έρθει η ώρα θα ανακαλύψεις πως δεν καθυστερούσες, απλά περίμενες την κατάλληλη στιγμή...:-)