Thursday, July 8, 2010

Σκέψεις...

Ποστάκι βιαστικό γραμμένο σχεδόν στο πόδι σε μέρος απίθανο... Σκέψεις... Πολλές φορές με παρασύρει η ζωή και ξεχνιέμαι... Και κοιτάζω το δάχτυλο όταν αυτό μου δείχνει το δάσος.. Και δυσκολεύομαι να επεξεργαστώ τις πληροφορίες που μου δίνει το σύμπαν - δυσκολεύομαι ή τις αγνοώ αλλά το ίδιο δεν είναι? - και προτιμώ να κάνω το δικό μου και μετά, συνήθως, να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο με φόρα... Αυτά που γράφω εδώ, αυτά που επιλέγω να γράψω, είναι ένα μικρό κομμάτι της ζωής μου... Συνήθως το πιο ροζ και το πιο ανώδυνο, σαν μια δόση χαράς μέσα σε μια καθημερινότητα που γίνεται ολοένα πιο βαρετή για πολλούς... Η πραγματικότητα μου είναι πολύ πιο περίπλοκη.. Δεν θα πω δύσκολη, θα είμαι άδικη, κυρίως με τα όσα μου έχουν προσφερθεί και συνεχίζουν να μου πρσφέρονται απλόχερα από τότε που ήμουν παιδί... Και ναι, υπήρξαν και δυσκολίες, πολλές και μεγάλες, όμως αυτή είναι η ισορροπία της ζωής.. Δεν υπάρχει άσπρο χωρίς μαύρο, φως χωρίς σκοτάδι, δώρο χωρίς δυσκολία ή το αντίστροφο... Και στην τελική, στο aftermath, έκανα πάντα αυτό που ήθελα και ακόμα εξακολουθώ να το κάνω.. Και το χάρηκα, σε όλη την διαδρομή, με τα λάθη μου, και με τις μαλακίες μου και με τα προβλήματα που δημιούργησα κυρίως στον εαυτό μου αλλά και στους άλλους...
Ξέρω πως δεν είμαι ο ευκολότερος άνθρωπος στον κόσμο.. Όσοι με αγαπάνε επιδίδονται σε ειδικούς, περίπλοκους χειρισμούς για να με κρατάνε στην ζωή τους, κυρίως επειδή έχω τεράστια ανάγκη για ελευθερία και δικό μου χώρο και χρόνο... Αν μου πεις όχι και το εννοείς ειλικρινά, σε πράγματα που έχουν να κάνουν με τα θέλω μου και την προσωπική μου ελευθερία, έχω φύγει τρέχοντας.. Ο Μάνος μου λέει πάντα ναι, χρόνια τώρα και ας μην το εννοεί κάθε φορά.. Ξέρει όμως πως έχω περισσότερες πιθανότητες στην διαδρομή να καταλάβω από μόνη μου τι πάω να κάνω και να το μετανοιώσω, ή ακόμα και να βαρεθώ.. Ενώ αν μου "απαγορέψει" κάτι θα το κάνω ο κόσμος να χαλάσει, ακόμα και αν βλέπω τον τοίχο να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα... Θα καρφωθώ επάνω του με το κεφάλι μόνο και μόνο για να κάνω το δικό μου.. Παρατεταμένη εφηβεία το λέει ο Χοϊμες, πριγκηπικό σύνδρομο το κοροϊδεύουν οι φίλοι της καρδιάς μου.. Για όλα φταίει ο μπαμπάς μου που με μεγάλωσε με όλους τους λάθος τρόπους.. Με έμαθε να είμαι το κέντρο του κόσμου, να μην δέχομαι το όχι για απάντηση και να παλεύω με πάθος για τα θέλω μου, και μετά, με την πρώτη διαφωνία μας, με άφησε να βγω σε έναν κόσμο για τον οποίο δεν με προετοίμασε ποτέ και να κολυμπήσω στην πιο φουρτουνιασμένη θάλσσα για να περάσω απέναντι... Και το έκανα, παρόλο που ήπια απίστευτο νερό στην διαδρομή... Και το ότι δεν πνίγηκα ούτε τότε την πρώτη φορά, ούτε τις πολλές φορές που ακολούθησαν, με έκανε ακόμα πιο τολμηρή... Ίσως και απερίσκεπτη πολλές φορές.. Και δεν φοβάμαι τα ρίσκα.. Ούτε τις αλλαγές... Ούτε το μέλλον... Προσαρμόζομαι, προσπαθώ, ελίσσομαι και επιμένω... Και συνήθως, κερδίζω... Είπαμε.. Επιμονή γαϊδάρου.. Και τύχη.. Βουνό...
Και έτσι σήμερα, μέσα από διαδικασίες περίπλοκες και από τις γνωστές δαιδαλώδεις διαδρομές που ακολουθεί το μυαλό μου συνήθως, κάθομαι εδώ και αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να αφήσω τα γκρρρ και τα όσα πάνε λάθος στην ζωή μου και να επικεντρωθώ σε αυτά που πάνε σωστά.. Που είναι και περισσότερα... Είναι καλοκαίρι, τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν, και η ζωή μου είναι γεμάτη ανθρώπους που με αγαπάνε και μου το δείχνουν... Ο καθένας με τον δικό του τρόπο που μπορεί να μην είναι αυτός που θέλω πάντα, όμως είναι αληθινός... Και έχω αυτά που θέλω, την ζωή για την οποία πάλεψα με πάθος, τον Άρι, τον Μάνο, την μαμά μου, την Μαρία, και κάποιους ανθρώπους ακόμα που θεωρώ πολύ σημαντικούς και που η ζωή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική χωρίς την παρουσία και την αύρα τους, έχω την άνεση να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, έχω χρόνο που είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια ever και κυρίως, έχω μια Πολυάννα ριζωμένη στο μυαλό μου να μου δείχνει το φως μέσα στο σκοτάδι σαν πυξίδα με απόλυτο προσανατολισμό... Και έχουμε και υγεία όλοι, και αγαπιόμαστε πολύ, οικογένεια, αγαπημένοι, φίλοι, σαν κρίκοι μιας αλυσσίδας που απλώνεται στον κόσμο... Και δεν πάνε να είναι ανάδρομοι όλοι οι πλανήτες του σύμπαντος... Ο δικός μου ήλιος είναι πάντα εδώ.. Και εγώ γυρίζω γύρω του και στην αγκαλιά του βρίσκω το ωραιότερο και πιο σίγουρο καταφύγιο... Και η ζωή συνεχίζεται και εγώ ακόμα, πάντα, θα την ακολουθώ όπου με βγάλει με πάθος εξερευνητή, με απουσία φόβου μικρού παιδιού, και με ενθουσιασμό νεοφώτιστου.. Με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όλα τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι.. Και αυτό είναι που θα κάνει το σύμπαν μου ροζ for ever... Πως θα μείνω για πάντα πέτρα που κυλάει... Γιατί έτσι θέλω, έτσι έχω αποφασίσει, και γιατί έτσι μου αρέσει...

9 comments:

elekat said...

Ετσι σε θέλω φιλενάδα!!!!
Α μπράβο!
Μια χαρά τα λες, έχεις πιάσει το νόημα της ζωής και σε χαίρομαι πολύ γιαυτό!!!

Talisker said...

..........και γιατι η ζωη ειναι μαγκια!!!!

εχει τα πανω της και τα κατω της...
τα πανω τα μοιραζομαστε συνηθως,
τα κατω τα κραταμε για τον εαυτο μας και αγωνιζομαστε μονοι μας ...



ποτε ομως δει ειμαστε μονοι κατα βαθος..

εχουμε τον καλυτερο φιλο διπλα μας
-τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ!!!

Φορτσα Ευακι με θρασσος και θαρρος!

ioana said...

Να σε έχει ο θεός καλά να μας μεταφέρεις τη ροζ αισιοδοξία σου που τόσο τη χρειαζόμαστε.

δεσποιναριον said...

Δεν υπαρχει ανθρωπος που να μην αντιμετωπιζει προβληματα αλλοτε σημαντικα αλλοτε περαστικα, κι αλλοτε ασημαντα που ομως τα μεγαλοποιει. Η διαδικασια του να τα ξεπερασουμε ειναι το πιο δυσκολο. Δε θα σταματησουν να εμφανιζονται. Το βαρος που τους δινουμε και η προοπτικη που τα βλεπουμε ειναι το κλειδι. Εσυ γραφοντας εδω βρισκεις παντα τις προτεραιοτητες κι αυτο ειναι πολυ σημαντικο. Σημασια εχει να τα εχεις καλα με .. σενα. Κι εγω σου στελνω απειρα φιλακια σημερα.

La Gigi said...

εννοείται πως δεν τίθεται ζήτημα για το αν θα επιμένουμε σε αυτά που μας χαλάνε το κέφι ειδικά όταν έχουμε πολλά άλλα που μας το φτιάχνουν και αξίζουν όλη μας τη χαρά! αφού το έχεις αποφασίσει, το θέλεις και σου αρέσει τότε τι συζητάμε... ροζ φορ εβερ εντ εβερ :)
φιλάκια

DonnaBella said...

xmmm.. exw xasei epeisodia. tha ta poume apo konta. filakia polla! :-))

φάβα said...

Αν αυτο το Α απο πανω ειναι ο Αρης εγω ηδη κλαιω πρεπει να σου πω... :)

(αυτοι οι μπαμπαδες με το σκωτσεζικο ντους...)

Εισαι μια γλύκα ;))

Anonymous said...

Αυτό που θέλω να πω είναι πως όσο δύσκολη είσαι με τους ανθρώπους που σ΄αγαπάμε, και που όντως είσαι και κρατάμε παράξενες και ευαίσθητες ισορροπίες για να σε έχουμε στις ζωές μας, άλλο τόσο εύκολη είσαι στο να μας κάνεις να χαμογελάμε, να πετυχαίνουμε τους στόχους μας, να μας εμπνέεις και να ζούμε μέσα στο φως σου. Σε όλες τις σχέσεις υπάρχει πάρε δώσε. Και να είσαι σίγουρη πως αυτοί που σου δίνουν παίρνουν κιόλας. Και καμιά ισορροπία δεν κρατιέται μόνο από την μια πλευρά. Οπότε χαλάρωσε και μείνε όπως είσαι. Όπως σε αγαπάμε και όπως σε θέλουμε.
Α.


July 9, 2010 1:07 AM

fevis said...

elekat@Το έχω πιάσει νομίζω και εγώ, απλά καμιά φορά μου ξεφεύγει..:-)

Talisker@ Αυτό ακριβώς μας λέει και ο Χοιμές... Πως κανείς δεν θα μας αγαπήσει ποτέ περισσότερο από εμάς τους ίδιους...:-)

δεσποινάριον@ Η αλήθεια είναι πως για μένα το blogging, αλλά και το γράψιμο γενικά, λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά.. Τα γράφω, τα ξορκίζω, και πάω παρακάτω.. Φιλιά φιλενάδα μου...

melissoula@Ναι, ναι, ναι...ροζ και... forever young...:-))

DonnaBella@ Εμ.. Έχεις χάσει τεύχη όντως.. Αλλά μην ανησυχείς.. Έλα εσύ με το καλό και θα σου κάνω ταχύρυθμα σεμινάρια to catch up... :-)

Α@ Είσαι τελείως βλαμμένο, το ξέρεις αυτο, έτσι?

Φάβα@ Μην κλαις φίλη.. Το Α. δεν είναι Άρις...:-)