Γκρί και (σκούρο) ροζ....

Εχτές τελικά δεν ήμουν κουρασμένη και κακόκεφη, ήμουν άρρωστη.. Ή μάλλον πήγα να αρρωστήσω, με όλα τα συμπτώματα της γρίπης - ένοιωθα κούραση και ατονία, με πονούσαν τα κόκκαλα μου, με έγδερνε ο λαιμός μου, είχα συνάχι, μόνο πυρετό δεν ανέβασα- αλλά με άφθονο κουκούλωμα κάτω από το αφράτο παπλωματάκι μου σε συνδυασμό  με Comtrex Cold και Depon την σκαπούλαρα και σήμερα είμαι περδίκι... Όμως ότι μου μπήκε η εβδομάδα στραβά, μου μπήκε... Βέβαια, το έλεγε και το μέηλ από την Stardome που μου έρχεται κάθε Δευτέρα πρωί.. Οι Αιγόκεροι θα περάσουν δύσκολα... Αλλά πόσο δύσκολα πια? Από τις αρχές Οκτωβρίου με πάει γαμιώντας, μετά συγχωρήσεως... Τσακωμοί, παρεξηγήσεις, στεναχώριες,  η δουλειά μου δεν στρώνει με τίποτα, το συμβόλαιο με τον εκδοτικό οίκο εξακολουθεί να αγνοείται, ο Μάνος έχει και αυτός τα δικά του με τα επαγγελματικά του, διάφορα διαδικαστικά καθυστερούν και μας σπάνε τα νεύρα, ακόμα και το ρούτερ μου κάνει κόλπα και πότε πάει σφαίρα πότε κολλάει και ανάβουν τα κόκκινα λαμπάκια και μένουμε εκτός... Το κλάμα που έχω ρίξει αυτές τις μέρες γενικά, δεν το έχω ρίξει όλον τον χρόνο.. Ούτε και τον προηγούμενο... Ήρθε και η γρίπη να με αποτελειώσει αλλα ευτυχώς δεν της πέρασε...

Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα, αλήθεια σας το λέω.. Η κολλητή μου που δεν θα πω το όνομα της αλλά μου έδωσε την άδεια να γράψω τις περιπέτειες της, έχει περάσει μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα των παθών της τον τάραχο... Με τις μεγάλες βροχές πλημύρισε το υπόγειο στο ολοκαίνουριο, υπέροχο σπίτι της, εκεί που είναι το γραφείο του άντρα της και όλη της η εκτός εποχής γκαρνταρόμπα... Σχεδόν με μακροβούτι μπήκαν σου λέει οι άνθρωποι μέσα στην νύχτα για να βγάλουν έξω τα πράγματα, μαζί και μια μπουχάρα που είχε γίνει ασήκωτη από τα νερά και τους κόπηκε η μέση μέχρι να την σύρουν με χίλια ζόρια στον κήπο να σουρώσει... Κάηκαν φορτιστές και ότι ηλεκτρικό ήταν στο πάτωμα, χάλασε το πλυντήριο των ρούχων, οι κουρτίνες απέκτησαν μια  σκούρα ρίγα που δεν ήταν στο σχέδιο τους, ευτυχώς που το πάτωμα ήταν από πλάκες και δεν είχαν παρκέ να φουσκώσει κι αυτό και να θέλει ξήλωμα... Στο καπάκι, έρχεται μια παρεξήγηση ανάμικτη με κουτσομπολιά, γίνεται σκοτωμός κανονικός, τσακώνεται με μια φίλη της, άλλη στεναχώρια από εκεί και κλάματα και εξηγήσεις που ευτυχώς είχαν τουλάχιστον αίσιο τέλος... Περνάνε λίγες μέρες, παραιτείται η κόρη της από την δουλειά, άλλη αγωνία.. Λέει δεν πειράζει, όλα για τους ανθρώπους είναι και εκεί που πάει να το πάρει αλλιώς, αρρωσταίνει βαριά ο πατριός της, τσακώνεται με την μητέρα της που είναι λίγο γιούχου για να πω την αλήθεια, και ταυτόχρονα μαθαίνει πως χωρίζουν και ένα ζευγάρι ξαδέρφια της... Άντε τρέχα στα νοσοκομεία, άντε έχε και τα μούτρα της μαμάς, και μαζί, άντε να παρηγορείς και τους απαρηγόρητους... Και σήμερα με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει τι, λέτε? Πως μπήκαν στην αποθήκη του παλιού τους σπιτιού και τους έκλεψαν όλα τα πράγματα.. Έπιπλα που είχαν φυλάξει για να τα χρησιμοποιήσουν κάποια στιγμή αργότερα, δυο ποδήλατα του άντρα της, όλα τα σκι και τις μπότες που τα είχαν εκεί γιατί δεν χωρούσαν στο καινούριο σπίτι και διάφορες κούτες που ούτε θυμάται τι είχαν μέσα.. Το μόνο που άφησαν ήταν τα κούτσουρα για το τζάκι... Μάλλον γιατί δεν είχαν τι να τα κάνουν αλλιώς θα τα είχαν πάρει κι αυτά.. Μου τα έλεγε η γλυκούλα, οδηγούσε, και γέλαγε τρελά... Λίγο από τα νεύρα της και λίγο γιατί αν δεν το ρίξεις και κάπως στην τρελή σε τέτοιες φάσεις θα πρέπει να  κλειστείς στο σπίτι σου και να κλαίς με μαύρο δάκρυ.. 

Εγώ της είπα να κάνει ένα ευχέλαιο γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την γλωσσοφαγιά, το πιστεύω ακράδαντα αυτό και δεν μου αλλάζει γνώμη κανένας.. Ο κακός ο λόγος και το κακό το μάτι φέρνουν πάντα γρουσουζιά...Και έτσι όπως είναι τα πράγματα πια, που κοιτάζει ο ένας τι έχει ο άλλος και τι κάνει για να τον ζηλέψει και να του την πει, η γκαντεμιά ύπταται σαν σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας γενικά... Σκεπάζει την χώρα... Και αν προσθέσετε και τους ανάδρομους ή τι άλλο είναι αυτοί οι ρημαδο- πλανήτες που μας παιδεύουν και όλη την γενικότερη περιρρέουσα κατάσταση που καθόλου δεν βοηθάει στο να κρατάμε ακμαίο το ηθικό μας και αισιόδοξες τις σκέψεις μας, νομίζω πως μπορείτε να καταλάβετε γιατί όλοι μοιάζουν γύρω μας σαν να τους έχει χτυπήσει αστροπελέκι.. 

Τα γράφω όλα αυτά και σκέφτομαι πως όσο έχουμε την υγεία μας και είμαστε καλά μεταξύ μας όλα μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.. Και πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γιατί άλλοι περνάνε πολύ χειρότερα και έτσι είναι, όμως όσο εγωιστικό και αν ακουστεί, θα ήθελα τόσο πολύ να σπάσει αυτό το σερί της γκαντεμιάς! Να έρθει ένα ευχάριστο νέο, να σκάσουμε ένα χαμόγελο που να μην είναι της Πολυάννας από καλπάζουσα αισιοδοξία, αλλά να έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης και να είναι σημάδι πως τα χειρότερα πέρασαν... Και για μας και για όλους... Δεν έχω συνηθίσει να είμαι μίζερη και απογοητευμένη, δεν το έχω στο DNA μου πως να το πω? Και προσπαθώ να είμαι χαρούμενη και γελαστή και να φέρνω στους γύρω μου το ροζ που περιμένουν από μένα, και το κάνω πολύ συνειδητά όλο αυτό γιατί το έχω και εγώ πολύ ανάγκη, αλλά μέσα μου είμαι λυπημένη και απογοητευμένη και ανήσυχη και αυτό με αποδιοργανώνει πραγματικά...Και αντιστέκομαι γιατί αυτό μου λένε η ψυχή μου και το ένστικτο μου να κάνω, και βρίσκω πάντα το δώρο μέσα στο πρόβλημα και την χαρά μέσα στην στεναχώρια σαν το καλύτερο λαγωνικό του κόσμου γιατί αυτό είμαι εκπαιδευμένη από τη φύση μου να κάνω, όμως η αλήθεια είναι πως μέσα σε έναν χρόνο η ζωή μου έχει αλλάξει δραματικά.. Νοιώθω σαν να έχασα την αθωωότητα μου και την εμπιστοσύνη μου.. Στους ανθρώπους αλλά κυρίως στην κρίση μου και αυτό είναι το χειρότερο απ΄όλα.. Σαν να έκανα λάθος επιλογές, σαν να πήρα λάθος αποφάσεις, σαν να διάλεξα την λάθος διαδρομή στο σταυροδρόμι... Σαν να μην λειτούργησε αυτή την φορά καλά η πυξίδα μου που την εμπιστευόμουν πάντα τυφλά.. Και ίσως γι' αυτό μαζεύομαι όλο και περισσότερο μέσα στο σπίτι μου τελευταία.. Περιχαρακωμένη από ανθρώπους που αγαπάω και εμπιστεύομαι  απόλυτα, προσπαθώ να ξαναβρώ τον χαμένο προσανατολισμό μου... Και θα τον βρω, το ξέρω... Μέχρι τότε όμως το ροζ μου θα είναι πιο σκούρο απ΄ότι συνήθως και θα σας παραπονιέμαι πιο συχνά από άλλες φορές... Δεν με πειράζει, και ελπίζω να μην πειράζει ούτε εσάς.. Μου αρκεί που η φιλενάδα μου με πήρε σήμερα τηλέφωνο για "να ακούσει λίγο το γέλιο μου και να της φτιάξει το κέφι"... Όσο θα μπορώ να δίνω έστω αυτό το λίγο φως στους γύρω μου, και όσο θα μπορώ να υποκρίνομαι ακόμα και στον εαυτό μου με επιτυχία πως είμαι καλά, θα μπορώ να παίρνω και από το σύμπαν την δύναμη που μου χρειάζεται για να προχωρήσω.. Και τα καλύτερα θα είναι σίγουρα αυτά που θα έρθουν.. Απλά, μπορούν παρακαλώ να πάψουν να καθυστερούν τόσο πολύ?

Υ.Γ. Η φωτογραφία όπως πάντα θέλω να είναι χαρούμενη.. Και φωτεινή, και αισιόδοξη.. Και όλα τα νέα που θα μας έρθουν από εδώ και μπρος να είναι καλά.. Και ροζ.. Καλημέρα και πολλά φιλιά...