Αθηνά... (Updated)

"Μου ζήτησες να σου πω τι σκέφτομαι για σένα. Μου βάζεις δύσκολα. Ξανά. Πρώτα γιατί το τι σκέφτομαι για σένα δεν έχει να κάνει με το τι νοιώθω και εσύ τι νοιώθω θέλεις να μάθεις στην ουσία, και έπειτα γιατί ότι κι αν σκέφτομαι, ότι κι αν νοιώθω, τα γεγονότα δεν αλλάζουν. Και τα γεγονότα είναι πως δεν θέλω πια να είμαι εδώ. Καιρό τώρα. Και πως αν δεν μας ένωναν όλα αυτά τα σκοτεινά δεσμά που μας πηγαινοφέρνουν χρόνια τώρα πίσω τον έναν στον άλλον για λίγο - κάθε φορά για λίγο και κάθε φορά για όλο και λιγότερο- θα είμασταν ήδη παρλεθόν. Και θα ήταν καλύτερα ίσως γιατί τώρα δεν είμαστε τίποτα. Ούτε παρόν, ούτε μέλλον. 

Θυμάμαι όταν σε πρωτοείδα, λαμπερό, σίγουρο και απίστευτα γοητευτικό. Μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο, κοιταχτήκαμε και για δευτερόλεπτα μείναμε μόνο οι δυο μας. Ποτέ δεν κατάλαβα πως το κάνεις αυτό, πως καταφέρνεις με μια ματιά να απομονώνεις όλους τους άλλους όπου και αν είμαστε, και μας αφήνεις να αιωρούμαστε πάνω από το πλήθος για μερικές στιγμές σαν να σταματάει ο κόσμος. Ακόμα και τώρα, που ξέρω, που δεν σε θέλω πια - με την ψυχή μου γιατί με το κορμί μου θα σε θέλω πάντα σαν τα σκυλάκια του Παβλώφ, πάντα θα αντιδρούν οι ορμόνες μου σ΄αυτό που ξέρω πως μπορείς να μου δώσεις- ακόμα και τώρα που έχω φύγει στην ουσία και ας είμαι εδώ κάποιες φορές που τα βήματα μου με φέρνουν στο κατώφλι σου ενώ η καρδιά και το μυαλό μου είναι μίλια μακριά, ακόμα και τώρα, μ΄αυτό το βλέμμα καταφέρνεις να με απομονώσεις.. Έστω και για ελάχιστα..

Και με παραξενεύει αυτή η δύναμη που έχεις επάνω μου, με παραξενεύει και με γοητεύει όπως γοητεύουν τα απομεινάρια όλων των παλιών μεγάλων ερώτων,  μα πιο πολύ με παραξενεύει το πως καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ.. Από εκεί που ξεκινήσαμε.. Πως στην πορεία ανακαλύψαμε όλα τα σκοτεινά και τα βρώμικα και χάσαμε την αγάπη.. 

Αυτά σκέφτομαι για σένα. Και αυτά νοιώθω. Και θέλω να βρω την δύναμη και τον τρόπο να απαγκιστρωθώ.. Αυτή είναι η ευχή μου στο σύμπαν.. Να έρθει ένας άνθρωπος που να μαγέψει το μυαλό μου και το κορμί μου μαζί, ταυτόχρονα, που να μπορεί να είναι έρωτας, και πάθος, και παιχνίδι, και βίτσιο,  και όλα αυτά μαζί, και να σπάσει η κλωστή που μας κρατάει δεμένους.. Δεμένους σε ένα κρεββάτι, γιατί από εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν όλα για μας πια. Σ' αυτό το κρεββάτι που είναι ότι έμεινε από μια πορεία που ξεκίνησε σαν βαλς και τελειώνει με τον χορό του πολέμου. Δεν θα σου πω ψέματα. Το έχω ανάγκη αυτό που μου δίνεις και γι΄αυτό γυρίζω κάθε φορά. Όπως και εσύ έχεις ανάγκη αυτό που σου δίνω εγώ και γι' αυτό μένεις και περιμένεις. Μόνο που αυτό που με κρατάει κολλημένη εδώ, σε σένα, θα ήθελα κάποτε να μπορέσει να μου το δώσει κάποιος άλλος. Και να έχει μέσα και αγάπη, και έρωτα, και γέλιο, και χαρά. Και δάκρυα, αλλά από λύπη όχι μόνο από πόνο. 

Γυρνώντας πίσω στον χρόνο θυμάμαι στιγμές φωτεινές. Στην αρχή. Θυμάμαι το μήλο που έβγαλες από την τσάντα σου - η πιο έξυπνη κίνηση φλερτ που είδα ποτέ στην ζωή μου και ας μην μπορώ να φάω μήλο πια, μόνο που σκέφτομαι πως θα το δαγκώσω γυρίζει το στομάχι μου αν αυτό σου λέει κάτι- θυμάμαι τα γέλια μας σε εκείνη την εκδρομή στην Επίδαυρο, θυμάμαι πόσο καμάρωνα που σε είχα δικό μου, και μετά όταν τύχει να  ακούσω κάποιο από τα τραγούδια που μου αφιέρωνες, αναρωτιέμαι πότε έγιναν όλα αυτά και που πήγε όλη εκείνη η αθωώτητα. Σκατά αθωώτητα δηλαδή αλλά ξέρεις, συγκριτικά μιλάω.. Γιατί μετά ανακαλύψαμε που μας οδηγούσαν οι ταιριαστές χημείες μας και πήραμε τον δρόμο που δεν είχε επιστροφή.. Και έκλεισαν όλα τα φώτα, και το σκοτάδι που μας ένωσε  τελικά, που αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο αυτής της σχέσης που έμεινε στις παρυφές της ζωής μας για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που τόσο αγαπάς, δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Γι' αυτό δεν σε κοιτάζω πια όταν βρισκόμαστε έξω. Δεν μπορώ και δεν θέλω. Αν τα μάτια είναι καθρέφτες, η εικόνα μου που βλέπω μέσα στα δικά σου με πληγώνει. Και έτσι, διαλέγω να έρχομαι σε σένα πάντα νύχτες. Δύσκολες νύχτες που με κρατάνε ξάγρυπνη και αφού έχω παλέψει πριν μ΄όλους μου τους δαίμονες και έχω χάσει. Έρχομαι και φεύγω μέσα στο σκοτάδι και στο ενδιάμεσο τα πυροτεχνήματα έχουν λάθος χρώματα και κάθε φορά  υπόσχομαι στον εαυτό μου πως ήταν η τελευταία. Και κάθε φορά λέω ψέματα. 

Αυτό είναι. Η ιστορία μας σε μερικές γραμμές. Η ιστορία μια αγάπης που έγινε αρρώστια. Και για να τελειώνουμε, να σου πω ότι ξέρω ακρι΄βως τι φοβάσαι. Τι προσπαθείς να ξορκίσεις αλλά δεν νομίζω πως θα τα καταφέρεις τελικά. Φοβάσαι πως αυτός ο καινούριος άντρας στην ζωή μου μπορεί να είναι πιο σκοτεινός από σένα. Πως αναγνώρισα μέσα στο βλέμμα του αυτό που είδα και σε σένα. Και πως επειδή έχει μέσα του και φως ακόμα, και έρωτα, και χάδι, και αγάπη, και όλα τα όμορφα πράγματα της αρχής, η κλωστή έχει αρχίσει να ξεφτίζει.. Και να σπάει.. 

Έχεις δίκιο. Έτσι είναι. Το είδα το σκοτάδι του και ένοιωσα την ίδια ανταριχίλα που είχα νοιώσει και μαζί σου τόσα χρόνια πριν. Μόνο που αυτή την φορά σκοπεύω να προσέξω και να μην τα χαλάσω όλα τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα. Να μην βιαστώ.. Γιατί θέλω να ζήσω το σκοτάδι, φυσικά, αλλά μαζί θέλω να ζήσω και το φως.. Πάντα στις παρυφές της ζωής μου, γιατί ποτέ δεν ξέχασα, ούτε μαζί σου αλλά ούτε και με κανέναν άλλο πως το κέντρο μου είναι αλλού, έξω και μακριά από εδώ, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Είμαι καλή στις ισορροπίες, το ξέρεις αυτό. Μια ζωή με το ένα πόδι εδώ και το άλλο απέναντι, και κοίτα τι καλά που τα κατάφερα. Που τα καταφέραμε. Και να σου πω και κάτι τελευταίο? Ακόμα και αν τελικά δεν τα καταφέρω να το ζήσω με εκείνον αυτό που ονειρεύομαι, θα το βρω αλλού.. Θα το βρω όμως   γιατί το  πεθύμησα και το έχω ανάγκη, και θα το βρω μακριά σου.  Και ότι κι αν κάνεις, δεν μπορείς να με σταματήσεις. Οπότε κράτησε με λίγο αγκαλιά  σαν κάποτε, τότε που είμασταν σχεδόν αθώοι,  και  wish us luck..." 

Update: Σόρρυ αλλά ένα τεχνικό πρόβλημα εξαφάνισε το blog για μερικές ώρες..  Μαζί χάθηκαν και τα σχόλια που είχατε αφήσει και λυπάμαι πολύ γι' αυτό.. Ευτυχώς το θέμα λύθηκε, ελπίζω για πάντα.. :-) Φιλιά σε όλους και καλό μήνα...
Υ.Γ. Το κείμενο είναι άλλο ένα κεφάλαιο από το βιβλίο.. Ελπίζω να σας αρέσει..