Παράξενες ισορροπίες...

Είμαι αγχωμένη.. Κάνω πράγματα για να τα κάνω και λειτουργώ μηχανικά, φορώντας πάντα το λαμπερό μου χαμόγελο που είναι η καλύτερη πανοπλία της γης, αλλά μέσα μου τρέμω... Καιρό τώρα βλέπω τις ισορροπίες μου να τρίζουν, και κάνω φούρλες σαν πρίμα μπαλαρίνα που δεν είμαι καθόλου για να τις κρατήσω σταθερές.. Και όλο και συχνότερα νοιώθω σαν εκείνους τους ζογκλέρ  που παίζουν με τις κορίνες και τους κρίκους και κάνουν πρόγραμμα και το κοινό ενθουσιάζεται, ενώ εκείνοι μέσα τους τρέμουν μην τους έρθουν όλα ξαφνικά στο κεφάλι και βρεθούν εκτός σκηνής...

Μέσα στην δική μου "παιδικη " φαντασία, η ζωή μου παρομοιάζεται άνετα με το τσίρκο...Έχει και φώτα, και μπαλόνια, και μουσικές, και ροζ μαλλί της γριάς, και ελέφαντες που σκαρφαλώνουν πάνω σε χρωματιστά σκαμνάκια.. Και ακροβάτες που κάνουν νούμερα επικίνδυνα χωρίς δίχτυ ασφαλείας και μαγνητίζουν το κοινό, και κλόουν με κόκκινες μύτες που κάνουν μικρούς και μεγάλους να ξεκαρδίζονται ακομα και αν οι ίδιοι από μέσα τους κλαίνε, και μαχαίρια που καρφώνονται με φόρα πάνω από τα κεφάλια των ντυμένων στα λαμέ κοριτσιών χωρίς να αστοχούν ποτέ.. Και κονφερασιέ που λέει ανέκδοτα και παρουσιάζει τους καλλιτέχνες, και φωτογράφους που σε τραβάνε να κρατάς αγκαλιά την μαιμού, και τέντες με ρίγες που μέσα κρύβουν έναν άλλο, παράλληλο κόσμο.. Και έχει και τίγρεις, και θηριοδαμαστή με μαστίγιο και καρέκλα που κάνει τα θηρία να υποκλίνονται και ελπίζει πως δεν θα έρθει η ώρα που θα τον κόψουν λωρίδες live, μπροστά στα άναυδα μάτια ενός κοινού που διψάει για θέαμα.. Καμιά φορά και για αίμα...

Αν πάλι η ζωή μου ήταν παραμύθι θα είχε σίγουρα πριγκίπισσα και στοιχειωμένο κάστρο, θα είχε κακιά μάγισσα με κρεατοελιά στην μύτη, νάνους με κόκκινα σκουφιά που θα περπατάνε με χόπλες, θα είχε άσπρα άλογα και πρίγκιπες με αστραφτερές στολές, και σκούπες που πετάνε, και μαγικά χαλιά.. Και καθρέφτες που μιλάνε, και καπνούς χρωματιστούς, και φίλτρα με βάση τα κοκκαλάκια της νυχτερίδας,  και μια φασολιά που φτάνει μέχρι τον ουρανό, και ζαχαρόσπιτα, και βατράχους που τους φιλάς και γίνονται βασιλιάδες και μετά τους φιλάς άλλη μια και εξαφανίζονται, και κολοκύθες που τις σέρνουν ποντικοί, και γυάλινα γοβάκια.. Και δράκο φυσικά που στο τέλος μπορεί να γίνει φίλος σου αλλά μπορεί και να σε φάει...

Όμως η ζωή μου δεν είναι παραμύθι.. Ούτε τσίρκο.. Γιατί τα παραμύθια έχουν συνήθως μάγια που λύνουν τα προβλήματα και το τσίρκο έχει την νομαδική ζωή που σήμερα σε φέρνει εδώ και αύριο σε πάει παρακάτω.. Και τα δυο έχουν αυτή την αίσθηση του συναρπαστικού και του αναπάντεχου.. Ενώ η αληθινή ζωή, αυτή που ζούμε όλοι, έχει όλα τα παραπάνω, τους δράκους και τις τίγρεις δηλαδή, και όλα τα ακροβατικά και τις φούρλες  που πρέπει να κάνεις θέλεις δεν θέλεις για να μπορείς να διατηρείς την ισορροπία σου μέσα και έξω, αλλά στην κορύφωση του έργου, αντί να πέφτει η αυλαία και οι καλλιτέχνες να βγαίνουν για την αποθέωση, οι πόρτες κλείνουν και οι δρόμοι στενεύουν και αντί να δραπετεύσεις προς το ηλιοβασίλεμα και το ουράνιο τόξο παρέα με το πυθάρι με τα νομίσματα, πρέπει να μείνεις εδώ και να παλέψεις για να κρατήσεις αυτά που έχεις, όπως τα θέλεις ή σχεδόν..

Βλέπετε, το καλύτερο κομμάτι των παραμυθιών και του τσίρκου είναι πως δεν έχουν εκπτώσεις.. Ούτε συμβιβασμούς.. Εκεί what you see is never what you get αλλά κανείς δεν έχει πρόβλημα γιατί όλοι πληρώνουν για να χαρούν την αυταπάτη..

Καλημέρα και φιλιά..

Υ.Γ. Το τραγούδι κλασσικό από μια υπέροχη ταινία.. Δεν έχει σχέση με το τσίρκο φυσικά ούτε με τα παραμύθια, όμως είναι αυτό που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που σκέφτομαι αποδράσεις και ταξίδια.. Και εκείνο το συναίσθημα που για μένα είναι πολύτιμο όσο και το οξυγόνο που αναπνέω.. Της ελευθερίας... Ο αέρας να μου ανακατεύει τα μαλλιά,  ο χρόνος όλος δικός μου, οι προοπτικές όλες ανοιχτές, και μπροστά μου  ένας καινούριος δρόμος.. Και μια διαδρομή που δεν την έχω ξανακάνει και θέλω πολύ να την περπατήσω.. 

UPDATE: Θα με συγχωρέσετε ελπίζω που θα κλείσω τα σχόλια.. Σε αυτό το συγκεκριμένο ποστ θα ήθελα τελικά να μείνει μόνο ότι καταλάβει ο καθένας, χωρίς επεξηγήσεις.. Αυτά που αφήσατε ήδη τα κρατάω για μένα.. Και σας ευχαριστώ πολύ (ξέρετε εσείς)... Φιλιά..