Θυμός. (Updated)

Σήμερα θα ήθελα πάρα πολύ να γράψω ένα από αυτά τα γνωστά ροζ posts και να ξεκινήσει η εβδομάδα αισιόδοξα.. Δυστυχώς όμως ξύπνησα με πολύ κακή διάθεση και το χειρότερο είναι πως με την ίδια διάθεση κοιμήθηκα το βράδυ και δεν μου πέρασε όπως συνήθως. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά.. Είμαι πολύ απογοητευμένη και πολύ λυπημένη που σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου υπάρχουν άνθρωποι που αντί να μου λύνουν προβλήματα - ή έστω να με αφήνουν στην ησυχία μου να λύσω αυτά που ήδη έχω-  φροντίζουν επιμελώς να μου δημιουργούν καινούρια. Και είμαι πολύ θυμωμένη, με τον εαυτό μου κυρίως, γιατί τους αφήνω. Και ανακαλύπτω άναυδη κάθε μέρα που περνάει πως η καλή μου διάθεση και η υπομονή μου εκλαμβάνονται σαν αδυναμία και μαλακία. Και πως όσο περισσότερο υποχωρώ εγώ τόσο περισσότερο αέρα παίρνουν εκείνοι.. 

Υπήρξε μια μεγάλη περίοδος της ζωή μου που έκανα ότι ήθελα χωρίς να νοιάζομαι για τις συνέπειες, ούτε για τα αισθήματα των ανθρώπων γύρω μου. Δεν ήταν η καλύτερη μου προφανώς από πλευράς χαρακτήρα και μου πήρε πολύ κόπο, πολλή προσπάθεια και πολύ Χοϊμέ για να φτάσω σε αυτό που είμαι σήμερα, που οκ δεν είναι και τέλειο εννοείται αλλά σε σχέση με αυτό που έχω υπάρξει είναι απίστευτη πρόοδος, πιστέψτε με.. Και έτσι είναι διπλή η απογοήτευση και η πίκρα όταν πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται μήπως έχω κάνει λάθος, μήπως φέρομαι με λάθος τρόπο σε λάθος ανθρώπους, γιατί είναι τεράστιο πισωγύρισμα και αυτό δεν το χρωστάω σε κανέναν και δεν το αξίζει κανείς.. Ή μάλλον εκείνοι στους οποίους θα άξιζαν όλα τα πισωγυρίσματα και όλες οι θυσίες στην ζωή μου - το παιδί μου, ο άντρας μου, η μαμά μου και δέκα φίλοι καρδιάς- δεν μου έχουν δημιουργήσει ποτέ ούτε την ανάγκη, ούτε την διάθεση να το κάνω.

Και έτσι, αυτό που μένει τελικά, σήμερα, τώρα, που είμαι τόσο θυμωμένη ώστε με ενοχλούν τα πάντα και ψάχνω που και πως να ξεσπάσω γιατί αν δεν ξεσπάσω νομίζω πως θα σκάσω, θα εκραγώ σαν χύτρα ταχύτητας που της άνοιξαν το καπάκι χωρίς να πατήσουν πρώτα στο σωστό κουμπί, είναι η βεβαιότητα πως ποτέ ξανά δεν θα βγω από τον δρόμο μου για κανέναν. Πέρασα πολύ καιρό κάνοντας την χαζή ξανθιά, ακούγοντας το ένα ψέμα πίσω από το άλλο, υποχωρώντας ακόμα και όταν είχα δίκιο, αγνοώντας τα πασιφανή και τα αυονόητα και δείχνοντας υπομονή γαϊδάρου που δεν είμαι, και το αποτέλεσμα ήταν τελικά να βρεθώ και απολογούμενη. Γιατί? Γιατί μερικές φορές αυτά που αναγνωρίζω στους ανθρώπους γύρω μου πατάνε κουμπιά μου που νομίζω πως μπορώ να τα ελέγξω και κάνω λάθος.. Ήμουν και εγώ damaged goods κάποτε, και επειδή μου δόθηκε μια ευκαιρία από την ζωή και από τους ανθρώπους να πάω παρακάτω, να φτιάξω την ζωή μου σχεδόν από την αρχή, και κυρίως να ελευθερωθώ από τα φαντάσματα που στοίχειωναν το παρελθόν μου και μαζί και το μέλλον μου, θεώρησα πως το χρωστούσα στο σύμπαν να το ανταποδώσω.. Ξέχασα  όμως πως εγώ ήθελα πολύ να πάω παρακάτω και έτσι αρπάχτηκα από την σανίδα σωτηρίας που μου πέταξαν ενώ το σύνηθες είναι όταν κάποιος πνίγεται, στην απόγνωση του να πιάνεται από αυτόν που προσπαθεί να τον σώσει και τελικά συχνά να πνίγονται και οι δυο.. 

Και τώρα πια είμαι πολύ θυμωμένη για να σκεφτώ λογικά και ψύχραιμα, είμαι πολύ πιεσμένη για να κάνω κι άλλη υπομονή και όλα τα πιθανά ευχάριστα για μένα σενάρια είναι πολύ δυσάρεστα για τους άλλους.. Ο Χοϊμές μας λέει πως αν θέλουμε να αλλάξει κάποιος πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς.. Και έτσι πρέπει να αρχίσω να κάνω πράγματα για μένα και μόνο ξανά, να βάλω σε τάξη την ζωή και τα αισθήματα μου, και να ξαναβρώ το κέντρο βάρους μου και την σωστή μου πορεία. Και να πάω παρακάτω. Και θα το κάνω γιατί έχω κουραστεί τόσο πολύ που χτες το βράδυ έπιασα τον εαυτό μου να πηγαίνει τόσο πίσω σε σχέση με αυτό που είμαι σήμερα που σχεδόν τρόμαξα..

Γιατί ειμαι ακόμα ικανή για το χειρότερο - ο Μάνος το έλεγε γελώντας την Παρασκευή το βράδυ στον Κώστα και την Λιάνα που με κοίταζαν έκπληκτοι γιατι αυτό είναι ένα κομμάτι μου που δεν το έχουν δει ποτέ και που δεν θα το δουν φυσικά γιατί δεν έχουν καμιά σχέση μαζί του- και είναι η φυσική μου ροπή αυτή δυστυχώς, με αυτό μεγάλωσα και αυτό υπήρξα για πολλά χρόνια στην ζωή μου.. Και μπορεί σήμερα να έχω κατορθώσει να το τιθασεύσω και να αποκτήσω ένα self control που με βοηθάει να παίρνω τις σωστές αποφάσεις ακόμα και υπό συνθήκες τεράστιας πίεσης, όταν όμως νοιώθω πως με κοροϊδεύουν, με υποτιμούν , με φτύνουν και με θεωρούν και δεδομένη από πάνω, ανάβουν όλα μου τα λαμπάκια κόκκινα. Ελεκτρικ. Και θέλω να τα κάνω όλα μπουρδέλο γιατί μπορώ, και γιατί ξέρω πολύ καλά πως είναι τεράστια ικανοποίηση να παίρνεις μετά από πολλά το αίμα σου πίσω.. Στο κάτω κάτω, εγώ έχω φτιάξει την ζωή μου με τέτοιο τρόπο που να αντέχει τους κραδασμούς. Δεν κρύβομαι από κανέναν, δεν υποκρίνομαι κάτι που δεν είμαι, δεν λέω ψέματα για το τι κάνω και αυτό που είμαι είναι δικό μου και δεν κρέμεται από καμιά συνθήκη. Ούτε κοινωνική, ούτε οικονομική, ούτε επαγγελματική.. What you see is what you get και αυτό μου επιτρέπει να παίρνω τα ρίσκα μου συνειδητά.. Γιατί αντέχω να πληρώσω τις συνέπειες. Και γιατί τελικά, οι άνθρωποι που είναι εδώ γι' αυτό που είμαι, ότι είμαι τέλος πάντων, βάζουν πάντα την αγάπη τους μαξιλαράκι για να προσγειώνομαι στα μαλακά όταν πέφτω. Οπότε η επιλογή είναι εύκολη εκ πρώτης όψεως. Και το ότι εγώ μάλλον θα κάνω για μια ακόμα φορά την δύσκολη και θα φερθώ πιο εντάξει απ' ότι μου φέρθηκαν τελικά, σημαίνει μόνο πως την ψυχούλα μου δεν την έχω για να την βουτήξω στα σκατά για κανέναν. Ούτε ότι είμαι πιο χαζή, ούτε πως δεν τολμάω. Απλά απαξιώ.. Και είμαι σίγουρη πως τελικά, όλοι θα πάρουμε αυτό που μας αξίζει.. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο... 

Καλημέρα και καλή μας εβδομάδα.. Που δεν θα είναι από οτι φαίνεται, αλλά μια ευχή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...

UPDATE: Τελικά φώναξα, θύμωσα, ξέσπασα, και τώρα είμαι καλύτερα. Καμιά φορά αυτό που χρειάζεται είναι να αφήνουμε την πίεση να ξεσπάσει.. Εγώ το έκανα και νοιώθω ανακουφισμένη.. Και σε λίγο θα πάω να κοιμηθώ βαθιά και να δω καλύτερα όνειρα από χτες...