Στην τελική ευθεία...

Χαλαρό πρωινό στο σπίτι.. Ένας χλωμός ήλιος μου σκάει που και που κανένα χαμόγελο έξω από το παράθυρο της κουζίνας όσο ετοιμάζω δεύτερη κούπα καφέ... Απο την ώρα που ξύπνησα περιφέρομαι από τα blogs στην Φάρμα και πίσω με μια στάση στο Cityville για το οποίο όμως κάποια στιγμή - όταν δεν θα θέλω να σπάσω την οθόνη του υπολογιστή μου κάθε φορά που το σκέφτομαι- θα ανεβάσω ειδικό ποστ εξαιρετικά αφιερωμένο στην Λιάνα.. Που είναι η μέντορας μου στα παιχνίδια του Facebook και στην οποία χρωστάω τα τελευταία κολλήματα μου με ότι συνεπάγεται αυτό...:-) Anyway..

Από χτες σαν κάτι μοιάζει να έχει αρχίσει να αλλάζει στο σκηνικό της ζωής μου... Πολύ αμυδρά, σχεδόν ανεπαίσθητα αλλά είναι εκεί πια, το ξέρω και το νοιώθω.. Και μοιάζει πολύ με αυτόν τον χλωμό σημερινό ήλιο, δεν είναι ακριβώς λιακάδα εκτυφλωτική - καμία σχέση- αλλά δεν είναι και η καταιγίδα και εκείνος ο βαρύς ουρανός που νόμιζες πως θα πέσει να σε πλακώσει... Η μόνη διαφορά είναι πως δεν αφήνομαι να χαρώ πραγματικά, μόνο και μόνο γιατί έχω τον φόβο πως κάτι μπορεί να στραβώσει πάλι και έχω κουραστεί να μου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι.. Οπότε απλά παρατηρώ και αφουγγράζομαι.. Και ελπίζω... Και παρόλο που ξέρω πως πάλι οι κολλητοί μου και ο Μάνος θα μου πουν πως κάνω μαλακία που γράφω θετικά πράγματα που μας αφορούν δημοσίως - έχει τρομάξει το μάτι τους πια από την γρουσουζιά και την γλωσσοφαγιά που μας περιτιγυρίζει- εγώ θα κάνω αυτό που νοιώθω όπως πάντα.. Θα μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας, και θα τις αφήσω να ταξιδέψουν στον ωκεανό του διαδικτύου γιατί ενώ το ξέρω πως μέσα από αυτό το blog έχω ακούσει σχόλια απίστευτα και έχω εισπράξει κατηγορίες και ζήλιες ανευ λόγου και αιτίας, at the end of the day το aftermath παραμένει θετικό.. Η καλή και θετική ενέργεια και η αγάπη που μου δίνετε υπερνικά την όποια κακοήθεια.. Και στην τελική, αν κάτι με πόνεσε φέτος και μάλιστα πολύ δεν ήταν τα ανώνυμα δυσάρεστα σχόλια  εδώ μέσα αλλά οι άνθρωποι που με πρόδωσαν στην ζωή μου την κανονική..

Και έτσι η σημερινή μέρα είναι χαλαρή και ανάλαφρη... Και αργότερα θα πάω στο Ivy για καφέ με τα κορίτσια, από εκείνους τους καφέδες που κρατάνε εξάωρα και καταλήγουν σε βαριά ποτά και άφθονα γέλια, και το βράδυ θα κουκλουριαστώ ξανά στον καναπέ μου, θα ανάψω τα κεριά μου, θα κουκουλωθώ με την κουβερτούλα μου και θα δω παρέα με τον Μάνο τα αγαπημένα μου σήριαλ.. Και θα αρχίσω να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για το ότι ίσως ήρθε πια ο καιρός να αρχίσω να ζω πάλι όπως παλιά.. Που μου είναι αρκετά δύσκολο όμως και όλο και περισσότερο καταλαβαίνω πια την Μαρία που μου το έλεγε εδώ και καιρό.. Ότι όταν θα ανακαλύψεις πως όλα όσα θέλεις και χρειάζεσαι, και όσα αντέχεις ίσως, τα έχεις μια χαρά μέσα στους τοίχους του σπιτιού σου, θα είναι όλο και δυσκολότερο να βρεθούν πράγματα που να αξίζουν τον κόπο τόσο ώστε να σε ξεσηκώσουν για να βγεις..

Έχει δίκιο... Ίσως όχι σε ότι έχει να κάνει με το έξω μια που εγώ θα έχω πάντα ανάγκη να κάνω κάθε τόσο τα πράγματα που μου αρέσουν με τους ανθρώπους που έχω διαλέξει  πριν ξαναγυρίσω τρέχοντας να χωθώ στην φωλιά μου για να μαζέψω δυνάμεις,  όμως αυτή η περίοδος ενδοσκόπησης και απολογισμών σε συνδυασμό με τις αλλαγές στην δουλειά του Μάνου και την ζωή μας γενικότερα - αυτό το νέο ξεκίνημα που είναι μπορστά μας πια και έχει έρθει η ώρα να το περπατήσουμε - μου έδωσαν την ευκαιρία να δω πιο ξεκάθαρα από ποτέ τι είναι αυτό που θέλω στην πραγματικότητα.. Τι έχει ανάγκη η ψυχή μου.. Και παρόλο που λες και μου το κάνει επίτηδες  το σύμπαν και γίνεται όλο και πιο δύσκολο να καταφέρω να βάλω τα όσα χρειάζομαι, ονειρεύομαι, ελπίζω και αναζητώ σε μια τάξη  (όπως γίνεται και στα παιχνίδια όσο ανεβαίνεις επίπεδο τόσο αυξάνεται και ο βαθμός της δυσκολίας) εννοείται πως θα αρπάξω την ευκαιρία και θα υποκλιθώ στην πρόκληση με χαρά.. Είμαι γερή παίκτης και αγαπώ τα δύσκολα.. Ίσως γιατί ακόμα και όταν όλα στην ζωή μου έμοιαζαν λαμπερά, εύκολα και ευχάριστα, δεν ήταν ποτέ ακριβώς έτσι τα πράγματα.. 

Από αύριο ξεκινάει το τριμήμερο της Καθαράς Δευτέρας.. Πολλοί φίλοι θα κατέβουν στο νησάκι και δεν σας κρύβω πως θα ήθελα να πάω να τους βρω τρέχοντας.. Ο Μάνος όμως πρέπει να είναι εδώ οπότε εννοείται πως θα μείνω και εγώ μαζί του.. Δεν πειράζει βέβαια γιατί έχουμε οργανώσει και εμείς προγράματα σούπερ με τους υπόλοιπους εναπομείνατες.. Άλλωστε φέτος έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα το χορτάσω το λατρεμένο μου νησί το καλοκαίρι.. Και η φιλενάδα μου η Ρόη προνόησε ήδη για να μου οργανώσει το τέλειο setting... Και έτσι, αν πάνε όλα καλά και καταφέρω να συνδυάσω τα χειμωνιάτικα μας σχέδια με ένα καλοκαίρι σαν να μην πέρασε μια μέρα στο μέρος που η καρδιά μου αγαπάει απ΄ όλα πιο πολύ, θα έχω άλλη μια έμπρακτη απόδειξη γι΄αυτό που η ψυχή μου ξέρει με βεβαιότητα ήδη.. Πως όλα στην ζωή συμβαίνουν για κάποιον λόγο.. Ακόμα και τα δυσάρεστα... Εξαιρείται το μόνο γεγονός που αν ποτέ συμβεί - κούφια ή ώρα- στην ζωή ενός ανθρώπου μετά δεν υπάρχει λέξη σε καμιά γλώσσα στον κόσμο για να τον περιγράψει... 

Καλημέρα, πολλά φιλιά και κυρίως, πολλά χαμόγελα.. Ανοιξιάτικα..:-) 


Υ.Γ. Η εικονογράφηση μπορεί να σας φανεί λίγο άσχετη αλλά είναι δουλειές του Άρι για την σχολή.. Και για μένα, είναι λιακάδα τεράστια από μόνες τους..