Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Έξω έχει λιακάδα και η άνοιξη είναι εδώ... Οι μέρες περνάνε στην αναμονή, σχέδια για δουλειές - επιτέλους- , σχέδια για ταξίδια, η καθημερινότητα στην καλύτερη εκδοχή της, φίλοι που πηγαινοέρχονται... Και εγώ στην μέση, λίγο μουδιασμένη όπως κάθε τέτοια εποχή αλλά πολύ χαλαρή, πλημυρισμένη από την απόλυτη, αισιόδοξη βεβαιότητα πως τα καλύτερα είναι πάντα αυτά που έρχονται, περιμένω... Μου το κάνει αυτό η άνοιξη, ή έστω η ιδέα της, τι να πω... Μέσα στο έτσι κι αλλιώς ροζ μου σύμπαν, τα πράγματα τέτοιες εποχές μοιάζουν μονόδρομος.. Προς το καλύτερο...
Έστω και αν η οικονομική κρίση είναι εντός των πυλών και εμείς δεν θα καταφέρουμε ποτέ να αγοράσουμε τόσο μεγάλη βάρκα ώστε να γίνουμε εφοπλιστές και να κάνουμε νόμιμες off shore εταιρίες όπως μου εξήγησε εξαντλώντας τα όρια της υπομονής του χτες ο αγαπημένος μου αντιπροεδρούλης μεταξύ black cod και carashi su miso, έστω και αν τηλεοράσεις, εφημερίδες και περιοδικά έχουν κάνει στόχο της ύπαρξης τους να μας δώσουν να καταλάβουμε πως οι άσπρες μέρες, ή έστω οι ελαφρώς μπεζ θα μείνουν μακριά νυχτωμένες για πολύ, πολύ καιρό, η αλήθεια είναι πως η αισιοδοξία είναι state of mind... Και το δικό μου το κατάξανθο μυαλό είναι κολλημένο σ' αυτήν με φανατισμό και πάθος..
Και έτσι, τώρα που είναι άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν, κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι θάλασσες... Και ξαπλώστρες σε αγαπημένη παραλία, και τον ήλιο να με καίει, και την μυρωδιά του St. Barth αντηλιακού μου να με διαβεβαιώνει μαζί με τα γέλια των ανθρώπων που αγαπώ πως κάποια πράγματα μπορούν να μένουν ίδια όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί...
Και σήμερα το πρωί, φοράω απαλή φορμίτσα σπιτιού που ταιριάζει με το καλύτερο ξανθό μαλλί των τελευταίων χρόνων, πίνω τον καφέ μου με μπόλικο γάλα και τσιμπολογάω μαζί guimauves με βιολέτα, χαζεύω τον Άρι που πηγαινοέρχεται με χρώματα στα χέρια γιατί τελειώνει ένα έργο, και τον Droopy που λιάζεται δίπλα στην μπαλκονόπορτα, και χαμογελάω... Και ακούω και την πιο παράταιρη μουσική, αφιερωμένη εξαιρετικά από έναν φίλο που είδα προχτές μετά από πολύ καιρό και που τον είχα επιθυμήσει... Έναν άντρα πολύ όμορφο, πολύ διάσημο και πολύ έξυπνο ταυτοχρόνως, που τελικά έχει πάντα την ίδια επίδραση επάνω μου, κάθε φορά που τον βλέπω, όσος καιρός κι αν περάσει... Του το είπα, μην νομίζετε πως του το έκρυψα, και γέλασε τρελά... Και μου αποκάλυψε πως διαβάζει και αυτός το blog μου και ας μην σχολιάζει- το ανακάλυψε τυχαία googlάροντας το όνομα του από περιέργεια και έπεσε πάνω σε ένα ποστ που δεν ήταν από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί για ΄κείνον- αλλά δεν τον πείραξε, μου το υποσχέθηκε, γιατί ξέρει πως τον αγαπάω...Και δεν μου έλεγε τίποτα τόσον καιρό γιατί του αρέσει λέει να κρυφοκοιτάζει την ζωή μου...( Ορίστε, στεγνά θα σε δώσω...)
Και σήμερα, μου έστειλε με mail ένα τραγούδι που είχα χρόνια να το ακούσω, αλλά που κάποτε το αγαπούσα πολύ.. "Αφιερωμένο εξαιρετικά" έγραφε το μήνυμα, "στα χαρτιά που δεν καίγονται τελικά ποτέ.." Και επειδή ξέρω τι εννοεί, και μου κάνει εντύπωση πως θυμάται ακόμα μια παλιά, πολύ παλιά και ελαφρώς μεθυσμένη κουβέντα που κάναμε κάποτε, το σημερινό ποστ δεν θα μπορούσε παρά να τον αφορά...
Και έτσι, κλείνοντας, ανεβάζω το τραγουδάκι για να το θυμηθείτε και εσείς.. Δεν ταιριάζει με την άνοιξη, είναι πιο μελαγχολικό απ' ότι σηκώνει η εποχή, όμως η Πολυάννα μέσα μου ανακάλυψε αμέσως την σύνδεση με το θέμα ... Και μια που διαβάζεις καλέ μου, αφού παραδεχτώ και εγώ δημοσίως πως για όσες φορές έχω γράψει και θα γράψω κάτι "κακό" για σένα, θα υπάρχουν τουλάχιστον άλλες τόσες που σαν απλή θαυμάστρια θα έχω αναστενάξει μπροστά στην μικρή οθόνη βλέποντας αυτές τις σκηνές στις οποίες έχεις τόσο ταλέντο , να σου θυμίσω πως, όπως λέει και ο Γιώργος στο τραγούδι - αχ αυτός ο Γιώργος, αυτή η αγουροξυπνημένη φωνή είναι sooooo sexy λέμε- όσο θα ξημερώνει και θα έχουμε λόγο για να αντέχουμε, ο καθένας τον δικό του, όλα θα είναι όπως πρέπει...
Καλημέρες σε όλους, και φιλιά...