Καινούρια εβδομάδα και μετέωροι καιροί...

Τρώω τάρτα φράουλα.. Με τα χέρια.. Λατρεύω τις φράουλες.. Και την κρέμα.. Το σημερινό ποστ γράφεται βράδυ… Αύριο το πρωί θα ξεκινήσω να τρέχω από νωρίς και δεν θα προλάβω να γράψω κάτι άλλο.. Παράξενο σαββατοκύριακο αυτό που πέρασε, με δάκρυα και γέλια.. Παράξενες μέρες.. Σαν να έχει πατήσει κάποιος το pause και είμαστε όλοι μετέωροι, απρόθυμοι πρωταγωνιστές σε ταινία του Αγγελόπουλου.. Το μεσημέρι την είχα αυτή την κουβέντα.. Με τον Μάνο και την Doris στην Παλιά Αγορά, φάγαμε, γελάσαμε, κουτσομπολέψαμε και τελικά συμφωνήσαμε πως όλοι περιμένουμε κάτι να συμβεί, απλά δεν ξέρουμε τι είναι..

Λίγο αργότερα χάζευα τον Αχιλλέα να δίνει ένα από τα γνωστά του ρεσιτάλ και βεβαιωνόμουν για μια ακόμα φορά πως το να είσαι ειλικρινής και διάφανος είναι μεγάλη δύναμη.. Και ακόμα μεγαλύτερη επιρροή.. Το προσπαθώ πολύ τα τελευταία χρόνια.. Να είμαι διάφανη.. Δεν τα καταφέρνω τόσο καλά όσο ο Αχιλλέας –εκείνος έχει κάνει πολύ περισσότερο Χοϊμέ από μένα- όμως είμαι σε καλό δρόμο.. Και δεν το κάνω για όλους φυσικά.. Το κάνω για εκείνους που με νοιάζουν.. Όσο ξανθιά και αν είσαι, και όσο Πολυάννα, δεν ανοίγεις τις πόρτες σου διάπλατα παντού να μπει το σύμπαν να αλωνίσει μέσ’ το σπίτι σου…

Ανακαλύπτω πως ένα κομμάτι τάρτα έχει πέσει πάνω στο πληκτρολόγιο.. Είναι δύσκολο να γράφω με το ένα χέρι και να τρώω με το άλλο, όμως είναι και αυτή μια από τις απολαύσεις της ζωής μου.. Το σκουπίζω με μια χαρτοπετσέτα αλλά ένα μικρό ψίχουλο έχει χωθεί ανάμεσα από το Ν και το Μ και δεν λέει να ξεκολλήσει.. Οκ… Το κενό ανάμεσα στο Ν και το Μ ας μείνει λοιπόν ροζ.. Συνεχίζω... Γράφω και ακούω τραγουδάκια.. Μελαγχολικά…

Σήμερα ένας φίλος που αγαπώ πολύ με στεναχώρησε.. Πολύ… Και μετά με θύμωσε ακόμα περισσότερο και αυτό έκανε την στεναχώρια μου να γίνει πίκρα… Θα μου περάσει γιατί του έχω αδυναμία, είναι ένας άνθρωπος που πέρα από όλα τα υπόλοιπα θαυμάζω απεριόριστα, που είμαι περήφανη για αυτόν γιατί είναι ο καλύτερος στον χώρο του, που με έμαθε πολλά πράγματα πάνω στην δουλειά, μου έδωσε ευκαιρίες, έχουμε περάσει υπέροχα μαζί, έχουμε συγκατοικήσει τρεις ολόκληρους δύσκολους μήνες ένα καλοκαίρι στο νησί ετοιμάζοντας το κοινό μας όνειρο, έχουμε τσακωθεί και τα έχουμε ξαναβρεί ατελείωτες φορές, έχει ταλαιπωρήσει μια φίλη που αγαπώ πολύ και βέβαια, ανήκει στην κατηγορία των αντρών που με γοητεύουν αφάνταστα.. Και ας έχει ξεπεράσει εδώ και χρόνια ηλικιακά το target group μου..

Γράφω και ακούω ξανά και ξανά την Πριγκηπέσα του Μάλαμα.. Δεν είναι να απορείτε γιατί το ποστ θα βγει του γιατρού... Τι κουλτουριάρικη τσίχλα Θέε μου.. Έχει κολλήσει στο μυαλό μου από το πρωί και δεν λέει να φύγει.. Το μόνο που με σώνει είναι πως μου θυμίζει πολύ έντονα κάποιον αυτό το τραγούδι.. Κάποιον και κάτι.. Ένα παιχνιδάκι που παίζαμε όταν ήμασταν μικρά, και το λέγαμε «θέλω να και όχι».. «Θέλω να σε κυνηγήσω αλλά όχι να σε πιάσω» μου έλεγε τότε ο Δημήτρης -καλοκαίρι στην Κινέττα- και εγώ , δεκάξι χρονών και με όλη την δύναμη σα χέρια μου γελούσα γιατί ήξερα πως δεν ήθελε να με πιάσει γιατί δεν ήξερε τι να με κάνει… «Θέλω να σε βρίσω αλλά όχι να μαλώσουμε».. «Θέλω να σ’ αγαπώ για πάντα αλλά όχι να σου είμαι πιστός»… «Θέλω να είμαι μαμά σου αλλά όχι να μεγαλώσω»… "Θέλω να μ' αγαπάς αλλά όχι να με κρίνεις".. "Θέλω να σε χορτάσω αλλά όχι να σε βαρεθώ".. Η ζωή μου είναι γεμάτη από «Θέλω να και όχι».. Όπως οι ζωές όλων μας άλλωστε.. Τελευταία έχω και ένα ολοκαίνουριο.. «Θέλω να σε φιλήσω αλλά όχι να σε πηδήξω».. Δικό μου, όλο δικό μου, καινούρια, μεγάλη επιτυχία... Είπαμε.. Μετέωροι καιροί… Κι αν στο δικό μου παραμύθι είμαι εγώ η πριγκηπέσα, δικές μου είναι οι ευχές, δικά μου και τα μάγια... Χτυπάει το κινητό μου.. Για φαντάσου... Χίλια χρόνια θα ζήσεις... :-)
Καλή εβδομάδα να έχουμε.. Και καλή μέρα.. Και για να μην νοιώθω μόνη, πάρτε και μια δόση Μάλαμα για να κολλήσουμε όλοι μαζί… Φιλιά!!

UPDATE: Προς την ανώνυμη που με έχει πρήξει.. Λυπάμαι που στο λέω αλλά ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο θα δώσω λογαριασμό για το τι κάνω και με ποιον είσαι εσύ.. Και αν εσύ δεν έχεις ζωή δική σου να ασχοληθείς, και αν διαβάζεις και δεν καταλαβαίνεις τι, και αν ονειρεύεσαι ιστορίες που δεν υπάρχουν, εγώ πραγματικά χέστηκα.. Κόψε αν θες την γνώμη μου την πολλή τηλεόραση που σε χαλάει, για να μην σου πω να κόψεις τίποτε άλλο και κατεβάσω το blog στο επίπεδο σου, και βγες έξω να αποκτήσεις κάτι να σχολείσαι εποικοδομητικά.. Μάθε πλέξιμο.. Μπιρίμπα.. Μάθε να ανοίγεις φύλλο για πίτες.. Τι να πω... Ξεκόλλα από εδώ μόνο και παράτα με... Οκ?
(Δεν μιλάω για τα ανώνυμα σχόλια που έχω ανεβάσει προφανώς... Αλλά γι΄αυτά που δεν θα ανεβάσω που να γυρίσει ο κόσμος τούμπα...)