Τέσσερα κοστούμια που μας βγήκαν παλτά...

Το σημερινό ποστ μπορείτε να το θεωρήσετε κάτι σαν κοινωνική προσφορά.. Και ένας άνθρωπος που λέει ο λόγος να γλυτώσει διαβάζοντας το από αυτό που ζήσαμε εμείς εχτές το βράδυ, θα έχει εξυπηρετήσει τον στόχο του απολύτως... Γιατί εμείς ήμαστε ακόμα άναυδοι από τα όσα είδαμε, και θα παραμείνουμε έτσι πιστεύω για καιρό μια που υπάρχουν πράγματα στην ζωή αυτή που απλά, δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου.. Να την πάρουμε όμως από την αρχή την ιστορία.. Εγώ είμαι φαν του σινεμά, να το παραδεχτώ, και μου αρέσει και ο ελληνικός κινηματογράφος... Ο Μάνος είναι συνήθως πιο διστακτικός, με τον ελληνικό κινηματογράφο that is, αλλά άμα αρχίσω το μπούρου μπούρου υποκύπτει με αποτέλεσμα να τα έχει φορέσει κι αυτός τα παλτουδάκια του μέσα στα χρόνια... Έτσι με τον καιρό, για να μην τσακωνόμαστε και για να έχουμε μια κοινή συνισταμένη μια που τα γούστα μας ταιριάζουν γενικά, έχουμε καταλήξει στους κριτικούς κινηματογράφου που εμπιστευόμαστε... Τιμογιαννάκης και Κουτσογιαννόπουλος είναι οι άνθρωποι μας και μέχρι σήμερα δεν μας έχουν απογοητεύσει.. Τουλάχιστον όχι πολύ.. Έτσι, όταν διάβασα στο Down Town "τρέξτε αμέσως" για τα " 4 Μαύρα Κοστούμια" έσπευσα να βγάλω εισητήρια..
Και εκεί ξεκινάει ο Γολγοθάς μας.. Γιατί η ταινία guys, απλά δεν βλέπεται.. Και όταν λέμε δεν βλέπεται, δεν το λέμε υπερβάλοντας.. Όχι.. Δεν βλέπεται, τελεία. Και παύλα... Το στόρυ είναι το εξής.. Τέσερρις χαμένοι τύποι που εργάζονται ώς νεκροθάφτες αναλαμβάνουν να μεταφέρουν με τα πόδια από την Αθήνα μέχρι την Βοιωτία ένα φέρετρο εκτελώντας την τελευταία επιθυμία του μακαρίτη που πέθανε σε φυλακή του εξωτερικού. Για την αμοιβή φυσικά. Στην πορεία ανακαλύπτουν πως ο τύπος που τους έκλεισε την δουλειά ήταν απατεώνας και δεν υπάρχουν λεφτά για να πληρωθούν, αποφασίζουν να απαγάγουν το φέρετρο για κάποιο λόγο που δεν τον κατάλαβα ακριβώς και στο τέλος, βρίσκουν ένα τατουάζ με τον χάρτη ενός θησαυρού στο μπράτσο του μακαρίτη, τον πάνε στο χωριό του για να τον βρουν και εκεί ανακαλύπτουν πως ο θησαυρός ήταν ο νεανικός έρωτας του αποθανώντος, μια γιαγιά δηλαδή εκατό χρονών... Πόση ώρα μου πήρε να σας το γράψω αυτό? Δεν είναι δα και το Μπεν Χουρ και από υπόθεση όπως είπε και ο Μάνος έξαλος βγαίνοντας από το σινεμά, είναι σαν να μαζευτήκανε οι ηθοποιοί και να είπανε μεταξύ τους "ρε μαλάκες, δεν κάνουμε μια ταινία που να είμαστε κοράκια με μαύρα κοστούμια?" και την έκαναν...
Τώρα γιατί η ταινία ήταν μεγάλου μήκους, και τι μεγάλου, ατελείωτου μιλάμε - σαν παρωδία ταινίας του Αγγελόπουλου αλλά να σηκώνεται ο πρωταγωνιστής εκεί που είσαι έτοιμος να καταρρεύσεις από την βαριεστημάρα πάνω στο κάθισμα, να σε κοιτάει στα μάτια, να σου λέει "αντέχεις κι άλλο ρε κερατά?" και να συνεχίζει το πλάνο άλλο ένα μισάωρο - πραγματικά το αγνοώ.. Σκηνές που σέρνονται, σκηνές που δεν καταλαβάινεις το νόημα της ύπαρξης τους στο στόρυ, σκηνές που οι ήρωες φλυαρούν ατελείωτα, σκηνές που κυλιούνται για ώρες μέσα σε κάτι στάχια, σκηνές που γελάς και λίγο αλλά διστακτικά, σκηνές, σκηνές, σκηνές... Και από ζουμί, έρημος της Σαχάρας... Αφού αν δεν είμασταν εγκλωβισμένοι στην μέση της σειράς και δεν ντρεπόμαστε να σηκωθούμε και να αρχίσουμε τα "με συγχωρείτε, με συγχωρείτε" για να βγούμε έξω, θα είχαμε φύγει στο πρώτο εικοσάλεπτο.. Αντ' αυτού αναγκαστήκαμε και το φάγαμε όλο το παλτό, συν μια ταινία μικρού μήκους στην αρχή με έναν φακίρη που όμως τελικά ήταν σχεδόν καλή μπροστά στο main έργο, και όταν τελικά τελείωσε το μαρτύριο και άναψαν τα φώτα, είδαμε μια ολοκληρη αίθουσα να σηκώνεται άναυδη να φύγει, με ύφος σαν να την είχε χτυπήσει αστροπελέκι... Κανονικά.. Ο δε κύριος που καθόταν δίπλα μου, όλο το βράδυ μονολογούσε "τι μαλακία είναι αυτή Παναγία μου" σας τ' ορκίζομαι..
Μετά απ' αυτά, ένα σας λέω μόνο.. Όπου τον δω τον Τιμογιαννάκη θα πάω να τον βρίσω.. Όσα χρόνια και να περάσουν, εγώ το χτεσινό δεν το ξεχνάω.. Αφήστε που σκέφτομαι σοβαρά να στείλω επιστολή διαμαρτυρίας στο Down Town.. Δηλαδή οκ, γούστα είναι αυτά αλλά τι σου φταίμε καλέ μου άνθρωπε να ζήσουμε δυο ώρες από την ζωή μας στο Twilight Zone? Να φανταστείτε, πήγαμε μετά να φάμε στο GBK και δεν κατέβαινε το burger, για τέτοιο σοκ μιλάμε.. Είχαμε έναν κόμπο στο στήθος από την ξινίλα, και γυρίσαμε στο σπίτι και είδαμε ένα επεισόδιο Leverage και καπάκι Ράδιο Αρβύλα για να μας φύγει ο πανικός από το μάτι... Και σας ρωτώ.. Το ότι οι ελληνικές ταινίες πάσχουν από σενάριο, γενικά, το ξέρουμε.. Αυτές οι εταιρίες τύπου Nova που έκανε την συμπαραγωγή, δεν διαβάζουν το στόρυ πριν εγκρίνουν τα λεφτά που θα δώσουν? Γιατί δεν συζητάμε πως αν πήγαινε κάποιος στα studios του Hollywood να παρουσιάσει αυτό το σενάριο θα τον έδερναν κι όλας πριν τον πετάξουν έξω για πάντα, αλλά και εδώ, πόσο παπάρας πρέπει να είσαι για να αποφασίσεις να δώσεις λεφτά για μια τέτοια δουλειά? Και έπαιζαν και καλοί ηθοποιοί... Τρέμω στην ιδέα τι θα μας είχε συμβεί αν στην θέση των Σπυριδάκη, Παναγιωτίδη, Ζουγανέλη και Πουλικάκου ήταν τίποτα ατάλαντοι.. Θα είχαμε κόψει τις φλέβες μας ομαδικώς μέσα στην αίθουσα 3 του Village ώς άλλοι οπαδοί σέκτας... Τον Χαραλαμπίδη τον βγάζω εκτός γιατί υπογράφει και το σενάριο και την σκηνοθεσία οπότε αν ποτέ πέσει στον δρόμο μου δεν θα τον βρίσω απλά, θα τον κλωτσίσω κι όλας...
Οπότε, αν είχατε καμιά φαεινή ιδέα να πάτε σινεμά το weekend, μακριά και αλάργα από τα κοστούμια... Εμπιστευθείτε με και δεν θα χάσετε... Καλημέρα και φιλιά...

Υ.Γ. Το τραγούδι σήμερα είναι από την ταινία "Αυτή η Νύχτα Μένει".. Για να θυμηθούμε πως υπάρχουν και έργα που έχουν γράψει ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο...

Υ.Γ.2 @Α, ο Μάνος μου είπε να σου γράψω πως περιμένει με ανυπομονησία το σχόλιο σου για το σημερινό ποστ...:-)))