Saturday, July 3, 2010

Στιγμιότυπα....


Ένα μήνα πριν…

Έξω από τον Βασιλόπουλο στο Χαλάνδρι… Βγαίνω με ένα καρότσι φορτωμένο ψώνια.. Είναι καθισμένη στην πρασιά δίπλα στην τσάντα με την πραμάτεια της.. Χαρτομάντιλα, αναπτήρες και κάτι πλαστικοί ανεμιστήρες χειρός.. Δεν θα είναι πάνω από δέκα χρονών, μαυριδερή και μικροκαμωμένη, όλο μάτια… Με πλησιάζει διστακτικά.. «Πάρε κάτι..» «Δεν θέλω αγάπη μου σ’ ευχαριστώ..» «Πάρε..» Επιμένει ευγενικά όμως, και μου τείνει έναν ανεμιστήρα.. «Δεν θέλω βρε σου λέω.. Πόσο χρονών είσαι?» Διστάζει.. «Δεκαπέντε..» Σιγά μην είναι και τριάντα… Το βλέμμα της καρφώνεται στο καρότσι.. Πάνω πάνω, ένα κουτί με κρουασάν και μερικές σοκολάτες… «Να σε κεράσω ένα κρουασάν?» Το βλέμμα της ξεφεύγει κάπου δεξιά, να είναι κάποιος που την παρακολουθεί άραγε? Γνέφει καταφατικά, ανοίγω το κουτί και την αφήνω να διαλέξει.. Παίρνει το πιο μικρό αλλά δεν το τρώει αμέσως.. Ανοίγει ένα πακέτο με χαρτομάντιλα, παίρνει ένα , τυλίγει μέσα το κρουασάν προσεκτικά και το βάζει μέσα στην σακούλα με το εμπόρευμα.. «Ευχαριστώ πολύ» μου λέει αλλά το βλέμμα εξακολουθεί να πηγαίνει από το καρότσι δεξιά και πίσω.. «Θέλεις και μια σοκολάτα?» «Ναι…» Της δίνω μια ΙΟΝ αμυγδάλου, την βάζει και αυτή στην τσάντα, με ευχαριστεί ξανά, και φεύγω για το parking.. Την ώρα που απομακρύνομαι γυρίζω να δω.. Μέσα από τους θάμνους, δεξιά, ξεπροβάλει ένας πιτσιρίκος όχι μεγαλύτερος από πέντε χρονών.. Κάθονται δίπλα δίπλα στην πρασιά, και μοιράζονται το κρουασάν και την σοκολάτα… Οδηγώ προς το σπίτι και έχω έναν κόμπο στον λαιμό.. Ο Άρις στην ηλικία τους, δόξα τον Θεό, ήταν ένα ανέμελο ξανθό αγγελούδι που είχε όλον τον κόσμο δικό του… Μερικά παιδιά είναι λιγότερο τυχερά από άλλα.. Το ξέρω αυτό… Όμως πάντα, όταν το βλέπω να συμβαίνει μπροστά μου, νοιώθω ανήμπορη και λυπημένη….

Προχτές…

Τον παρατηρώ δυο χρόνια τώρα… Τριανταπεντάρης, κούκλος, δουλεύει security σε πολύ γνωστό κοσμηματοπωλείο κοντά στο σπίτι μου.. Τον χαζεύω κάθε φορά που περνάω με το αυτοκίνητο, είναι πάντα στην ίδια γωνία όταν στρίβω, ψηλός, μελαχρινός, με το αλεξίσφαιρο γιλέκο του και το όπλο στην ζώνη… Τελευταία έχει αφήσει κάτι απαίσια μούσια.. Αναρωτιόμουν κάθε φορά που τον έβλεπα τι πιάνει τους όμορφους άντρες και θέλουν να ασχημαίνουν… Μυστήριο… Όμως στην συγκεκριμένη μέρα είχα τα κέφια μου και είπα what the fuck, ας φερθώ όπως μου αρέσει.. Αυθόρμητα.. Στρίβω, τον βλέπω που με κοιτάζει, πάντα με κοιτάζει όχι γιατί είμαι όμορφη φαντάζομαι αλλά γιατί είναι η δουλειά του να τσεκάρει τους περαστικούς, ανάβω τα αλάρμ, σταματάω, ανοίγω το παράθυρο του συνοδηγού, έρχεται προς το μέρος μου και σκύβει να δει τι θέλω.. «Καλημέρα… Και χίλια συγγνώμη γιατί δεν είναι καθόλου δική μου δουλειά, αλλά αυτά τα μούσια δεν σου πάνε καθόλου.. Κρίμα τόσο όμορφος που είσαι να χάνεσαι κάτω από τόση τρίχα..» Για δευτερόλεπτα με κοιτάζει άναυδος και μετά ξεσπάει σε γέλια.. «Να είσαι καλά, με έκανες και γέλασα μετά από καιρό… Έχασα τον πατέρα μου πρόσφατα και το έχουμε έθιμο να μην ξυριζόμαστε..» Νοιώθω απαίσια.. «Με συγχωρείς, είμαι απαράδεκτη.. Και συλλυπητήρια φυσικά..» Με κοιτάζει και γελάει ακόμα.. Γελάνε τα μάτια του… «Τι συγγνώμη μου λες τώρα… Μου έφτιαξες την μέρα μου.. Σε δεκαπέντε μέρες που κλείνουν τα σαράντα πάντως, θα τα ξυρίσω…» «Οκ…» λέω και πάω να ξεκινήσω.. Με σταματάει.. «Θα είναι λάθος να σου δώσω το τηλέφωνο μου?» Σειρά μου να γελάσω.. «Ναι.. Δεν στο είπα καθόλου πονηρά… Αλήθεια. Μια αντικειμενική παρατήρηση ήταν και τίποτα άλλο…» Με κοιτάζει και τώρα τα μάτια του γελάνε ακόμα πιο πολύ.. Τον χαιρετάω, κλείνω το παράθυρο και φεύγω… Σήμερα, όπως έστριβα, μου χαμογέλασε και μου έκλεισε το μάτι… Είναι ωραίο πράγμα να δίνεις χαρά στους ανθρώπους τελικά.. Έτσι απλά και αθώα.. Και αυθόρμητα…

Εχτές το απόγευμα..

Ξεκινάω να μαγειρέψω και ανακαλύπτω πως δεν έχω αυγά.. Φοράω μια φόρμα, μπαίνω στο αυτοκίνητο και πάω μέχρι το mini market στην πλατεία… Την ώρα που περιμένω την κυρία που το έχει να εξυπηρετήσει τον προηγούμενο, ανοίγω μηχανικά το πορτοφόλι μου και συνειδητοποιώ πως δεν έχω καθόλου χρήματα.. Μόνο ελάχιστα, μικρά κέρματα… Με τα πρωινά ψώνια τέλειωσαν τα μετρητά μου και δεν πήγα στο μηχάνημα να πάρω… Αναρωτιέμαι πόσο να κάνουν τα αυγά.. Έρχεται η σειρά μου.. «Θα ήθελα δύο αυγά παρακαλώ..» «Δεν τα πουλάμε χύμα τα αυγά καλή μου, έχουμε μόνο εξάδες».. Για κλάσματα δευτερολέπτου προσπαθώ να φανταστώ πόσο μπορεί να κάνουν έξι αυγά.. Δεν έχω ιδέαν.. «Πόσο κάνει η εξάδα?» «Ένα ευρώ και τριάντα λεπτά..» Μετράω τα ψιλά μου και είναι ένα ευρώ.. Και εκεί που πάω να της πω ότι δεν μου φτάνουν τα χρήματα μου και ότι θα ξανάρθω μου έρχεται φλασιά.. Στο αυτοκίνητο έχω πάντα ένα πενηντάλεπτο για το καρότσι του σούπερ μάρκετ.. Πάω, το φέρνω, πληρώνω τα αυγά και έχω και ρέστα… Στην επιστροφή θυμάμαι μια άλλη περίοδο της ζωής μου, όταν ο Άρις ήταν ακόμα μωρό, που μέτραγα πάλι τα λεφτά μου προσπαθώντας να αποφασίσω αν θα αγόραζα γάλα σε σκόνη για το μωρό μου ή κιμά για μένα.. Έπαιρνα πάντα το γάλα γιατί τότε, δεν είχα χρήματα στην τράπεζα, όχι που να μπορούσα ή να ήθελα να πάρω τουλάχιστον.. Καμιά φορά νοιώθω πως έχουν περάσει αιώνες από τότε… Και όμως, παρόλο που η ζωή μου είναι πια εντελώς διαφορετική, τις θυμάμαι αυτές τις μέρες πολύ καθαρά.. Και τις θυμάμαι με χαμόγελο παρόλο που ήταν ίσως οι δυσκολότερες της ζωής μου.. Γιατί τις πέρασα και μάλιστα τις πέρασα παλληκάρι.. Και ξέρω καλά πια πως ότι και να μου συμβεί, εγώ θα τα καταφέρω…


Σήμερα τα ξημερώματα..

Ο Άρις έχει επιστρέψει από την πρώτη μέρα του στην δουλειά.. Είναι 5.30 το πρωί και φυσικά έχω το νου μου γιατί ανυπομονώ να μου πει τα νέα.. Σηκώνομαι, πάω στο δωμάτιο του, είναι κουρασμένος, πτώμα, αλλά ευτυχής.. Έχει βγάλει τα πρώτα δικά του λεφτά ως ενήλικας και τον βλέπω που λάμπει… Μου λέει πως πέρασε, και ξαφνικά… «Α, και μαμά.. Μην το ξεχάσω.. Πες στον θείο Bill και την θεία Μαρία να κοιτάζουν και λίγο τους σερβιτόρους άλλη φορά… Ήρθαν σήμερα στο μαγαζί, τους πήγα τα ποτά τους και ούτε που με κατάλαβαν.. Τόσο πολύ πια με έκρυβε η ποδιά?» Μου το λέει γελώντας και η ψυχή μου βουλιάζει.. Ευτυχώς που ο ίδιος ξέρει πολύ καλά ποιος είναι και πως καμιά ποδιά δεν μπορεί να τον κρύψει αληθινά.. Όπως και πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή και γι΄αυτό πέρασε με τόση ευκολία από την μια θέση, αυτή του grand πελάτη στην οποία μεγάλωσε, στην άλλη, αυτή του σερβιτόρου χωρίς καν να το σκεφτεί δεύτερη φορά.. Αργότερα, προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά δεν με παίρνει ο ύπνος.. Αναρωτιέμαι αν έχω πάρει τελικά τις σωστές αποφάσεις για το παιδί μου και αν αυτά τα μαθήματα ζωής θα του χρησιμέψουν όντως σε κάτι στο μέλλον… Ελπίζω πως ναι… Και εύχομαι μέσα από την ψυχή μου, κάποια μέρα, να καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο τον μεγαλώσαμε και κυρίως, το γιατί…


Στιγμιότυπα.. Η ζωή μας είναι γεμάτη.. Σαν τα ψιχουλάκια που άφηνε πίσω του ο Κοντορεβιθούλης στο παραμύθι, αποτελούν τα χνάρια της διαδρομής μας σε αυτόν τον κόσμο.. Και όλα σημαίνουν κάτι.. Όλα μας πάνε κάπου.. Και διαμορφώνουν αυτό που είμαστε και αυτό που δίνουμε στους ανθρώπους γύρω μας και στο σύμπαν… Καλημέρα και καλό μας σαββατοκύριακο…

Υ.Γ. Σχεδιάκι φωτεινό και χαρούμενο με χρώμα πράσινο της ελπίδας, και τραγουδάκι που ξέρω πως θα κάνει κάποιον να σχολιάσει πάλι τις μουσικές που ακούω αλλά δεν πειράζει... :-)


24 comments:

Talisker said...

Υπεροχο ποστ
το διαβασα αχορταγα ..
χορταγα...
(σε παρακαλω μη με κανεις ν ατο πληρωσω ανεβαζοντας παλι συνταγη αυριο::)))


Βεβαια τα εγκεφαλικα πολλαπλα

ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ !!
ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΑ ΚΡΟΥΑΣΑΝ ??? ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΟΝ????????????

επισης κι εμεις δω τα χουμε τα μουσια και στην πατριδα μου επισης
, εγω καταλαβαινω αν καποιος εχει πενθος απο τα μουσια
και ευτυχως δε ξερω πολλους μουσατους ανδρες ετσι χωρις λογο....

οσο για το αυθορμητο
ειναι υπεροχο αυτο που εκανες...

ΑΣΕ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ Τ Ρ Ο Μ Ε Ρ Η αυτοπεποιθεση

τι να πω

νομιζω οτι εδω μεσα χανεις χρονο
στο χω ξαναπει
βγες και γραψε και παρτο ζεστα !!!!

(και ΚΟΨΕ ΤΙΣ ΙΟΝΝΝΝΝΝΝΝ)

ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ

ματςςςςςςςςςςςςς

δεσποιναριον said...

Αυτο ειναι, το ιδιο που με εκανε και κολλησα στην Μαριτσα πριν απο ολα τα αλλα, Μια ζωη ειναι φιαγμενη απο μικρες στιγμες, ομορφες, προβληματικες, χαρουμενες η θλιμενες, ηρεμιας η εντασης. Χωρις μια απο αυτες σιγουρα κατι θα ελειπε. Τα φιλακια μου!

tsaousa said...

ΥΠΕΡΟΧΗ ανάρτηση!
Δεν έχω να πω τίποτα, δεν υπάρχει λόγος, μόνο για το γιο σου (διάβασα χθες και το άλλο ποστ) ότι μην ανησυχείς καθόλου αν είναι σωστή επιλογή να δουλέψει. Σωστότατη είναι! Όταν σταματήσει από εκεί, θ αέχει μάθει όσα θ αμάθαινε σδε 5 χρόνια. Και η σκέψη του θα έχει βγει σε περισσότερους ορίζοντες.

Συγχαρητήρια και καλορίζικη στη νέα σου στήλη με το πολύ ωραίο concept.
Συγχαρητήρια και για τον άντρα σου που μόλις χθες στην ανάρτηση κατάλαβα με τι ασχολείται περίπου.

Anonymous said...

Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι από αυτούς που νομίζουν πως σε γνωρίζουν πραγματικά ξέρουν πόσο γενναίο και συγκλονιστικό παιδί έχεις υπάρξει στην ζωή σου. Και συνεχίζεις να είσαι κάτω από την εικόνα που έχεις επιλέξει για τον εαυτό σου, και γενναία, και συγκλονιστική και παιδί. Διάβαζα και ένοιωθα περήφανος. Γιατί σε ξέρω πολύ καλά και γιατί ξέρω πόσο δύσκολο ήταν αυτό που έκανες. Και που συνεχίζεις να κάνεις. Τα υπόλοιπα δεν χρειαζεται να τα γράψω. Τα ξέρεις.
Α.

orfia said...

..Οι διαδρομες της ζωης μας, οι ανθρωποι που συναντουμε και προσπερνουμε στο διαβα μας...εικονες καθημερινοτητας που κρυβουν συναισθηματα απλα οπως ολων μας...!!

Υπεροχα μας τα ζωγραφισες Ευη...!
Οσο για τον Αρι, να ξερεις οτι η επιλογη αυτη θα τον διδαξει τοσα πολλα...και καλυτερον θα τον κανει..
Παντα ημουν υπερ του να δουλευουν τα παιδια σαν φοιτητες και να βγαζουν το χαρτζιλικι τους και τα δυο μου τα παιδια το εκαναν αυτο και μαλιστα σε ξενες χωρες και τωρα που ειναι στην αλλη θεση...του επαγγελματια..βλεπω ποσο δικιο ειχαμε που τα παροτρυναμε σε αυτο...!!

BLUEPRINTS said...

εξαιρετικές στιγμές όλα αυτά τα "ψιχουλάκια" που περιγράφεις, και παρότι μικρές στιγμές γεμίζουν τη ζωή, καλά να είστε όλοι σας

La Gigi said...

όλα, μικρά και μεγάλα, είναι μαθήματα στη ζωή μας.
και επειδή τίποτα δεν γίνεται τυχαία οφείλουμε στα πάντα την ίδια προσοχή.
φιλιά πολλά

STELIOS PENTARVANIS said...

Και εγώ τρελαίνομαι με τα πιτσιρίκια μικροπωλητές στους δρόμους, σε καμμιά υγιή κοινωνία δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.Ωστε κούκλος ο σεκιούριτι αχα αχα !!!
υγ δυστηχώς οι μεγάλοι πολύ εύκολα είναι "αφηρημένοι" ενώ δεν θα έπρεπε.Το παιδί είναι πανέξυπνο,ταλεντάρα και μάγκας και δεν μασάει έτσι κι'αλλιώς.

Anonymous said...

Το ποστ αυτό είναι υποκριτικό: τάχα θέλει να δείξει την εγγύτητά σας στα κατώτερα εργαζόμενα ή άπορα στρώματα, στην ουσία όμως θέλει να μας πει ότι εσείς είστε μάγκες που δεν μείνατε κολλημένοι εκεί - συνεπώς εμείς που δεν τα καταφέραμε είμαστε μαλάκες και μας αξίζει να φυτοζωούμε. Η αλήθεια είναι ότι το επίπεδο των προνομιούχων δεν είναι δα σπουδαιότερο από το δικό μας και τίποτα δεν δικαιολογεί τη διαφορά επιπέδου ζωής (κι ας σνομπάρεις τον λιγότερο λουστραρισμένο, β' διαλογής κόσμο στα μαγαζιά... Η διαφορά είναι μόνο επιφανειακή. Σκέψου μόνο πόσοι φίλοι σου πιάνουν σωστά το ποτήρι του κρασιού.) Ναι, ξέρω, εσύ δεν θέλεις το κακό κανενός και έχεις το μπλογκ για να περνάς καλά και για να γλιτώνεις τα λεφτά του Χοϊμέ και να παίρνεις τσάντες. Κι εγώ δεν θέλω το κακό κανενός, θέλω όμως να περνάνε όλοι καλά, και επειδή δεν έχω λεφτά ούτε για Χοϊμέ ούτε για τσάντες είπα να γράψω κάνα δυο σχόλια να δω τι θα γίνει. Επίσης ένας άνθρωπος που όλη μέρα κι όλη νύχτα κάθεται και/ή καταναλώνει, είναι αστείο να μας λέει για τους δημοσίους υπαλλήλους.
Με λένε Μυρτώ και είμαι αυτή που σου έγραφε τις προάλλες ότι ερωτεύεται το σαβουάρ βιβρ όταν αυτό έχει νόημα. Χαιρετισμούς.
Μ.

elekat said...

Αντιπαρέρχομαι το αποπάνω κακεντρεχές σχόλιο (ναι κυρία Μυρτώ μου είστε κακεντρεχέστατη και βαριέμαι ειλικρινα πολύ τέτοια ώρα να σας πω το γιατί!)...
Ευόνι μου το αγοράκι σου είναι πολύ σωστό που δουλεύει (τάπαμε αυτά και κατ'ιδίαν!) και συμφωνώ απολύτως με την τακτική σου!
Θα μπορούσε νάταν αραχτός και να παίζει τάβλι με φραπεδιά!!
Μην ακούς τίποτα!!!
Επιπλέον φιλενάς το Umami είναι ΘΕΪΚΟ!!!!

Ας μην λέω άλλα εδώ και σε ματιάσουν, προτιμώ να μιλήσουμε από το τηλέφωνο γιατί το blog σου (όπως και το δικό μου!) έχει γίνει άντρο ανώνυμης κακίας!!!
Εγώ βέβαια τους σβήνω με τη μία, δεν κάνω διάλογο, ούτε ασχολούμαι!

man about town said...

Εγω λοιπον που ειμαι ενας πολυ αυστηρος κριτης σου αλλα κι ενας φανατικος θαυμαστης σου εχω να πω οτι καθε στιγμη οταν την περιγραφεις εχει πολλαπλες αναγνωσεις οποτε δεν εχει τελικα σημασια η γνωμη των αλλων. Σημασια εχει μονο η αγαπη κι εσυ δινεις πολυ αγαπη στους γυρω σου. Κι ας πω εδω κατι που δεν στο εχω ξαναπει. Οταν αγαπας βαζεις παντα τον εαυτο σου αποκατω. Και δεν ξερω αν αυτο ειναι καλο αλλα ειναι σιγουρα γεναιο. Τοσο οσο και καποιες επιλογες που εκανες και καποιες μαχες που εδωσες. Και ακομα και σημερα συνεχιζεις να βασανιζεις το ξανθο σου κεφαλακι μ'ενα σωρο πραγματα. Δεν ξερω τι θα γινει αλλα το εργο ειναι ενδιαφερον και το κοινο σου περιμενει με αγωνια τη συνεχεια...

Anonymous said...

Ελάτε τώρα. Λίγη μαυρίλα χρωματικά δένει ωραία με το ροζ και το αναδεικνύει, όπως σε εκείνο το πιάτο με τον σολωμό και τη στάχτη στο Umami (btw με μέτρο τη στάχτη διότι είναι καρκινογόνος). Πάντως μην ανησυχείτε, δεν θα σας ενοχλήσω άλλο από εδώ, ειδικά τώρα που θα μου κόψουν τη σύνδεση. elekat, μέρες που 'ναι δεν χρειάζεται να απαντάμε σε όλα.

Μ.

Anonymous said...

Υπέροχο ποστ! Κάτι τέτοιες στιγμές, μπορεί να φαίνονται μικρές αλλά μπορούν να μας κάνουν να δούμε και να σκεφτούμε πράγματα που μπορεί και να αγνοούσαμε. Πραγματικά υπέροχο το ποστ...:)

orfia said...

Δεν μπορω να μην απαντησω εγω...στην ¨κυρια Μ" πιο πανω...! Ποσο κομπλεξικος μπορει να ειναι καποιος που να μην"γουσταρει¨" ορισμενα πραγματα αλλα να συνεχιζει να τα διαβαζει και να σχολιαζει και απο πανω..!! Ελεος πια.! Σεβομαι να μην συμφωνει...οκ αλλα τοτε δεν χρειαζεται να μπαινει και να διαβαζει.!! Απλα πραγματα! Ολοι μας εχουμε κανει τις επιλογες μας...για αυτους που εχουμε απορριψει δεν μας ενδιαφερει αν γραφουν η δεν γραφουν...!!! Οι εμμονες.. ειναι ειναι επικινδυνες "αγαπητη Μ"...να το κοιταξεις!!!

katrine said...

Τόσο όμορφα κι αυθόρμητα γραμμένα δε θα μπορούσε παρά μόνο και ανθρωπιά και αγάπη να βγάζει το ποστ αυτό Εύη μου.

Πρέπει να παρατηρούμε τους γύρω μας ,να αλλάζουμε θέση, και να λέμε και όμορφες κουβέντες , όταν το νοιώθουμε. Είμαι σίγουρη πως του έφιαξες την ημέρα του σεκιουριτά, όπως και της μικρής με τη σοκολάτα, όπως και σε σένα την ίδια με τις σκέψεις των 50 λεπτών. Σπουδαίο πολύ αυτό.

Να μου επιτρέψεις ν απαντήσω στην κ. Μ.
" Υπάρχουν άνθρωποι που για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον ,φέρνουν συνεχώς αντιρρήσεις. Πνεύμα αντιλογίας. Σας λέει κάτι. Γυρίστε πίσω στα παιδικά σας χρόνια και ίσως το βρείτε. Δε χρειαζεται Χοιμές. Λίγη παρατήρηση στον 'ιδιο σας τον εαυτό, και θα έχετε μεγάλη βελτίωση. Πιστέψτε με. "

Εύη φιλάκια και προς τα πού πέφτει το κοσμηματοπωλείο είπες???

Anonymous said...

Συναγερμός, συναγερμός! Νομίζω ότι η κυρία Μ. θέλει να μας φάη το παντεσπάνει μας! lol

Anonymous said...

τα στρουμφακια τα συναντησες μετα?
ο δρακουμελ ετρωγε μαλλι τις γριας?
ειπαμε ρε ευη μου καλη υ φιλαρεσκεια και η γυναικαι αυταρεσκεια αλλα χωρις ιχνος κακιας να το κοιταξεις.
Δεν δουλεψες δα και στο εργοστασιο απο το αγριο χαραμα για να λες πως περασες πολλα και αντεξες
Ξερεις καμια φορα που γυρναω χαραμα απο διασκεδαση (ναι αλλη μια σαν εσενα) βλεπω ταλαιπωρες που παιρνουν το πουλμανακι που τις παει στα εργοστασια στο κλικλις καπου 100 χιλιομετρα για δουλεια
θα γυρισουν γυρεω στις 6 το απογευμα ,εχουν παιδια ,σπιτι,δουλειες συζηγο κι ομως τις βλεπεις παντα ταπεινες περιφανες
κι ευτυια τους ολη ειναι ενα κυριακατικο τραπεζι με τα παιδια
Δεν θα πανε ποτε στο νησι,ουτε σε γκαλα,σε κοσμικα,σε ταξιδια ,σε ψωνια αλλα θα ειναι γοητευμενες με το ηλιοβασιλεμα που θα δουν ενα σ/κο που θα πανε να "βραχουν" στην χαλκιδικη.

Δεν φταιει η Μ(ειληκρινα δεν εχω σχεση με την κοπελα)αλλα οχι ρε ευη
δεν μπορεις να παραπονιεσε για την ζωη
Κρατα το ροζ αλλα να ξερεις πως υπαρχει και το γκρι,το μπλε,το μαυρο,το βαθυ του υπνου
κι ισως τοτε πεις πως ναι
επρεπε να εισαι ευγνωμων!

Φιλικα
ΣΤΕΛΛΑ

So_Far said...

Sunshine καλημέρα στην Αθήνα, εμείς εδώ περίπου 1 μμ
Είναι ωραιότατα τα στιγμιότυπά σου ( θα χρεώσω κάτι εξτρά γι αυτό επειδή οι καιροί δυσκόλεψαν ) και θα προτιμήσω να απαντήσω στους ανώνυμους:
Κορίτσια μην παρεξηγείτε όσα διαβάζετε. Σε αυτό το μπλογκ αυτό που δεν ξέρετε και είναι λογικό ( επειδή δε γνωρίζετε τη blogger προσωπικά ) ,
είναι η δύναμη της συνειδητής επιλογής.
Με απλά λόγια , κάποιες σπάνιες φορές οι άνθρωποι αντί να επιλέξουν τη χλιδάτη και στρωμένη πεπατημένη κάνουν επιλογές πολύ διαφορετικές και ανατρεπτικές κερδίζοντας ένα τρόπο ζωής μέσα από τη δουλειά τους.
Εσείς δεν το γνωρίζετε αλλά όσοι το γνωρίζουμε το σεβόμαστε γιατί είναι σπάνιο.
Εάν δε, δεν έχετε ζήσει τα '80s & ' 90s στην Αθήνα, ίσως να μην καταλαβαίνετε πώς μπορεί να γίνει αυτό που σας γράφω.
Ζήτημα παρατηρητικότητας και με όση στατιστική ασφάλεια προσφέρει η ανωνυμία του διαδικτύου, είναι και το εξής αξιοσημείωτο:
οι άνθρωποι που έχετε στο μυαλό σας και οι κύκλοι που φαντάζεστε ότι εμφανίζονται εδώ , δεν κάνουν τον κόπο να επικοινωνήσουν τη ζωή τους μέσα από τα ιστολόγια σε σταθερή βάση. Επειδή πολύ απλά αντιλαμβάνονται την καλοκαιρινή τους ζωή όχι ως ένα ταξίδι με μεγάλη παραμονή στη Μύκονο αλλά τουλάχιστον ως διακοπές διαρκείας στα Χάμπτονς, στο Μαϊάμι, στο St Barths , στην Κυανή Ακτή κλπ Για τη χειμωνιάτικη μπορεί να τα πούμε άλλη φορά
Νομίζω ότι η διαφορά είναι συντριπτική. Ούτε επίσης και σας το λέω εκ πείρας είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν άμεσο γραπτό λόγο ειδικά με ανθρώπους που δε γνωρίζουν ούτε εξ όψεως. Και αν το κάνουν ακολουθεί ένα επιτελείο που κάνει τη δουλειά πίσω από τη φωτογραφία του site
Το κλείνω εδώ πιστεύοντας ότι γίνεται κατανοητό αυτό που θέλω να πω, και για να ελαφρύνουμε το κλίμα, σύνθημα των ημερών είναι:

'αποποινικοποιήστε τη Μύκονο & τα ΒΠ'
Καλημέρα sunshine !

Ra Ma said...

Φωτιές άναψες ..."λαθρεπιβάτισσα της χλιδής" όπως είχες πει κάποτε, θυμάσαι? :))

fevis said...

Θα αφήσω γενικό σχόλιο σήμερα.. Κατ'αρχάς να ευχαριστήσω τους περισσότερους για τα καλά σας λόγια.. Και φυσικά το bog δεν είναι για να ανταλάσσουμε φιλοφρονήσεις, είναι για να περνάμε καλά και να κάνουμε και εποικοδομητικό διάλογο, γι΄αυτό και ανεβάζω όλα τα σχόλια, ακόμα και αυτά που δεν με ευνοούν... Πέρα από αυτό όμως, θα ήθελα να θυμίζω σε ορισμένους πως το ότι διαβάζουν εδώ αυτά που εγώ επιλέγω να ανεβάζω για την καθημερινότητα μου δεν σημαίνει κατά κανέναν τρόπο πως με ξέρουν, ή πως μπορούν να γνωρίζουν τι έχει συμβεί ή τι εξακολουθεί να συμβαίνει στην ζωή μου.. Και φυσικά, πως δεν νοιώθω καμιά διάθεση να δικαιολογηθώ ή να δώσω αναφορά στον οποιονδήποτε για τον τρόπο με τον οποίο ζω, σκέφτομαι ή νοιώθω..Εκείνοι που με αφορούν, ξέρουν πολύ καλά ποια είμαι και τι κάνω.. Οι υπόλοιποι, ότι καταλάβουν κατάλαβαν.. Είναι κρίμα όμως που η ανάγνωση πίσω από τις λέξεις είναι μάλλον πολύ δυσκολότερο project απ΄ότι φανταζόμουν για ορισμένους...

Anonymous said...

Γράφω από ξένο τηλέφωνο και δεν έχω την ευκαιρία να επεκταθώ. Ξέρω πολύ καλά να ξεχωρίζω τη μεσαία από την ανώτερη τάξη και παρατηρώ με μεγάλο ενδιαφέρον εδώ και διόμισι δεκαετίες ποιες "χρήσιμες" για την ελληνική κοινωνία αναδυθείσες ομάδες συγκέντρωσαν πολύ ή αρκετό χρήμα, ευχαριστώ για το αχρείαστο μάθημα. Τα περισσότερα από όσα γράφτηκαν σε σχέση με τα δικά μου σχόλια είναι τόσο άσχετα που μου έρχεται να ουρλιάξω από απελπισία για την παντελή έλλειψη συνεννόησης.
Μ.

tsaousa said...

Σορι που θα γίνω κακιά, αλλά μ' αρέσει, κάνω τον κόσμο καλύτερο.
Αυτή η Μ είναι Κ.
΄
Και περνάει και το κάνει αυτό σε αρκετά μπλογκς. Έχει στο δικό της αφιέρωμα στη Μπουρζουαζία και όσα δε φτάνει η αλεπού.

Anonymous said...

Η Μπαρτζώκα μας επιπλήττει επειδή έχουμε άποψη και την έχουμε εκφράσει ευκαιριακά εδώ κι εκεί; Δεν είμαστε καλά. Είμαι Μ. και όχι Κ. και δεν έχω μπλογκ καρδιά μου, αν και δεν νομίζω να ενδιαφέρει κανέναν ο χρυσοχοϊδισμός σου. Χαίρομαι πάντως που είμαστε πολλοί.
Μ.

tsaousa said...

Καλή μου Μ που είσαι Κ, καρφώνεσαι.

Γεια, επειδή σέβομαι το ξένο μπλογκ. Σεβάσου το κι εσύ, ναι;