Σκέψεις...

Ποστάκι βιαστικό γραμμένο σχεδόν στο πόδι σε μέρος απίθανο... Σκέψεις... Πολλές φορές με παρασύρει η ζωή και ξεχνιέμαι... Και κοιτάζω το δάχτυλο όταν αυτό μου δείχνει το δάσος.. Και δυσκολεύομαι να επεξεργαστώ τις πληροφορίες που μου δίνει το σύμπαν - δυσκολεύομαι ή τις αγνοώ αλλά το ίδιο δεν είναι? - και προτιμώ να κάνω το δικό μου και μετά, συνήθως, να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο με φόρα... Αυτά που γράφω εδώ, αυτά που επιλέγω να γράψω, είναι ένα μικρό κομμάτι της ζωής μου... Συνήθως το πιο ροζ και το πιο ανώδυνο, σαν μια δόση χαράς μέσα σε μια καθημερινότητα που γίνεται ολοένα πιο βαρετή για πολλούς... Η πραγματικότητα μου είναι πολύ πιο περίπλοκη.. Δεν θα πω δύσκολη, θα είμαι άδικη, κυρίως με τα όσα μου έχουν προσφερθεί και συνεχίζουν να μου πρσφέρονται απλόχερα από τότε που ήμουν παιδί... Και ναι, υπήρξαν και δυσκολίες, πολλές και μεγάλες, όμως αυτή είναι η ισορροπία της ζωής.. Δεν υπάρχει άσπρο χωρίς μαύρο, φως χωρίς σκοτάδι, δώρο χωρίς δυσκολία ή το αντίστροφο... Και στην τελική, στο aftermath, έκανα πάντα αυτό που ήθελα και ακόμα εξακολουθώ να το κάνω.. Και το χάρηκα, σε όλη την διαδρομή, με τα λάθη μου, και με τις μαλακίες μου και με τα προβλήματα που δημιούργησα κυρίως στον εαυτό μου αλλά και στους άλλους...
Ξέρω πως δεν είμαι ο ευκολότερος άνθρωπος στον κόσμο.. Όσοι με αγαπάνε επιδίδονται σε ειδικούς, περίπλοκους χειρισμούς για να με κρατάνε στην ζωή τους, κυρίως επειδή έχω τεράστια ανάγκη για ελευθερία και δικό μου χώρο και χρόνο... Αν μου πεις όχι και το εννοείς ειλικρινά, σε πράγματα που έχουν να κάνουν με τα θέλω μου και την προσωπική μου ελευθερία, έχω φύγει τρέχοντας.. Ο Μάνος μου λέει πάντα ναι, χρόνια τώρα και ας μην το εννοεί κάθε φορά.. Ξέρει όμως πως έχω περισσότερες πιθανότητες στην διαδρομή να καταλάβω από μόνη μου τι πάω να κάνω και να το μετανοιώσω, ή ακόμα και να βαρεθώ.. Ενώ αν μου "απαγορέψει" κάτι θα το κάνω ο κόσμος να χαλάσει, ακόμα και αν βλέπω τον τοίχο να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα... Θα καρφωθώ επάνω του με το κεφάλι μόνο και μόνο για να κάνω το δικό μου.. Παρατεταμένη εφηβεία το λέει ο Χοϊμες, πριγκηπικό σύνδρομο το κοροϊδεύουν οι φίλοι της καρδιάς μου.. Για όλα φταίει ο μπαμπάς μου που με μεγάλωσε με όλους τους λάθος τρόπους.. Με έμαθε να είμαι το κέντρο του κόσμου, να μην δέχομαι το όχι για απάντηση και να παλεύω με πάθος για τα θέλω μου, και μετά, με την πρώτη διαφωνία μας, με άφησε να βγω σε έναν κόσμο για τον οποίο δεν με προετοίμασε ποτέ και να κολυμπήσω στην πιο φουρτουνιασμένη θάλσσα για να περάσω απέναντι... Και το έκανα, παρόλο που ήπια απίστευτο νερό στην διαδρομή... Και το ότι δεν πνίγηκα ούτε τότε την πρώτη φορά, ούτε τις πολλές φορές που ακολούθησαν, με έκανε ακόμα πιο τολμηρή... Ίσως και απερίσκεπτη πολλές φορές.. Και δεν φοβάμαι τα ρίσκα.. Ούτε τις αλλαγές... Ούτε το μέλλον... Προσαρμόζομαι, προσπαθώ, ελίσσομαι και επιμένω... Και συνήθως, κερδίζω... Είπαμε.. Επιμονή γαϊδάρου.. Και τύχη.. Βουνό...
Και έτσι σήμερα, μέσα από διαδικασίες περίπλοκες και από τις γνωστές δαιδαλώδεις διαδρομές που ακολουθεί το μυαλό μου συνήθως, κάθομαι εδώ και αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να αφήσω τα γκρρρ και τα όσα πάνε λάθος στην ζωή μου και να επικεντρωθώ σε αυτά που πάνε σωστά.. Που είναι και περισσότερα... Είναι καλοκαίρι, τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν, και η ζωή μου είναι γεμάτη ανθρώπους που με αγαπάνε και μου το δείχνουν... Ο καθένας με τον δικό του τρόπο που μπορεί να μην είναι αυτός που θέλω πάντα, όμως είναι αληθινός... Και έχω αυτά που θέλω, την ζωή για την οποία πάλεψα με πάθος, τον Άρι, τον Μάνο, την μαμά μου, την Μαρία, και κάποιους ανθρώπους ακόμα που θεωρώ πολύ σημαντικούς και που η ζωή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική χωρίς την παρουσία και την αύρα τους, έχω την άνεση να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, έχω χρόνο που είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια ever και κυρίως, έχω μια Πολυάννα ριζωμένη στο μυαλό μου να μου δείχνει το φως μέσα στο σκοτάδι σαν πυξίδα με απόλυτο προσανατολισμό... Και έχουμε και υγεία όλοι, και αγαπιόμαστε πολύ, οικογένεια, αγαπημένοι, φίλοι, σαν κρίκοι μιας αλυσσίδας που απλώνεται στον κόσμο... Και δεν πάνε να είναι ανάδρομοι όλοι οι πλανήτες του σύμπαντος... Ο δικός μου ήλιος είναι πάντα εδώ.. Και εγώ γυρίζω γύρω του και στην αγκαλιά του βρίσκω το ωραιότερο και πιο σίγουρο καταφύγιο... Και η ζωή συνεχίζεται και εγώ ακόμα, πάντα, θα την ακολουθώ όπου με βγάλει με πάθος εξερευνητή, με απουσία φόβου μικρού παιδιού, και με ενθουσιασμό νεοφώτιστου.. Με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όλα τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι.. Και αυτό είναι που θα κάνει το σύμπαν μου ροζ for ever... Πως θα μείνω για πάντα πέτρα που κυλάει... Γιατί έτσι θέλω, έτσι έχω αποφασίσει, και γιατί έτσι μου αρέσει...