Η αξία των μικρών στιγμών....

Πρωινό στην Κηφισιά... Πίνω καφέ με την μαμά μου στο Common Secret... Χαζοκουβεντιάζουμε, η συζήτηση έρχεται όπως πάντα στον πατέρα μου αλλά γλυκά πια, χωρίς πίκρα, έρχεται η ώρα που συμβιβάζεσαι με τις απώλειες και πας παρακάτω... Το τηλέφωνο χτυπάει, είναι ο Π. που από χτες είναι στην Σουηδία, γκρινιάζει για τα πάντα αλλά γελάμε παρόλα αυτά, έχει απίστευτο βρετανικό χιούμορ ακόμα και όταν διηγείται τα πιο απίθανα περιστατικά, του λέω να δώσει στην πόλη μια ευκαιρία και να αφουγγραστεί τους αληθινούς ρυθμούς της, η μαμά μου τον σιγοντάρει, είχε περάσει και εκείνη απαίσια όταν είχε πάει στην Στοκχόλμη πριν από χρόνια όμως είμαι σίγουρη πως δεν έφταιγε η πόλη αλλά η παρέα, τελικά κλείνουμε και σκέφτομαι πόσο κοντά τον νοιώθω και ας είναι τόσο μακριά και πως έχει καταφέρει μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να είναι τόσο μέσα στην ζωή και την καρδιά μου... Χαμογελάω για ώρα μετά όταν σκέφτομαι την σκηνή που μας διηγήθηκε με τον Σουηδό ταξιτζή... Σουηδός ήταν και ο chef του Muppet Show, έτσι δεν είναι? Τυχαίο? Δεν νομίζω....:-)

Σύσκεψη στο περιοδικό... Καθυστερούμε να αρχίσουμε και κάθομαι στο γραφείο του Σ. Μιλάει στο τηλέφωνο και τον παρατηρώ... Είναι αξύριστος και κουρασμένος και με θυμώνει γιατί δεν προσέχει τον εαυτό του και τεντώνεται σαν λάστιχο αντί να ξεκουράζεται που και που... Είμαι σίγουρη πως τον αγαπάω περισσότερο από όσο τον αγαπάει ο ίδιος... Έχει δροσιά, γελάμε, του υπόσχομαι πως θα βάλω τα μεγάλα μέσα για να του βρω το παντελόνι που θέλει από το Marks and Spencer στο Λονδίνο, λίγο αργότερα έρχεται και ο Μάνος, και ο Δ. ντυμένος με αυθεντική ναυτική μπλούζα και Hawaianas - μισός η Αλίκη στο ναυτικό μισός χαβανέζα του λέω και ξεκαρδίζεται - η ώρα περνάει ευχάριστα... Λίγο αργότερα στην σύσκεψη μοιραζόμαστε ιδέες και θέματα, "πουλάω" τον τρομερό γιατρό για το τεύχος των Χριστουγέννων, κανονίζω και την αλλαγή του σκίτσου της στήλης μου και επιστρέφω σπίτι μου ευχαριστημένη...

Θερινό σινεμά στο Μαρούσι... Πράσινο παντού, σουβλάκια και παγωμένες μπύρες- το σύμπαν μου λέει στο αυτί πως όλα μπορούν να αντικατασταθούν στην ζωή τελικά με λίγη τύχη, ακόμα και το σινέ Μαντώ στο νησάκι- η ταινία, Letters to Juliet, διαδραματίζεται στην Τοσκάνη και μαγεύομαι.. Στο διάλλειμα σχεδιάζουμε με τον Μάνο ταξίδια.. Μερικές μέρες στην Villa San Michelle ακούγονται υπέροχες και μπορώ να τις συνδυάσω με coocking classes πράγμα που κάνει την προοπτική ακόμα πιο ονειρεμένη... Στο τέλος μυξοκλαίω λίγο, τι να κάνω, λατρεύω τα συγκινητικά happy ends ειδικά όταν γράφουν σε ονειρικά φόντα, ο Μάνος με κοροϊδεύει γελαστά και αποφασίζουμε να πάμε για παγωτό...

Πλατεία Χαλανδρίου, χαμός κανονικός και στο Haagen- Dazs βρίσκουμε το τελευταίο ελεύθερο τραπέζι... Παραγγέλνω ένα τεράστιο Praline Caramel Crunch και το τρώω λαίμαργα, λατρεύω τα παγωτά αμερικάνικου τύπου και αυτό έχει μέσα και κομματάκια από σπασμένο μπισκότο και σαντιγί... Παράδεισος.. Χτυπάει το κινητό μου και είναι ο Άρις.. Είναι κάπου εκεί δίπλα με την παρέα του, μας είδαν την ώρα που περνούσαμε και έρχονται να μας βρουν... Κάθονται μαζί μας, γελάνε, μας λένε για τις διακοπές που ετοιμάζουν, αμφιταλαντεύονται μεταξύ Ικαρίας και Δονούσας, πειράζονται μεταξύ τους, μας λένε και τα γκομενικά τους... Νοιώθω απίστευτα τυχερή που το παιδί μας θέλει να μας κάνει παρέα.. Και μαζί και οι φίλοι του.. Κάθομαι σε μια πλατεία ανάμεσα σε ένα πλήθος κόσμου, με τους πιο σημαντικούς άντρες της ζωής μου δίπλα μου, και η ψυχή μου φουσκώνει από ευτυχία... Κοιτάζω κλεφτά τον Άρι που γελάει, στρίβει τσιγάρο και ξαπλώνει πίσω στην πολυθρόνα του χαλαρός και χαρούμενος και λιώνω... Τα πάντα όλα είναι εδώ... Και τίποτα άλλο δεν έχει πραγματική σημασία...

Η εβδομάδα ξεκίνησε όμορφα.. Απλά, χαλαρά αλλά γεμάτη στιγμές που τις μοιράζομαι όπως πάντα με τους ανθρώπους της ζωής μου, την οικογένεια μου και τους φίλους μου και παίρνουν άλλη, μοναδική αξία... Κάτι τέτοιες μέρες, κάτι τέτοιες ώρες, θυμάμαι την ταινία μικρού μήκους ενός ανθρώπου που κάποτε αγάπησα πολύ... Την Βέρα Κρουζ του Τάκη Σπυριδάκη.. Ήταν ένας ύμνος στην αξία των στιγμών, των μικρών, ασήμαντων εκ πρώτης όψεως στιγμών, που όμως αποτελούν τον πυρήνα της ζωής μας... Μια πολυβραβεβμένη ταινία ενός εξαιρετικά ταλαντούχου ανθρώπου που με άλλαξε σαν άνθρωπο απίστευτα... Και σκέφτομαι τι παράξενους κύκλους που κάνει η ζωή μας και πως έτσι από μόνη της, όταν πρέπει, τραβάει διαχωριστικές γραμμές, βάζει όρια, αλλά και ανοίγει ορίζοντες και προοπτικές και φέρνει τις ισορροπίες εκεί ακριβώς που πρέπει να είναι... Και στο μυαλό μου, σαν soundrak από ταινία, αντηχούν οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου, παλιοί αλλά πάντα, τόσο επίκαιροι... "Της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα.." Και τις κασέτες της ζωής μας, να το θυμόμαστε, τις γράφουμε μόνοι μας... Δική μας είναι η επιμέλεια, δικό μας και το μουσικό αποτέλεσμα...
Και έτσι, με ένα αγαπημένο τραγούδι και ένα χαμόγελο που θα συντροφεύει τα όνειρα μου, σας εύχομαι καληνύχτα... Και καλημέρα...