Άλλα θέλω και άλλα κάνω?

Μεσημέρι Σαββάτου και πριν από λίγο γύρισα σπίτι... Η ζέστη στην Αθήνα επιμένει μόνο που σήμερα την σπάει ένα δυνατό αεράκι που κάνει την πόλη να θυμίζει λίγο Κυκλάδες... Το ταξίδι μου ακυρώθηκε για μια ακόμα φορά - κάτι μου λέει το σύμπαν αλλά με μπερδεύουν λίγο τα μηνύματα του τελευταία - και εγώ, μετά από ένα δροσερό ντουσάκι που το απόλαυσα απίστευτα, χαζεύω blogs, ακούω μουσικούλα και χαλαρώνω... Ευτυχώς, η φιλενάδα μου περνάει υπέροχα και χωρίς εμένα και αυτό μου μειώνει κάπως τις τύψεις, είναι η δεύτερη φορά που προγραματίζουμε τετραήμερο που για κάποιο λόγο στραβώνει και ελπίζω την επόμενη φορά να σπάσει το σερί και να μην τριτώσει η γκαντεμιά...
Στον πάγκο της κουζίνας αναπαύονται τα ψώνια για το μεσημεριανό μας, σταμάτησα όπως ερχόμουν στο Culpa και αγόρασα παλαιωμένη παρμεζάνα Bufala, λίγο brie Meaux Fleur Rouge, ένα κουτί σπιτική ρώσικη σαλάτα, κράκερς , χωριάτικο ψωμί, και λαχταριστά ντοματίνα με τα οποία θα φτιάξω μια καταπληκτική σαλάτα... Μου αρέσουν αυτά τα πρόχειρα γεύματα με λιχουδιές, θα δοκιμάσουμε και ένα κρασί που μας έδωσε ο Δημήτρης, και εκτός από αυτά που θα φάμε για lunch, ψώνισα και ένα πακέτο spagetti Garofalo για τον Άρι που τα βράδια όταν επιστρέφει από την δουλειά καμιά φορά πεινάει και μαγειρεύει, μια σάλτσα από παρμεζάνα και μανιτάρια τρούφες για να τα συνοδέψει, και ένα κουτί μπισκότα βουτύρου για τον καφέ μου..
Και μετά το φαγητό θα χωθώ στο κρεβάτι μου με το air condition αναμμένο και θα κοιμηθώ για μια αιωνιότητα... Τι καλά... Χαλαρό πρόγραμμα, μπορεί να μην είναι ταξιδάκι σε μέρη carte postale αλλά είναι σίγουρα καλύτερο από το τίποτα, όταν ξυπνήσω θα πάω μια βόλτα να δω λίγο την μαμά μου και το βράδυ μας έχουν καλέσει σπίτι τους η Luciana με τον Δημήτρη για ταϊλανδέζικο στην βεράντα... Θα είναι και ο Κώστας με την Λιάνα εκεί, και ο Άλκης με την Μάρθα - θυμήθηκα να τηλεφωνήσω και στην Νανά Γιώτη να μας κρατήσει μια lemon pie να περάσουμε να την πάρουμε πηγαίνοντας, how cool is that? όπως θα έλεγε και ο Πρόβατος- ο Μάνος έχει και φοβερά πούρα να κεράσει τα αγόρια - Cohiba Behike 56, τα πιο grand που κυκλοφορούν στην αγορά διεθνώς μου είπε γελώντας σαν ευτυχισμένο παιδάκι όταν τον ρώτησα να μου κάνει το spelling- και νομίζω πως θα περάσουμε όπως πάντα υπέροχα...
Καμιά φορά όταν τα σχέδια μας αλλάζουν μπορεί και να είναι για καλό... Ή αν όχι για καλό, τουλάχιστον δεν είναι πάντα για κακό, επιμένει η Πολυάννα μέσα μου με πάθος... Γιατί στην τελική όλα πήγαν καλά, η ψυχούλα μου είναι ήρεμη και γεμάτη, η φιλενάδα μου έχει ένα χαμόγελο που λάμπει ακόμα και μέσα από το τηλέφωνο, και η ζωή συνεχίζεται, το ίδιο όμορφη και το ίδιο ήρεμη, όπως πάντα... Δεν θα σας κουράσω πάλι με την θεωρία για τις στιγμές.. Τα έγραψα και στο προηγούμενο ποστ και δεν υπάρχει λόγος... Όμως, τι να κάνουμε, αυτή είναι η αλήθεια... Πως η ζωή μας είναι ένα σύνολο από στιγμές... Που είναι στο χέρι μας, και στο μυαλό μας, να τις κάνουμε όσο καλύτερες μας επιτρέπουν κάθε φορά οι συνθήκες...
Να έχετε ένα υπέροχο, υπόλοιπο σαββατοκύριακο, να γελάτε πολύ και συχνά και κυρίως, να είστε, να είμαστε, όλοι καλά.. Καλημέρα....

Στην φωτογραφία τα ψώνια μου, και το τραγουδάκι δεν ταιριάζει απολύτως με το κλίμα αλλά είναι από τα αγαπημένα μου και βρίσκω τους στίχους συγκλονιστικούς.. Αυτή την version που είναι η αυθεντική, πρώτη εκτέλεση από τον Σωκράτη Μάλαμα, μου την έστειλε σήμερα το πρωί με αφιέρωση ένας από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους της ζωής μου και δεν μπορώ να μην την ανεβάσω... "Once a princess, allways a princess... Και εγώ είμαι πάντα εδώ, δίπλα σου για όλα.. Και για τα εύκολα και για τα δύσκολα και να μην το ξεχνάς ποτέ αυτό.." έλεγε το mail among others και με έκανε πραγματικά να βουρκώσω.. Γιατί είναι αλήθεια.. Οι φίλοι μου - μαζί με τον Μάνο, τον Άρι και την μαμά μου - είναι πάντα εδώ για μένα, έτοιμοι να με στηρίξουν σε όλα τα πιθανά και τα απίθανα σενάρια της ζωής μου.. Και αυτή είναι μια φόρα, και ένα αλεξίπτωτο ταυτόχρονα, που μου επιτρέπουν να βουτάω στο κενό του μέλλοντος μου, σε κανονική ελεύθερη πτώση, συχνά, με άλλη σιγουριά...
Ζ. μωρό μου, σ' ευχαριστώ που με σκέφτεσαι... Και που με κάνεις να νοιώθω πάντα, αληθινή πριγκιπέσσα...