Σ' αγαπάω τελείως....Πάντα...

Αυτό το κομμάτι είναι αφιερωμένο σε σένα μωρό μου.. Σε σένα και στην υπέροχη ζωή που ζήσαμε μαζί μέχρι σήμερα, και που καταφέραμε να την κάνουμε να μοιάζει με παιχνίδι.. Πόσο τυχερή στάθηκα που σε βρήκα... Το σκέφτομαι συχνά και ας μην στο δείχνω... Για το προβληματικό παιδί που υπήρξα κάποτε, και για το όμορφο θηρίο που ήμουν όταν με γνώρισες, το μέλλον φαινόταν προδιαγεγραμένο.. Και δεν έμοιαζε καθόλου ευοίωνο..  Ξέρω πως δεν ήταν σου ήταν εύκολο.. Πως πολλές φορές ξεπέρασες όχι μόνο τον εαυτό σου αλλά και τις πιο απίθανες προσδοκίες μου... Ιδέαν δεν έχω πως το έκανες αυτό, πως κατάφερες όχι μόνο να με ηρεμίσεις και να με κάνεις αυτό που είμαι σήμερα, αλλά να με αντέξεις πρώτα απ' όλα... Το κατάφερες όμως και τώρα, είμαστε εδώ.. Μαζί... Και παίζουμε ακόμα... Με σένα να παραμένεις ζεν και ήρεμος μέσα στις πιο απίστευτες καταιγίδες και μένα να κάνω ζαβολιές σαν παιδάκι που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει... Να κυνηγάω ανεμόμυλους σαν άλλος Δον Κιχώτης, να μαζεύω όλου του κόσμου τα "αδέσποτα" , να χτίζω ρουτίνες και τις χαλάω, μόνο και μόνο για να νοιώθω ζωντανή.. Πέτρα που κυλάει και δεν χορταριάζει… Και να περιμένω πως και πως να μας φέρει η ζωή καινούριες αρχές... Καινούρια παιχνίδια, καινούριες περιπέτειες.. Ναι, τα λατρεύω τα καινούρια ξεκινήματα.. Γιατί με κάνουν να νοιώθω πως αρχίζω πάλι από την αρχή... Αρκεί να τα κάνουμε μαζί… 

Αν γυρίσεις πίσω, έχουμε κάνει απίστευτα πράγματα οι δυο μας… Μια ολόκληρη ζωή, περάσαμε από τα δύσκολα στα εύκολα και πίσω με άνεση και slaloms πρωταθλητών… Και ξέρω καλά πως αυτή την απίστευτη διαδρομή την ευχαριστήθηκες όσο και εγώ, και ας είχες το άχαρο καθήκον να είσαι ο «μεγάλος» και ο «σοβαρός» στην σχέση μας… Κάνοντας μια αναδρομή στα όσα ζήσαμε, ότι έκανα και ότι τόλμησα, το έκανα γιατί ήξερα πως απ’ όσο ψηλά και αν έπεφτα, θα ήσουν πάντα εσύ κάπου κοντά για να με πιάσεις… Με έχεις προλάβει στις πιο απότομες στροφές, στις πιο μεγάλες κατηφόρες, στα πιο απίστευτα χασίματα μου… Ήξερες πάντα να με αφήνεις να πετάω ψηλά και μακριά - ξέρεις πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την ελευθερία μου, τον χώρο μου, την δυνατότητα να κάνω αυτά που θέλω ακόμα και αν είναι μαλακίες - και ήταν πάντα ανακουφιστικό για μένα το ότι ήξερα πως δεν το κάνεις με δυσκολία όλο αυτό αλλά με χαρά και με αγάπη γιατί ήξερες, και ξέρεις πως δεν κινδυνεύεις εσύ από κανέναν και από τίποτα.. Πως ποτέ δεν σκέφτηκα πραγματικά την ζωή μου χωρίς εσένα…

Και έτσι φτάσαμε ως εδώ, και τώρα, στο καινούριο παιχνίδι που μας περιμένει να το παίξουμε, έχουμε με το μέρος μας τα πάντα.. Είμαστε δυνατοί, είμαστε έμπειροι παίκτες, έχουμε μείνει καιρό εκτός και μας έχει λείψει λίγη αδρεναλίνη, και πάνω απ΄όλα, όσο μ΄αγαπάς και σ΄αγαπάω, θα είμαστε η καλύτερη ομάδα… Και έχουμε μια υπέροχη κοινή ζωή και ένα μαγικό παιδί to prove it… 

Αύριο κλείνουμε εννιά χρόνια παντρεμένοι.. Και μια ολόκληρη ζωή μαζί.. Ήμασταν παιδιά και δεν είμαστε πια.. Και όμως, πέρα από κάθε προγνωστικό και κάθε πιθανότητα, τα καταφέραμε περίφημα.. Και αν σου χρωστάω κάτι, πέρα και πάνω απ’ όλα, πέρα από τον Άρι, από τα όσα ονειρευτήκαμε μαζί, από τα όσα ζήσαμε, και από τα όσα νικήσαμε, είναι πως ούτε μια από αυτές τις μέρες που ήρθαν από τις 8 Σεπτεμβρίου του 2001 και μετά δεν ένοιωσα «παντρεμένη»… Δεν γίναμε ποτέ ένα κανονικό ζευγάρι και αυτό, είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανες στην κοινή μας ζωή.. Για όλα όσα πέρασαν λοιπόν, και για όλα όσα θα έρθουν που θα είναι σίγουρα τα καλύτερα, μωρό μου, σ’ ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου.. Χωρίς εσένα θα ήμουν ακόμα ένα αγρίμι… Και τίποτα, μα τίποτα στην ζωή μου δεν θα ήταν ίδιο…

Σ’ αγαπάω τελείως… Να το θυμάσαι… Πάντα..

Υ.Γ. Από όλες τις φωτογραφίες του επεισοδιακού μας γάμου στο νησάκι, η πιο αγαπημένη μου είναι αυτή.. Για τα λαμπερά ματάκια και το τεράστιο, φαφούτικο χαμόγελο του Άρι που κάνουν ένα τυπικό στυγμιότυπο να παίρνει μια άλλη, μοναδική για μας, αξία...  Όσο για το τραγουδάκι, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο... :-)