Μετράω τον χρόνο...

Μετράω τον χρόνο... Με διάφορους τρόπους.. Με μέρες χαμένες ή κερδισμένες, με ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα, με ημερομηνίες, με αναμνήσεις, με τραγούδια, με σκηνές που έζησα ή που ονειρεύτηκα, με λόγια, με σιωπές, με φιλιά και αγγίγματα, με χάδια και χαστούκια, με παρουσία και με απουσία... Μετράω τον χρόνο με τρόπους που δεν ήξερα και τους έμαθα αναπάντεχα, με ριπές ψυχρής πραγματικότητας μέσα στην τεχνητή ζέστη του μυαλού μου, με χαμένους χτύπους της καρδιάς μου, με αυτά που θέλω και δεν έχω, αυτά που έχω και δεν χρειάζομαι και αυτά που είναι εκεί αλλά δεν απλώνω το χέρι να τα αγγίξω... Μετράω τον χρόνο και αυτό το αδιάκοπο τικ τακ μέσα στο βάθος του μυαλού μου, μισό στο συνειδητό και άλλο μισό στο ασυνείδητο μου, πότε με νανουρίζει ανακουφιστικά, πότε με υπνωτίζει μαγικά και πότε γίνεται κουρνιαχτός και με τρελαίνει...

Γυρίζω πίσω, στην αρχή, κάνω άλματα και προβλέπω το τέλος, κάνω κύκλους και γυρίζω ξανά γύρω από το ίδιο κέντρο, σαν πλανήτης γύρω από τον ήλιο, ή σαν πεταλούδα γύρω από το κερί κινδυνεύοντας έτσι κι αλλιώς να κάψω τα φτερά μου... Πετάω ψηλά και νοιώθω ελεύθερη, γίνομαι ένα με το ουράνιο τόξο και γεμίζω χρώματα, γίνομαι νερό, βροχή και δάκρυα, γίνομαι αναστεναγμός από ηδονή, γίνομαι βαθιά ανάσα ανακούφισης, γίνομαι γάργαρο γέλιο που ακούγεται σαν καμπανάκια από παιδικά κάλαντα.. Γίνομαι φως και γεμίζω τον κόσμο γύρω μου, γίνομαι σύννεφο και κοιτάζω την γη από ψηλά, γίνομαι κύμα και φουσκώνω, γίνομαι  αστέρι και πέφτω, και μετά, γίνομαι χώμα, και λάσπη, και αίμα, και κλάμα, και ιδρώτας.. Και λυγμός από τα βάθη της ψυχής, και πόνος που δεν τελειώνει, και σημάδι ανεξήτηλο, και αγωνία από αυτές που γίνονται κόμπος στην ψυχή και την στραγγαλίζουν... 

Μετράω τις δυνάμεις μου και ανάλογα με την μέρα, την ώρα και την εποχή γίνομαι μάνα, σύντροφος, φίλη, ερωμένη, συνένοχος... Γίνομαι θύτης και θύμα... Γίνομαι αγία και πόρνη, σκοτάδι και λάμψη, μεγάλη και παιδί, γλύκα και πίκρα, ζωή και θάνατος.. Όλα μαζί...

Βυθίζομαι μέσα μου και ταξιδεύω μέσα στο κορμί και το μυαλό μου, μ΄αγαπάω και με μισώ, με κάνω περήφανη και με θυμώνω, με θαυμάζω και με φοβάμαι, με θυμάμαι και με ξεχνάω, με αγγίζω και με σπρώχνω μακριά... Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι σε όσα έζησα, σε όσα έμαθα, σε όσα πίστεψα, σε όσα θέλησα.. Και σ΄αυτά που έχασα, σ΄αυτά που ήταν ψεύτικα, σ΄αυτά που με πλήγωσαν, και με έφθειραν και με πόνεσαν πολύ...  Και όπως βουτάω στο βάθος της ύπαρξης μου, στο πιο απόμερο, κρυφό κομμάτι του εγώ και του είμαι μου, εκείνο το αδιάκοπο τικ τακ στο βάθος του μυαλού μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα ξαφνικά ... Και ξυπνάω, και ανασυντάσομαι, και ελπίζω... Και θέλω, και διεκδικώ, και μοιράζομαι, και ανασαίνω βαθιά... Και αρχίζω πάλι να μετράω τον χρόνο.. Ξανά, και ξανά, και ξανά...