Βράδια του χειμώνα, και όχι μόνο...

"Λίγες μέρες πριν...

Είμαι θυμωμένη, έχω πονοκέφαλο, έχω τα νεύρα μου… Κανονικά δεν θα έβγαινα σήμερα το βράδυ, απεχθάνομαι την ιδέα του να ντύνομαι μέσα στην νύχτα και να τρέχω αλλά αν δεν κάνω κάτι θα αρχίσω να ουρλιάζω … Ο Peter έχει αρχίσει πάλι τα δικά του και έχει έναν τρόπο να με βιδώνει τρελά.. Κλείνω τα τηλέφωνο, άλλο ένα ηλίθιο μήνυμα στο πιο ηλίθιο timing, ανοίγω την ντουλάπα, ντύνομαι, φεύγω..

Στο αυτοκίνητο ακούω Nitro και οδηγώ αφηρημένα.. Θα πατήσω κανέναν και θα με μαζέψουνε… Φτάνω στο Villα , ο παρκαδόρος κάτι πάει να μου πει για το αυτοκίνητο, δεν είναι αρκετά ακριβό για την πρόσοψη τους, κάποιος άλλος με αναγνωρίζει, πετάγεται, παίρνει τα κλειδιά και με περνάει κατ’ ευθείαν μέσα… Πάλι καλά, ο κόσμος δεν έχει σταματήσει εντελώς να κινείται..

Γύρω μου γίνεται χαμός, όλοι οι όμορφοι και οι όμορφες της πόλης συνωστίζονται σε μερικά τετραγωνικά.. Ηθοποιοί, μοντέλες, βίζιτες, επιχειρηματίες… Βλέπω τον Π. να μου γνέφει από απέναντι.. Μέχρι να φτάσω αναγκάζομαι να σταματήσω τουλάχιστον δέκα φορές.. Φιλιά στον αέρα, που χάθηκες, πως ομόρφυνες, μην χαθούμε.. Ναι καλά… Κάτι άσχετες κοσμικές από το νησί με κρατάνε σχεδόν με το ζόρι και μου μιλάνε ατελείωτα.. Ο Π. σηκώνεται και με τραβάει από το χέρι.. Τραπέζι από τα καλά, βότκα παγωμένη, διάφορες γκομενίτσες που του τρίβονται, μια χαρά. Σηκώνει μια πιτσιρίκα και με βάζει να καθίσω δίπλα του… Μου βάζει ποτό, μου πιάνει την κουβέντα, γελάμε, με χαλαρώνει… Με ξέρει καλά και αν παραξενεύτηκε που με είδε, το έκρυψε τέλεια.. Ξαπλώνω πίσω, πίνω το ποτό μου, καπνίζω και παρατηρώ.. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους από μια απόσταση.. Σαν να είναι όλα μια παράσταση που στήθηκε ειδικά για μένα… Ο Π. σηκώνεται να χορέψει με την πιτσιρίκα του.. Μου κάνει νόημα να τους ακολουθήσω.. Βαριέμαι..

Ξαφνικά εμφανίζεται από το πουθενά ο Emil και θρονιάζεται δίπλα μου.. Βλέπω την αναταραχή που δημιούργησε και γελάω από μέσα μου.. Τα κοριτσάκια απέναντι σηκώνουν τις φούστες λίγο πιο ψηλά και χαζογελάνε μεταξύ τους, μια αδερφούλα που κάνει δημόσιες σχέσεις έρχεται τρέχοντας με έναν φωτογράφο αλλά με βλέπει και κάνει μεταβολή, μια συνάδελφος του μας χαιρετάει από μακριά.. Τον παρατηρώ όσο εκείνος προσπαθεί να τελειώνει με τους γύρω του.. Είναι πάντα όμορφος αντικειμενικά, πάντα ο ωραίος γκόμενος που για πάρτη του κόβουν φλέβες οι θαυμάστριες… Είναι όμως κουρασμένος, τα μάτια του είναι κόκκινα και μέσα τους, όπως γυρίζει να με κοιτάξει διακρίνω θυμό.. Σκύβει και αρχίζει να μου μιλάει.. Ντρέπομαι αλλά αυτά που έχει να μου πει δεν με ενδιαφέρουν και πολύ αυτή την ώρα.. Τα ξέρω, τα έχω ακούσει.. Και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτά.. Πάω να σηκωθώ και με πιάνει από το χέρι.. Με πονάει και τα κοριτσάκια μας κοιτάζουν, ξανακάθομαι.. Μέσα στην τσάντα μου νοιώθω την δόνηση του μηνύματος, τέτοια ώρα μόνο ο Peter μπορεί να είναι αλλά τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να αρχίσω να ασχολούμαι με το κινητό μου…

Ευτυχώς ο Π. βλέπει από μακριά πως έχει έρθει ο Emil και του κόβει να αφήσει τους χορούς και να επιστρέψει στο τραπέζι.. Κάπως χώνεται, ποτέ δεν κατάλαβα πως καταφέρνει και το κάνει αυτό, και βρίσκεται καθισμένος ανάμεσα μας, εμφανώς ευτυχής για το κατόρθωμα του και ακόμα πιο εμφανώς ανήσυχος γιατί βλέπει την βραδιά του με τις πιτσιρίκες να καταλήγει σε Βατερλό.. Πάνω στην ώρα εμφανίζεται ο Α.. Ηθοποιός, κούκλος, φίλος του Π. και του Emil, με τους φωτογράφους και τις θαυμάστριες να τον ακολουθούν κατά πόδας.. Μας βλέπει και έρχεται στο τραπέζι μας σχεδόν τρέχοντας.. Μαζί του σέρνει μια μαύρη καλλονή, μοντέλο μάλλον, κούκλα.. Κάθεται δίπλα μου, οι φωτογράφοι κατεβάζουν τις μηχανές δυο δευτερόλεπτα προτού η P.R. αδερφούλα πάθει εγκεφαλικό, με έσωσες μου λέει γελαστά, και σκέφτομαι πως τελικά καμιά φορά τα προνόμια μου έχουν και τα πλεονεκτήματα τους..

Η ώρα περνάει, χαλαρώνουμε λίγο όλοι, ο Π. ξανασηκώνεται για να χορέψει, και ο Emil τον ακολουθεί μαζί με την B. –την μοντέλα του Α. που έχει κόψει τις φλέβες της εντωμεταξύ από την βαριεστιμάρα και θέλει να ξεδώσει. Ο άλλος δίπλα δεν το κουνάει καθόλου, μου λέει γελώντας πως θα φύγουμε μαζί για να γλυτώσει τις φωτογραφίες στην αυριανή Espresso, αυτές που θα μιλάνε για τον καινούριο μεγάλο του έρωτα με την μοντέλα που δεν τον βλέπω να τον ενδιαφέρει και πολύ.. Πιάνουμε την κουβέντα, μου λέει για την ταινία του που έσκισε, για την καριέρα που κυνηγάει στην Αμερική.. Είναι καλό παιδί, όχι κανένα τέρας εξυπνάδας αλλά τόσο όμορφος που μπορείς να του τα συγχωρήσεις όλα.. Ο Emil χορεύει με την B αλλά κοιτάζει εμάς και ξαφνικά νοιώθω την ανάγκη να του την σπάσω.. Σαν παιδάκι που θέλει να κάνει σκανταλιά, έτσι, για να ταράξει λίγο τα νερά.. Όχι με τον Α. φυσικά, τα προνόμια μου έχουν ένα όριο και δεν έχω καμιά όρεξη να βρεθώ και εγώ εξώφυλλο στην αυριανή Espresso..

Οι συνειρμοί είναι παράξενο πράγμα και η ιδέα μάλλον μου ήρθε όταν μέσα στον χαμό διέκρινα τον Ν. Με κοίταζε, τον χαιρέτησα από μακριά αλλά δεν θα έκανε ποτέ την κίνηση να έρθει αν δεν του πω.. 27 χρονών πρέπει να είναι τώρα, περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι στο νησί πριν τέσσερα χρόνια, κρατήσαμε καλές σχέσεις, τον θυμάμαι πάντα με χαμόγελο και η αλήθεια είναι πως ήταν από τους ωραιότερους γκόμενους που πέρασαν ποτέ από το κρεβάτι μου.. Του γνέφω και τον βλέπω να διασχίζει την απόσταση σαν να μην πέρασε μια μέρα.. Κάνω τις συστάσεις, ο Α. του κάνει χώρο να καθίσει, ο Emil μου ρίχνει αστραπές από απέναντι..

Του βάζω ποτό, τον βλέπω πως νοιώθει λίγο άβολα, αλλά θα του περάσει σύντομα, τον ξέρω πολύ καλά για να ανησυχήσω.. Τα κοριτσάκια απέναντι έχουν αρχίσει μάλλον να με μισούν, και πέρα από το θέμα της φήμης που προσθέτει αίγλη και γοητεία, η αλήθεια είναι πως ο Ν. είναι ότι καλύτερο υπάρχει σήμερα στο μαγαζί by far. Κοντά δυο μέτρα, λεπτός αλλά γυμνασμένος, ξανθός, πράσινα μάτια, απίστευτο στόμα... Φοράει δερμάτινο μπουφάν, στρατιωτικό παντελόνι, λευκό t-shirt και motorcycle boots.. Αυτά που βλέπουμε. Αυτά που δεν βλέπουμε έχουν ήδη αρχίσει να μου φτιάχνουν το κέφι… Ακουμπάω το χέρι μου στο πόδι του, τον νοιώθω να χαλαρώνει, με παίρνει αγκαλιά.. «Ανέλπιστη συνάντηση», μου λέει, «λες σήμερα να είναι η τυχερή μου μέρα?» Γελάω, δεν ξέρω τι μου φαίνεται τόσο αστείο, το ότι είμαστε πάλι εδώ τέσσερα χρόνια μετά και τίποτα δεν δείχνει να έχει αλλάξει, το ότι ο Emil θα πάθει έμφραγμα όπου να ΄ναι μέσα στο πιο trendy μαγαζί της πόλης, το ότι ο Π. μου κάνει απεγνωσμένα νοήματα να το κόψω? Θυμάμαι το κινητό, το ψαρεύω από την τσάντα μου “olo se lathos pragmata estiazeis” γράφει ο Peter από χίλια μίλια μακριά, νοιώθω το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι και.. That’s it.. Ας εστιάσουμε στα σωστά λοιπόν…

Σηκώνομαι, πιάνω τον Ν. από το χέρι και πάμε να χορέψουμε.. Ο Π. τον χαιρετάει με ενθουσιασμό, περάσαμε ένα καλοκαίρι ολόκληρο στο ίδιο σπίτι οι τρεις μας και τον συμπαθεί πολύ, ο Emil αγκαλιάζει την B, και εγώ χάνομαι στην μουσική.. Χορεύουμε μέχρι τα ξημερώματα, και όλα σιγά σιγά γίνονται πιο όμορφα.. Έρχεται η ώρα να φύγουμε, στην είσοδο ο Emil με τραβάει πιο ΄κει και μου λέει πως θα με περιμένει σπίτι του, μου σφίγγει το χέρι τόσο που μου αφήνει κόκκινες δαχτυλιές, αλλά φεύγει με την B. Συνειδητοποιώ πως ο Α. κάποια στιγμή πρέπει να έφυγε και εμείς χαμπάρι δεν πήραμε.. Ο Π. βάζει βιαστικά τις πιτσιρίκες του στο αυτοκίνητο και φεύγουν και ο Ν. περιμένει να δει τι θα γίνει μετά.. Ο παρκαδόρος μου δίνει τα κλειδιά και μου ανοίγει την πόρτα .. Κάνω νόημα στον Ν. να μπει μέσα και ξεκινάμε.. Οδηγώ και αναρωτιέμαι αν έχω κέφι να πηδηχτώ σήμερα και για ποιον ακριβώς λόγο.. Δεν έχω, το μυαλό μου είναι αλλού και μερικά πράγματα απλά δεν μπορείς να τα αντικαταστήσεις με κάποια άλλα.. Το υπαίθριο parking στην Πειραιώς είναι άδειο τέτοια ώρα, βγάζω flash και παρκάρω… Κοιτάζω τον Ν. δεν ξέρει τι ακριβώς έχω στο μυαλό μου αλλά περιμένει να μάθει.. Τον ακουμπάω, είναι σκληρός.. Του ξεκουμπώνω το παντελόνι, τον παίρνω στο στόμα μου και τον ακούω να βογγάει.. Οκ, φαντάζομαι πως δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε από την σημερινή βραδιά αλλά είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω εγώ αυτή την στιγμή.. Μόνο και μόνο γιατί πραγματικά τον νοιάζομαι και δεν θέλω να τον αφήσω σύξυλο όπως θα έκανα με τον οποιονδήποτε άλλο στην θέση του.. Προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου, να συγκεντρωθώ, να τελειώνω.. Τα καταφέρνω περίφημα, είναι από τα δυνατά μου σημεία οι πίπες και ο Ν. βοηθάει πολύ ανατομικά. Ο πούτσος του είναι το ίδιο όμορφος με εκείνον… Χύνει μέσα στο στόμα μου, έχει γεύση γλυκιά αλλά και ελαφρά στυφή, θυμάμαι πως δεν έχω φάει τίποτα για βράδυ και αποφασίζω να πάρω τουλάχιστον λίγη πρωτεϊνη..:-))

Με φιλάει, με κρατάει λίγο στην αγκαλιά του, βάζω μπροστά, τον αφήνω σπίτι του, δεν μου λέει να τα ξαναπούμε, με ξέρει καλά και είναι έξυπνο μωρό, επιστρέφω σπίτι μου και πέφτω ξερή για ύπνο.. Το πρωί έχω μήνυμα στο κινητό.. Από τον Peter… “Good morning sweet lips”.. Και η ζωή συνεχίζεται…"

Μην αρχίσετε να ανησυχείτε για μένα, όλα είναι υπέροχα και όπως διαβάσατε μόλις, το βιβλίο προχωρά επιτέλους... Μου αρέσει να περιγράφω σκηνές παρμένες από την πόλη που ζούμε, από τα μέρη που αγαπάω, και με την άδεια τους, δανείζομαι και αληθινούς ανθρώπους για το background της ιστορίας.. Το κείμενο είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο γιατί διηγείται η Αθηνά. Καλημέρα και φυσικά, περιμένω αμείλικτη αλλά ειλικρινή κριτική... Φιλιά..