Changes...

Περίοδος ανακατατάξεων... Μέσα και έξω... Πράγματα αλλάζουν και μαζί τους και εγώ προσπαθώ να βρω τις καινούριες ισορροπίες μου... Από το Λονδίνο το συζητούσα με την Μαρία, πως νοιώθω την ανάγκη να βάλω την ζωή μου σε μια άλλη τάξη... Πως με τον καιρό μαζεύτηκαν γύρω μου άνθρωποι που δεν μου είναι χρήσιμοι... Μπουκαμβίλιες που γεμίζουν με αγκάθια και πεσμένα φύλλα την αυλή μου... Μην με παρεξηγήσετε.. Το "χρήσιμοι" δεν το εννοώ με την τρέχουσα έννοια, το λέω μεταφορικά... Κάτι είναι μάλλον στην ενέργεια των ανθρώπων.. Κάποιοι χαρίζουν απλόχερα την δική τους και η παρουσία τους είναι ένα ασταμάτητο πάρε -δώσε αγάπης, ζεστασιάς και νοιαξίματος και κάποιοι άλλοι απλά φέρνουν και αδειάζουν στην ζωή μας τα προβλήματα τους και θεωρούν υποχρέωση μας να τους τα λύνουμε, ή έστω να τα ανεχόμαστε αγόγγυστα... Και εμείς, επειδή τους αγαπάμε ή τους συμπαθούμε, ή συμπάσχουμε μαζί τους το κάνουμε, και σιγά σιγά, στην πορεία,  η στάση μας θεωρείται τελικά δεδομένη, υποχρέωση μας που αν δεν συνεχίσουμε να την τηρούμε γινόμαστε εμείς εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν, που δημιουργούν προβλήματα ή που δεν νοιάζονται... Και καταλήγουμε να τους σέρνουμε και να τους κουβαλάμε αντί να βαδίζουμε δίπλα δίπλα...

Πριν από πολλά χρόνια πήρα την μεγάλη απόφαση να αλλάξω την ζωή μου.. Ριζικά.. Βγήκα έξω από όλα εκείνα τα κυκλωματάκια που κρίνουν τους ανθρώπους από τα ρούχα, τα αυτοκίνητα και τα λοιπά αξεσουάρ τους, έξω από τα πάρτυ με τα φιλιά στον αέρα και τα πισώπλατα μαχαιρόματα, έξω από τις παρέες που έχουν να κάνουν κυρίως με deals και οικονομικές συμφωνίες, έξω από έναν κόσμο που υπήρξε δικός μου από πάντα και ευτυχώς για μένα τον απομυθοποίησα νωρίς... Και παρόλο που διάλεξα μια δουλειά που εξαρτάται απόλυτα από τα κυκλώματα και τα κονέ, μπόρεσα και την έκανα περίφημα χωρίς να πατήσω το πόδι μου ούτε σε ένα πάρτι. Ούτε σε μια πρεμιέρα.. Χωρίς να χαμογελάσω ηλίθια σε κανέναν φωτογράφο στημένη μπροστά σε έναν διαφημιστικό τοίχο, σκαρφαλωμένη σε πανύψηλα τακούνια και ντυμένη κάτι που δεν είμαι και δεν θέλησα να γίνω ποτέ... 

Διάλεξα τότε τον εύκολο για μένα δρόμο.. Μια ζωή στα μέτρα μου, απλή αλλά γεμάτη, ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε, σχέσεις που έχουν περάσει τις εξετάσεις τους στον χρόνο και σε συνθήκες δύσκολες αλλά και εύκολες, και έδωσα βάση σε αυτά που ήθελε η ψυχή μου από μένα και όχι η κοινωνία γύρω μου... Και πορεύτηκα μια χαρά μέχρι πρότινος, και πέρασα υπέροχα, και διατήρησα έναν γάμο χρόνων, και μεγάλωσα ένα μαγικό παιδί, και  πέρα από τους φίλους που αγαπώ και εκτιμώ, έχω και πέντε ανθρώπους γύρω μου που αν χρειαστεί, θα έρθουν νύχτα να με βρουν όπου και αν είμαι... Και αυτές είναι μέχρι σήμερα  οι πολύτιμες αποσκευές της ζωής μου... 

Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν.. Η βάση μένει η ίδια προφανώς όμως οι συνθήκες διαμορφώνονται αλλιώς και μαζί τους πρέπει να αλλάξω και εγώ.. Για μια φορά ακόμα να ελλιχθώ.. Και να εξελιχθώ... Και πρέπει να πάρω την μεγάλη απόφαση να επιλέξω... Έναν καινούριο τρόπο ζωής και μέσα του, να αποφασίσω ποιοι από τους ανθρώπους που μαζεύτηκαν γύρω μου με τον καιρό μπορούν να μείνουν και ποιοι δεν μ' αγαπάνε αρκετά για να με στηρίξουν και δεν τους αγαπώ αρκετά και εγώ για να αντέξω τις δυσκολίες που μου δημιουργούν.. Το ξέρω φυσικά πως οι αγάπες δεν είναι μόνο λιακάδα και ροζ, είτε έρωτες είναι είτε φιλίες.. Πιστέψτε με, στα δύκολα είμαι καλύτερη απ' ότι στα εύκολα, όμως πιστεύω ακράδαντα πως τις σχέσεις της ζωής μας τις κρίνουμε  και τις αντιλαμβανόμαστε καλύτερα στα φωτεινά  και όχι στα σκούρα.. Βλέπετε, στα δύσκολα όλοι τρέχουν γιατί είναι πιο εύκολο να είσαι καλός με κάποιον όταν τον λυπάσαι.. Όταν νοιώθεις πιο δυνατός από εκείνον, πιο ασφαλής, πιο ευτυχισμένος.. Τότε συνήθως προσφέρουμε την συμπαράσταση μας απλόχερα... Εμένα όμως με νοιάζουν εκείνοι που χαίρονται και αντέχουν την χαρά μου.. Την ευτυχία μου... Τις επιτυχίες μου... Αυτούς τους φίλους που όταν αποκτώ κάτι το χαίρονται σαν να το αποκτούν εκείνοι, που δεν ζηλεύουν και δεν συγκρίνουν, και που φυσικά θα με στηρίξουν στα δύσκολα αλλά θα είναι εκεί και στα εύκολα... Παρόντες και χαρούμενοι όσο και εγώ... Αυτούς θέλω να έχω στην ζωή μου... Με εκείνους αισθάνομαι ασφαλής... Και μόνο τότε, στις χαρές και στα γέλια και στα όμορφα που μοιραζόμαστε κρίνω ποιος χωράει και ποιος αξίζει να μένει στην ζωή μου...

Ασύνδετο κομμάτι αυτό που έγραψα όμως θα το αφήσω όπως είναι.. Με μια διευκρίνηση.. Μπορεί να μην φαίνεται μέσα από τις λέξεις, μια που η αλήθεια είναι πως με προβλήματίζει εδώ και καιρό αυτή η ιστορία με τους ανθρώπους της ζωής μου, όμως πίσω από αυτές, όσοι μπορείτε να διαβάσετε, είμαι πραγματικά καλά... Πολύ καλά για την ακρίβεια, πολύ excited για τα καινούρια που έρχονται και πολύ αισιόδοξη για  το μέλλον... Απλά το proccess είναι που με προβληματίζει λίγο και με χαλάει και είπα να το μοιραστώ μαζί σας... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Κορυφαίο παράδειγμα για τα όσα γράφω είναι το Facebook... Μπορώ παρακαλώ να μην διαβάζω σαράντα status updates την μέρα από το ίδιο άτομο? Όλα γεμάτα μεγαλόσχημες  φιλοσοφικές, κοινωνικές και πολιτικές παπαριές που μου είναι παντελώς αδιάφορες και απλά γεμίζουν το news feed μου με σκουπίδια? Ευχαριστώ... :-)

Υ.Γ.2 Την φωτογραφία αυτή την έχω ξαναβάλει.. Είναι από τις αγαπημένες μου γιατί απεικονίζει ακριβώς αυτό που θέλω και έχω ανάγκη... Στιγμές στο νησάκι της καρδιάς μου μαζί με ανθρώπους που ήταν, είναι και θα είναι πάντα εδώ...

UPDATE: Μετά από μια τηλεφωνική κουβέντα που είχα με έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και που είναι μισό παιδί του σκοταδιού και μισό παιδί των προβολέων με  το εξαιρετικό ταλέντο να συνδιάζει τους δυο διαφορετικούς κόσμους του με απίστευτη μαεστρία, νοιώθω την ανάγκη να κάνω μια διευκρίνηση... Δεν έχω τίποτα απολύτως με τα πάρτι, και τα κοσμικά, και τις φωτογραφίσεις, και τους ανθρώπους που τα αγαπούν.. Αντιλαμβάνομαι απολύτως τους λόγους για τους οποίους  κάποιοι λατρεύουν να βρίσκονται μέσα στα φώτα, όπως και το πόσο μπορεί να βοηθήσει την δουλειά τους ή την κοινωνική τους ζωή κάτι τέτοιο.. Και αναγνωρίζω πως για να το κάνεις αυτό χρειάζεται πολύ γερότερο στομάχι από το δικό μου και πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια στις δημόσιες σχέσεις. Άλλωστε, μια από τις πιο αγαπημένες και κολλητές μου φίλες είναι το πιο κοσμικό και λαμπερό πλάσμα της συμπρωτεύουσας.. Και αυτό δεν της στερεί ίχνος από την καλωσύνη της, την αγάπη της για τους φίλους και την οικογένεια της και το απίστευτο χιούμορ της.. Το ποστ όμως έχει να κάνει με μένα.. Και εγώ, έχω ανάγκη από άλλα πράγματα στην ζωή μου γι' αυτό και έχω κάνει άλλου είδους επιλογές...