Be my lover...

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα μεγάλη η χάρη του και από το πρωί τα λουλουδάκια και οι καρδούλες δίνουν και παίρνουν.. Μέχρι στην Φάρμα χαρίζουν αρκουδάκια από νωρίς, αν είσαι μόνος σαν τον κούκο και η πιο κοντινή σχέση που έχεις είναι με τον υπολογιστή σου να πάρεις και εσύ το κάτι τις σου, για να μην νοιώθεις τελείως κακομοίρης... 

Η δε πόλη, τίγκα στο ροζ... Και το λέω εγώ με ανατριχίλα που ξέρετε την αδυναμία που έχω στο συγκεκριμένο χρώμα... Τραγουδάκια στα ραδιόφωνα, αφιερώματα στα πρωινάδικα, εσώρουχα στις βιτρίνες, ανθοδέσμες στα βάζα, μπαλόνια, ευχές!!! Και το βράδυ μενού εορταστικό ακόμα και στα σουβλατζίδικα..  Κάθε πέντε λεπτά στο κινητό μου χτυπάνε μηνύματα με προτάσεις.. "Ελάτε να γιορτάσετε τον Βαλεντίνο μαζί μας.. "Με γκουρμεδιές, με κοψίδια, με κινέζικο, με κογκολέζικο, με σούσι.. Δεν ξέρω μην παραγγείλουμε πίτσα και μας έρθει και αυτή σε σχήμα καρδιάς... Τώρα με την κρίση τα εστιατόρια  -που τραβάνε μεγάλα ζόρια, με πτώση μέχρι και 40%-  ετοιμάζουν φιέστες τρελές...  Και ο δόλιος ο Άγιος δουλεύει υπερωρίες.. Αφού πήγα για καφέ το πρωί με την μαμά μου στο Ivy και τι να δω.. Το σιδερένιο design δέντρο ήταν τίγκα στις κόκκινες καρδούλες.. Ευτυχώς που ο Στέλιος είναι στο Λονδίνο γιατί θα πάθαινε εγκεφαλικό αν το έβλεπε.. Τώρα βέβαια, το γεγονός πως αν κάποιος φάει όλα αυτά τα εορταστικά των μενού θα καταλήξει απλά να πίνει σόδες για να χωνέψει - πράγμα που δεν βρίσκω διόλου ρομαντικό- δεν δείχνει να απασχολεί κανέναν... Εμένα πάντως αν με ρωτάτε, σήμερα θα καθίσω σπίτι μου.. Και σκέφτηκα η αλήθεια είναι να ετοιμάσω μπιφτέκια καρδούλες για να γελάσω με την έκφραση του Μάνου όταν θα τα έβλεπε- είναι αλλεργικός στην συγκεκριμένη γιορτή- αλλά βαριέμαι ακόμα και αυτό να κάνω.. 

Μην με παρεξηγήσετε βέβαια.. Είμαι φαν του έρωτα ... Οπάδός κανονική, groupie... Απλά πιστεύω στον αυθορμητισμό και στην χαρά του απροειδοποίητου.. Έχω αυτόν τον φόβο σε συνδυασμό με μια ενδόμυχη βεβαιότητα πως άμα είναι να περιμένω να γιορτάσω τον έρωτα μου μια συγκεκριμένη μέρα τον χρόνο, τότε μάλλον τον έχω χάσει από καιρό μαζί με το παιχνίδι και απλά δεν το έχω πάρει πρέφα... Άλλωστε, η εμπειρία μου έτσι κι αλλιώς μου λέει πως με τον ίδιο τρόπο που ο έρωτας χτυπάει πάντα χωρίς να μας κλείσει ραντεβού - εκεί που ήσουν ανέμελη και στην κοσμάρα σου ξαφνικά δεν είσαι πια καθόλου και νοιώθεις πεταλούδες στο στομάχι με τις πιο απίστευτες αφορμές- έτσι και όλα τα ωραία που έχουν συμβεί στην ζωή μου επί του θέματος έγιναν όταν ούτε καν τα φανταζόμουν.. Τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει, οι καλύτερες στιγμές που έχω ζήσει, τα ωραιότερα λόγια που έχω ακούσει και τα περισσότερα αστεράκια που έχω δει, ήταν πάντα out of the blue... Εντελώς όμως.. 

Οπότε τα τραπέζια για δύο, και τα κεριά, και τις φυσσαλίδες στα ποτήρια, και τα λόγια, και τα τραγούδια, και τα φιλιά, και τα πριν και τα μετά, τα κρατάω για όταν έρθει το κατάλληλο timing... Για όταν θα θέλω πραγματικά να ξεσηκώσω το αντικείμενο του πόθου μου γιατί έτσι θα μου έρθει η όρεξη να κάνω όταν τον δω, όταν τον ακούσω , όταν τον μυρίσω, ή όταν τον αγγίξω... Και  θα επιμένω να μην γιορτάζω την σημερινή ημέρα.. Και δεν θα περιμένω λουλούδια και καρτούλες - που δεν με τρελαίνουν έτσι κι αλλιώς.. Εκείνος που μπορεί αν θέλει να με απογειώσει νομίζω πως ξέρει και τον τρόπο και τον χρόνο... Και είναι αρκετά έξυπνος και επινοητικός ώστε να το κάνει όπως πρέπει, όπως το θέλω και όπως το φαντάζομαι..  Ή ακόμα καλύτερα, όπως δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό...

Αφήστε που αν θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής, τέτοιο πνεύμα αντιλογίας που είμαι στην πραγματικότητα, κάθε χρόνο τέτοια μέρα έχω μια τεράστια διάθεση να συμπεριφερθώ απολύτως κόντρα στο ρεύμα.. Και εκεί που οι άλλοι τρώνε υπο το φως των κεριών και ανταλάσσουν όρκους αγάπης, εγώ να ..... Αλλά ας το αφήσουμε αυτό  καλύτερα.. Η σήμανση του blog δεν επιτρέπει να συνεχίσω τον συλλογισμό μου...:-) 
Οπότε καλημέρα, φιλιά πολλά και φυσικά, χρόνια πολλά στους εορτάζοντες.. Το ότι εγώ σκέφτομαι έτσι δεν σημαίνει φυσικά πως δεν καταλαβαίνω ότι άλλοι σκέφτονται διαφορετικά.. Και στην τελική, ότι μας κάνει να χαμογελάμε και να ανεβαίνουμε ψυχολογικά, ας το κάνουμε... Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ζούμε σύμφωνα με την γνώμη και τα γούστα των άλλων...

Το σημερινό πστάκι ντύνεται μουσικά με έναν τραγούδι που για μένα είναι από τα ερωτικότερα που έχουν γραφτεί.. Και ο Γιώργος το λέει μαγικά... Enjoy!