Πίσω στην ακτή....

Σάββατο με λιακάδα. Και ζέστη. Επιτέλους.. Μας χρειάζεται ένα διάλειμα στην κακοκαιρία, την μέσα και την έξω και έτσι ο πρωινός καφές στο Ivy με την μαμά μου και τον ήλιο να μας λούζει μέσα από τις μεγάλες τζαμαρίες ήταν απόλαυση... Όπως απόλαυση ήταν και η χτεσινή βραδιά στη Fuga με τον Μάνο, τον Κώστα και την Λιάνα.. Καλό φαγητό - η ωραιότερη πειραγμένη carbonara της πόλης- κόκκινο κρασί, αγαπημένοι άνθρωποι, κουβεντούλα, γέλια και στιγμές χαλαρές.. Τι άλλο μπορεί να θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος? Υγεία φυσικά που δόξα τον Θεό την έχουμε, και ηρεμία που την διατηρούμε no matter what με επιδέξους ακροβατισμούς παρόλο που η ζωή καμιά φορά σαν να βάζει στόχο να δοκιμάσει τις αντοχές μας.. 

(Την carbonara δεν την φωτογράφησα, ξεχάστηκα, αλλά θυμήθηκα να απαθανατίσω την εξαιρετική panacota με το σορμπέ καφέ...)

Εχτές το απόγευμα επιστρέφοντας από την Κηφισιά οδηγούσα, άκουγα μουσική και η σκέψη μου ταξίδευε.. Αυτές οι ώρες που περνάω μόνη μου μέσα στο αυτοκίνητο μποτιλιαρισμένη στην κίνηση αποδεικνύονται απίστευτα ψυχαναλυτικές μια που αποτελούν την ιδανική ευκαιρία για μια βουτιά βαθιά μέσα μου.. Είχα και μια κουβέντα παράξενη πριν - όπου έπιασα άναυδη τον εαυτό μου να υπερασπίζεται πράγματα που δεν ήξερα καν πως με ενδιέφεραν αλλά φταίει μάλλον που με τρελάινουν οι γενικεύσεις και οι δογματισμοί, είναι σαν να μου πατάς το κόκκινο κουμπί μου- και έτσι συνειδητοποίησα πως κάνω σιγά σιγά βηματάκια προς τα πίσω, πίσω σ' αυτό που ήμουν ένα χρόνο πριν με βελτιώσεις όμως, που είναι η απόρρεια των όσων συνέβησαν την χρονιά που πέρασε..  Που ήταν δύσκολη και με μεγάλες απώλειες σε προσωπικό επίπεδο, από εκείνες τις απώλειες που έχεις πείσει με προσπάθεια χρόνων τον εαυτό σου πως δεν θα σε πειράξουν καθόλου όταν έρθουν αλλά κάνεις λάθος γιατί μερικά πράγματα δεν περνάνε ποτέ, με επαγγελματικές ανακατατάξεις, με φιλίες που με απογοήτευσαν και με περιπέτειες υγείας..  

Απ' όλα είχε ο μπαξές και εγώ ενστικτωδώς νομίζω τελικά πως αποφάσισα να μείνω μετέωρη, όπως κάνω όταν κολυμπάω στην λατρεμένη θάλασσα του νησιού το καλοκαίρι.. Ξάπλωσα ανάσκελα και άφησα το νερό να με νανουρίσει, και αφουγγράστηκα τους ήχους γύρω μου, τους έξω και τους μέσα, και άφησα το ρεύμα  να με παρασύρει προς την κατεύθυνση που ήθελε εκείνο και που τελικά ήταν προς την ακτή... Και όσο συνέβαιναν όλα αυτά μέσα μου, απ' έξω μου υποκρίθηκα με επιτυχία την δυνατή και την χαρούμενη γιατί σιχαίνομαι να με βλέπουν να χάνω τον έλεγχο και να καταρρέω  και σε όσους επέτρεψα κατά καιρούς να με δουν αδύναμη - πέρα από τον Μάνο, τον Άρι, την Μαρία και την μαμά μου- νομίζω πως ενδόμυχα δεν τους το συγχώρεσα ποτέ... 

Ναι, έτσι νοιώθω.. Σαν να με έβγαλε πια το κύμμα στην ακτή και εγώ έχω αρχίσει να κάνω τα πρώτα διστακτικά βήματα προς την ενδοχώρα.. Αφήνοντας πίσω μου σιγά σιγά όλα εκείνα που προσπάθησαν να με τραβήξουν στον βυθό, και εκτιμώντας διπλά όλα εκείνα που με βοήθησαν να κρατηθώ στην επιφάνεια.. Ακόμα και η εικόνα μου αλλάζει.. Μου το είπαν και χτες το μεσημέρι - ένα υπέροχο κομπλιμέντο από δυο άγνωστους ανθρώπους, πως μοιάζω ίσα τριάντα- και νομίζω πως φταίει το είμαι ήρεμη πια και αυτό αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο μου.. Και φυσικά δεν μοιάζω με τριάντα, αλλά δεν μοιάζω ούτε με σαράντα επτά και αυτό μετράει.. Είμαι και δείχνω καλά πάντως.. Και μπορεί να φταίνει οι συμβουλές του τρομερού γιατρού - μακρύτερο μαλλί, μερικά κιλά μείον και μια κρέμα ματιών που κάνει θαύματα- μπορεί να φταίει πως επιμένω να κυκλοφορώ ατημέλητη με βελούδινες φόρμες, πουλοβεράκια, Ugg boots και εντελώς άβαφη, σίγουρα φταίει το γονίδιο, αλλά κυρίως  πρέπει να φταίει το ότι η καρδιά μου έχει αρχίσει να χαμογελάει ξανά.. Και όταν χαμογελάει η καρδιά μας, λάμπουμε μαζί της και εμείς, έτσι δεν είναι?

 (Οι ολοκαίνουριες Ugg μου από το Soho Soho..)

Τέλος πάντων.. Ο καιρός θα δείξει και εγώ έχω αποφασίσει απολύτως συνειδητά να καθίσω στην άκρη του ποταμού υπομονετικά και να αφήσω τον χρόνο να κάνει την δουλειά του, ακριβώς όπως συμβουλεύει η αρχαία, κινέζικη παροιμία.. Και στο μεταξύ θα προσπαθώ να απολαύσω όσο γίνεται περισσότερο τις μικρές χαρές της καθημερινότητας που είναι ο πιο πολύτιμος ιστός πάνω στον οποίο κεντάμε την ζωή μας... Να τις απολαύσω και να τις εκτιμώ... Και να το δείχνω.. Σήμερα θα μαγειρέψω - χοιρινό λεμονάτο με πουρέ, η μαμά μου έφερε κάτι απίστευτα βιολογικά λεμόνια που έκαναν το αυτοκίνητο μου να μοσχοβολάει σαν κήπος- και θα χουζουρέψω, και θα παίξω Φάρμα, και θα διαβάσω, και θα δω εργάκια στο DVD.. Και αύριο μπορεί να πάμε για lunch με φίλους ή και όχι και να βγούμε οι τρεις μας, θα δούμε ανάλογα με τα κέφια.. Αυτό συζητούσαμε και χτες το βράδυ among others.. Πως περνάμε όλοι μια περίοδο χαλαρή που προτιμάμε να βγαίνουμε λίγο και να χαιρόμαστε περισσότερο τα σπίτια μας και τους πολύ δικούς μας ανθρώπους.. Και είναι όλοι έτσι.. Ή έστω όλοι που ξέρουμε.. Πέρσι τέτοια εποχή είχαμε γυρίσει όλα τα καινούρια openings και είμασταν κάθε βράδυ έξω.. Φέτος καμιά σχέση, εντελώς όμως.. Και δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα , που είναι, είναι κυρίως ζήτημα διάθεσης.. Γιατί ακόμα και αν η κρίση δεν έχει επηρεάσει άμεσα την ζωή σου, τόσο ώστε να αλλάξεις ριζικά τις συνήθειες σου δηλαδή γιατί κανείς δεν έχει μείνει ανεπηρέαστος εντελώς, είναι τόσο κακό το mood όλων και τόσο βαρύ το σύννεφο της απογοήτευσης που σκέπάζει την πόλη και την χώρα που η όρεξη για γλέντια και για socializing έχει χαθεί εντελώς.. 

Και ναι λοιπόν, η Ελλάδα μας έχει απογοητεύσει βαθιά, ειδικά εμάς που ζούμε εδώ και ότι συμβαίνει δεν το διαβάζουμε στις εφημερίδες ή το βλέπουμε στις ειδήσεις αλλά το νοιώθουμε στο πετσί μας, όμως είναι η πατρίδα μας αυτή και αυτό δεν αλλάζει.. Και έχει και τα καλά της, το ωραιότερο οικοπεδάκι της γης με μια ενέργεια απίστευτη και το πιο μαγικό φως του κόσμου, και έχουμε περάσει υπέροχα εδώ για πολλά χρόνια, οπότε θα κάνουμε υπομονή και θα συνεχίσουμε να την συγχωρούμε και να την στηρίζουμε όπως κάνουμε πάντα με εκείνους που αγαπάμε... Και φαντάζομαι πως σιγά σιγά θα γίνουμε ευρωπαίοι όπως προέβλεψε εχτές ο αγαπημένος αντιπροεδρούλης, με κόπο και με τρόπο, αλλά διατηρώντας αυτό το κάτι που μας κάνει να είμαστε απολύτως μοναδικοί ως λαός.. Με την καλύτερη και μόνο έννοια.. Και στο μεταξύ, υπομονή, επιμονή και ευελιξία.. Και όταν σκουραίνουν τα πράγματα πολύ, το ρίχνουμε και λίγο στην τρελή και προχωράμε... 

Καλό σαββατοκύριακο και πολλά, πολλά φιλιά...