Ροζ, φως και ελπίδα...

Εχτές το βράδυ έπεσα να κοιμηθώ νωρίς, ένα ράκος.. Με το στομάχι μου να με πεθαίνει και πυρετό ταυτοχρόνως, χάλια... Πριν από αυτό είχα προλάβει βέβαια να δοκιμάσω το Twitter στο οποίο είχα ανοίξει λογαριασμό εδώ και καιρό αλλά δεν το είχα χρησιμοποιήσει ποτέ.. Ανακάλυψα με εκπληξη μάλιστα πως είχα και δεκατέσσερις followers..  Πάτησα λοιπόν και εγώ follow σε όσους φίλους μου βρήκα - τον έναν μάλιστα μάλλον τον έκανα λάθος και ακολουθούσα για λίγο κάποιον άσχετο άνθρωπο- και μετά.. Μετά το χάος γιατί κατέληξα να ανεβάζω διπλά updates, και στο Twitter και στο Facebook, και τώρα ψάχνω να δω πως θα τα ξεμπερδέψω όλα αυτά τα ηλεκτρονικά που καθόλου δε τα έχω όπως φαίνεται.. Τέλος πάντων..

Πίσω στην χτεσινή μέρα, πριν αρρωστήσω φρόντισε ο αγαπημένος μου ο Π.  (o  φίλος μου  που ζει στο Λονδίνο διευκρινίζω γιατί σας έχω μπερδέψει μάλλον με όλα αυτά τα αρχικά) να με κάνει να χαμογελάσω πλατιά.. Γιατί διάβασε ο γλυκούλης πόσο χάλια ήμουν τις μέρες που πέρασαν και έτσι χτες το μεσημέρι χτύπησε το κουδούνι και ένα courier μου έφερε ένα δέμα που είχε μέσα το πιο υπέροχο, αφράτο σαν συννεφάκι ροζ κασκόλ!! Με μια καρτούλα που έγραφε "You are in desperate need of something pink to lift your mood..." Τέλειο? Και βέβαια όπως ήταν αναμενόμενο, την υπόλοιπη μέρα χαζογελούσα σαν τον χάχα... Μέχρι να μου ανέβει ο πυρετός that is αλλά σημασία έχει πως το ηθικό μου ανέβηκε κατακόρυφα... (Κάπως έτσι εξαγόραζαν οι αμερικάνοι τους Ινδιάνους παλιότερα βέβαια, με χάντρες και καθρεφτάκια, αλλά δεν βαριέστε.. Είμαι επιρεπής στο pampering, τι να κάνω?)

(Το υπέροχο, αφράτο, ροζ κασκόλ μου που είναι και Missoni παρακαλώ.. Πράγμα που το σημειώνω ενημερωτικά μια που μαζί με τις χάρτινες έκοψα ήδη και την πάνινη  ετικέτα  αφήνοντας πίσω μια ωραιότατη  - μικρή ευτυχώς- τρύπα...)

Και έτσι σήμερα ξύπνησα μια χαρά.. Ούτε θερμόμετρο δεν έβαλα - δεν θέλω να ξέρω αν μου έπεσε τελείως ο πυρετός αφού νοιώθω μια χαρά, είμαι μια χαρά- και έφυγα τρέχοντας για δουλειές με κέφι ανεβασμένο... Βοήθησε σ΄αυτό και το ότι οι αγαπημένοι φίλοι, ο Κώστας με την Λιάνα, βαρέθηκαν μάλλον να με ακούνε να μουρμουράω κα να μιζεριάζω που δεν θα πάω ταξιδκάκι και εγώ μαζί με τον Στέλιο και αποφάσισαν να με πάνε εκδρομή.. Ολοήμερη, αύριο, που θα έχει λέει τον ίδιο υπέροχο καιρό με σήμερα, λιακάδα και ζέστη a la California αλλά δεν θα σας πω παραπάνω λεπτομέρειες για το που και το πως γιατί θα με πνίξουν και το ξέρω.. Ο Μάνος πρώτος απ' όλους γιατί όπως θυμάστε ίσως μου έχει απαγορεύσει να δίνω αναφορά στο blog για πράγματα που τον αφορούν και εκείνον.. 

 (Χυμένος καφές αλλά από λεφτά δεν πήραμε ούτε δίφραγκο..)

Πίσω στην σημερινή μέρα, παρόλο που ο καφές μου στον Platis χύθηκε αντί να πάρω λεφτά έδωσα μια που παράγγειλα καινούριο πλυντήριο ρούχων - το παλιό μας αποχαιρέτησε με μια σεμνή τελετή προχτές- αλλά δεν πειράζει.. Φλέρταρα και με μια υπέροχη τεράστια τηλεόραση αλλά αποφάσισα τελικά να μείνω πιστή στην δική μας που μπορεί να είναι παλιά αλλά της έχω μεγάλη αδυναμία και δεν θα την αντικαταστήσω προτού αποφασίσει μόνη της να ξεκουραστεί.. :-) Στην συνέχεια χτύπησα και έναν Θανόπουλο και πριν λίγο επέστρεψα στο σπίτι.. Και αφού ταχτοποίησα σαν καλή νοικοκυρά τα σιδερωμένα ρούχα στις ντουλάπες - φρόντισε η Όλγα δηλαδή γιατί το σιδέρωμα πραγματικά το σιχαίνομαι και έχω και ένα κοριτσάκι στον τοίχο του δωματίου μας να μου το υπενθυμίζει- είπα να καθίσω να σας γράψω κάτι χαρούμενο μετά από καιρό.. Και να σας δείξω και ετεροχρονισμένα τα καινούρια μου αποκτήματα, μια μάσκα ύπνου που γράφει επάνω Not tonight για ευνόητους νομίζω λόγους, και τα υπέροχα πριγκιπικά γάντια κουζίνας που μου χάρισε η Σοφία για τα γενέθλια μου και που χτες κατάφερα η γαϊδούρα να τα ανασύρω απο την σακούλα τους, αφού ταχτοποίησα επιτέλους το χάος του γραφείου μου..

  

(Η μάσκα ύπνου και τα υπέροχα γάντια κουζίνας μου.. Μου τα έκανε όλα δώρο η Σοφία και αναρωτιέμαι αν αυτό που εννοεί είναι πως μετά από μια μέρα στην κουζίνα το μόνο που χρειάζεται είναι ένας ανενόχλητος ύπνος...)

Αυτή την ιστορία βέβαια με τα "φανάρια" όπως τα είχαμε ονομάσει τότε, την είχε ξεκινήσει χρόνια πριν η φίλη μου η Τίνα όταν μου είχε κάνει δώρο ένα μαξιλαράκι που από την μια μεριά έγραφε Tonight και από την άλλη Not Tonight... Το έχω ακόμα στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν χτες το βράδυ πως θα με αντιμετώπιζε ο Μάνος αν με έβρισκε μια μέρα να κοιμάμαι φορώντας την μάσκα κάτω απο το μαξιλαράκι..:-))) Μόνο η ζώνη αγνότητας θα μου έλειπε για να συμπληρωθεί το - πλήρες νοήματος- ντεκόρ.. Πάντως, έτσι κι αλλιώς το concept έχει πλάκα νομίζω, αφήστε που η μάσκα μπορεί να έχει και άλλες  εποικοδομητικές εφαρμογές όπως μου θύμισε γελώντας χτες στο τηλέφωνο ο Π...

 (Το μαξιλαράκι της Τίνας...)

Έτσι, σήμερα σας αφήνω με ένα μεγάλο χαμόγελο και μια καλημέρα φωτεινή.. Και επειδή τίποτα δεν έχει αλλάξει επι της ουσίας, να ξαναπώ - για να το ακούσω εγώ κυρίως- πως τελικά όλα μέσα στο μυαλό μας είναι.. Και έτσι, επειδή από τον περσινό Ιούνιο και μετά έχω εγκατασταθεί στο Twilight Zone κανονικά και έχω φάει τεράστια πίεση, μαυρίλα και μιζέρια, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσω της καταστροφής και να πάω παρακάτω - και το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τον εαυτό μου, για τους ανθρώπους που με αγαπάνε και με στηρίζουν με πάθος τόσον καιρό, και για τους ανθρώπους που αγαπάω και στηρίζω με πάθος και εγώ με την σειρά μου-  είναι να μην αφήνω το φως να χάνεται.. Και το γέλιο, και την αισοδοξία, και την ελπίδα πως όλα θα πάνε τελικά καλά... Φιλιά πολλά...

(Και ναι, όπως σας είπα, σιχαίνομαι το σιδέρωμα.. Και αγαπώ τα χαζά μικροπράγματα που με κάνουν να νοιώθω παιδί... Στην επάνω φωτογραφία λοιπόν είναι το κομοδίνο μου . Με τα βιβλία μου, μια κάρτα του Άρι, ένα table clock που δεν λειτουργεί, το pillow spray μου, τα δυο αγαπημένα μου πάνινα ζωάκια, μια εικόνα που μου έχει δώσει η μαμά μου, το κουτί ενός ρολογιού που δεν φοράω ποτέ, και το χεράκι για τα δαχτυλίδια μου, όπου όλα μπερδεύονται γλυκά, ακριβώς όπως και στην ζωή μου..)