Στον Μάνο... (Updated)

Το ξέρω πως τον τελευταίο καιρό δεν είμαι ούτε η καλύτερη ούτε η πιο εύκολη παρέα... Και πως είναι διπλά δύσκολο για σένα, και για όλους τους κοντινούς μου ανθρώπους γιατί σας έχω μάθει να είμαι εγώ η χαρά και το ροζ και το χαμόγελο, και όταν δεν είμαι αποδιοργανώνεστε και εσείς μαζί μου.. Όπως ξέρω πως αυτά που θέλω να σου πω είναι δύσκολο να τα εκφράσω πάνω σε μια κουβέντα γιατί εκεί μου βγαίνει η ένταση και η λύπη και ο θυμός και καταλήγω να λέω άλλα από αυτά που έχω στο μυαλό μου τελικά..

Η αλήθεια είναι λοιπόν μια, και είναι η ίδια χρόνια τώρα και δεν άλλαξε ποτέ.. Πως θα σε ακολουθούσα τυφλά ξανά και ξανά ότι απόφαση και να έπαιρνες και θα σε στήριζα με όλες μου τις δυνάμεις, όχι μόνο για να σου ανταποδώσω το ότι όσο με στήριξες εσύ στην ζωή μου δεν με έχει στηρίξει άλλος κανείς, αλλά γιατί σου εμπιστεύομαι την ζωή μου, και το μέλλον μου απολύτως.. Με τον ίδιο τρόπο που σου εμπιστεύομαι και το παιδί μας, και που και εκείνο σου εμπιστεύεται ακριβώς τα ίδια πράγματα με μένα, σαν ένας κρίκος μιας αλυσσίδας που είναι πολύ γερή για να την λυγίσει το οτιδήποτε.. 

Και δεν είναι το καινούριο ξεκίνημα εννοείται που με τρομάζει, ούτε το ότι πήρες την απόφαση να το κάνεις σε μια εποχή δύσκολη, με το δυσκολότερο τρόπο που θα μπορούσες να διαλέξεις.. Ούτε με φοβίζουν οι όποιες  δυσκολίες, έχω και έχουμε περάσει από πολύ πιο δύσκολα και ξέρω να προσαρμόζομαι στις συνθήκες χαλαρά... Άλλωστε όσο και αν παλεύω να ξεφύγω μια ζωή, παραμένω η κόρη του πατέρα μου deep, deep inside και έχω μάθει να κάνω αυτό που απαιτούν οι συνθήκες πριν καλά καλά μάθω να περπατάω.. Αντίθετα, η αλήθεια είναι πως και εγώ με αφορμή αυτό το καινούριο ξεκίνημα βρήκα την ευκαιρία να μηδενίσω και τα δικά μου κοντέρ - ή μάλλον κάποια από αυτά για να λέω μόνο αλήθειες -και να ριχτώ σε μια νέα περιπέτεια με ενθουσιασμό και πάθος που με κάνουν να νοιώθω είκοσι χρονών ξανά.. Και θα το έκανα πάλι και πάλι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όσες φορές και αν χρειαζόταν για να πάμε παρακάτω μαζί, όπως πάντα, γιατί σ΄αγαπάω τελείως και ακόμα και αν οι πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχτούν τον τρόπο μας, εμείς ξέρουμε πως είναι ο καλύτερος που γίνεται και πως δεν θα τον αλλάζαμε για άλλον κανέναν..

Στο κάτω κάτω της γραφής εγώ ειδικά δεν λογάριασα ποτέ ούτε τον κόσμο, ούτε τις συνθήκες.. Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των πολλών, και ξέρω πως οι λίγοι που μετράνε στην ζωή μου είναι δίπλα μου, δίπλα μας, ότι και αν γίνει και αυτό μου φτάνει.. Όπως ξέρω καλά, και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, πως όλοι εκείνοι που έχουν άποψη για το πως ζούμε την ζωή μας και μας κρίνουν συχνά πυκνά, είναι εκείνοι που ελπίζουν ολόψυχα πως κάποια στιγμή θα με δουν να πέφτω αλλά είναι κρίμα που θα γεράσουν περιμένοντας... 

Και αν υπάρχει λοιπόν κάτι που άλλαξε, και που μου λείπει και με κάνει να νοιώθω τελευταία σαν αγρίμι στο κλουβί και να αντιδρώ και σαν τέτοιο όσο και αν προσπαθώ να το αποφύγω, είναι ο χώρος μου που τον νοιώθω να στένεψε και η ελευθερία μου που αισθάνομαι να έχει περιοριστεί.. Όχι από σένα αλλά από τις συνθήκες.. Γιατί μέχρι να ξαναβρούμε τις καινούριες μας ισορροπίες και να μπει πάλι η ζωή μας σε μια σειρά, και η δική σου αλλά και η δική μου - για να είναι πάλι δική μας και κοινή- όλα μοιάζουν εκκρεμή και μετέωρα.. Και ανάμεσα τους μένω έτσι και εγώ.. Και εσύ βεβαίως, αλλά εσύ είσαι ο βράχος της παρέας μας ενώ εγώ είμαι ο αέρας... Και εγώ έχω μάθει να μπορώ να φεύγω, και να μένω μόνη μου, και να κάνω πράγματα δικά μου, να συναντώ το σκοτάδι μου ή να μοιράζομαι το φως μου, αλλά για να τα χαρώ όλα αυτά πρέπει πίσω μου να τα αφήνω όλα σταθερά, και ταχτοποιημένα, και ήρεμα.. Αλλιώς η ελευθερία μου δεν έχει χαρά ούτε αξία.. Έχει μόνο τιμή και έτσι, ούτε μπορώ ούτε θέλω να την απολαύσω... Και ξέρω πως στους πολλούς που θα τα διαβάσουν όλα αυτά θα φανώ πάλι κακομαθημένη και ανόητη αλλά δεν με νοιάζει καθόλου.. Γιατί ξέρω πως εσύ, και όσοι άλλοι πρέπει, καταλαβάινετε τι θέλω να πω.. 

Όπως ξέρω πως ο καιρός περνάει και όλα θα γίνουν.. Μάλλον είναι τώρα τα τελειώματα που δεν αντέχω, που φάγαμε τον γαίδαρο και έμεινε η ουρά αλλά κοντεύει να μου καθίσει στο στομάχι.. Και είναι κάτι βράδια που ξυπνάω στον ύπνο μου γιατί νοιώθω πως πνίγομαι, πως μου τελειώνει ο αέρας και δεν μπορώ να πάρω ανάσα, και μετά σκέφτομαι πως είμαι άδικη και πέφτω πάλι να κοιμηθώ με τύψεις... Και αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι πως ξέρω πολύ καλά πόσο τυχερή είμαι που έχω ότι και όσα έχω, που έχω εσένα και τον Άρι, και την μαμά μου, και τους ανθρώπους της ζωής μου που μ΄ αγαπάνε και μου το δείχνουν, και μια ζωή πολύ καλύτερη από αυτή που έχουν άλλοι πολλοί.. Και υγεία, και γέλιο, και αναμνήσεις από χρόνια που πέρασαν μαγικά.. Και μέλλον που ούτε μου είχε περάσει από μυαλό μου και δεν θα μου περνούσε κιόλας αν δεν είχες δημιουργήσει πάλι τις συνθήκες εσύ... Και μαζί μια ιστορία που με κάνει, που μας κάνει, πολύ πιο ενδιαφέροντες από τον μέσο όρο και ας την ξέρουν ελλάχιστοι, φτάνει που την ξέρουμε εμείς και είναι δική μας.. Την ζήσαμε... Όλα αυτά, όλα, τα εκτιμώ αφάνταστα και δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην ευχαριστώ τον Θεό και το σύμπαν που μου τα έφερε στον δρόμο μου.. Σε μένα που ήμουν καμμένο χαρτί, και που ότι έγινε στην ζωή μου ήταν κόντρα.. Σε αυτό που ήμουν, σε αυτό που έγινα στην διαδρομή και σ΄αυτό που θα περίμενε κανείς να γίνω στο μέλλον.. 

Απλά καλώς η κακώς υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι που έχω ανάγκη να ζω μαζί με τα υπόλοιπα για να είμαι καλά.. Και  αυτό που θέλω όταν όλα ησυχάσουν  είναι να μπορέσω  να ανοίξω την πόρτα και να φύγω και να ξέρω πως πίσω μου σας αφήνω καλά, και χαρούμενους, και έτσι η σκέψη μου να είναι ελεύθερη να ταξιδεψει μαζί με την ψυχή και το κορμί μου.. Και όταν γυρίσω πίσω  να είμαι πάλι στο σπίτι μου.. Στο σπίτι μας.. Και όλα να είναι αλλιώτικα αλλά μαζί και ίδια.. 

Φαντάζομαι πως θα εκπλαγείς διαβάζοντας τα όλα αυτά... Ευχάριστα ελπίζω αλλά μπορεί και όχι.. Ξέρω πως εσύ δεν αγαπάς τις εκμυστηρεύσεις δημοσίως αλλά σήμερα, είναι μια περίσταση ειδική.. Τουλάχιστον για μένα.. Και μια μέρα δύσκολη που θέλω, που έχω ανάγκη να την περάσω έχοντας πει ότι πρέπει, εκεί που πρέπει.. Και σένα, πέρα και πάνω απ' όλα, έχω να σου πω ότι σ΄αγαπώ.. Πάντα. Τελείως... 

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την Μύκονο, ο Άγιος Σώστης τραβηγμένος από τον Γιάννη Καρνεσιώτη.. Άλλοι είχαν το Παρίσι.. Εμείς ότι κι αν γίνει, θα έχουμε πάντα το νησάκι ... 

UPDATE: Επειδή μόλις έκανα delete το τέταρτο ανώνυμο σχόλιο μέσα σε μια ώρα, έχω να πω το εξής.. Μια προσωπική εξομολόγηση μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Και είναι επιλογή αυτού που την κάνει και εκείνου που την δέχεται το πως και το που και από ΄κει και πέρα δεν πέφτει λόγος άλλου κανενός.. Και εγώ επέλεξα λοιπόν να το γράψω αυτό που ήθελα εδώ γιατί σε αυτό το blogάκι έχω γράψει τόσα για τόσους που εννοείται πως ο Μάνος δεν θα μπορούσε να απουσιάζει γιατί θα ήταν σαν να έλειπε ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μου... Και γιατί μέσα από εδώ μοιράζομαι διάφορα πράγματα, όμορφα και άσχημα, εύκολα και δύσκολα, και είναι ο δικός μου τρόπος αυτός να ξορκίζω τα όσα με απασχολούν.. Όλοι όσοι έχουν blog αυτό κάνουν έτσι κι αλλιώς.. Απλά εγώ το κάνω επωνύμως.. 
Και στην τελική, όποιος δεν γουστάρει, κάνει ένα κλικ και πάει παρακάτω.. Αλλά  μην νομίζετε παρακαλώ πως επειδή σας δίνω την δυνατότητα να κρυφοκοιτάτε την ζωή μου, σημαίνει  ότι η γνώμη  σας- η ανώνυμη και η η κακοήθης that is-   με αφορά ή έχει την οποιαδήποτε απολύτως σημασία.. You dο not exist in my universe, και ο μόνος λόγος αυτού του update είναι για να σας γλυτώσω από τον κόπο να με βρίζετε... Τζάμπα χαλάτε την ενέργεια και την έμπνευση σας. Η παρουσία σας και μόνο εδώ - και μάλιστα συνέχεια,  γιατί μιλάμε για τα ίδια και τα ίδια  (ανώνυμα) άτομα μονίμως- είναι η καλύτερη απόδειξη πως καίγεστε να μάθετε τι μου συμβαίνει.. Και πως  οτι γράφω σας ενδιαφέρει τόσο ώστε αντί να πάτε παρακάτω και να μην ξανασχοληθείτε ποτέ, όλο εδώ είστε και όλο κάτι έχετε να μου πείτε.. Ναι?