Αλλαγή....(Updated)

Σε λίγο θα είναι πια Δευτέρα.. Και θέλω να γράψω κάτι, έστω και μικρό, για να αλλάξει η διάθεση και η καινούρια εβδομάδα να ξεκινήσει με κάτι χαρούμενο, ροζ και αισιόδοξο.. Σαν το σημερινό μεσημέρι στο Ivy με τον Μάνο, τον Άρι, τον Στέλιο, την Μάρθα και τον Άλκη που κύλησε με γέλια δυνατά, και σχέδια για το  επόμενο σαββατοκύριακο, και κουβέντες απίστευτες, και έκανε το μυαλό μου να ξεκολήσει από το γκρί και να πάει παρακάτω.. Μέχρι την επόμενη φορά που κάτι θα γίνει και θα μου γυρίσουν οι διακόπτες, όμως ελπίζω και εύχομαι πια να τελειώνει αυτή η ιστορία εδώ και να ξαναγυρίσουμε όλοι πίσω στις ζωές μας και στην ησυχία μας...

(Η φωτογραφία είναι του Βαγγέλη Πατεράκη.. Την δανείστηκα από το Facebook και όπως μπορείτε να φανταστείτε, λατρεψα τα χρώματα της...)

Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως ήταν ένα σαββατοκύριακο πολύ ιδιάιτερο αυτό που πέρασε, με στιγμές μαγικές... Σαν το απόγευμα της Παρασκευής που καθίσαμε με τον Πέτρο για ώρες οι δυο μας στην αυλή της Παλιάς Αγοράς σχεδόν αγκαλιά με μια σόμπα - για να μπορούμε να καπνίζουμε- με την καταιγίδα να δημιουργεί ένα απίστευτο background για μια κουβέντα που τα είχε όλα... Επαγγελματικό προσανατολισμό, κουτσομπολιά, γκομενικά και πλάνα για ένα ταξίδι στο Λονδίνο.. Στο οποίο θα περάσουμε μαγικά το ξέρω, έχουμε ζήσει ένα καλοκαίρι ολόκληρο στο νησάκι πριν μερικά χρόνια μαζί στο ίδιο σπίτι, που το θυμόμαστε ακόμα και γελάμε συνωμωτικά, και ο αγαπημένος φίλος και πρώην διευθυντής μου θα είναι η ιδανική παρέα αλητείας για την πόλη που τόσο αγαπώ... Μαζί του θα κάνω όλα όσα δεν μπορώ να κάνω με τον Μάνο, την Μαρία , την Doris ή τον Π. Κυρίως γιατί έχουμε τα ίδια μυαλά, μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις για  την απόλαυση,  έχουμε ζήσει τις ίδιες θρυλικές εποχές έστω και με διαφορά λίγων χρόνων,  και αγαπάμε το παιδί μέσα μας με το ίδιο πάθος... Και γιατί ξέρουμε όταν έρθει η ώρα να παραχωρούμε ο ένας στον άλλο τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται..;-)

(Παρασκευή βράδυ, η Κηφισίας φωτογραφημένη μέσα από τζάμι του αυτοκινήτου..)

Aργότερα, Παρασκευή βράδυ στο Base Grill με  τον Μάνο, την Ελένη, τον Βαγγέλη, την Μιλένα και τον Δημήτρη τα αυγά που περίμενα πως και πως ήταν καλύτερα από ποτέ, το κρέας του ονείρου και το κοινό όσο αλλοπρόσαλο περιμένει κανείς από μια ταβέρνα στο Μπουρνάζι που έχει γίνει talk of the town... Σε ένα τραπέζι η Δήμητρα Γαλάνη με την παρέα της, σε ένα άλλο τα παιδιά του Solymar, πίσω μας μια παρέα με τα πιο stylish εξήντα- κάτι ζευγάρια Β.Π. που έχω συναντήσει τελευταία και στο ενδιάμεσο ο ντόπιος πληθυσμός.. Μαγικό σκηνικό, σαν τα πάρτι του Λάκη το καλοκαίρι στην Φτελιά με το πιο σωστό σε αναλογία και ενδιαφέρον σε άποψη crowd ever.. Δεν είναι να απορεί κανείς πως παρόλο το ξενύχτι της προηγούμενης μέρας στο Villa, μας βρήκε πάλι το ξημέρωμα με το ποτό στο χέρι, αυτή την φορά στο BaRouge ...

 (Τα διάσημα αυγά του Base Grill... Όταν ήρθαν στο τραπέζι ήθελα να τα σφίξω στην αγκαλιά μου σαν χαμένο συγγενή...)

Το Σάββατο ήταν πιο ήσυχο, με έναν καφέ στο Ivy με την Κατερίνα που ξεκίνησε κατά τις 12 και τελείωσε με late lunch γύρω στις 6 το απόγευμα... Και με μια κουβέντα που είχε και δύσκολο κομμάτι, αλλά που κυρίως είχε γέλιο και χαβαλέ και ανυπομονώ να την ξανακάνω το συντομότερο.. Επιστρέφοντας στο σπίτι με μια στάση στο αεροδρόμιο για να παραλάβω μια άφιξη που περίμενα ανυπομόνως, ένα υπερατλαντικό τηλεφώνημα από μια φίλη που αγαπώ πολύ και εκτιμώ απεριόριστα με έκανε χάλια .. Όχι ότι έφταιγε εκείνη φυσικά που προσπάθησε η γλυκιά μου να με παρηγορήσει όσο περισσότερο μπορούσε, αλλα το θέμα ήταν ..ακανθώδες  και τελικά κατέληξε σε δάκρυα, εκνευρισμό και το χτεσινό ποστ.. Και  σε έναν ταραγμένο ύπνο.... Ευτυχώς ήρθε η πρωινή κουβέντα με τον Μάνο που όπως πάντα, με τον τρόπο του έβαλε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.. Και με έκανε να χαμογελάσω ξανά γιατί τελικά, η μεγαλύτερη ασπίδα στην ζωή μου θα είναι πάντα ο άντρας μου.. Που μπορεί να είναι  ο πιο ήρεμος και ευγενής άνθρωπος που ξέρω αλλά η αλήθεια είναι πως όταν νευριάσει- και ευτυχώς νευριάζει πάρα πολύ σπάνια πιστέψτε με- δεν θα ήθελα να είμαι ούτε ψύλος στον κόρφο εκείνου που διανοήθηκε να τον ενοχλήσει...

Και έτσι, ήρθε η Δευτέρα.. Και παρόλο που δεν έχω ακούσει καθόλου ειδήσεις και την ΕΜΥ και δεν έχω ιδέα τι καιρό θα κάνει, εγώ ελπίζω να έχει λιακάδα, τουλάχιστον μέσα.. Και να κρατήσει γιατί κουράστηκα να μιζεριάζω και να χαλιέμαι και να βγαίνω από τον δρόμο μου... Και έχω μια τεράστια ανάγκη να περάσω καλά παρέα με ανθρώπους που αγαπώ πολύ... Σας φιλώ γλυκά λοιπόν, και σας εύχομαι καληνύχτα και...  καλημέρα.. 

UPDATE: Δευτέρα βράδυ και οργανώνουμε girl's night στο Qor.. Η Στέλλα έχει έρθει μόλις από Θεσσαλονίκη και θέλει sushi στην Κηφισιά.. Οι επιλογές δεν είναι πολλές, κάνουμε την καλύτερη, αλλά το μαγαζί πρέπει να είναι το μόνο στην Αθήνα που δεν πιάνουν καθόλου τα κινητά... Όχι ότι μας πολυνοιάζει, τρώμε συμπαθητικά, γελάμε πολύ, κουβεντιάζουμε για τα.. γνωστά, πίνουμε κρασί, βότκα και cocktails και τελικά, μας αφήνουν και να καπνίσουμε... Τέσσερις γυναίκες ξεσηκώσαμε ένα μαγαζί ολόκληρο, με την καλή έννοια.. :-) Όταν βγαίνουμε να πάρουμε τα αυτοκίνητα βρέχει καρέκλες... Στην διαδρομή ακούω Μπλέ στο ραδιόφωνο, οι καθαριστήρες ίσα που προλαβαίνουν την βροχή, και μόλις μπαίνω σπίτι, μέχρι να χαζέψω λίγο τα μελάκια μου και να στείλω και ένα μήνυμα στο Facebook, χτυπάει το κινητό μου και με ξεσηκώνουν να ξαναφύγω... Οι νύχτες στην Αθήνα ξαφνικά μοιάζουν να μην τελειώνουν εύκολα.. Καλό είναι αυτό..:-)