Μαθήματα αυτογνωσίας...

Το σπίτι μυρίζει Eau Rouge -  το αγαπημένο μου spray εσωτερικών χώρων- και το καλοριφέρ επιτέλους λειτουργεί ξανά γιατί την Κυριακή που είχε χαλάσει την πέρασα κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου σαν εσκιμώος... Σήμερα δεν βγήκα καθόλου, έκανα μερικές δουλειές τύπου οικοκυρικά, μαγείρεψα φασολάδα με bacon που είναι η αγαπημένη των αγοριών μου, έπαιξα Φάρμα - τα orchards μου αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο- και αργότερα θα διαβάσω τα περιοδικά μου που έχουν μαζευτεί στοίβες πια (ακόμα και το Delicious το έχω τόσες μέρες εδώ και δεν το έχω κάν ανοίξει) και θα χουζουρέψω στον καναπέ βλέποντας NCIS Los Angeles και Hawaii 5-0.. Μια χαλαρή ημέρα που δεν ήταν όμως όσο ήρεμη θα ήθελα... Συζητούσαμε με την Μαρία νωρίτερα στο τηλέφωνο για το πόσο ανάγκη έχουμε και οι δύο να ξαναβάλουμε τις ζωές μας σε τάξη.. Η κάθε μια έχει τα δικά της προβλήματα αλλά η βάση παραμένει κοινή.. Χρειαζόμαστε ηρεμία για να μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε  τις προτεραιότητες μας και να ξεσκαρτάρουμε αυτά που μας κουράζουν και απομυζούν την ενέργεια και τον χρόνο μας..

Μεγάλη ιστορία το ξεσκαρτάρισμα στην ζωή... Μαζεύονται με τον καιρό άνθρωποι, σχέδια, υποχρεώσεις και συνήθειες, που κάποια στιγμή μπουκώνουν το σύστημα και πρέπει να αρχίσεις να αφαιρείς.. Να αναγνωρίζεις τι είναι βασικό για να είσαι καλά και τι όχι.. Να κρατάς αυτά που σου κάνουν καλό και σε βοηθάνε να πας παρακάτω και τα υπόλοιπα να τα αφήνεις πίσω σου..

Για μένα αυτό το ξεσκαρτάρισμα φέτος είχε να κάνει περισσότερο με ανθρώπους.. Σε πρώτη ανάγνωση.. Γιατί διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις είχε να κάνει με την ανάγκη μου να επιβεβαιώνομαι μέσα από ανθρώπους που είναι δύσκολοι και δυσλειτουργικοί.. Όσο περισσότερο τόσο πιο δύσκολο το project, άρα τόσο μεγαλύτερη η χαρά του να το καταφέρω.. Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια με τεράστια προβλήματα κάτω από την γυαλιστερή επιφάνεια και με την απόρριψη από τον πατέρα μου σε πρώτο πλάνο μέσα μου για πολλά χρόνια, μου πήρε ατελείωτες ώρες αυτογνωσίας και Χοϊμέ για να καταλάβω πως αποφάσισα κάποια στιγμή να πάρω εκδίκηση από τον μπαμπά μου καταστρέφοντας το πιο πολύτιμο του απόκτημα.. Εμένα.. Και χρειάστηκε πολύς κόπος και πολύς δρόμος για να μπορέσω να καταλάβω τους μηχανισμούς που είχα αναπτύξει και να τους αναγνωρίσω.. Και να πάψω να παλεύω μια μάχη που ήταν χαμένη από την αρχή.. 

Όταν συνθηκολόγησα με το ότι δεν θα έβρισκα το δίκιο μου τελικά ποτέ - κυρίως γιατί και να το έβρισκα δεν θα άλλαζε τίποτα από τα όσα είχαν συμβεί μέσα μου -  μηχανικά άρχισα να ψάχνω για καινούριες σταυροφορίες.. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο, αυτή είμαι, και δεν αλλάζει η ιδιωτική μας λογική, απλά μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της και να αναγνωρίζουμε τα παιχνίδια που παίζουμε με τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας και τις παγίδες που στήνουμε για να πέσουμε μέσα.. Και είναι τεράστια ανακούφιση έστω και αυτό.. Να ξέρεις πως όσα σου συμβαίνουν είναι επεισόδια του σεναρίου που γράφεις εσύ και όχι πράγματα που αποφασίζου για σένα η τύχη και οι συνθήκες..

Και έτσι πάντα θα ψάχνω στην ζωή μου για τα δύσκολα, τα σκοτεινά και τα δυσλειτουργικά,  αυτά που έχω μάθει να αναγνωρίζω με την μία σαν τα σκυλιά που ανακαλύπτουν τις τρούφες στο δάσος.. Γιατί μ΄αυτά μεγάλωσα και αυτό ήμουν και εγώ για χρόνια.. Και εξακολουθώ να είμαι βαθιά μέσα μου ακόμα και σήμερα.. Και άλλες φορές κάνω μια διαφορά και αφήνω ένα αποτύπωμα φωτεινό σε μια ζωή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που άφησαν κάποιοι τα δικά τους αποτυπώματα πάνω σε μένα, και άλλες αποτυγχάνω και πάω παρακάτω όταν κουραστώ να παλεύω με τους ανεμόμυλους και να με κερδίζουν μονίμως.. 

Και όταν με ρωτάνε καμιά φορά γιατί δεν σταματάω πια, γιατί δεν αφήνω τους ανθρώπους να περνάνε χωρίς να με αγγίζουν και χωρίς να παίρνουν κομμάτια μου στο διάβα τους, λέω την αλήθεια.. Πως αυτό το πάρε δώσε στο τέλος της μέρας, μέχρι σήμερα, έχει αποτέλεσμα θετικό.. Μου έχει φέρει στην ζωή μου ενέργεια, μου έχει φέρει ανθρώπους που έμειναν, στιγμές που τις θυμάμαι, σημάδια που τα αγαπάω και μαθήματα που με κάνουν αυτό που είμαι σήμερα.. Ότι είμαι.. Και πως σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο κλειστός και πιο καχύποπτος, η αποδοχή και η εμπιστοσύνη είναι το καλύτερο που μπορείς να προσφέρεις σε εκείνους που σε νοιάζουν.. Και είναι δώρο που συνήθως στο επιστρέφουν.. Με τρόπους μαγικούς.. Και ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, και κάποιοι πρέπει να μείνουν πίσω και εσύ να προχωρήσεις, αυτό που παίρνεις μαζί σου είναι όμορφο.. Γιατί έχει να κάνει με το ότι εσύ έκανες το καλύτερο που μπορούσες, και ας μην ήταν αρκετό...

Με αυτές τις σκέψεις, και με κάποια πράγματα που με έβαλαν στην διαδικασία σήμερα  να αναρωτηθώ για τα πως και τα γιατί ενός κομματιού της ζωής μου, πάω να συνεχίσω την μέρα μου που παρόλα αυτά, ήταν εποικοδομητική.. Γιατί τελικά αυτό που έχει σημασία είναι πως εγώ πάντα θα δίνω και εμπιστοσύνη και αποδοχή στους ανθρώπους στους οποίους θα ανοίγω την πόρτα της ζωής μου, και πάντα θα τους θεωρώ όλους εντάξει μέχρι να μου αποδείξουν πέρα από κάθε αμφιβολία πως δεν είναι.. Και αυτό μπορεί να με κάνει Πολυάννα, και ξανθιά, και μπορεί να δίνει και λάθος μηνύματα καμιά φορά γιατί με περνάνε και για χαζή ενώ δεν είμαι καθόλου αλλά δεν με πειράζει.. Γιατί εγώ ξέρω τι είμαι.. Και τι θέλω, και ποια είναι τα σημαντικά στην ζωή μου, και τι είναι αυτό που ελπίζω για το μέλλον μου.. Και με ποιον τρόπο θα το κάνω να συμβεί.. Και νομίζω πως το ξέρουν και όσοι πρέπει.. Και αυτό μου είναι αρκετό..

Υ.Γ. Το σημερινό κομμάτι δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις ιστορίες των προηγούμενων εβδομάδων.. Δεν αφορά κανέναν ειδικά, και σίγουρα δεν αφορά ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μου και σχεδόν δεν την ακούμπησαν σε ουσία και περιεχόμενο..  Είναι αν θέλετε μια περίληψη από ένα μάθημα αυτογνωσίας.. Και έχει να κάνει κυρίως με μένα και αυτά που προσδοκώ.. Και με ένα ξεκαθάρισμα που πρέπει να γίνει κάποια στιγμή για να πάνε τα πράγματα παρακάτω, προς όποια κατεύθυνση, για να μπορέσω να ξεχωρίσω, να διαλέξω και να αφοσιωθώ σε αυτά που μπορούν να αλλάξουν την ζωή μου ουσιαστικά.. Και μαζί να κάνουν μια έστω μικρή διαφορά και στις ζωές εκείνων που ζουν γύρω μου...

Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά..