Thursday, March 17, 2011

(Για να) Μην κλαις πάνω απ΄το χυμένο γάλα..



Αχ αυτή η άνοιξη, σε μπελάδες θα μας βάλει τελικά... Κάτι γίνεται με τις ορμόνες μάλλον - να θυμηθώ να ρωτήσω τον Π. αν υπάρχει ιατρική εξήγηση για το θέμα- και σαλεύουμε κομματάκι... Πριν από λίγο έκλεισα το τηλέφωνο με μια φίλη, θα την πω Αλίκη, αφού είδα και έπαθα να την ηρεμίσω.. Και να καταλάβω τι είχε συμβεί βέβαια, γιατί ανάμεσα σε λυγμούς και αναφιλητά ίσα που καταφέραμε να συνεννοηθούμε.. 

Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση να σας πω ότι η Αλίκη δεν είναι καμιά απελπισμένη.. Σαράντα λίγο, ψηλή, ξανθιά, σούπερ επιτυχημένη επαγγελματικά, με ένα διαζύγιο παλιό και έναν γκόμενο ολοκαίνουριο… Και έξυπνη, και με χιούμορ, και σέξι, και τα καλά του κόσμου όλου.. Κλείνω την παρένθεση και ελπίζω να αντιλαμβάνεστε γιατί έμεινα παγωτό όταν σήκωσα το τηλέφωνο και την άκουσα να σπαράζει.. Στην αρχή νόμισα πως κάποιος πέθανε… Μετά προσπάθησα να καταλάβω αν έγινε κάτι στην δουλειά της… Και όταν μετά από ώρα συνειδητοποίησα πως όλος αυτός ο πανικός γινόταν για τον – ας πούμε- Γιάννη έκανα δέκα λεπτά να κλείσω το στόμα μου από την έκπληξη..

Γιατί – ξανανοίγω παρένθεση- ο Γιάννης είναι παρελθόν της Αλίκης και μάλιστα αρχαίο.. Πέντε χρόνια πριν χώρισαν μετά από μια σχέση όλο πάθος που όμως δεν οδηγούσε πουθενά και αφού το πάλεψαν για καμιά διετία το πήραν απόφαση και πήγαν παρακάτω.. Και μάλιστα ήρεμα, χωρίς δράματα και πισωγυρίσματα..
Και μέχρι το σημερινό τηλέφωνο ο Γιάννης δεν είχε αναφερθεί σε καμιά συζήτηση, και αυτό κάνει το θέμα ακόμα πιο παράξενο.. Γιατί βλέπετε, δεν είναι πως τον είδε στον δρόμο ξαφνικά και τον ξαναθυμήθηκε, ούτε πως την πήρε τηλέφωνο, ούτε καν πως έμαθε από κάποιον κοινό γνωστό πως παντρεύεται ή κάτι σχετικό.. Όχι.. Ένα τραγούδι άκουσε στο ραδιόφωνο και αυτό ήταν! Θυμήθηκε τα όσα έζησαν λέει και από εκείνη την ώρα κλαίει και οδύρεται για έναν έρωτα που τέλειωσε νωρίς.. 

Και σας μιλάω ειλικρινά, δεν είναι πως δεν αγαπάω την φίλη μου, ούτε πως δεν την παίρνω σοβαρά, κάθε άλλο.. Είναι που πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται να έχεις φύγει από κάπου πέντε χρόνια και να σου έρχεται η όρεξη να ξαναγυρίσεις από ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο.. Και πως αυτό το τραγούδι, που το έγραψε κάποιος άσχετος με σένα για κάποιον εντελώς άσχετο με σένα, μπορεί να διαγράψει όλα όσα σε έκαναν κάποια στιγμή να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και δη οριστικά..

Και οκ, φαντάζομαι πως η Αλίκη είναι μάλλον σε φάση παράξενη και το θέμα δεν είναι ο Γιάννης, και φυσικά δεν είναι το τραγούδι.. Και πως όταν ηρεμίσει και αρχίσει να σκέφτεται πάλι ψύχραιμα και λογικά θα καταλάβει τι είναι αυτό που της έφταιξε και θα το μοιραστεί και μαζί μου που έχω μείνει με την απορία… 

Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως και που θα γίνει σίγουρα θέμα συζήτησης σε ένα επόμενο girl’s night με παρέα ποτά και τσιγάρα, όπως πρέπει να γίνονται αυτές οι κουβέντες μεταξύ κολλητών, είναι ο συνειρμός που έφερε σε μένα αυτή το αναπάντεχο τηλεφώνημα.. Γιατί εγώ άκουγα την Αλίκη να κλαίει στο τηλέφωνο και ενώ προσπαθούσα να την ηρεμίσω και να την χαλαρώσω, σκεφτόμουν με το πίσω μέρος του μυαλού μου πως όλα στη ζωή μας, όλα ομως, είναι σωστές και λάθος επιλογές.. Και πως ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην μετανιώνουμε για τις αποφάσεις μας είναι να τις παίρνουμε με την ψυχή και όχι με το μυαλό μας.. Έτσι ώστε, σε κάθε φάση της ζωής μας να είμαστε εκεί που θέλουμε πραγματικά.. Και κανένα τραγούδι, έργο ή βιβλίο να μην μπορεί να μας γυρίσει πίσω στο παρελθόν…

Και δεν λέω φυσικά πως είναι εύκολο, είναι μια διαδικασία που μαθαίνεται με τον χρόνο και που απαιτεί να μην συμβιβάζεσαι με τα προφανή αλλά να υπερασπίζεσαι τις ανάγκες και τα συναισθήματα σου, όμως αν τελικά τα καταφέρεις, μπορείς να είσαι καλά με τον εαυτό σου και αν είσαι καλά με τον εαυτό σου, μπορείς να είσαι καλά με όλον τον υπόλοιπο κόσμο…

Άσχετο? Μπορεί... Πάντως επειδή πολύ το παιδεύω αυτό το θέμα τελευταία και μάλλον γι΄αυτό μου ξεπετάγεται έτσι εύκολα με κάθε ευκαιρία, να σας πω ότι στο σχετικό μάθημα με τον Γιάννη πέρα από τις τεχνικές και τους τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε να ακούμε την ψυχή και τις πραγματικές επιθυμίες μας,  μιλήσαμε για ώρα και για τις δικαιολογίες που είναι πάντα εύκολες και λογικές και που χρησιμεύουν σαν μαξιλαράκια για να μας προστατεύουν από το κόστος των αποφάσεων μας.. Μια που κάθε επιλογή έχει τις συνέπειες της.. Και οι πιο διαδεδομένες δικαιολογίες λοιπόν για να ξέρετε, έχουν να κάνουν συνήθως  με τους άλλους και σπάνια με μας.. 

"Μένω σε έναν γάμο για τα παιδιά, θυσιάζω την προσωπική μου ζωή  για την καριέρα μου, αντέχω μια σχέση που δεν με γεμίζει για λόγους κοινωνικούς,  σπουδάζω αυτό που ήθελαν οι γονείς μου, κρατάω τις ισορροπίες γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να αντέξουν την απώλεια τους.." Ή όταν έχουν να κάνουν με εμάς είναι για να προστατέψουμε την εικόνα που νομίζουμε πως έχουν οι άλλοι για μας.. "Δεν παρακαλάω γι΄αυτό που θέλω γιατί έχω αξιοπρέπεια, δεν ζητάω γιατί πρέπει οι άλλοι να καταλάβουν από μόνοι τους, κρύβω τα συναισθήματα μου για να μην φανώ ευάλωτος και με εκμεταλλευτούν, φεύγω γιατί ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι κανονικά θα έκανα τα πάντα για να μείνω εδώ που είμαι, σε αφήνω να φύγεις γιατί δεν έχω τα κότσια να παλέψω για να πείσω να μείνεις..."

Και έτσι παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους, η για την εικόνα μας και όχι για την ψυχή μας.. Και μπλέκουμε σε παιχνίδια και τακτικές που δεν μας προσφέρουν τίποτα περισσότερο από την ασφάλεια που έχουν πάντα όσοι δεν τολμάνε να διεκδικήσουν τις επιθυμίες τους και να κυνηγήσουν τα όνειρα τους.. Και πάμε ή μένουμε κάπου ενώ θέλουμε να είμαστε κάπου αλλού.. Και μετά ακούμε ένα τραγούδι και θυμόμαστε πως έχουμε αφήσει διάσπαρτα στην πορεία κομμάτια της καρδιάς μας και σαν άλλοι Κοντορεβιθούληδες τρέχουμε να μαζέψουμε ότι δεν το έχει πάρει για πάντα ο αέρας..

Και τελικά, αν το καλοσκεφτείτε, όσο ρίσκο και αν εμπεριέχει η προοπτική να ακούμε την ψυχή μας και να την ακολουθούμε σε εκείνα που επιλέγει και έχει ανάγκη, και όσο πόνο και αν κρύβουν οι διάφορες μετωπικές που σίγουρα θα μας επιφυλάξει μια τέτοια, radical διαδρομή, δεν μπορεί να είναι χειρότερο από το να ξυπνήσεις ένα πρωί και να συνειδητοποιήσεις πως έχεις αφήσει την ζωή σου να περάσει, και μαζί όλους τους ανθρώπους, τις εμπειρίες και τα πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν κάνει την διαφορά να σε προσπεράσουν μόνο και μόνο για να μείνεις μετέωρος σε μια πραγματικότητα που σε καθησυχάζει ακριβώς επειδή δεν ήταν δική σου επιλογή.. Άρα μπορείς πάντα να ρίχνεις τις ευθύνες της όποιας αποτυχίας ή δυστυχίας σου στους άλλους..

Πίσω στην Αλίκη, μωρό μου όταν διαβάσεις αυτό το ποστ μην ψάξεις να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου μέσα στην θεωρία του Γιάννη.. Έχει μαζί σου όση σχέση είχε το τραγούδι στο ραδιόφωνο με αυτό που σε βασανίζει πραγματικά.. Δικά μου είναι τα ψίχουλα που ακολουθεί το μυαλό μου, εσύ σήμερα ήσουν απά η αφορμή.. Αυτό που μετράει στην ουσία είναι πως όταν θα έχουμε ανάγκη να πάρουμε τηλέφωνο και να μοιραστούμε το πιο κουφό και απιθανο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό, θα υπάρχει πάντα στην άλλη άκρη κάποιος να το σηκώσει, να μας ακούσει, να μας παρηγορήσει και μετά να μας κάνει να χαμογελάσουμε.. Είναι τα μέλη της εκλεκτικής μας οικογένειας αυτά, και μαζί, είναι το πρώτο βήμα που κάνουμε όλοι κάποια στιγμή προς τα εκεί που έχει πραγματικά ανάγκη η ψυχή μας.. Ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας δέχονται για αυτό που είμαστε, ότι είμαστε, χωρίς να μας κρίνουν, και που μας δίνουν τον χρόνο και τον χώρο να νοιώθουμε και να είμαστε ασφαλείς... 

Καληνύχτα και φιλιά σε όλους..

Υ.Γ. Μια διευκρίνιση που δεν θα έπρεπε θεωρητικά να είναι απαραίτητη, αλλά να που είναι.. Μου πήρε πολύ κόπο, πολύ χρόνο και πάρα πολλά δάκρυα για να καταφέρω να μάθω να ακούω τι θέλει η ψυχή μου... Και να προσπαθώ να το κάνω πραγματικότητα χωρίς βέβαια να το πετυχαίνω πάντα .. Δεν έχω την πρόθεση να κάνω την έξυπνη, ούτε να πουλήσω μούρη σε κανέναν.. Να μοιραστώ ένα μάθημα ζωής που μου φαίνεται σημαντικό προσπάθησα ντύνοντας το με λιγο χιούμορ για να το κάνω πιο ανάλαφρο, αλλά μάλλον έχω χάσει τελευταία το touch μου .. Γενικά μιλώντας αυτό το blog έχει χάσει τον προσανατολισμό του, ή έτσι νοιώθω.. Και ίσως τελικά να πρέπει να επιστρέψω στις συνταγές και στα λαμπερά και τα ανώδυνα έτσι ώστε να είναι όλα πιο απλά..

13 comments:

wintersea said...

Εκεί να δεις που μερικές φορές οι επιλογές μας, μοιάζουν σαν μαύρος ουρανός πάνω από το κεφάλι μας...

Μεγάλη συζήτηση άνοιξες τώρα, κι εγώ έχω πονοκέφαλο όπως είπαμε :(

Φιλιά πολλά!!

STELIOS PENTARVANIS said...

ασφάλεια? σφάλμα!

katrine said...

Τώρα εγώ τι να πω??? Πφφφφφφ!!
Ψυχή ναι ψυχή!!
ή
Λογική ναι λογική!

Απλά συνειδητοποιημένες να είναι οι αποφάσεις έτσι κι αλλιώς. Σε διαφορετική περίπτωση μετά από καιρό έρχονται τα φίδια να σε ζώσουν!!

Θέλει συζήτηση, κρατώ σημειώσεις:)
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

DonnaBella said...

nomizw pws se kati tetoies periptwseis, o opoios Giannis einai mallon epifaneiakh aformh, na ekfrastei mia vathyterh anagkh pou den kalyptetai. proswpika, tha protimousa na kylistw sta patwmata, na tsalakwsw ton egwismo mou me opoion tropo, prokeimenou h na xanakerdisw ton agaphmeno mou, h na peistw oristika pws den yparxei kamia elpida. den exei nohma na zei kaneis me ta matia strammena sto parelthon.

Multi psi said...

Prosopika, synithos kano tis opoies epiloges mou me to myallo mou kai synithos vazo ta aisthimata mou stin akri otan prokeite gia apofaseis zois.....Panta skeftome to mellon....kai an paro tin tade apofasi ti epiptoseis tha exei stin zoi mou argotera....Den exo metaniosei akoma gia opoiadipote apofasi kai na exo parei.....
Einai dyskolo na vazeis tin logiki pano apo to synesthima....alla to ksepernas.....kai pas parakato.....kai an deis oti oi epiloges sou, stin teliki, eitan sostes...tote niotheis mesa sou mia apisteyti galini kai asfaleia...
Dystixos.....den einai panta eykolo....!

orfia said...

Η donnabella το ειπα πολυ περιεκτικα:"Δεν εχει νοημα να ζει κανεις με τα ματια στραμμενα στο παρελθον" Να ομως που φτανει καμμια φορα ενα τραγουδι, μια λεξη, ενα μερος, να μας κανει να κοιταξουμε πισω!! Πολυ επωδυνο αλλα και απολυτως ανθρωπινο! Εγω παντως που ειμαι κομματακι επιρρεπης ;-) δεν ακουω ποτε πλεον ελληνικα καψουρικα τραγουδια και στο αυτοκινητο μονο ξενη μουσικη για να εχουμε το κεφαλακι μας ησυχο!!! χαχαχαα! Αλλα ειναι ενα θεμα που πρεπει να συζητηθει ναι?? Φιλια πολλααα.

Anonymous said...

Το σχόλιο που κατάπιε ο blogger: Sunshine, η θεματολογία σου είναι μια χαρά και συνδυάζονται όλα . Τώρα σχετικά με τις λείαν επικίνδυνες προσωπικές διαδρομές/αναδρομές/παραδρομές κλπ έχω να προσθέσω αυτό: “A fog cannot be dispelled by a fan.”
So_Far

Anonymous said...

Πόσο δίκιο έχεις !!! Διαβάζω αυτά που γράφεις και είναι σαν να ακούω την ψυχή μου να ψυθιρίζει μέσα μου..
όντως τις περισσότερες φορές οι δικαιολογίες έχουν να κάνουν με τους άλλους, με την εικόνα μας προς τα έξω, το κοινωνικό μας status και άλλες τέτοιες κουλαμάρες. Και κάνουμε πράγματα που ίσως δεν τα θέλουμε με την καρδιά μας, αλλά "είναι το σωστό" και "αυτό που περιμένουν οι άλλοι απο εμάς". Πως μπορείς όμως να μάθεις να ακούς την ψυχούλα σου και τις επιθυμίες της και συγχρόνως να ξεπεράσεις τις λογικές επιλογές και τον φόβο του ρίσκου ????
Δύσκολα πράγματα .....
xxx Athens by night

Anonymous said...

To kaneis na akoygetai pio eukolo apo oti einai alla an to ekanes na akougetai diskolo den tha eisoun esi.
Z. opos Zorro

Sotiris K. said...

Σωστά επισημαίνεις: "... έτσι παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους, η για την εικόνα μας και όχι για την ψυχή μας.." όμως γιατί δεν το πας και λίγο παρακάτω;
Γιατί το κάνουμε αυτό, αν όχι για να καλύψουμε μια άλλη, κρυμμένη κι ανομολόγητη, ανάγκη της ψυχής μας, που αν καταφέρουμε να τη βγάλουμε στην επιφάνεια, είναι πιθανόν να την περάσουμε κι αυτή από την κρησάρα της λογικής και των συναισθημάτων και να επικρατήσει πάλι η λογική που θα προταχθεί να καλύψει άλλα ακόμα καλύτερα κρυμμένα και πιο ανομολόγητα συναισθήματα ...

Φαντάζομαι έχεις ακούσει για τα ... fractals. (Είναι εντυπωσιακές εικόνες που όταν αναλύεις κάποιο σημείο τους, εμφανίζονται νέες το ίδιο ή και περισσότερο εντυπωσιακές εικόνες κ.ο.κ)
Αν το καλοσκεφτείς αυτή η εφαρμογή της θεωρίας του χάους, δεν αφορά μόνο σε σχήματα και εικόνες που αναδύονται από τα απειροστά άλλων εικόνων, αλλά είναι και σε σχήματα και δομές συναισθημάτων πολύ καλά κρυμμένων μέσα σε άλλα ορατά και πολύχρωμα τέτοια σχήματα...
Και μπορεί ένα τραγούδι, ένας ήχος μια μυρουδιά, να ενεργοποιήσει τον μεγεθυντικό φακό της ψυχής και τότε το όμορφο σχήμα των ορατών συναισθημάτων -και λογικών- να δώσει τη θέση του σε αυτά που το όρισαν. Δηλαδή τις κρυμμένες λογικές, αλλά τις ακόμα καλύτερα κρυμμένες ανάγκες που γέννησαν τις λογικές, τα κρυμμένα συναισθήματα που χρειάστηκε να θυσιαστούν για να στεριώσουν τα θεμέλια των γεφυριών μετάβασης από κατάσταση σε κατάσταση ...

Η γυναίκα του πρωτομάστορα, τελικά, είναι πάντοτε παρούσα...

Καλή σου ημέρα και Καλό Σαββατοκύριακο

elekat said...

Α καλά, άνοιξες μεγάλη κουβέντα..
Πάντα υπάρχουν για όλους μας κομμάτια από το παρελθόν μας πού μας έχουν στοιχειώσει και με την πρώτη αφορμή μπορεί να ξεπηδήσουν σαν τυφώνας και να μας κατασπαράξουν..
Αλλοι από μας προσπαθούν και το μαζεύουν όπως μπορούν το θέμα μέσα τους άλλοι θρηνούν πάνω από το χυμένο γάλα μέχρι να το ξεπεράσουν ξανά!
Εγώ προσωπικά όταν έρχονται τέτοιες στιγμές (πού έρχονται, ιδίως όταν ακούσω κι εγώ κάποιο σχετικό τραγούδι!) προσπαθώ να εστιάσω σε αυτά που έχω και να πω και Δόξα το Θεό ή αλλιώς να προσπαθήσω να βελτιώσω τα ήδη υπάρχοντα και να δω τι θα κάνω ώστε οι τυφώνες να μην βρίσκουν προσοδοφόρο έδαφος να χτυπήσουν!
Αλλη λύση δεν υπάρχει, με τα μάτια στραμένα στο παρελθόν χάνουμε το παρόν που είναι πολύ πολύτιμο και δεν κρατάει πολύ κιόλας... δυστυχώς..

fevis said...

Θα μου συγχωρήσετε την γενική απάντηση.. Πολύν συχνά ξεχνάω πως το blog το διαβάζει τόσος κόσμος και γράφω ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα έγραφα σε ένα ημερολόγιο που θα το διάβαζα μόνο εγώ.. Μόνο έτσι μπορώ να εκφράζομαι όπως θέλω, αλλιώς αναγκάζομαι να αυτολογοκρίνομαι και χάνει την χαρά του το όλο concept...:-)Και αυτό που θέλω να τονίσω για εκείνους που θεώρησαν πως το ποστ κορόϊδευε την φίλη μου είναι πως στην ζωή μου ασχολούμαι μόνο με τους ανθρώπους που αγαπάω, εκτιμώ, σέβομαι, και με νοιάζουν.. Για τους άλλους απλά αδιαφορώ.. Και έχω κερδίσει με τον χρόνο το προνόμιο να μπορώ να τους λέω ότι σκέφτομαι χωρίς να με παρεξηγούν ακριβώς γιατί ξέρουν πως η σχέση μας έχει σαν βάση την αγάπη.. Και την ειλικρίνια.. Και έτσι, η φίλη μου που το διάβασε όχι απλά δεν παρεξηγήθηκε αλλά το χάρηκε κιόλας.. Και γέλασε και λίγο, πράγμα που είναι πολύ καλό.. Παρόλα αυτά, τελευταία νοιώθω όλο και συχνότερα πως αυτά που γράφω κρίνονται και παρεξηγούνται και μάλιστα από ανθρώπους που σημαίνουν στην ζωή μου πολλά.. Και επειδή κανένα ποστ και κανένα blog δεν αξίζει όσο ένας δικός μου άνθρωπος, επιστρέφω σε μια θεματολογία πιο ελαφριά και ανώδυνη.. Φιλιά πολλά..

Tali said...

Δεν θα παρω θεση πανω στο θεμα αν και πολυ θα ηθελα ολους αυτους τους Γιαννηδες που αφηνουν σημαδια να τους παρει το ποταμι της ζωης μας και να τους πνιξει σε καποια δινη ....

Η υποτροπη της φιλης σου ισως καμια σχεση να μην εχει με τον ιδιο τον Γιαννη αλλα οχι δεν θα σχολιασω την υποθεση!!

Θα πω μονο πως εχεις γραψει ενα τελειο δομημενο αρθρο και οι συνταγες σε αδικουν

ποτε δεν θα το χωνεψω οτι ασχολεισαι με τις συνταγες ...

ματςςςςς