Φθινόπωρο....

Απόλαυση… Το σπίτι μας είναι πάλι καθαρό, επέστρεψε η Όλγα μετά από έναν μήνα διακοπών και από το πρωί παλεύει με τα κύματα… Και τα κερδίζει.. :-) Τα οικοκυρικά δεν συγκαταλέγονται στις αρετές μου, σιχαίνομαι να κάνω δουλειές, μου αρέσει μόνο να μαγειρεύω και να πηγαίνω σούπερ μάρκετ… Άντε, σε εποχές μεγάλης ευθυμίας να σιδερώσω και κανένα ρούχο.. Οπότε, το ότι έκανα την νοικοκυρά μια φορά μέσα σε αυτόν τον μήνα – κανονικά όμως, με ξεσκόνισμα, σκούπισμα, τζάμια, μέχρι και μια μπανιέρα ξεβούλωσα – το θεώρησα more than enough και κανείς φυσικά από τους άντρες μου δεν τόλμησε να μου ζητήσει να κάνω κάτι παραπάνω… Α, και σιδέρωνα φυσικά, κανονικά, μια φορά την εβδομάδα.. Κανονική Μαίρη Παναγιωταρά…

(Τα υπέροχα, πεντανόστιμα σουτζουκάκια μου)

Τέλος πάντων, τώρα η Όλγα είναι εδώ, το γραφείο μου λάμπει και μυρίζει βανίλια, έξω βρέχει και εγώ απολαμβάνω το πρώτο φθινοπωρινό μου blogging.. Οκ, προφανώς ο καιρός θα ξαναφτιάξει όμως στο μυαλό μου το φθινόπωρο είναι ήδη εδώ και έχω αρχίσει να κάνω σχέδια για το άμεσο μέλλον… Μαγείρεψα τα πρώτα μου σουτζουκάκια με πουρέ προχτές με τεράστια επιτυχία, την Παρασκευή έχω καλέσει την πρώτη φουρνιά κολλητών για diner, η πρωινή μου βόλτα στα μαγαζιά μαζί με διάφορες λιχουδιές από τον Θανόπουλο και το Culpa απέφερε και μια εκπληκτική ζακέτα σε χρώμα γκρί ανθρακί και ένα κοντομάνικο πλεκτό μπλουζάκι σε γκρι ανοιχτό που θα κάνουν σούπερ σύνολο, και αύριο σκοπεύω να ασχοληθώ εκτενώς με τις ντουλάπες μου μέχρι τη 1 που έχω το πρώτο επαγγελματικό ραντεβού της σαιζόν… Ειδικά τα παπούτσια μου θέλουν γενική ανακατάταξη… Ανήκω στην μερίδα εκείνη των γυναικών που έχουν κόλλημα με τα παπούτσια… Μόνο που εγώ αγοράζω ένα σωρό κάθε σαιζόν, και φοράω μόνο ένα με δύο ζευγάρια… Τα υπόλοιπα μένουν στα κουτιά τους και περιμένουν υπομονετικά να τα θυμηθώ, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να αγοράζω με πάθος όποιο ζευγάρι μου γυαλίσει… Ειδικά αν είναι ψηλοτάκουνα, που ενώ τα λατρεύω, δεν τα φοράω σχεδόν ποτέ… Το ίδιο συμβαίνει και με τις τσάντες.. Τις ερωτεύομαι, τις αποκτώ, και μετά τις ξεχνάω σε κάποιο ράφι… Με αφορμή το ταξίδι μου στο Λονδίνο την προηγούμενη εβδομάδα, ανέσυρα μια μωβ Prada που δεν την είχα κρατήσει ποτέ… Και την χάρηκα σαν να την είχα αγοράσει μόλις… Αντίθετα, η καημένη μου η αγαπημένη Yves St. Laurent έχει γίνει κουρέλι από το κράτημα.. Όμως μου είναι αδύνατον να την αποχωριστώ… Και ας είναι πιο vintage και από μένα πια…

(Και η καημένη μου η τσαντούλα που κάποτε ήταν πολύ τριζάτη..)

Από σχέδια λοιπόν, είμαι γεμάτη γενικά… Ποια από αυτά θα πραγματοποιηθούν και ποια όχι μένει να το δούμε μια που, κάτι η περίοδος που είναι ευαίσθητη πολιτικά και οικονομικά, κάτι το mood μου που ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ, όλα αλλάζουν ασταμάτητα και το να ελίσσομαι – και να εξελίσσομαι- έχει γίνει τελευταία το πιο αγαπημένο μου σπορ στο οποίο επιδίδομαι με αέρα και ενθουσιασμό πρωταθλήτριας… Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως το blogάκι μου θα επιστρέψει στην κανονική του λειτουργία, ανανεωμένο οπτικά, με συχνά ποστ και απαντήσεις στα σχόλια σας, και πως μπορεί, αν το αποφασίσω, να ανεβάσω και κάποια πιο σκοτεινά κείμενα που θα σας εκπλήξουν…  Ελπίζω όχι δυσάρεστα... Σαν ένα που έγραψα χτες το βράδυ και καθόλου δεν συνάδει με το ροζ προφίλ που έχετε συνηθίσει να βλέπετε εδώ, όμως η αλήθεια έχει πάντα δύο όψεις, έτσι δεν είναι? Και ας είναι μία στην πραγματικότητα…

Τέλος πάντων, ο καιρός θα δείξει τι και πως θα συμβεί… Εχτές το απόγευμα, καθισμένη σε μια βεράντα, μαζί με φίλους αγαπημένους, γελούσα δυνατά, με την ψυχή μου, και σκεφτόμουν πως όλα όσα φέρνει η ζωή, τα δύσκολα, τα εύκολα, τα απλά, τα μπερδεμένα, τα όμορφα και τα άσχημα, είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας που μας κρατάει δεμένους με τα όνειρα και το πεπρωμένο μας… Και πως όσο και αν νομίζουμε πως ορίζουμε ή επηρεάζουμε τις εξελίξεις, οι στιγμές είναι εκείνες που δίνουν την πραγματική αξία στην ζωή… Οι στιγμές και οι άνθρωποι με τους οποίους επιλέγουμε να τις μοιραστούμε… 

Και έτσι, γεμάτη από στιγμές, και ανθρώπους, και γέλια, και αγάπη, αλλά και απογοήτευση, και θυμό, και λύπη, όλα τα συναισθήματα εκείνα που μας κάνουν να είμαστε ολοκληρωμένοι και ώριμοι άνθρωποι, σας καλωσορίζω στο φετινό μου φθινόπωρο.. Που ελπίζω να είναι το καλύτερο από όσα έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα… Φιλιά…

Το τραγουδάκι λατρεμένο, μελαγχολικό και απαλό ταυτόχρονα όπως πρέπει να είναι τα τραγούδια που συντοφεύουν τα φθινόπωρα μας, το αφιερώνω σε όλα εκείνα που εξακολουθούν να μας ξεφεύγουν και να μας διαφεύγουν.. Επειδή τα αφήνουμε...