Πέφτω και σηκώνομαι...

Πριν από λίγο μου άφησε στο προηγούμενο ποστ ένα σχόλιο ένας άνθρωπος που αγαπώ πάρα πολύ.. Και ενώ θα μπορούσε να θεωρηθεί όντως ελαφρά ετεροχρονισμένο, στην πραγματικότητα είναι απίστευτα επίκαιρο γιατί εκφράζει με μεγάλη σαφήνεια και πολύ αντικειμενικά κάτι που σκέφτομαι και εγώ καιρό τώρα... Πόσο μας παρασύρει καμιά φορά αυτός ο εικονικός κόσμος μέσα στον οποίο περιφερόμαστε και πως μπορεί να συμβεί να μπούμε οι ίδιοι μέσα στο παιχνίδι που γράφουμε και στήνουμε και να καταλήξουμε να το ζούμε σαν να είναι πραγματικό.. 

Πάρτε παράδειγμα την Φάρμα ας πούμε.. Ξεκινάς με πέντε κομμάτια διαδικτυακής γης και ένα ψάθινο καπέλο και μέσα σε ελάχιστο χρόνο βρίσκεσαι να αγωνίζεσαι να στήσεις μια διαδικτυακή αυτοκρατορία. Γιατί? Γιατί μέσα από ένα παιχνίδι που δεν κοστίζει και τίποτα στην πραγματικότητα, σου δίνεται η ευκαιρία να φανταστείς, να σχεδιάσεις και να πραγματοποιήσεις κάτι που στην κανονική σου ζωή δεν θα σου είχε περάσει καν από το μυαλό.. For fun and for free... Βλέπετε, μέσα από μια οθόνη όλα μπορούν να γίνουν ακριβώς όπως τα θέλουμε και όπως τα φανταζόμαστε.. Τα εικονικά μας σπαρτά μας αποδίδουν εκατομμύρια που στην πραγματική μας ζωή δεν θα δούμε ποτέ, οι internetικοί μας φίλοι μπορούν να γεμίσουν όλα μας τα κενά μια που σπάνια μας δίνεται η ευκαιρία να τους κοιτάξουμε στα μάτια όταν μιλάμε και να δούμε την αλήθεια τους, οι ανώνυμοι εχθροί μας εξαφανίζονται με ένα απλό delete, μπορούμε να ψωνίσουμε ότι θέλουμε χωρίς να πατήσουμε το πόδι μας έξω από το κατώφλι του σπιτιού μας, να υποδυθούμε όποιον θα θέλαμε να είμαστε, τα όμορφα λόγια μένουν για πάντα να στολίζουν τα κουτάκια με τα σχόλια μας, οι φωτογραφίες από τα αποτυχημένα φαγητά δεν βλέπουν ποτέ το φως του blog, οι κορώνες για τις πριγκίπισσες είναι εύκολο να βρεθούν σε όλα τα σχέδια και τα χρώματα που μπορείς να ονειρευτείς, οι έρωτες είναι παραμυθένιοι γιατί είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να εξυπηρετούν και να υπηρετούν ακριβώς το σενάριο του μυαλού μας, και το background μπορεί να είναι μόνο ροζ ακόμα και αν έξω, στην κανονική ζωή ρίχνει μονίμως καταιγίδες.. Και έτσι, τι πιο απλό από το να καταλήξεις κάποια στιγμή να πιστέψεις πως ναι, μπορεί όλα τελικά να μπερδεύονται γλυκά?

Και τα γράφω εγώ αυτά που χρόνια τώρα κατάφερνα να ισορροπώ περίφημα ανάμεσα στο εδώ μέσα και το εκεί έξω και να ξεχωρίζω απολύτως πως το  κύριο κοινό  στοιχείο του διαδικτυακού μου βασιλείου και της πραγματικής μου ζωής ήταν το χρώμα. Το φωτεινό ροζ.  Και η αλήθεια μου που επιλέγω να την μοιράζομαι μαζί σας επωνύμως.. Και μερικοί άνθρωποι που γνώρισα μέσα από εδώ και που αποδείχτηκαν απολύτως αληθινοί και εντάξει, και που θα τους γνώριζα το ίδιο εύκολα και σε μια κοινή παρέα ή σε ένα μπαράκι ανάμεσα σε δυο βότκες με πάγο χωρίς λεμόνι.. 

Να που όμως ήρθε μια στιγμή που γλύστρισα και εγώ μέσα στο παραμύθι μου.. Και δεν θα επαναλάβω τα ίδια που όσοι ξέρετε τα ξέρετε και οι υπόλοιποι δεν αξίζει καν να ασχοληθείτε.. Αφήστε που υπάρχουν κι άλλα που τα ξέρουν ακόμα πιο λίγοι και που είναι ήδη embarrassing enough..  Θα πω μόνο πως ο τελευταίος χρόνος, ίσως επειδή ήταν πολύ δύσκολος έξω, στην κανονική ζωή, με φιλοδώρισε με πολλές λάθος επιλογές εδώ μέσα και με δυο γερά χαστούκια που θα τα θυμάμαι χρόνια.. Πράγμα πολύ καλό τελικά γατί με τα χαστούκια προσγειώνεσαι και γειώνεσαι στην αλήθεια με συνοπτικές διαδικασίες και γιατί τελικά, αυτό που έχει σημασία και ουσία στο aftermath, είναι πως οι άνθρωποι που πραγματικά υπάρχουν στην ζωή σου, την εδώ και την εκεί, είναι εκείνοι που μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να τους πάρεις τηλέφωνο και να το σηκώσουν.. Και να σε ακούσουν, να σε παρηγορήσουν ή να σε εμψυχώσουν, να είναι εκεί για σένα , να προσπαθούν να σου κάνουν τα δύσκολα εύκολα και όχι το αντίστροφο, και στο τέλος, να μην σου στείλουν λογαριασμό.. 

Και έτσι, ναι, ο Ζ. έχει δίκιο... Και η Πολυάννα μέσα μου επίσης γιατί εδώ και καιρό δεν σταματάει να μου θυμίζει πως κάθε δυσκολία φέρνει δώρο και πως τα μεγαλύτερα μαθήματα τα παίρνουμε πάντα με τον δύσκολο τρόπο. Και χωρίς μαθήματα, παθήματα, ανατροπές, τούμπες και επαναφορές τι θα ήμουν στ' αλήθεια? Άλλη μια χαζή ξανθιά από αυτές που νομίζουν πως η ζωή είναι μόνο ροζ και εύκολες βόλτες.. Ευτυχώς λοιπόν που εγώ είμαι από εκείνες τις ξανθιές που ξανασηκώνονται κάθε φορά και συνεχίζουν.. Και που τα μαθήματα τα κάνουν γνώση, και τις ουλές τις σκεπάζουν με όμορφα τατουάζ, και την ευτυχία την ανακαλύπτουν ξανά και ξανά και ξανά όπως τα ροζ γουρουνάκια της Φάρμας ανακαλύπτουν τα καλάθια με τις τρούφες.. Οπότε αγαπημένε μου μην ανησυχείς για μένα.  Πέφτω και ξανασηκώνομαι, άλλοτε με μεγαλύτερη ευκολία και άλλοτε πιο δύσκολα αλλά δεν πειράζει.. Σημασία έχει πως αντέχω  να ρισκάρω ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα φάω και τα μούτρα μου γιατί αν δεν ρίσκαρα πολλά πράγματα θα είχαν προσπεράσει και θα τα είχα χάσει... Και ξέρω πολύ καλά πως η αληθινή μου ζωή είναι εκεί έξω, απλά προσπάθησα κάποια κομμάτια της άλλης μου ζωής, της διαδικτυακής, που πίστεψα πως άξιζαν το κόπο να τα χωρέσω μέσα στο πραγματικό μου σύμπαν..  Με όχι τεράστια επιτυχία απ΄ότι φάνηκε.. Και είμαι πάντα και εγώ εκεί έξω να στηρίζω αυτούς που αγαπάω και να παλεύω για αυτά που αξίζουν, όσα προβλήματα και αν έχω γιατί όσο είμαστε γεροί και ενωμένοι, όλα λύνονται και όλα γίνονται.. 

Και γι΄αυτό ενώ ακούω τι λες θα αφήσω το blogάκι όπως έχει και θα συνεχίσω να ισορροπώ ανάμεσα στους δύο κόσμους, πιο προσεκτικά απλά , με λιγότερη εμπιστοσύνη στο ένστικτο μου και με τις πόρτες μισάνοιχτες.. Και μαζί με την δική σου συμβουλή θα ακολουθήσω και αυτή της Λιάνας.. Που μου λέει καιρό τώρα σε διάφορους τόνους και με διάφορους τρόπους πως ο κάθε άνθρωπος στην ζωή μας έχει την θέση του και μπορεί να ανακατεύονται κατά καιρούς γλυκά αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι όλοι το ίδιο...

Έξω βρέχει, κάνει κρύο και ο ουρανός μοιάζει έτοιμος να μας πέσει στο κεφάλι.. Και μέσα κάπως έτσι είναι τα πράγματα αλλά δεν πειράζει γιατί το ουράνιο τόξο θα βγει έτσι κι αλλιώς.. Και όπως λέει και το παραμύθι, στην βάση του θα περιμένουν νάνοι ντυμένοι στα πράσινα που θα φυλάνε το βάζο με τα χρυσά νομίσματα.. Όπως ξέρετε, λατρεύω τα παραμύθια.. Και θυμάμαι πάντα αυτά που αγαπάω, ακόμα και αν δεν είναι πια στην σωστή τους θέση... Καλημέρα και φιλιά...