Εκδρομή...

Γύρισα μόλις.. Και παρόλο που είμαι κουρασμένη πτώμα, μουδιασμένη από ηρεμία - αλήθεια μουδιάζει η ηρεμία καμιά φορά- και ζαλισμένη από τον συνδυασμό κρασιού- λιακάδας που τον έχω ξεσυνηθίσει λόγω εποχής, θέλω να γράψω τώρα ένα μικρό ποστάκι, τώρα που τα έχω όλα ακόμα στο μυαλό μου ζωντανά... Την αίσθηση της εκδρομής και ας πήγαμε απλά μέχρι την Χαλκίδα, την θάλασσα που απλωνόταν ήρεμη μπροστά μας και μου έφερνε στο μυαλό καλοκαίρι, τον ήλιο που μας ζέστανε παρόλο που καθίσαμε τόση ώρα έξω, τα υπέροχα τηγανητά καλαμαράκια του Τσάφ, το λευκό παγωμένο κρασί, τα γέλια, κάποιους από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους γύρω μου.. 

Το είχα πολύ επιθυμήσει όλο αυτό.. Την ξενοιασιά, την διαδρομή στην Εθνική να μας παίρνει μακριά από την Αθήνα, το μυαλό μου να ξεκολάει από τα δύσκολα και τα βαριά και να βρίσκεται ξαφνικά και αναπάντεχα στην άνοιξη.. Υπάρχουν πράγματα που κάνουν  μέρες  σαν την σημερινή πραγματικά πιο όμορφες.. Ένα πρωινό τηλεφώνημα από μακριά, τα βλέμματα αγάπης και εμπιστοσύνης που διασταυρώνονται πάνω από ένα τραπέζι και λένε τα πάντα χωρίς να πουν ούτε μια λέξη, η αγκαλιά του Μάνου όταν κυρώνω - μέσα ή έξω-, ο τόνος της φωνής του Ζ. όταν με λέει Ευούλα, η βεβαιότητα πως τελικά όλα θα ισορροπήσουν ξανά, αργά ή γρήγορα.. 

Όπως υπάρχουν και πράγματα που κάνουν όλες τις μέρες μου, ακόμα και τις πιο δύσκολες, να έχουν νόημα και ουσία... Το βιαστικό φιλί του Άρι όταν επιστρέφει απο την σχολή, ο καφές με την μαμά μου, η υγρή μουσούδα του Droopy κολημένη στο πρόσωπο μου όταν κλαίω, οι ατελείωτες συζητήσεις με την Μαρία,  οι συμβουλές της Λιάνας, οι κοριτσοβραδιές, η Μάρθα που με υπερασπίζεται πάντα με πάθος, η σιγουριά  πως με τον αγαπημένο μου παραμένουμε πάντα η καλύτερη ομάδα κόντρα στην φθορά του χρόνου και τα σημεία των καιρών..   

Και παρόλο που σήμερα θα ήθελα όσο τίποτα να είμαι στο ίδιο αεροπλάνο με τον Στέλιο και να πηγαίνω Λονδινάκι, η μέρα που πέρασε ήταν πραγματικά σαν γάργαρο νεράκι μέσα στην έρημο.. Και έτσι όπως επιστρέφαμε και χάζευα έξω από το παράθυρο την πηγμένη Κηφισίας με το μυαλό μου να ταξιδεύει, σκεφτόμουν πως τελικά, αν έβαζα έναν συμπερασματικό επίλογο στα όσα συνέβησαν τον χρόνο που πέρασε θα ήταν πως οι πιο δυνατές σχέσεις της ζωής μου χτίστηκαν πάντα μέσα από κρίσεις.. Και πως μερικές δοκιμασίες αξίζουν να τις περάσουμε  μόνο και μόνο γιατί μας βοήθησαν να αντιληφθούμε ποιοι από τους ανθρώπους που ήταν γύρω μας, δίπλα μας, ήταν για να μείνουν και ποιοι όχι.. Και όταν τελειώσουν οι απολογισμοί και πάψουμε να θρηνούμε για τις όποιες απώλειες, ανθρώπων, ισορροπιών ή καταστάσεων, έρχεται η ώρα που οι παρουσίες μετράνε τόσο περισσότερο από τις απουσίες που τις κάνουν να μοιάζουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ.. 

Καλό απόγευμα και πολλά πολλά φιλιά..