Thursday, February 10, 2011

Εκδρομή...

Γύρισα μόλις.. Και παρόλο που είμαι κουρασμένη πτώμα, μουδιασμένη από ηρεμία - αλήθεια μουδιάζει η ηρεμία καμιά φορά- και ζαλισμένη από τον συνδυασμό κρασιού- λιακάδας που τον έχω ξεσυνηθίσει λόγω εποχής, θέλω να γράψω τώρα ένα μικρό ποστάκι, τώρα που τα έχω όλα ακόμα στο μυαλό μου ζωντανά... Την αίσθηση της εκδρομής και ας πήγαμε απλά μέχρι την Χαλκίδα, την θάλασσα που απλωνόταν ήρεμη μπροστά μας και μου έφερνε στο μυαλό καλοκαίρι, τον ήλιο που μας ζέστανε παρόλο που καθίσαμε τόση ώρα έξω, τα υπέροχα τηγανητά καλαμαράκια του Τσάφ, το λευκό παγωμένο κρασί, τα γέλια, κάποιους από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους γύρω μου.. 






Το είχα πολύ επιθυμήσει όλο αυτό.. Την ξενοιασιά, την διαδρομή στην Εθνική να μας παίρνει μακριά από την Αθήνα, το μυαλό μου να ξεκολάει από τα δύσκολα και τα βαριά και να βρίσκεται ξαφνικά και αναπάντεχα στην άνοιξη.. Υπάρχουν πράγματα που κάνουν  μέρες  σαν την σημερινή πραγματικά πιο όμορφες.. Ένα πρωινό τηλεφώνημα από μακριά, τα βλέμματα αγάπης και εμπιστοσύνης που διασταυρώνονται πάνω από ένα τραπέζι και λένε τα πάντα χωρίς να πουν ούτε μια λέξη, η αγκαλιά του Μάνου όταν κυρώνω - μέσα ή έξω-, ο τόνος της φωνής του Ζ. όταν με λέει Ευούλα, η βεβαιότητα πως τελικά όλα θα ισορροπήσουν ξανά, αργά ή γρήγορα.. 
Όπως υπάρχουν και πράγματα που κάνουν όλες τις μέρες μου, ακόμα και τις πιο δύσκολες, να έχουν νόημα και ουσία... Το βιαστικό φιλί του Άρι όταν επιστρέφει απο την σχολή, ο καφές με την μαμά μου, η υγρή μουσούδα του Droopy κολημένη στο πρόσωπο μου όταν κλαίω, οι ατελείωτες συζητήσεις με την Μαρία,  οι συμβουλές της Λιάνας, οι κοριτσοβραδιές, η Μάρθα που με υπερασπίζεται πάντα με πάθος, η σιγουριά  πως με τον αγαπημένο μου παραμένουμε πάντα η καλύτερη ομάδα κόντρα στην φθορά του χρόνου και τα σημεία των καιρών..   
Και παρόλο που σήμερα θα ήθελα όσο τίποτα να είμαι στο ίδιο αεροπλάνο με τον Στέλιο και να πηγαίνω Λονδινάκι, η μέρα που πέρασε ήταν πραγματικά σαν γάργαρο νεράκι μέσα στην έρημο.. Και έτσι όπως επιστρέφαμε και χάζευα έξω από το παράθυρο την πηγμένη Κηφισίας με το μυαλό μου να ταξιδεύει, σκεφτόμουν πως τελικά, αν έβαζα έναν συμπερασματικό επίλογο στα όσα συνέβησαν τον χρόνο που πέρασε θα ήταν πως οι πιο δυνατές σχέσεις της ζωής μου χτίστηκαν πάντα μέσα από κρίσεις.. Και πως μερικές δοκιμασίες αξίζουν να τις περάσουμε  μόνο και μόνο γιατί μας βοήθησαν να αντιληφθούμε ποιοι από τους ανθρώπους που ήταν γύρω μας, δίπλα μας, ήταν για να μείνουν και ποιοι όχι.. Και όταν τελειώσουν οι απολογισμοί και πάψουμε να θρηνούμε για τις όποιες απώλειες, ανθρώπων, ισορροπιών ή καταστάσεων, έρχεται η ώρα που οι παρουσίες μετράνε τόσο περισσότερο από τις απουσίες που τις κάνουν να μοιάζουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ.. 
Καλό απόγευμα και πολλά πολλά φιλιά..

9 comments:

Anonymous said...

e e ekdromi! ti wraia... thalassa...
twra pou exeis kefi k energeia, efkairia gia cupcakes!
http://uk.lifestyle.yahoo.com/food-drink/how-to-make-delicious-red-velvet-cupcakes-blog-10-random-house.html

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Μόνο για τις παρουσίες έχουμε χρόνο στην ζωή μας πια...

Anonymous said...

Evoula to kalokairi erxetai kathe xrono kai edo pou zoume krataei kai poli! Gama tis apousies kai xekina na metras parousies kai apo autes mono tis geres.
Z. opos Zorro

Anonymous said...

Αργά και βασανιστικά σκοτείνιαζε στο Αιγάλεω...

Anonymous said...

Για καφεδάκι στην παραλία πήγατε μετά? Εδώ ο καιρός καμία σχέση. Τι σκας που δεν ήρθες? Έχεις καιρό μπροστά σου. Enjoy the sunny weather now και όταν χαλάσει ο καιρός εκεί έχε το εδώ για καβάτζα.
Θοδωρής.

So_Far said...

Sunshine καλημέρα.. το παράπονό μου θα το ξαναπώ: δεν το πετάνε έτσι το καλαμαράκι σετ με την ηλιόλουστη μέρα. Διότι είμαστε άνθρωποι αγαπητή μου εδώ στο ηλεκτρολογείο στα κρύα και τα χιόνια .. αυτά , που δεν μας λυπάσαι -:))

Τώρα.. σχετικά με απουσίες και παρουσίες και εν δυνάμει παρουσίες και απουσίες και όλο αυτό που συνθέτεται στα κάθε είδους πεπραγμένα μας, η κουβέντα είναι ατελείωτη , λογικά και συναισθηματικά κυμαινόμενη.
Let it be, δεν βγαίνει άκρη

Για το πότε θα τα πούμε από κοντά ισχύει αυτό που έχουμε πει

ΥΓ Δεν θέλω να πειράξω κανέναν, αλλά έβαλε time zone στην Αθήνα το ΔΝΤ; Αλλού νυχτώνει, αλλού ξημερώνει ; τί γίνεται; τί θα βρώ όταν γυρίσω; ( αυτά και λοιπά ερωτήματα )
Πολλά φιλιά sunshine ( βουτηγμένη στις σήραγγες με σήμα κατατεθέν το καλαμαρο-μπάρμπουνο )

BLUEPRINTS said...

παρότι είναι μια εκδρομή που κάνω συχνά δε μπορώ να πω ότι δε ζήλεψα, ειδικά καθημερινή που δεν έχει και τόση κίνηση... κράτα τις παρουσίες σου και προχώρα

elekat said...

Α δεν το συζητώ!
Βολτίτσα με ήλιο στη Χαλκίδα και καλαμαράκια με κρασιά και ούζα είναι ότι πρέπει!
Ωραία πράγματα!

p.s. Τι ώρα νυχτώνει στο Αιγάλεω;
Εκεί δεν είχε ήλιο;
Για φαντάσου...

fevis said...

Ανώνυμος@ Τα red velvet είναι η ειδικότητα μου καλέ..:-)

Asteroid@ Αυτό ακριβώς Γιάννη μου..:-))

Z. opos Zorro@ Μωρέ ότιέρχεται, έρχεται και εγώ θα το απολαύσω από την Α7 όπως πάντα..:-))) Ναι?

Ανώνυμος@ Ναι ε?

Θοδωρής@ Πήγαμε, πήγαμε.. Και έχεις δίκιο, θα έρθω όταν χαλάσει εδώ ο καιρός και θα σας φέρω μαζί μου λιακάδα.. :-)

So_Far@Έλα εσύ με το καλό και θα σε πάω να σε ταίσω καλαμαράκια στην Χαλκίδα to make it up.. Ναι?

Blueprints@ Περάσαμε υπέροχα!!! Και αυτό ήταν το ωραίο.. Που ήταν καθημερινή..:-)) Φιλάκια πολλά..

elekat@ ήταν τέλεια φίλη και θα το ξανακάνουμε σύντομα όλοι μαζί.. Φιλιά!