What if I got it all wrong?

Αναρωτιέμαι.. Μερικές φορές όλα στην ζωή, οι σχέσεις, οι σκέψεις, οι φόβοι, οι ελπίδες, τα σενάρια, οι αλήθειες, τα ψέματα, οι υποψίες και οι βεβαιότητες μοιάζουν να φιλτράρονται μέσα από παραμορφωτικούς καθρέφτες... Σ΄αγαπώ και σου συγχωρώ όσα δεν πίστευα πως θα μπορούσα και θα άντεχα, σε λυπάμαι και μένω ενώ θα ήθελα να φύγω, σε βαριέμαι και όταν μου μιλάς κάνω λίστες μέσα στο κεφάλι μου και τσεκάρω ελλείψεις, σε θέλω και όταν έρχομαι να σε βρω νοιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου, με εκνευρίζεις και ότι μου λες μου ακούγεται στραβό... Προσπαθώ να είμαι καλή γιατί στο χρωστάω, κάνω την χαζή γιατί το θέλω και όχι γιατί είμαι, ελπίζω να μ΄αγαπάς γιατί χωρίς την αγάπη σου είμαι ανυπεράσπιστη, παλεύω να σε στηρίξω γιατί αν πέσεις θα πέσω μαζί σου και εγώ, θέλω να σε ξεχάσω αλλά κάτι βράδια είναι πολύ δύσκολα χωρίς εσένα, κάθε φορά που φεύγω λέω πως δεν θα ξανάρθω αλλά λέω ψέμματα, φοβάμαι να πω την αλήθεια γιατί δεν ξέρω αν θα την αντέξεις, ακούω τι μου λες αλλά δεν θέλω να το καταλάβω, φαντάζομαι αυτά που πρέπει για να αντέχω να ξυπνάω το πρωί, παίρνω αποφάσεις που ήλπιζα πως δεν θα χρειαζόταν να πάρω αλλά είναι αυτό που απαιτεί η περίσταση, θέλω να με πάρεις αγκαλιά αλλά δεν θα κάνω ποτέ το πρώτο βήμα, υποκρίνομαι γιατί έχω το ταλέντο να το κάνω, μου τελείωσες και τώρα δεν υπάρχεις καν στο σύμπαν μου... Κλαίω κρυφά γιατί νοιώθω ασφαλής μόνο όταν  γελάω, ακούω μουσικές και ταξιδεύω στο παρελθόν, ένα βράδυ με θύμωσες τόσο που σε χτύπησα, ονειρεύομαι γιατί δεν έπαψα ποτέ να είμαι παιδί, είμαι πολύ δυνατή και πολύ αδύναμη ταυτόχρονα, σε αφήνω να με πονάς because I like it rough, μπορώ να σ΄αγαπάω για πάντα αλλά να μην σε ξαναδώ ποτέ, σε έψαχνα και τώρα που σε βρήκα δεν ξέρω τι να σε κάνω, είμαι ξανθιά με μυαλό μελαχρινής, λάμπω όταν ξέρω πως με κοιτάζεις, έχω συμβιβαστεί πολύ περισσότερες φορές από όσες παραδέχομαι ακόμα και στον εαυτό μου, έχω μυστικά που θα σε έκαναν να κοκκινίσεις μέχρι τις ρίζες των μαλλιών σου, θέλω να με κερδίσεις αλλά κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να μην το καταφέρεις, ο πιο τρομακτικός ήχος που έχω ακούσει στην ζωή μου ήταν αυτός μιας πόρτας που έκλεινε... 

Όλη μας η ζωή μια παρτίδα.. Με τα χαρτιά ανοιχτά στο τραπέζι, με τους μπαλαντέρ κρυμένους στο μανίκι, με άξιους και ανάξιους συμπαίκτες και αντιπάλους, με μπλόφες, με πονταρίσματα που άλλοτε μας αφήνουν ταπί και άλλοτε μας στέλνουν σπίτι μας με όλες τις μάρκες στην τσέπη, με παγίδες, με ελπίδες και με εκείνον που έχει το ταλέντο να μετράει καλύτερα να έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει.. But, what if I got it all wrong?

Υ.Γ. Και μέσα σ΄όλα αυτά, ευτυχώς που έχουμε συχνά πυκνά γύρω μας και ανθρώπους που έχουν χιούμορ και το χρησιμοποιούν.. Και μας αφιερώνουνε και ποστ...:-) Μιλ μερσί baby...