Thursday, September 23, 2010

To You... All...


"Σιγά μη δε γυρίσει..." Είμαι σίγουρη πως αυτό είπατε όλοι, και αν όχι όλοι οι περισσότεροι από εσάς όταν διαβάσατε το ποστ της Δευτέρας... Το σκεφτόμουν ακόμα και την ώρα που έγραφα όσα ένοιωθα - και τα έγραφα κλαίγοντας με μαύρο δάκρυ να έχετε υπόψη σας - όμως πρέπει να παραδεχτείτε  πως έχω και εγώ γνώθι σ' αυτόν γιατί παρόλη την στεναχώρια μου και την απογοήτευση μου, έγραψα μόνη μου πως στο τέλος θα καταντήσω σαν το παραμύθι με τον βοσκό και τον λύκο ...
Νομίζω όμως πως όσοι με διαβάζετε έστω και λίγο καιρό, με έχετε καταλάβει πια... Είμαι παρορμητική και κυκλοθυμική και ή του ύψους ή του βάθους... Στην ζωή μου γενικότερα, όχι μόνο εδώ, στο blog... Όλα τα κάνω και τα νοιώθω στα κόκκινα... Ενθουσιάζομαι πολύ, ερωτεύομαι με πάθος, γελάω με την καρδιά μου, αφοσιώνομαι σε ιδέες, ανθρώπους και projects με προσήλωση φανατικού, παλεύω για ότι αγαπάω και πιστεύω με επιμονή γαϊδάρου και ταυτόχρονα, στενοχωριέμαι πολύ, απογοητεύομαι βαθιά, θυμώνω σαν γνήσια γυναίκα της Μεσογείου και ... ευτυχώς ή δυστυχώς, ξεχνάω εύκολα... Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως στους έρωτες και στις δουλειές ο χαρακτήρας που έχω με έχει ευνοήσει σημαντικά... Στα υπόλοιπα, ας έχει χάρη ο Χοϊμες, το παλεύω όσο μπορώ... Μεγαλώνοντας απλώς, έχω μάθει να δίνω περισσότερες ευκαιρίες στους πάντες και τα πάντα, να μην κρίνω, και να προσπαθώ να μπαίνω στην θέση των άλλων προτού καταλήξω σε συμπεράσματα.. Δεν με γλυτώνουν πάντα από την σύγκρουση με τοίχους όλα αυτά βέβαια, αλλά τουλάχιστον, κάνουν την ανάρωση ευκολότερη... :-)
Anyway, κοροϊδέψτε με όσο θέλετε - φαντάζομαι πως οι ανώνυμοι θα κάνουν πάρτι στα σχόλια αλλά δεν πειράζει-  η ουσία πάντως είναι μία... Πως μου πέρασε και είμαι πάλι εδώ.. Και πως το blogάκι μου είναι λατρεμένη συνήθεια από την οποία δεν θα απαλλαγώ εύκολα, (άρα δεν θα απαλλαγείτε εύκολα και εσείς από μένα), και βέβαια, το πιο σημαντικό απ' όλα, πως όπως κάθε φορά, η συμπαράσταση, το ενδιαφέρον και η αγάπη σας μέσα από μέηλ, μηνύματα ,τηλεφωνήματα και όλα τα σχετικά τόσο εδώ όσο και στο Facebook με συγκίνησαν...  Και με έκαναν να σκεφτώ πολύ...
Κατέληξα στο συμπέρασμα  λοιπόν πως ακριβώς επειδή εισπράτετε την ενέργεια που βάζω μέσα σε αυτό το blogάκι, και επειδή έχετε καταλάβει πια πως what you see εδώ μέσα is  exactly what you get και έξω από εδώ σε σχέση με μένα, μου συγχωρείτε πιο εύκολα τα ξεσπάσματα μου και το ότι συχνά γίνομαι drama queen... Μου είναι αδύνατον όμως να υποκριθώ πως δεν μου συμβαίνουν πράγματα όταν μου συμβαίνουν και μου είναι επίσης αδύνατον να μην τα εξωτερικεύσω, να μην τα μοιραστώ, να μην τα συζητήσω... Όπως κάνω και στην κανονική μου ζωή, με τους φίλους μου, τον άντρα μου, το παιδί μου και τους ανθρώπους που αγαπάω - ή ακόμα και με τους συνεργάτες μου- αρνούμαι να κρατήσω μέσα μου αρνητική ενέργεια και έτσι, με την συζήτηση, την έκφραση των συναισθημάτων μου, ποταμούς από δάκρυα, ακόμα και με το δράμα όταν το έχω ανάγκη, όλα μετά από λίγο ξεφουσκώνουν και λύνονται.. 
Δεν μου αρέσει να δικαιολογούμαι.. Και θέλω να σας πω ότι δεν είναι αυτό που κάνω τώρα, μέσα από αυτές τις γραμμές... Απλά νομίζω πως σας χρωστάω μια εξήγηση, και μάλιστα μια εξήγηση που τελικά, θα μας κάνει να γνωριστούμε καλύτερα.. Βλέπετε, αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μετάνοιωσα ποτέ είναι που ακόμα και μέσα στο blogging υπήρξα πάντα διάφανη... Γράφω αυτά που νοιώθω και σκέφτομαι, ακριβώς με τον τρόπο που μου συμβαίνουν... Και δείχνω την εικόνα μου έτσι όπως είναι, προσπαθώντας να είμαι απολύτως ειλικρινής.. Δεν λέω πως δεν έχω και εγώ τα μυστικά μου φυσικά.. Ούτε πως η ζωή μου είναι μόνο αυτό που διαβάζετε εδώ μέσα... Όμως αυτό που διαβάζετε εδώ μέσα είναι  ένα πραγματικό μέρους αυτού που μου συμβαίνει εκεί έξω... Γραμμένο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο θα το έλεγα σε μια φίλη μου στο τηλέφωνο ή σε έναν πρωινό καφέ στο Ivy ή την Παλιά Αγορά... Και τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως ακριβώς γι΄αυτό, επειδή δηλαδή γράφω όπως μιλάω ή όπως σκέφτομαι χωρίς να χτενίζω ή να λογοκρίνω τα κείμενα μου, ακόμα και τα  πιο "extreme" πράγματα στα οποία αναφέρομαι κατά καιρούς - είτε είναι οι ακριβές τσάντες που τόσο αγαπάω, είτε είναι οι στιγμές που νοιώθω πιο σέξι και πιο "παιχνιδιάρα" απ΄ ότι σύντροφος και μαμά, είτε είναι τα πιο σκοτεινά και σκληρά μου κείμενα, είτε είναι το νησάκι και η περίφημη ομπρέλα  μου στην Ψαρού-  σπάνια παρεξηγούνται... Αφήνω απ' έξω τους ανώνυμους που με βρίζουν ότι κι αν κάνω.. Ο κόσμος που με διαβάζει συχνά, τουλάχιστον απ΄ότι εισπράτω από την επικοινωνία μεταξύ μας, καταλαβαίνει πως δεν γράφω για να κάνω ούτε την πλούσια, ούτε την γκόμενα, ούτε την δήθεν... Που δεν είμαι άλλωστε... Γράφω για να μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι της ζωής μου.. Που ευτυχώς, ακόμα κυλάει για να μην χορταριάσει ... :-)
Σας φιλώ πολύ λοιπόν, και σας ευχαριστώ που... με αντέχετε....:-)

Υ.Γ. Σκέφτηκα πολύ τι φωτογραφία θα ταίριαζε σε αυτό το ποστ.. Και αποφάσισα πως σε μια εξομολόγηση από καρδιάς κολλάει μόνο το λατρεμένο χρώμα της ζωής μου... Μια ροζ καρδιά λοιπόν για σήμερα και ένα χαμόγελο ...

26 comments:

δεσποιναριον said...

Σιγα μη δε γυρναγες! Λαβ γιου! Νομιζω οτι ο κοσμος που σε ξερει, δε χρειαζεται δικαιολογιες. Ομως πολλες φορες θελουμε να δικαιολογηθουμε στον εαυτο μας. Αντε μολις μπηκε το φθινοπωρο κι αρχισαν τα παιχνιδια, εχουμε χειμωνα μπροστα μας. Γουελκαμ μπακ φορ δε τουεντιεθ ταϊμ :) :P

Anonymous said...

Εγώ δεν σε διαβάζω τόσο πολύ καιρό για να ξέρω πόσες φορές έχεις φύγει και ξαναγυρίσει αλλά μια στέρηση την έπαθα και δεν σήκωνες και το κινητό σου και ανησύχησα. Τέλος καλό όλα καλά όμως.Και ας μην μας είπες ποιος σε στεναχώρησε.
Ο γνωστός

Anonymous said...

Όταν λες ότι σε βρίζουν οι ανώνυμοι στα σχόλια, φαντάζομαι δεν εννοείς τα αποσπάσματα από τον Μαρκ Τουέιν που σου έστειλα μαζί με μια φίλη μου.
Μυρτώ Η.

ΡΟΥΛΑ said...

Ολα καλα...χαιρομαι που εισαι παλι εδω...Οχι στεναχωριες για ανεγκεφαλους και μιζερους...θωρακισου...Ενα ωπα ειναι η ζωη....παμε λοιπον...Ο Χοιμες δεν χρειαζεται...ξερεις εσυ τον τροπο για να περνας τους κυκλωπες....Με εκτιμηση...Ρουλα απο χαλκιδικη

ΠΑΥΛΟΣ said...

Εγ'ω το κείμενο της μεγάλης φυγής το διάβασα από το reader σήμερα. Όταν μπήκα να αφήσω σχόλιο και είδα ότι έλειπε ησύχασα!!!

υγ κάποια στιγμή θα λάβεις ένα mail ή ένα τηλεφώνημα με μια ιδέα που έχω.

Anonymous said...

Όταν ανακοινωσες ότι "κλείνεις" το blog, σκέφτηκα πως θα μου έλειπε - άλλωστε πάει πολύύύύς καιρός (περίπου από όταν "μετακόμισες" από την "AthensVoice") που σε διαβάζω ανελλιπώς. Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό μαλλον συνοψίζονται σε έναν. Στην αυθεντικότητα που έχει αυτό το blog. Με τα "πάνω" του και τα "κάτω" του, όπως είμαστε όλοι μας...Αυτή η αλήθεια του είναι που νομίζω ότι έχει κάνει όλους εμάς να είμαστε εδώ καθημερινά.

Welcome back λοιπόν!Και όσο για τους ανώνυμους, ούτε λόγος να γίνεται. Μίζεροι, ζηλιάρηδες και κακεντρεχείς υπάρχουν πολλοί και εκτός διαδικτύου, γιατί να λείπουν από δω; Απλά τους αγνοούμε και προχωράμε!

Πρώτη φορά που λέω τόσα πολλά :) Για ένα καλωσήρθες ξεκίνησα και ένα καλό χειμώνα :D

Εμμανουέλα said...

Χάρηκα πολύ που (ξανα) επέστρεψες. Διάβαζα το πώς περιγράφεις τον εαυτό σου και νόμιζα πως μιλούσα για μένα. Είμαι κι εγώ κυκλοθυμική και παρορμητική και ενθουσιάζομαι και παθιάζομαι και στεναχωριέμαι πααααρα πολύ αλλά πάνω απ' ολα ξεχνάω. Τα γράφω όλα αυτά για να σου πω ότι πραγματικά καταλαβαίνω τις αντιδράσεις σου. Παρόλα αυτά εύχομαι να μην γίνει τίποτε άλλο που να σε κάνει να στεναχωρηθείς και - έστω και για λίγο - να σταματήσεις. Έχεις γίνει καθημερινή παρέα. . .

Anonymous said...

σας χρωστάω ένα μακροσκελές σχόλιο,αισθάνομαι.

τόσο καιρό σας διαβάζω - και ενώ είμαστε (φαινομενικά)διαφορετικές -εσείς "έξω καρδιά" κι εγώ κλειστή και κρυμμένη, έχουμε πολλά κοινά
(ένα από αυτά οι τσάντες :) )

το σημερινό λοιπόν, είναι ένα από τα πιο "γενναία" σας ποστ.
αληθινό, φωτεινό, με αυτοκριτική και συναίσθημα στο maximum χωρίς να ξεφεύγει ούτε μια στιγμή προς το μελό.

τη ζήλεψα και την θαύμασα όλη αυτή την ειλικρίνεια - να το ξέρετε

καλησπέρα

Tali said...

a oxi!!

oxi

oxi !!!

προσωπικα, καθολου δεν ανησυχησα!!!!

-ετσι κανουμε και μεις στην Ιρλανδια!!!

-Scarlett (και τα μυαλα στα καγκελα).


Ευακι ...απολογια σε κανεναν!
Οσο για μενα , σε θελω παντα εδω !

φιλια πολλα!

ΑΧΤΙΔΑ said...

Καλέ γι' αυτό σε αγαπώ..γιατί ..μου μοιάζεις σε πολλά, θα μπορούσες να είσαι κόρη μου! Κάνουμε εμείς καρδούλα μου χωρίς blogging ; εμείς οι δυό αν δεν τα πούμε ...θα σκάσουμε!
Κάποια μέρα στις μαύρες μου έσβυσα όλες τις αναρτήσεις μου..μετά το μετάνοιωσα..έτσι είμαι ..πλαντάζω στο κλάμμα, γράφω χωρίς να σκέπτομαι όταν είμαι στις χαρές μου, λέω ότι αισθάνομαι όταν κάτι με αγανακτεί..όμως..είμαι εγώ ..και χαίρομαι γι' αυτό .Το ίδιο είσαι κι εσύ..μας φαντάζεσαι εμάς τις δυο σε συνάντηση να τα λέμε;

elekat said...

Εγώ να σε κρίνω;;;
Που έφτιαξα αποχαιρετιστικό ποστ στην Athens Voice, έκανα καινούριο εδώ, έκανα links και δηλώσεις 'σας χαιρετώ΄'μετακομίζω γιατί χωρίζω' μπλα μπλα μπλα και αφού έπρηξα όλον τον κόσμο, μετά από 2 μέρες ξαναγύρισα στην AV σαν να μην έφυγα ποτέ;;;
Για μένα δηλαδή τι να πεί ο κόσμος;;;;

WELCOME BACK ΑΓΑΠΗ!!!
Φύγε και γύρνα όποτε γουστάρεις, εμείς εδώ θα σε περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες:::)))

orfia said...

Σου στελνω αγκαλιαα και ενα φιλι!!! Δεν μπορω τα λογια...και τις συγκινησεις αλλα εσυ φυρι φυρι το πηγες και...τοκανες...!!...και επειδη η πανσεληνος και τα γεγονοτα στη ζωη μου με εχουν κανει ενα ματσο χαλια.....αυτο το καιρο...προσεχε....σε χρειαζομαστε...!!! Σε φιλω

Anonymous said...

Ανησύχησα πραγματικά ότι θα το κάνεις αλλά δεν έπαψα να ελέγχω κάθε μέρα μήπως και... Χάρηκα πολύ σήμερα!!!

Multi psi said...

Ego prosopika den anysixisa katholou!!!!!! PSEFTI VOSKE apla empena kathe mera gia na do an egrapses kati kainourgio!!!! kai na!! simera pou stathikame tyxeroi oloi mas!!!!!!!
Mi masas paidi mou!!!! Tora sovarologis??? tha afines edo tin oraia pareoula mas??
Astous na lene!!!! O kosmos einai kakos !!! kai na to ksereis, kali kouventa den tha akousis apo kanenan oso eisai kala, pane oi doulies sou kala, exeis tin ygeia sou kai agorazeis tis tsantoules sou!!!
Astous loipon na loisane!!!!

αναμνησιολόγιον said...

Δεν διάβασα ακόμη το ποστ σου όμως η επιθυμία μου να σου γράψω ότι "Καλά Έκανες Κι Επέστρεψες" και το συναίσθημα "ουφ και πάλι είναι εδώ" υπερίσχυσαν. Ήθελα να σου γράψω κ στο προηγούμενο αλλά ξέρεις... δεν γινότανε, για να σου πω κάτι σχετικό με το "ό,τι κι αν σε πληγώνει μέσα εδώ δεν αξίζει τόσο ώστε να είναι η αφορμή μιας τέτοιας απόφασης. Να δώσεις τέλος μόνο όταν το θελήσεις Εσύ πραγματικά πχ όταν βαρεθείς ή όταν βρεις κάτι δυνατότερο για να ξεδίνεις, χωρίς την αφορμή κάποιου τρίτου παράγοντα..." κι άλλα τέτοια. Η επικοινωνία είναι που μετράει. Η κατάθεση ψυχής. Εξάλλου, στο φινάλε τα γράφεις για εσένα, για όσους αγαπάς και σε όποιον αρέσουν. Τους υπόλοιπους απλώς τους αφήνεις στο σύμπαν τους (κοινώς τους αγνοείς).
Να σαι καλά.
Άντε τώρα να διαβάσω και το ποστ.
Καλή σου ημέρα.

La Gigi said...

έκλαιγες με μαύρο δάκρυ; πλάκα κάνεις... δηλαδή πόση αξία θα δίνεις σε άχρηστους ανθρώπους;
έλα μπουμπού δε μπορώωω σου λέω!!!
φιλιά πολλά

και ούτε εγώ πίστεψα ότι δεν θα ξανάρθεις ;-)

Sotiris K. said...

Τώρα μεταξύ μας, -των υπολοίπων πλην Fevis εννοώ- μια κουβέντα είναι αυτό που της λέμε: ότι τους "κακούς" τους αγνοείς.
Όσο δεν τους αντιμετωπίζουμε οι ίδιοι, μια χαρά καλούμε τους άλλους να τους αγνοήσουν!

Πάντως, Fevis, δίκιο έχουν οι προλαλήσαντες και προλαλήσασες :).
Αγνόησέ τούς που σε στεναχωρούν και κάνε αυτό που κάθε φορά τραβάει η ψυχούλα σου.
(Λέμε τώρα, γιατί όπως είπα και πιο πάνω, όλα και όλους δεν μπορεί να τα αγνοήσει κανείς)

Καλή συνέχεια!

Πέννυ said...

Καλώς μας ήρθες πάλι πίσω... το ξέραμε και το περιμέναμε ότι θα γυρίσεις... δεν μπορείς χωρίς εμας όπως άλλωστε και εμείς χωρίς εσένα, γι'αυτό και τριγυρνουσαμε εδώ γύρω ψάχνοντάς σε... ειναι σαφής η υποστήριξη αυτής σου της απόφασης από το "κοινό" σου... και αν δεν κάνω λάθος στα σχόλια συτής της ανάρτησης ανακαλύπτω πολλά καινούρια ονόματα, σωστά???

aremare said...

Όλοι μας εδω, αυτοι τουλαχιστον που καταλαβαινουμε τι γραφεις και πως το γραφεις, ξέρουμε τι ανθρωπος εισαι (περιπου).Ούτε δήθεν, ούτε πλουσια, ουτε γκόμενα.Εσύ η ιδια τσαλακώνεις με την πρωτη ευκαιρία αυτη την εικονα.
Και γω σου λέω οτι εισαι πολυ Γκομενα και πολύ Πλόυσια και το ξερεις!!
Φιλακια

Ra Ma said...

Απ΄ότι φαίνεται, μόνο εγώ, ο πιο δύσπιστος ...σε πίστεψα!!!!! πφφφ!
Χαίρομαι που είσαι πάλι εδώ!!!
Φιλιά!!!!

Anonymous said...

Αχ, τι καλά!

katrine said...

Τι λες βρε Εύη μου??? Η ειλικρίνια λατρεύεται δεν αντέχεται.
Και εσύ είσαι παιδί της, και απ όσα καταλαβαίνεις, λατρευτό.

Να είσαι καλά, χείμαρρος και πολύ μα πολύ ροζ!!

Φιλιά και καλό ΣΚ από καρδιάς:)

Glayki said...

Άντε μπράβο!

Anonymous said...

agapiti Fevis...se diavazo aneleipos apo tin athens voice..apo tote pou to blog sou eixe entelos diaforetiko stil..kathimerina erxomai sto grafeio k otan thelo na xalaroso , na xamogelaso , na diavaso kati pou tha me valei se skepseis anoigo to blog sou..k go imoun sigouri oti tha xanaguriseis...exo parakolouthisei ola sou ta feygo k ta come back..ekanes to kalitero..k pia kopse na dineis tosi simasia.tosoi anthropoi se diavazoun.tosoi me blog k alloi tosoi pou oyte fantazesai.
Konstantina

Anonymous said...

Ο κόσμος δεν είναι κακός, είναι ΦΤΩΧΟΣ.

fevis said...

Θα πω σε όλους και όλες σας αυτό που θα έλεγα στον καθένα σας ξεχωριστά... Πως σας ευχαριστώ για μια ακόμα φορά για την αγάπη σας, το support σας, το ενδιαφέρον σας και φυσικά για το ότι είστε πάντα κοντά μου, στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα.. Χωρίς εσάς αυτό το blog δεν θα ήταν το ίδιο.. Και θα είχε κλείσει εδώ και καιρό... Φιλιά πολλά και όλη μου την αγάπη...:-)