To You... All...

"Σιγά μη δε γυρίσει..." Είμαι σίγουρη πως αυτό είπατε όλοι, και αν όχι όλοι οι περισσότεροι από εσάς όταν διαβάσατε το ποστ της Δευτέρας... Το σκεφτόμουν ακόμα και την ώρα που έγραφα όσα ένοιωθα - και τα έγραφα κλαίγοντας με μαύρο δάκρυ να έχετε υπόψη σας - όμως πρέπει να παραδεχτείτε  πως έχω και εγώ γνώθι σ' αυτόν γιατί παρόλη την στεναχώρια μου και την απογοήτευση μου, έγραψα μόνη μου πως στο τέλος θα καταντήσω σαν το παραμύθι με τον βοσκό και τον λύκο ...

Νομίζω όμως πως όσοι με διαβάζετε έστω και λίγο καιρό, με έχετε καταλάβει πια... Είμαι παρορμητική και κυκλοθυμική και ή του ύψους ή του βάθους... Στην ζωή μου γενικότερα, όχι μόνο εδώ, στο blog... Όλα τα κάνω και τα νοιώθω στα κόκκινα... Ενθουσιάζομαι πολύ, ερωτεύομαι με πάθος, γελάω με την καρδιά μου, αφοσιώνομαι σε ιδέες, ανθρώπους και projects με προσήλωση φανατικού, παλεύω για ότι αγαπάω και πιστεύω με επιμονή γαϊδάρου και ταυτόχρονα, στενοχωριέμαι πολύ, απογοητεύομαι βαθιά, θυμώνω σαν γνήσια γυναίκα της Μεσογείου και ... ευτυχώς ή δυστυχώς, ξεχνάω εύκολα... Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως στους έρωτες και στις δουλειές ο χαρακτήρας που έχω με έχει ευνοήσει σημαντικά... Στα υπόλοιπα, ας έχει χάρη ο Χοϊμες, το παλεύω όσο μπορώ... Μεγαλώνοντας απλώς, έχω μάθει να δίνω περισσότερες ευκαιρίες στους πάντες και τα πάντα, να μην κρίνω, και να προσπαθώ να μπαίνω στην θέση των άλλων προτού καταλήξω σε συμπεράσματα.. Δεν με γλυτώνουν πάντα από την σύγκρουση με τοίχους όλα αυτά βέβαια, αλλά τουλάχιστον, κάνουν την ανάρωση ευκολότερη... :-)

Anyway, κοροϊδέψτε με όσο θέλετε - φαντάζομαι πως οι ανώνυμοι θα κάνουν πάρτι στα σχόλια αλλά δεν πειράζει-  η ουσία πάντως είναι μία... Πως μου πέρασε και είμαι πάλι εδώ.. Και πως το blogάκι μου είναι λατρεμένη συνήθεια από την οποία δεν θα απαλλαγώ εύκολα, (άρα δεν θα απαλλαγείτε εύκολα και εσείς από μένα), και βέβαια, το πιο σημαντικό απ' όλα, πως όπως κάθε φορά, η συμπαράσταση, το ενδιαφέρον και η αγάπη σας μέσα από μέηλ, μηνύματα ,τηλεφωνήματα και όλα τα σχετικά τόσο εδώ όσο και στο Facebook με συγκίνησαν...  Και με έκαναν να σκεφτώ πολύ...

Κατέληξα στο συμπέρασμα  λοιπόν πως ακριβώς επειδή εισπράτετε την ενέργεια που βάζω μέσα σε αυτό το blogάκι, και επειδή έχετε καταλάβει πια πως what you see εδώ μέσα is  exactly what you get και έξω από εδώ σε σχέση με μένα, μου συγχωρείτε πιο εύκολα τα ξεσπάσματα μου και το ότι συχνά γίνομαι drama queen... Μου είναι αδύνατον όμως να υποκριθώ πως δεν μου συμβαίνουν πράγματα όταν μου συμβαίνουν και μου είναι επίσης αδύνατον να μην τα εξωτερικεύσω, να μην τα μοιραστώ, να μην τα συζητήσω... Όπως κάνω και στην κανονική μου ζωή, με τους φίλους μου, τον άντρα μου, το παιδί μου και τους ανθρώπους που αγαπάω - ή ακόμα και με τους συνεργάτες μου- αρνούμαι να κρατήσω μέσα μου αρνητική ενέργεια και έτσι, με την συζήτηση, την έκφραση των συναισθημάτων μου, ποταμούς από δάκρυα, ακόμα και με το δράμα όταν το έχω ανάγκη, όλα μετά από λίγο ξεφουσκώνουν και λύνονται.. 

Δεν μου αρέσει να δικαιολογούμαι.. Και θέλω να σας πω ότι δεν είναι αυτό που κάνω τώρα, μέσα από αυτές τις γραμμές... Απλά νομίζω πως σας χρωστάω μια εξήγηση, και μάλιστα μια εξήγηση που τελικά, θα μας κάνει να γνωριστούμε καλύτερα.. Βλέπετε, αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μετάνοιωσα ποτέ είναι που ακόμα και μέσα στο blogging υπήρξα πάντα διάφανη... Γράφω αυτά που νοιώθω και σκέφτομαι, ακριβώς με τον τρόπο που μου συμβαίνουν... Και δείχνω την εικόνα μου έτσι όπως είναι, προσπαθώντας να είμαι απολύτως ειλικρινής.. Δεν λέω πως δεν έχω και εγώ τα μυστικά μου φυσικά.. Ούτε πως η ζωή μου είναι μόνο αυτό που διαβάζετε εδώ μέσα... Όμως αυτό που διαβάζετε εδώ μέσα είναι  ένα πραγματικό μέρους αυτού που μου συμβαίνει εκεί έξω... Γραμμένο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο θα το έλεγα σε μια φίλη μου στο τηλέφωνο ή σε έναν πρωινό καφέ στο Ivy ή την Παλιά Αγορά... Και τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως ακριβώς γι΄αυτό, επειδή δηλαδή γράφω όπως μιλάω ή όπως σκέφτομαι χωρίς να χτενίζω ή να λογοκρίνω τα κείμενα μου, ακόμα και τα  πιο "extreme" πράγματα στα οποία αναφέρομαι κατά καιρούς - είτε είναι οι ακριβές τσάντες που τόσο αγαπάω, είτε είναι οι στιγμές που νοιώθω πιο σέξι και πιο "παιχνιδιάρα" απ΄ ότι σύντροφος και μαμά, είτε είναι τα πιο σκοτεινά και σκληρά μου κείμενα, είτε είναι το νησάκι και η περίφημη ομπρέλα  μου στην Ψαρού-  σπάνια παρεξηγούνται... Αφήνω απ' έξω τους ανώνυμους που με βρίζουν ότι κι αν κάνω.. Ο κόσμος που με διαβάζει συχνά, τουλάχιστον απ΄ότι εισπράτω από την επικοινωνία μεταξύ μας, καταλαβαίνει πως δεν γράφω για να κάνω ούτε την πλούσια, ούτε την γκόμενα, ούτε την δήθεν... Που δεν είμαι άλλωστε... Γράφω για να μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι της ζωής μου.. Που ευτυχώς, ακόμα κυλάει για να μην χορταριάσει ... :-)

Σας φιλώ πολύ λοιπόν, και σας ευχαριστώ που... με αντέχετε....:-)

Υ.Γ. Σκέφτηκα πολύ τι φωτογραφία θα ταίριαζε σε αυτό το ποστ.. Και αποφάσισα πως σε μια εξομολόγηση από καρδιάς κολλάει μόνο το λατρεμένο χρώμα της ζωής μου... Μια ροζ καρδιά λοιπόν για σήμερα και ένα χαμόγελο ...