Thursday, October 7, 2010

Τέλος καλό, όλα καλά...

Η ζωή παίζει τα πιο απίθανα παιχνίδια και γράφει τα πιο απίθανα σενάρια... Το ήξερα αυτό πάντα, όμως η αλήθεια είναι πως τελευταία είχα μάλλον εφησυχάσει... Είχα αφεθεί στην ηρεμία της ρουτίνας και της αγαπημένης μου καθημερινότητας, στην ασφάλεια της αγάπης των ανθρώπων που αποτελούν το μικρό, προσωπικό μου σύμπαν, στην ευτυχία της οικογένειας μου και στις μικρές επαγγελματικές χαρές που μου είναι πια αρκετές για να αισθάνομαι γεμάτη και χαρούμενη.. Και περνούσα τον χρόνο μου χαλαρά και ήρεμα ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπώ και μ΄ αγαπάνε, σχεδιάζοντας τραπέζια και όμορφες βραδιές, και απολαμβάνοντας τις χαρές μιας ζωής που έμοιαζε ήσυχη πια και ταχτοποιημένη...
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως δεν αφέθηκα ποτέ να ξεχάσω πραγματικά από που ξεκίνησα και που έφτασα, και με ποιον τρόπο, και όλα όσα έζησα, πέρασα και πάλεψα στην διαδρομή με έκαναν να είμαι πάντα ευγνώμων για αυτά που έχω... Τα μικρά και τα μεγάλα, το όμορφα και τα άσχημα, τα εύκολα και τα δύσκολα... Άλλωστε, και η Πολυάννα μέσα μου αλλά και ο Χοϊμές πιο έξω, μου θύμιζαν πάντα πως όλα μέσα στην ζωή έχουν σκοπό και νόημα.. Ακόμα και αυτά που δεν καταλαβαίνουμε, που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, ακόμα και αυτά που μας απογοητεύουν, μας φοβίζουν ή μας αδικούν, όλα σαν κομμάτια ενός αόρατου παζλ, θα έρθει η ώρα που θα βρουν την θέση τους στην γενική εικόνα και εμείς θα καταλάβουμε τον σκοπό και την αξία τους...
Τα γράφω αυτά σήμερα, πολύ πιο ήρεμη αλλά ακόμα  ταραγμένη, μετά από ένα διάστημα απίστευτα δύσκολο και αγχωτικό... Και ένα περιστατικό που ταρακούνησε συθέμελα το σύμπαν μου και με έκανε να σκεφτώ πολλά και να αναθεωρήσω ακόμα περισσότερα... Ένα μικρό εξόγκομα στο στήθος μου, μια επέμβαση ρουτίνας και η αναμονή των αποτελεσμάτων της βιοψίας κάρφωσαν τις τελευταίες μέρες την σκέψη μου στο απόλυτο σκοτάδι... Είναι ανθρώπινο νομίζω, να σκεφτόμαστε πάντα το χειρότερο τέτοιες στιγμές και εγώ προσωπικά συνειδητοποίησα ξαφνικά με τον δύσκολο τρόπο που λέει και  ένας φίλος μου, πως όλα, πάντα, είναι πιθανά...Ακόμα και μέσα το ροζ μου σύμπαν... Και ένοιωσα ανήμπορη, και θυμωμένη, και τρομαγμένη  και πάρα πολύ μόνη μου, αδικόντας κατάφορα όλους τους ανθρώπους της ζωής μου που έσπευσαν να μου συμπαρασταθούν με κάθε τρόπο... Βέβαια, σήμερα , τώρα, που είναι όλα καλά, νοιώθω διπλά ευγνώμων στην ζωή και στο σύμπαν.. Γιατί είμαι υγιής και γιατί για μια ακόμα φορά επιβεβαίωσα πως η μεγαλύτερη αποσκευή μου στην ζωή μετά το παιδί μου και τον άντρα μου, είναι οι φίλοι μου που είναι πάντα εκεί, οι ίδιοι άνθρωποι πολλά χρόνια τώρα, που μου δίνουν δύναμη, και αγάπη και support όποτε τα χρειαστώ... 
Τις μέρες που περίμενα τα αποτελέσματα της βιοψίας, από την Δευτέρα το απόγευμα δηλαδή, η μόνη σκέψη που στοίχειωνε το μυαλό μου, το μόνο πράγμα που με έκανε να κλαίω σαν μωρό όταν ήμουν μόνη μου, ήταν ο φόβος πως μπορεί τελικά να μην ζήσω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει... Πως μπορεί να μην ήμουν εκεί, παρούσα σ΄αυτά που θα έρθουν στην ζωή του.. Και επειδή ήθελα να με βλέπει δυνατή και ήρεμη, και εκείνος και ο Μάνος, έπαιξα το καλύτερο θέατρο της ζωής μου  και κατάφερα να κρύψω τέλεια τα όσα ένοιωθα και να αφήσω στην επιφάνεια μόνο την σιγουριά και την αισιοδοξία του ότι όλα τελικά θα πάνε καλά... Και το σύμπαν ευτχώς με άκουσε, και το τηλεφώνημα του γιατρού μου σήμερα το μεσημέρι έκανε τον κόσμο να ξαναρχίσει να γυρίζει απότομα και ανακουφιστικά... 
Και τώρα, αφού έκλαψα με την ησυχία μου στην αγκαλιά ενός άναυδου Μάνου, αφού χάθηκα για ώρα στην αγκαλιά του Άρι και αφού μίλησα με όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν σταμάτησαν ούτε μια μέρα να με παίρνουν τηλέφωνο, να μου κάνουν παρέα, να με εμψυχώνουν και να ανησυχούν για μένα, θέλησα να σας γράψω δυο λόγια πριν πάω να πέσω κυριολεκτικά ξερή για ύπνο... Νοιώθω μουδιασμένη ακόμα, και κουρασμένη, έχω πολλές μέρες να κοιμηθώ κανονικά και αισθάνομαι σαν να πατάω πάνω σε βαμβάκι όμως ξέρω πως σε λίγο θα βυθιστώ στον πιο ανακουφιστικό ύπνο των τελευταίων ημερών και αύριο, όταν ξυπνήσω, θα είναι μια καινούρια, υπέροχη μέρα... Και θέλω να σας ευχαριστήσω όλους, όλους εσάς που χωρίς να με ξέρετε, διαβάζοντας το προηγούμενο ποστ μου ανησυχήσατε, ενδιαφερθήκατε, αφήσατε σχόλια, στείλατε μέηλ και κυρίως, μου δώσατε για μια ακόμα φορά απλόχερα την ενέργεια και την αγάπη σας.. Δεν ξέρετε πόσο σημαντικό ήταν για μένα όλο αυτό... 
Και πριν κλείσω αυτό το ποστ και μαζί του, κλείσω μια δυσάρεστη αλλά εποικοδομιτική ταυτόρχρονα περίοδο της ζωής μου, νοιώθω την ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό από καρδιάς.. Γιατί τελικά, αυτά που μετράνε δεν είναι ούτε οι ακριβές τσάντες, ούτε τα όμορφα ρούχα, ούτε τα ταξίδια, ούτε τα trendy εστιατόρια... Και φυσικά, το ήξερα πάντα πολύ καλά αυτό... Όταν έρθουν τα δύσκολα, που έρχονται  τελικά από καιρού σε καιρό μάλλον για να μας θυμίζουν τις προτεραιότητες μας και να αποκαθιστούν τις ισοροπίες, το μόνο που μετράει πραγματικά είναι οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας, το απόθεμα αγάπης που υπάρχει στην ζωή μας και η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και που πάντα, είναι μεγαλύτερη από αυτή που νομίζουμε...  
Γιατί τελικά, όταν έρθει η ώρα που οι πόρτες θα κλείσουν και τα φώτα θα σβήσουν και θα μείνουμε μόνοι μας, εμείς και ο εαυτός μας, αυτό που θα τα κάνει όλα καλύτερα, πιο ζεστά, πιο φωτεινά και πιο αισιόδοξα, είναι η γνώση και η βεβαιότητα πως ακόμα και μέσα στην μεγαλύτερη μας μοναξιά, θα έχουμε πάντα παρέα τον απόηχο από τα γέλια, και την αίσθηση της αγάπης που έχουμε μοιράσει και μοιραστεί με εκείνους που ήρθαν κάποτε στην ζωή μας για να μείνουν για πάντα.. Καληνύχτα σας...

28 comments:

STELIOS PENTARVANIS said...

:-)))Τέλος καλό όλα καλά.

Anonymous said...

Ekeinoi pou se kratane otan pefteis einai oi idioi pou den tha se sproxoun pote gia na xaseis tin isoropia sou otan anevaineis. Kai oi monoi pou mporeis na empistevesai panta gia ola.
Z. opos Zorro

orfia said...

Η ζωη κανει κυκλους...και καμμια φορα μας εκπλησει ασχημα!! Απο την αναρτηση σου στο φεισμπουκ καταλαβα και σε ειχα στην σκεψη μου συνεχεια. Ολα καλα και κοιταμε μπροστα. Μεσα απο πονο και φοβο μαθαινουμε να την αγαπαμε αλλα προπαντος Ευη να την σεβομαστε την ζωη ....Ειναι σκληρη, αλλα οπως εχω και αλλες φορες πει, ποτε κανενας ανθρωπος δεν μαθαινει τον πατο του βαρελιου...ειναι απυθμενο.!!Φτανει μια στιγμη για να μας ταρακουνησει.αλλα δεν σταματαμε, κοταμε μπροστα μαζι με τους αγαπημενους μας !!!! Οταν στην ζωη μου ενα μεσημερι ηρθε ενα σκληρο τηλεφωνημα οτι ο ανθρωπος της ζωης μου και πατερας των παιδιων μου εφυγε απο τη ζωη απο αυτοκινητιστικο...η ζωη μου περασε σαν ταινια απο μπροστα μου και ενοιωσα να βγαινω απο το σωμα μου σαν να ημουν αλλη....!!! Εμαθα ομως να εκτιμω απο εκει και περα....και να την ευγνωμωνω την ρημαδα τη ζωη γιατι παντα υπαρχουν και χειροτερα. Σορρυ για το μακροσκελες...σε σκεφτομαι και ας μην σε εχω συνατησει!!! Νασαι καλα και να χαμογελας και παλι!! Σε φιλω! .

My blueprint said...

Αρχικά νόμιζα ότι άπλά είδες ένα στενάχωρο όνειρο. Αλλά εσύ έζησες ένα κακό όνειρο. Ευχομαι να είσαι πάντα καλά Ευάκι. Να προσέχεις και να σε προσέχουνε.
Όλα καλά...

Πέννυ said...

Καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά από την απουσία σου από εδώ μέσα... περίμενα να περάσει σκεφτόμενη αισιόδοξα ότι δεν θάναι κάτι σοβαρό... have been there Εύη... και ήμουν μόνο 30 χρονών όταν ξαφνικά η πιθανότητα να χάσω το ένα μου στήθος με πλησίασε επικίνδυνα... πέρασα 8 εφιαλτικές μέρες περιμένοντας το αποτέλεσμα της βιοψίας... μόνο όταν έμαθα ότι ήταν αρνητικό βρήκα το κουράγιο να το πω στην μητέρα μου... μέχρι εκείνη τη στιγμή μόνο δύο φίλες ήξεραν και έστεκαν δίπλα μου... περαστικά να είναι καλή μου... και ξεχασμένα... σε φιλώ Πέννυ

Anonymous said...

δεν είχα καταλαβει.

χαίρομαι ολοψυχα για το καλο τελος αυτης της περιπετειας όμως.

man about town said...

Το εκανες ειδικα για να μ'εκνευρισεις. Αφου δεν μπορω την αρρωστια λεμε ;-) φιλια

La Gigi said...

μπουμπού μου γλυκιά! τώρα όλα είναι παρελθόν και ναι αύριο είναι μια καινούρια μέρα και όλα θα είναι αλλιώς. σ'αγαπώ πολύ :-*

δεσποιναριον said...

Εχω περασει τετοια ιστορια και ξερω πως ειναι. Δε μου πηγε καθολου το μυαλο σε θεμα υγειας. Ετσι ενω καταλαβα οτι κατι σε απασχολουσε, πιστεψα οτι ηταν κατι αλλο. Χαιρομαι ομως με αυτο που διαβαζω σημερα, και σιγουρα καθε τετοια περιπετεια που τελειωνει ανωδυνα μας κανει πιο δυνατους. Φιλια χαρα μου!

ΓΙΑΝΝΑ said...

Ευχομαι ολοψυχα η ζωη να σου χαμογελαει παντα.Αλλα το ξερουμε ολοι οτι οι δυσκολιες ειναι για τους ανθρωπους και οτι δεν μας σκοτωνει μας κανει πιο δυνατους.
Δεν ξερω ποσο σοφοτερη εισαι τωρα αλλα εισαι σιγουρα γεματη απο μια καινουρια ενεργεια που ερχεται να σου προσθεσει δυναμη και θαρρος.
Να αγαπας και να αγαπιεσαι παντα.
Η καθημερινοτητα αξιζει,ολα τα αλλα περνουν και τελειωνουν.

Anonymous said...

ξεκουρασου! η ζωη ειναι μπροστα!
κακο ονειρο ηταν κ περασε!φιλια,χρυσα.

elekat said...

Ουφ.....
Κάπου μέσα μου τό ήλπιζα και το αισθανόμουν ότι όλα θα πάνε καλά αλλά... δεν σου κρύβω ότι μου πήγε η ψυχή στην κούλουρη μόλις το άκουσα και σε σκεφτόμουν συνέχεια...
Φαντάζομαι τι θα πέρασες φίλη μου, φαντάζομαι...
Τι να λέμε τώρα, ο νούς μας πάει αμέσως στο χειρώτερο και μας κόβονται τα πόδια...

Ομως τώρα πάει, ευτυχώς πέρασε!!!!

Το πρωί της Τρίτης λοιπόν, σαλπάρω για κεί που ξέρεις!!!

Tali said...

καληνυχτα μωρο μου!

(θα σου κανει καλο ολο αυτο..οσο δεν φανταζεσαι!
-απο πειρα μιλαω:)

Anonymous said...

Αυτή την φορά το μόνο που έχω να πω είναι πως χαίρομαι πραγματικά που όλα πήγαν καλά. Είσαι πολύ τυχερή που έχεις τόσους ανθρώπους δίπλα σου να σε αγαπάνε και να σε στηρίζουν, είναι όμως πολύ τυχεροί και εκείνοι που σε έχουν να τους φωτίζεις την ζωή.
Ο γνωστός

Anonymous said...

Xereis pos apofevgo na sxoliazo sto blog sou omos thelo na sou po apo edo pos otan skeftika xekathara ti tha borouse na exei simvei skeftika poso efkolo einai na xaseis anthropous stous opoious den exeis prolavei na peis osa eprepe otan eprepe.Sou xrostao mia kouventa mia volta grigori kai ena poto stin apenanti plevra tou potamiou. Soon.
Thomas

Glayki said...

Ναι,όλα καλά λοιπόν!Εύχομαι να είναι για πάντα καλά!

Ένα ποστ σφαλιάρα για όλεςτις γυναίκες που οφείλουν συχνά να κάνουν έλεγχο και να μη θεωρούν τη ζωή δεδομένη!

Ένα ποστ απίστευτα ανθρώπινο...
να ηξερες πόσο σε καταλαβαίνω..

όταν πέθαινε η μάνα μου,το τελευταίο βράδυ,δε θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία στα μάτια της...για μένα ,για το τι θα γίνω εγώ!Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτα τα μάτια!
πόσο με συγκίνησες με αυτό που έγραψες:ήταν ο φόβος πως μπορεί τελικά να μην ζήσω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει...
δεν περιγράφεται!
φιλια και κοιτάμε τωρα μπροστά!

aremare said...

Ανακούφιση και ελπίδα.
Δεν είμαστε ατρωτοι, αλλα μόνο με την σκέψη οτι είμαστε, μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε.Τον φόβο ασ'τον απ'εξω απο το παιχνιδι.
Περαστικά.

Anonymous said...

Τέλος καλό, όλα καλά...Κρατάμε αυτά που αγαπάμε, αυτά που μας κάνουν να χαμογελάμε και πιο δυνατοί προχωράμε!Τα καλύτερα εύχομαι από δω και πέρα, φιλιά πολλά!

Anonymous said...

Δεν σας συμπαθώ καθόλου αλλά σας εύχομαι περαστικά. Δειτε αυτό που συνέβη σαν ένα καμπανάκι για το τι μπορεί να επιφυλάξει η ζωή ακόμα και στους επιφανειακούς και προνομιούχους ανθρώπους σαν εσάς.

Multi psi said...

Ola kala tha pigenane!!!pos allios???? Eimai panta aisiodoxi alla tin agonia mou den sou krivo tin perasa!!!!
Fantazomai ton Mano otan tou to eipes!!!1
Filia xxxxx nasai panta panta panta kala.....kai na prosexeis ayta pou legame!!!!!! ^&$%(*&%$!!

maria λεμονατη! said...

μολις βγηκε η καινουργια ταινια του νικου παναγιωτοπουλου με τον νικο κουρη.
φαινεται οτι πρεπει για να παρει τις κακες σκεψεις μακρια!
http://www.lifo.gr/week/cinema/film:1446

So_Far said...

Ανακούφιση !!!!! Κάτι τέτοιες μέρες σαν τη χθεσινή είναι που λες: 'αύριο είναι μια άλλη μέρα ' Πολλά φιλιά sunshine !

wintersea said...

Αχ ρε Ευάκι... Κάτι τέτοιες ώρες είναι που σκέφτομαι πόσο χαζοί είμαστε που θυμώνουμε και στενοχωριόμαστε με τα καθημερινά και τα τετριμμένα... οι δουλειές, οι γκόμενοι, τα σόγια... πόσο λίγη σημασία έχουν όταν έρχεται αυτή η στιγμή που σκέφτεσαι ότι μπορεί να μην είσαι εδώ αύριο?...

Φιλιά ρε κορίτσι αγαπημένο :))

aremare said...

Α ρε ανώνυμε με συγχυσες.
Πες στην καλη κουβεντα χωρίς χαρακτηρισμούς, γίνεται;
Αλλα οι ανθρωποι με βαθος σαν κι εσας
και πονεμενοι μη προνομιούχοι, ετσι τα λενε μαλλον...

crispy said...

Χαίρομαι ειλικρινά που όλα πήγαν καλά.
Και πόσο δίκιο έχετε όταν γράφετε ότι τελικά αυτό που μένει είναι οι άνθρωποι που μας αγαπούν...
Υ.Γ.: Όλο αυτόν τον καιρό που δεν είχα υπολογιστή , μου έλειπαν οι αναρτήσεις σας. Μου αρέσει η αμεσότητα κι η ειλικρίνειά σας , μου αρέσει που γράφετε απροσποίητα και βγάζετε πάντα τον πραγματικό σας εαυτό.
Να είστε πάντα καλά.
Καλό βράδυ και καλό Σ/Κ!

Δημήτρης Τερζής said...

Η ζωή δείχνει πιο ωραία τώρα, έτσι δεν είναι; :)

Anonymous said...

Όταν είπα να φάτε σκατά δεν εννοούσα αυτό. Αυτό το πράγμα (όπως και άλλα χειρότερα) δεν αξίζει σε κανένα. Τέλος καλό, όλα καλά για σένα. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι δεν μαθαίνουμε. Ύστερα από λίγο ξεχνιόμαστε και ξαναγινόμαστε όσο υπερόπτες και χοντρόπετσοι ήμασταν πάντα. Δεν θα είσαι η εξαίρεση.

Ο πρώην συνάδελφός σου στη δουλειά (και νυν στην αργία)

fevis said...

Θα ήθελα να απαντήσω στον καθένα και την καθεμία σας ξεχωριστά αλλά δεν έχει νόημα γιατί απλά θα επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια.. Γιατί αυτό που θέλω να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, για την αγάπη και το ενδιαφέρον σας, για τις εμπειρίες που μοιραστήκατε μαζί μου και κυρίως, γιατί είστε πάντα εδώ.. Και στα χαρούμενα και τα γελαστά μου, και στα δύσκολα και τα μαύρα μου... Σας φιλώ όλους.. Μέσα από την καρδιά μου, για όλα όσα μου προσφέρετε τόσον καιρό..