Δύσκολα και εύκολα...

Καινούρια εβδομάδα σήμερα και σας καλημερίζω βιαστικά πριν ξεκινήσω μια δύσκολη μέρα... Το σκεφτόμουν χτες το βράδυ, πως η ζωή φροντίζει να μας θυμίζει τις προτεραιότητες μας με τον πιο ηχηρό τρόπο όταν χρειάζεται, και πως τελικά στα δύσκολα - στα πραγματικά δύσκολα όμως - οι άνθρωποι που μένουν, που νοιάζονται και που μπορείς να βασιστείς σ' αυτούς  είναι αυτοί που ήταν πάντα "εκεί"... Δεν έχω παράπονο, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στην ζωή μου, άνθρωποι που με στήριξαν και με στηρίζουν όποτε το χρειάστηκα, συχνά χωρίς καν να το ζητήσω... Νομίζω πως το σύμπαν σ' αυτό το επίπεδο με ευνόησε πραγματικά.. Απλά καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί όλες οι ανακατατάξεις και τα απρόοπτα της ζωής, και μαζί όλες οι απογοητεύσεις, να συμβαίνουν ταυτόχρονα σαν αλυσσίδα, συνήθως όταν είμαστε λιγότερο έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε ...Και περισσότερο ευάλωτοι... 

Εχτές το βράδυ κοιμήθηκα νωρίς, βαθιά... Και στον ύπνο μου είδα μια φίλη που έχω χρόνια να δω, που οι δρόμοι μας χώρισαν απότομα πριν πολύ πολύ καιρό, όταν παλεύαμε και οι δύο να βγούμε από τον πάτο, η κάθε μια με τον δικό της, εντελώς διαφορετικό τρόπο... Η Φανή, άκουγε τότε ένα χαζό τραγούδι της Στέλας Κονιτοπούλου, το 'Όπου και να πάω χάνομαι" και έκλαιγε με αναφυλητά... Μάλλον γιατί της θύμιζε τα παιδάκια της που δεν τα έβλεπε τότε, ή τα ταξίδια που δεν θα έκανε πια... Δεν ξέρω.. Πάντως εχτές το βράδυ την είδα στο όνειρο μου, να μου χαμογελάει όπως παλιά και συνειδητοποίησα πως έχω διανύσει τόσες αποστάσεις στην ζωή μου που τίποτα δεν θα έπρεπε να με αποδιοργανώνει κανονικά... Και ξύπνησα με μια λύπη και με μια αισιοδοξία μαζί... Όσο έχουμε ανθρώπους δίπλα μας που μαζί τους έχουμε μοιραστεί δύσκολα και εύκολα, όμορφα και άσχημα , γέλια και δάκρυα, που τους έχουμε πληγώσει και μας έχουν πληγώσει, που τους έχουμε συγχωρήσει και μας έχουν συγχωρήσει, και που τελικά έχουμε και έχουν διαλέξει να  μένουν και να μένουμε, όλα μα όλα λύνονται και γίνονται.. Και από εκεί και πέρα, μόνο θέματα υγείας μπορούν να κάνουν την πραγματική διαφορά... Και έτσι ξεκινάω σήμερα μια δύσκολη μέρα αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω πως τα πραγματικά δύσκολα είναι αυτά που έχουν περάσει...  Και σαν γνήσια Πολυάννα, ελπίζω με πάθος πως όλα τα επόμενα θα είναι όμορφα... Με κάποιο τρόπο που το σύμπαν τον γνωρίζει με σιγουριά  ακόμα και αν εγώ καμιά φορά μπερδεύομαι...

Καλημέρα και καλή μας εβδομάδα...

Το τραγουδάκι αφιερωμένο, φυσικά... Α ρε Φανή... Σε σκέφτομαι πολύ συχνά.. Και αν είσαι κάπου εκεί έξω και διαβάζεις, αν το blog κάνει και αυτό το θαύμα, μου έχεις λείψει πολύ...