Τέλος καλό, όλα καλά...

Η ζωή παίζει τα πιο απίθανα παιχνίδια και γράφει τα πιο απίθανα σενάρια... Το ήξερα αυτό πάντα, όμως η αλήθεια είναι πως τελευταία είχα μάλλον εφησυχάσει... Είχα αφεθεί στην ηρεμία της ρουτίνας και της αγαπημένης μου καθημερινότητας, στην ασφάλεια της αγάπης των ανθρώπων που αποτελούν το μικρό, προσωπικό μου σύμπαν, στην ευτυχία της οικογένειας μου και στις μικρές επαγγελματικές χαρές που μου είναι πια αρκετές για να αισθάνομαι γεμάτη και χαρούμενη.. Και περνούσα τον χρόνο μου χαλαρά και ήρεμα ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπώ και μ΄ αγαπάνε, σχεδιάζοντας τραπέζια και όμορφες βραδιές, και απολαμβάνοντας τις χαρές μιας ζωής που έμοιαζε ήσυχη πια και ταχτοποιημένη...

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως δεν αφέθηκα ποτέ να ξεχάσω πραγματικά από που ξεκίνησα και που έφτασα, και με ποιον τρόπο, και όλα όσα έζησα, πέρασα και πάλεψα στην διαδρομή με έκαναν να είμαι πάντα ευγνώμων για αυτά που έχω... Τα μικρά και τα μεγάλα, το όμορφα και τα άσχημα, τα εύκολα και τα δύσκολα... Άλλωστε, και η Πολυάννα μέσα μου αλλά και ο Χοϊμές πιο έξω, μου θύμιζαν πάντα πως όλα μέσα στην ζωή έχουν σκοπό και νόημα.. Ακόμα και αυτά που δεν καταλαβαίνουμε, που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, ακόμα και αυτά που μας απογοητεύουν, μας φοβίζουν ή μας αδικούν, όλα σαν κομμάτια ενός αόρατου παζλ, θα έρθει η ώρα που θα βρουν την θέση τους στην γενική εικόνα και εμείς θα καταλάβουμε τον σκοπό και την αξία τους...

Τα γράφω αυτά σήμερα, πολύ πιο ήρεμη αλλά ακόμα  ταραγμένη, μετά από ένα διάστημα απίστευτα δύσκολο και αγχωτικό... Και ένα περιστατικό που ταρακούνησε συθέμελα το σύμπαν μου και με έκανε να σκεφτώ πολλά και να αναθεωρήσω ακόμα περισσότερα... Ένα μικρό εξόγκομα στο στήθος μου, μια επέμβαση ρουτίνας και η αναμονή των αποτελεσμάτων της βιοψίας κάρφωσαν τις τελευταίες μέρες την σκέψη μου στο απόλυτο σκοτάδι... Είναι ανθρώπινο νομίζω, να σκεφτόμαστε πάντα το χειρότερο τέτοιες στιγμές και εγώ προσωπικά συνειδητοποίησα ξαφνικά με τον δύσκολο τρόπο που λέει και  ένας φίλος μου, πως όλα, πάντα, είναι πιθανά...Ακόμα και μέσα το ροζ μου σύμπαν... Και ένοιωσα ανήμπορη, και θυμωμένη, και τρομαγμένη  και πάρα πολύ μόνη μου, αδικόντας κατάφορα όλους τους ανθρώπους της ζωής μου που έσπευσαν να μου συμπαρασταθούν με κάθε τρόπο... Βέβαια, σήμερα , τώρα, που είναι όλα καλά, νοιώθω διπλά ευγνώμων στην ζωή και στο σύμπαν.. Γιατί είμαι υγιής και γιατί για μια ακόμα φορά επιβεβαίωσα πως η μεγαλύτερη αποσκευή μου στην ζωή μετά το παιδί μου και τον άντρα μου, είναι οι φίλοι μου που είναι πάντα εκεί, οι ίδιοι άνθρωποι πολλά χρόνια τώρα, που μου δίνουν δύναμη, και αγάπη και support όποτε τα χρειαστώ... 

Τις μέρες που περίμενα τα αποτελέσματα της βιοψίας, από την Δευτέρα το απόγευμα δηλαδή, η μόνη σκέψη που στοίχειωνε το μυαλό μου, το μόνο πράγμα που με έκανε να κλαίω σαν μωρό όταν ήμουν μόνη μου, ήταν ο φόβος πως μπορεί τελικά να μην ζήσω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει... Πως μπορεί να μην ήμουν εκεί, παρούσα σ΄αυτά που θα έρθουν στην ζωή του.. Και επειδή ήθελα να με βλέπει δυνατή και ήρεμη, και εκείνος και ο Μάνος, έπαιξα το καλύτερο θέατρο της ζωής μου  και κατάφερα να κρύψω τέλεια τα όσα ένοιωθα και να αφήσω στην επιφάνεια μόνο την σιγουριά και την αισιοδοξία του ότι όλα τελικά θα πάνε καλά... Και το σύμπαν ευτχώς με άκουσε, και το τηλεφώνημα του γιατρού μου σήμερα το μεσημέρι έκανε τον κόσμο να ξαναρχίσει να γυρίζει απότομα και ανακουφιστικά... 

Και τώρα, αφού έκλαψα με την ησυχία μου στην αγκαλιά ενός άναυδου Μάνου, αφού χάθηκα για ώρα στην αγκαλιά του Άρι και αφού μίλησα με όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν σταμάτησαν ούτε μια μέρα να με παίρνουν τηλέφωνο, να μου κάνουν παρέα, να με εμψυχώνουν και να ανησυχούν για μένα, θέλησα να σας γράψω δυο λόγια πριν πάω να πέσω κυριολεκτικά ξερή για ύπνο... Νοιώθω μουδιασμένη ακόμα, και κουρασμένη, έχω πολλές μέρες να κοιμηθώ κανονικά και αισθάνομαι σαν να πατάω πάνω σε βαμβάκι όμως ξέρω πως σε λίγο θα βυθιστώ στον πιο ανακουφιστικό ύπνο των τελευταίων ημερών και αύριο, όταν ξυπνήσω, θα είναι μια καινούρια, υπέροχη μέρα... Και θέλω να σας ευχαριστήσω όλους, όλους εσάς που χωρίς να με ξέρετε, διαβάζοντας το προηγούμενο ποστ μου ανησυχήσατε, ενδιαφερθήκατε, αφήσατε σχόλια, στείλατε μέηλ και κυρίως, μου δώσατε για μια ακόμα φορά απλόχερα την ενέργεια και την αγάπη σας.. Δεν ξέρετε πόσο σημαντικό ήταν για μένα όλο αυτό... 

Και πριν κλείσω αυτό το ποστ και μαζί του, κλείσω μια δυσάρεστη αλλά εποικοδομιτική ταυτόρχρονα περίοδο της ζωής μου, νοιώθω την ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό από καρδιάς.. Γιατί τελικά, αυτά που μετράνε δεν είναι ούτε οι ακριβές τσάντες, ούτε τα όμορφα ρούχα, ούτε τα ταξίδια, ούτε τα trendy εστιατόρια... Και φυσικά, το ήξερα πάντα πολύ καλά αυτό... Όταν έρθουν τα δύσκολα, που έρχονται  τελικά από καιρού σε καιρό μάλλον για να μας θυμίζουν τις προτεραιότητες μας και να αποκαθιστούν τις ισοροπίες, το μόνο που μετράει πραγματικά είναι οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας, το απόθεμα αγάπης που υπάρχει στην ζωή μας και η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και που πάντα, είναι μεγαλύτερη από αυτή που νομίζουμε...  

Γιατί τελικά, όταν έρθει η ώρα που οι πόρτες θα κλείσουν και τα φώτα θα σβήσουν και θα μείνουμε μόνοι μας, εμείς και ο εαυτός μας, αυτό που θα τα κάνει όλα καλύτερα, πιο ζεστά, πιο φωτεινά και πιο αισιόδοξα, είναι η γνώση και η βεβαιότητα πως ακόμα και μέσα στην μεγαλύτερη μας μοναξιά, θα έχουμε πάντα παρέα τον απόηχο από τα γέλια, και την αίσθηση της αγάπης που έχουμε μοιράσει και μοιραστεί με εκείνους που ήρθαν κάποτε στην ζωή μας για να μείνουν για πάντα.. Καληνύχτα σας...