Τα παιδιά μας, και όλα τα υπόλοιπα...

Σήμερα ξύπνησα νωρίς, ο Άρις ξεκινάει πρώτη μέρα μαθήματα στην σχολή του και το έχω σαν γούρι να του δίνω ένα φιλί και μια αγκαλιά μεγάλη για καλή αρχή... Είναι από τα λίγα πράγματα που μπορώ να κάνω ακόμα σαν μανούλα τώρα που μεγάλωσε και η σχέση μας αλλάζει... Και δεν λέω, είναι υπέροχο που είμαστε φίλοι και που με εμπιστεύεται και που μου λέει τα δικά του, είναι υπέροχο που βγαίνουμε για καφέδες και ποτά καμιά φορά και καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι, και που μας καταδέχεται και σε καμιά βραδινή έξοδο μια δυο φορές τον χρόνο ειδικά αν είναι στην Σπονδή ή το Matsuhisa που τα λατρεύει, αλλά η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει η εποχή που ήταν το λουκουμάκι μου, και αυτό το πρωινό φιλί της καλής αρχής είναι ότι πιο κοντά έχω σε εκείνα τα άλλα πρωινά που πέρασαν ανεπιστρεπτί και τον ετοίμαζα για το σχολείο... 

Σκεπτόμουν εχτές διαβάζοντας την απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Άμφισσας για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πριν από δύο χρόνια, ότι τα ισόβια είναι ένα closure μεν, αλλά μικρή και πικρή δικαίωση τόσο για το παιδάκι που έφυγε τόσο άδικα τόσο νωρίς, όσο και για την οικογένεια του που έμεινε πίσω.. Πως αξιολογείς την απώλεια ενός παιδιού? Ένα θάνατο που έρχεται να ανατρέψει την ισορροπία της φύσης που θέλει τους γονείς να φεύγουν πριν από τα παιδιά τους, και μια ζωή που συνεχίζεται γι΄ αυτούς που κάθε μέρα θα ξυπνάνε και θα κοιμούνται με την βεβαιότητα πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ποτέ πια? Δεκαοκτώ χρόνια μετράνε τα ισόβια στην χώρα μας.. Ή ίσως και δεκατρία... Δεν ξέρω τι δικαιοσύνη είναι αυτή, δεν ξέρω βέβαια και αν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο το συγκεκριμένο δικαστήριο.. Αυτό που ξέρω είναι πως σε καμιά γλώσσα στον κόσμο δεν υπαρχει λέξη που να περιγράφει τον γονιό που χάνει το παιδί του... Ο άντρας που χάνει την γυναίκα του είναι χήρος, η γυναίκα που χάνει τον άντρα της είναι χήρα, το παιδί που χάνει τον γονιό του είναι ορφανό... Το να χάνεις το παιδί σου όμως είναι τόσο αποτρόπαιο, τόσο σκληρό και τόσο έξω από κάθε λογική που δεν υπάρχει καν λέξη που να το εκφράζει... Και αυτό νομίζω πως είναι ένας apropriate επίλογος για μια πολύ πικρή στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας, και μια μικρή - και παντελώς άχρηστη ελπίζω- υπενθύμιση σε όλους εμάς που είμαστε γονείς, για το πόσο σημαντικά είναι τα παιδιά μας... Και αυτή η αγκαλιά και η καλημέρα που έχουμε την απίστευτη τύχη και ευτυχία να μπορούμε να τους λέμε το πρωί... 

Πίσω στα απλά και ευλογημένα καθημερινά μας, εχτές το βράδυ βλέποντας το Νησί στο Mega και ειδικά την τελευταία σκηνή εκεί στην βάρκα, συνειδητοποίησα πως όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα μόνο πενήντα χρόνια πριν... Απίστευτο το πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα, δεν είναι? Και βέβαια, προβλέπεται δάκρυ κορόμηλο κάθε Δευτέρα βράδυ άμα συνεχίσει έτσι το έργο - αχ βρε Αιμίλιε μεγάλη η χάρη σου- και ευτυχώς που αμέσως μετά έχει Master Chef ή Αρβύλες, να ξεχνιόμαστε ανάλογα με τα γούστα και τις προτιμήσεις μας και να πηγαίνουν τα φαρμάκια κάτω.. Εγώ εχτές προτίμησα τον Αντώνη και την παρέα του που τους είχα επιθυμήσει - θα το δω σήμερα το απόγευμα σε επανάληψη το Master Chef- και ελπίζω να ήταν το τρακ της πρώτης φοράς και να βρουν γρήγορα τους ρυθμούς τους γιατί ήταν κάπως αμήχανο το θέμα... Όπως και ο Θέμος αμέσως μετά άλλωστε... Τέλος πάντων, θα τα πούμε και τα τηλεοπτικά εκτενώς όταν έχουμε πληρέστερη εικόνα, οπότε προς το παρόν πάω να φτιάξω καφέ και να δω λίγο πρωινά πριν ξεκινήσω τις διάφορες δουλειές της μέρας..
Εχτές μαγείρεψα κιόλας, μια δικής μου έμπνευσης μακαρονάδα με κιμά και λουκάνικα και έχω leftovers για το μεσημέρι οπότε είναι ταχτοποιημένα τα αγόρια, και έτσι, η μέρα είναι δική μου.. Και θα την εκμεταλευτώ φυσικά, με τον καλύτερο τρόπο...  Που σημαίνει among others πως θα πάω Βαγγέλη για μποτέ... Καλημέρες και φιλιά...

UPDATE: Επειδή είχε πολλή επιτυχία στο Facebook, άντε να κάνω και εδώ λίγη διαφήμιση στον αγαπημένο μου φίλο και hair stylist... Το σωστό το κούρεμα τρεις μήνες μετά δείχνει ακόμα τέλειο... :-)))

Υ.Γ. Την φωτογραφία αυτή του Άρι την έχω ανεβάσει κι άλλες φορές αλλά είναι από τις λατρεμένες μου.. Όταν μιλάω ή σκέφτομαι το παιδί μου αυτή την εικόνα έχω στο μυαλό μου, ακόμα και σήμερα που κοντεύει να κλείσει τα δεκαεννιά.. Για μένα, θα είναι πάντα το λουκουμάκι μου...:-) Και το τραγουδάκι που ντύνει το σημερινό ποστ αφιερωμένο στα παιδιά επίσης... Διονύσης Σαββόπουλος και αγαπημένες μουσικές για πάντα...