Η καθημερινότητα μου....

Ξυπνάω αργά και χουζουρεύω για ώρα πολλή στο κρεβάτι μου, κουκουλωμένη, με τα πατζούρια ανοιχτά να αφήνουν τον ήλιο να γεμίζει το δωμάτιο με φως... Στο κομοδίνο δίπλα μου, πάνω στην στοίβα με τα αδιάβαστα βιβλία μου, μου κάνουν μόνιμα παρέα το πρώτο πάνινο παιχνίδι του Άρι -ένα γουρουνάκι με μισομασημένο αφτί - και  ο Ιππόλυτος, ένας λούτρινος λάγος - μασκότ του παρισινού  le Bristol...

Πίνω αρωματικό καφέ με μπισκότα sable και μελετάω προσεκτικά μια συνταγή, θέλω να δοκιμάσω να φτιάξω και εγώ  δικά μου, και λίγο πριν τις γιορτές να χρησιμοποιήσω επιτέλους τα χριστουγεννιάτικα κουπάτ μου, ετοιμάζοντας σακουλάκια με home made λιχουδιές για τους φίλους μου...

Χαζεύω μαγειρικές εκπομπές κουλουριασμένη στον καναπέ  και γελάω με τα σχόλια του Μάνου δίπλα μου... Ξέρει τους κριτές και των δύο show, και κάποιους από τους παίκτες του ενός και μου εξηγεί όλα τα ντεσού ξεκαρδισμένος.. Στο επεισόδιο του Master Chef που θα κάνει guest εμφάνιση- μάλλον την εβδομάδα που μας έρχεται-  ετοιμάζομαι να καλέσω στο σπίτι τους κολλητούς μας και να οργανώσω βραδιά τηλεόρασης - delivery... Νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος για να παρακολουθεί κανείς τέτοιου είδους εκπομπές είναι με καλή παρέα, παγωμένες μπύρες και σουβλάκια ή πίτσες...

Μαγειρεύω όλο και συχνότερα, παραγγέλνω σε φίλους που πηγαινοέρχονται στο Λονδίνο υλικά που δεν βρίσκω εδώ - ο Βαγγέλης μου έφερε χτες μόλις pork lard- και δοκιμάζω καινούριες συνταγές από το Delicious.. Τις επόμενες μέρες σειρά έχουν οι beef and  ale raised  pies που έχω υποσχεθεί στον Μάνο και τις περιμένει πως και πως  αλλά και τα δικά μου αγαπημένα Scotch eggs που ακόμα δεν αξιώθηκα να φτιάξω... Πιο πολύ και από το μαγείρεμα μου αρέσει το μετά.. Το σπίτι που μυρίζει λιχουδιές, τα χαμόγελα των αγοριών μου όταν τρώμε όλοι μαζί ανταλάσσοντας τα νέα της ημέρας,  η μουσούδα του Droopy που περιμένει να έρθει η ώρα που θα δοκιμάσει και αυτός την μπουκιά που του αναλογεί και αυτή η σπιτίσια αίσθηση που δίνει ζωή και φως στο περιβάλλον γύρω μου...

Ετοιμάζω λίστες με τα πράγματα που θέλω να ψωνίσω.. Από τα μαγαζία της πόλης αλλά και από τα ταξίδια μας των επόμενων μηνών... Μαχαιροπήρουνα σε διάφορα σχέδια και χρώματα για να κάνω παράξενους συνδιασμούς στο table setting, ατομικές κοκοτιέρες, αξεσουάρ τσαγιού για το afternoon tea που ετοιμάζομαι να οργανώσω for girls only, χρώματα ζαχαροπλαστικής και χαρτάκια για τα cupcakes μου, αρωματικά κεριά και ένα ακόμα σετ από χρωματιστά κρυστάλλινα ποτήρια με πόδι... Οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά, έτσι δεν λέγαμε? Και εγώ λατρεύω τις λεπτομέρειες και τις αναζητώ με πάθος.. Παντού...

Γράφω σελίδες ολόκληρες, συνεχώς.. Τα κεφάλαια του βιβλίου μου μπερδεύονται με τις σκέψεις μου και τις προσωπικές μου ιστορίες, όλα όσα θα ήθελα αλλά δεν μπορώ ή δεν θέλω να πω βρίσκουν δίεξοδο από το μυαλό μου στους ηλεκτρονικούς φακέλους του Word μου και εκτονώνομαι μαγικά... Υπάρχει και μια ζωή πέρα από την ζωή μου, μέσα στο κεφάλι μου κυρίως, πράγματα που θέλω, που σκέφτομαι, που ζυγίζω στο μυαλό και την καρδιά μου, αποφάσεις που μένουν να παρθούν και βήματα που μένουν να γίνουν... Και το γράψιμο βοηθάει, πάντα με βοηθούσε, για να μπαίνουν όλα σε μια σειρά...

Όπως και οι κουβέντες με φίλους φυσικά, η καλύτερη ψυχοθεραπεία ever μετά τον Γιάννη.. Καφέδες με την Μαρία, την Μάρθα, την Σοφία και την Ελένη στην Παλιά Αγορά, το Golden Hall και το Common Secret, τηλέφωνα με την Γεωργία και την Doris που είναι μακριά, εξομολογήσεις και μαθήματα ιδιωτικής λογικής με την Λιάνα, συμβουλές από καρδιάς από τον Στέλιο και τον Ζαννή...Και γέλια πολλά, και δάκρυα ακόμα περισσότερα και τελικά η ανακουφιστική βεβαιότητα πως όσο υπάρχουν οι φίλοι της καρδιάς μου, όλα γίνονται και λύνονται..

Και τα βράδια, η αγκαλιά του Μάνου και η παρουσία του Άρι γιατρεύουν όλες τις πληγές και ανακουφίζουν όλους τους φόβους... Είμαστε γερή ομάδα, δυνατή και αγαπημένη, και στα δύσκολα και στα εύκολα... Η καλύτερη που ξέρω... Και μένουμε ομάδα όπου και αν μας οδηγούν η ζωή, τα βήματα μας, οι δυνάμεις και οι αδυναμίες μας.. Πάντα, στο τέλος της μέρας, στο τέλος όλων, διαλέγουμε να μένουμε όλοι μαζί... Ακόμα... Ακόμα και ο Άρις που ξεκινάει τώρα το υπέροχο ταξίδι του στο μέλλον, επιλέγει να πατάει με το ένα πόδι στην κοινή μας ζωή, κυρίως πιστεύω και ελπίζω γιατί εδώ νοιώθει ασφαλής και ταυτόχρονα ελεύθερος... Ξέρει πως μπορεί να πάρει την φόρα που χρειάζεται, να πετάξει όσο μακριά θέλει για να κυνηγήσει και να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα του, αλλά και να επιστρέφει όποτε νοιώσει την ανάγκη και όποτε χρειαστεί σε δυο αγκαλιές που θα τον χωράνε πάντα και δεν θα τον κρίνουν ποτέ... 

Στιγμές από την ζωή μου, σκέψεις, όνειρα, φόβοι... Η καθημερινότητα μου ντυμένη με ένα τραγούδι που με κάνει να χαμογελάω...

Υ.Γ. Πάντα πίστευα πως όταν μοιράζεσαι με κάποιον την καθημερινότητα σου μοιράζεσαι και ένα κομμάτι από την αλήθεια σου.. Γιατί είναι εύκολο να υποκριθούμε περσόνες, και εικόνες, και πράγματα που δεν είμαστε για λίγο... Η καθημερινότητα μας όμως είναι καθρέφτης... Και τους ανθρώπους στους οποίους επιτρέπουμε την είσοδο στο πιο δικό μας κομμάτι της ημέρας και της νύχτας μας, είναι σαν να τους αφήνουμε να μας δουν άβαφτους, ατημέλητους και αγουροξυπνημένους... Σαν να τους ανοίγουμε μια πόρτα στην ζωή μας... Να την αγγίξουν, να την μυρίσουν, να την γευτούν... Και να την ζήσουν μαζί μας, αν τολμάνε, αν αντέχουν και αν θέλουν φυσικά...