Καταιγίδα και comfort food...

(Ο παράδρομος της Κηφισίας τραβηγμένος σήμερα το πρωί από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου....)

Από χτες το βράδυ βρέχει ασταμάτητα... Σήμερα το πρωί ξεκίνησα με μισή καρδιά να κάνω κάποιες δουλειές που δεν χωρούσαν αναβολή και ταλαιπωρήθηκα απίστευτα... Χάος στους δρόμους - οδηγοί κρεμασμένοι από το τιμόνι του αυτοκινήτου τους που σέρνονταν λες και θα άνοιγε από στιγμή σε στιγμή η πόρτα και θα έπεφταν απ΄έξω και άλλοι που έτρεχαν σαν δαιμονισμένοι λούζοντας με λασπόνερα τους πεζούς - χάος στις τράπεζες - στην Εθνική η ουρά έφτανε έξω από την πόρτα και στην Alpha είχε πρόβλημα το on-line- χάος στο σούπερ μάρκετ με νοικοκυρές που γέμιζαν τα καρότσια τους με τρόφιμα λες και περιμένουμε καινούρια κατοχή... Όταν τελικά κατάφερα να επιστρέψω σπίτι, βρεμμένη μέχρι το κόκκαλο αλλά τουλάχιστον in one piece υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως την υπόλοιπη μέρα θα την περνούσα στεγνή και χαλαρή χαζεύοντας τον κατακλυσμό από το παράθυρο...

Έχει και Νησί σήμερα, μην το ξεχνάμε, έχει και Αρβύλες, και Master Chef, τι καλύτερο πρόγρμαμμα για μια ήρεμη βραδιά στο σπίτι? Λίγο πριν ετοίμασα και ένα από τα αγαπημένα μου comfort foods... Ανακατεύω δύο ειδών κιμμά, μοσχαρίσιο και χοιρινό, περίπου ένα κιλό σύνολο, προσθέτω ένα κρεμμύδι ψιλοκομμένο, αλάτι, πιπέρι, δύο αυγά, λίγο λάδι, λίγο ξύδι, μια κουταλιά της σούπας μουστάρδα, ρίγανη και σκορδόσκονη και αφήνω το μείγμα στο ψυγείο για μισή ώρα.. Μετά το πλάθω σε ωραία, στρουμπουλά μπιφτέκια που τα βάζω σε ένα ταψί με ελάχιστο λάδι, πατάτες κομμένες κυδωνάτες που τις αλατοπιπερώνω καλά, ρίχνω από πάνω ρίγανη, σκορδόσκονη, ελάχιστο βούτυρο (οκ, το ξέρω πως δεν είναι υγειινό αλλά κάνει τις πατάτες λουκουμένιες) και λίγο νερό, σκεπάζω με αλουμινόχαρτο και ψήνω το φαγητό μου στους 200 βαθμούς για μια ώρα.. Μετά βγάζω το αλουμινόχαρτο, αναποδογυρίζω προσεκτικά τα μπιφτέκια και τα αφήνω να ψηθούν για τουλάχιστον μια ώρα ακόμα, μέχρι να ροδοκοκκινήσουν και οι πατάτες να γίνουν τραγανές.. Όταν είναι σχεδόν έτοιμα κόβω κομμάτια από εξαιρετικής ποιόητας κασέρι και τα ρίχνω πάνω στις πατάτες μέχρι να λιώσει το τυρί... Είναι το τέλειο diner για μπροστά στην τηλεόραση και ο Μάνος θα βρει σίγουρα ένα καλό κόκκινο κρασί στην κάβα του για να το συνοδέψουμε..  

(Κερί με άρωμα σύκο, γαλλικά τριαντάφυλλα, μπισκότα κανέλας και φλυτζανάκι φιν φον που περιμένει να γεμίσει με τσάι...)

Στο μεταξύ τα αναμμένα μου κεριά κάνουν το σπίτι να μοσχοβολάει και η κουβερτούλα μου προχωράει ολοταχώς σε πλήρη συγχρονισμό με τον καιρό που όσο πάει και χαλάει, αφήστε που το πλέξιμο ταιριάζει απόλυτα με τα βροχερά απογεύματα και τα επεισόδια του Πουαρώ που βλέπουμε στο DVD... Κάτι τέτοιες μέρες, που έξω βρέχει και εμείς είμαστε όλοι στο σπίτι, νομίζω πως είναι η επιτομή της ευτυχίας... Χαζεύω τον Άρι που μιλάει μέσω Skype με τον κολλητό του που σπουδάζει στην Αγγλία και γελάνε σαν χαζά, τον Droopy που κοιμάται κουλουριασμένος στο μαξιλάρι του και τον Μάνο που καπνίζει το πούρο του βλέποντας ειδήσεις και νοιώθω την καρδιά μου να γεμίζει... Είμαι happy, happy, happy... "Της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά σε κασσέτες γραμμένα" τραγουδούσε κάποτε η Άλκηστις, όμως νομίζω πως είναι και αυτή η αίσθηση του ότι αγαπάς και σ΄αγαπάνε και έτσι, όλα, μα όλα, είναι καλά... 

Και τελικά, όπως έλεγα κάποια στιγμή σε μια φίλη το πρωί, όλα μέσα στο μυαλό μας είναι.. Και μέσα στην καρδιά μας φυσικά.. Και τους ανθρώπους της ζωής μου - εκείνους που βοηθάνε με την παρουσία τους να κρατάω το μυαλό και την καρδιά μου γεμάτα, και να είμαι καλά, χαρούμενη και ευτυχισμένη - θέλω πάντα να τους ευχαριστώ και να τους λέω πόσο πολύ τους αγαπάω και πόσο πολύτιμοι είναι για μένα... Δεν θα μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες... Εκείνοι ξέρουν όλα τα πως.. Και τα γιατί... 

Υ.Γ. Αφιερωμένο στην Χαρά που μου άφησε ένα σχόλιο... Ξέρω πάρα πολύ καλά πως είναι να περιμένεις να ξαναγίνει η ζωή σου νορμάλ για να χαρείς τις απλές στιγμές που όταν τις χάνεις ανακαλύπτεις πως είναι οι σημαντικότερες στην ζωή.. Υπήρξε μια εποχή και στην δική μου ζωή που έμεινα μακριά από όσα  και όσους αγαπούσα, και που μετρούσα τις ώρες κυριολεκτικά για να ξαναβρεθώ μαζί τους... Και που ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά αργά.. Θυμάμαι πως κοίταζα τα φωτισμένα παράθυρα άνγωστων σπιτιών και προσπαθούσα να μαντέψω τις ιστορίες των ενοίκων τους.. Και πως τα φωτάκια ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου μερικά μέτρα απέναντι από το δικό μου παράθυρο έγιναν το καταφύγιο μου, ο νοερός μου παράδεισος για τα πιο δύσκολα χριστούγεννα της ζωής μου... Δεν θέλω να παραστήσω το κοριτσάκι με τα σπίρτα.. Θέλω μόνο να σου πω ότι όλα περνάνε και μας αφήνουν πιο δυνατούς και πιο ώριμους.. Και κυρίως, πιο ευγνώμονες για όσα μας δίνει η ζωή... Καληνύχτα...