Είναι πραγματικά παράξενο το πως αλλάζουν οι συνθήκες της ζωής μας... Χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς προειδοποίηση, έτσι ξαφνικά, η γη αρχίζει πάλι να γυρίζει.. Το νοιώθω πολύ έντονα τις τελευταίες μέρες, εκεί που αισθανόμουν για τόσον καιρό μετέωρη, σαν πρωταγωνίστρια σε ταινία του Αγγελόπουλου, ήρθε ένα σπρώξιμο από το πουθενά και όλα άλλαξαν.. Δεν ξέρω αν είναι το αποτέλεσμα των τελευταίων δύσκολων εμπειριών μου, αν είναι η γνώση που μαζεύεις τελικά μέσα από διάφορα πράγματα που δεν μπορείς να τα αξιολογήσεις ακριβώς την ώρα που συμβαίνουν αλλά αφήνουν μέσα σου τα χνάρια τους και κάποια στιγμή, όταν κατασταλάξεις αντιλαμβάνεσαι τα πως και τα γιατί, δεν ξέρω καν αν είχα πραγματική συμμετοχή στις εξελίξεις ετούτη την φορά ή αν απλώς ακολούθησα την ροή της ζωής και των γεγονότων, πάντως, όπως και να έχει, είμαι ευτυχισμένη... Είμαι καλά, νοιώθω γεμάτη και σίγουρη και τα πρωινά, όταν ξυπνάω, χαμογελάω στον εαυτό μου στον καθρέφτη..
Είναι πολλά που θα ήθελα να μοιραστώ μαζι σας αλλά καμιά φορά η επωνυμία του blog λειτουργεί και σαν τροχοπέδη.. Γιατί χρειάζεται να "λογοκρίνω" αυτά που θέλω να γράψω ειδικά όταν δεν αφορούν μόνο εμένα, και γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που νοιώθω πως είναι καλύτερα να περιμένω και να αφομοιώσω εγώ πρώτα αυτά που μου συμβαίνουν και μετά να τα μοιραστώ... Έτσι, κάνω σχέδια, ονειρεύομαι, περνάω στιγμές και χρόνο με ανθρώπους που αγαπώ πολύ, χαίρομαι την οικογένεια μου και τους πολύ δικούς μου ανθρώπους, αφήνομαι ξανά να παρασυρθώ από την ζωή και τις εξελίξεις της με ενθουσιασμό πρωτόγνωρο και μαθαίνω διαρκώς καινούρια πράγματα, με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο... Και κυρίως, γελάω πολύ... Και χαίρομαι τις στιγμές που ζω, και ξεχνάω εκείνες που μου ξέφυγαν και όλα γύρω μου μοιάζουν πιο φωτεινά, πιο όμορφα και πιο ενδιαφέροντα... Άλλωστε είναι και η εποχή που ευνοεί τις ευχάριστες αναμονές... Έρχονται αργίες και γιορτές, έρχονται ταξίδια και μαζώξεις, έρχονται φίλοι από μακριά, έρχονται καινούριες δουλειές... Ακόμα και καινούριες συγκινήσεις... Η ζωή προχωράει και εγώ τρέχω να την προλάβω και νοιώθω να πετάω... Και μπορεί να κρατάω για μένα αυτά που πρέπει να κρατήσω για να τα προστατέψω και να προστατευτώ, αλλά όπως πάντα, ένα κομμάτι της καθημερινότητας μου είναι ανοιχτό, ορθάνοιχτο, για τους φίλους και τους αναγνώστες αυτού του blog... Και αυτό το ποστ στα μέσα ενός πολύ δύσκολου για πολλούς από μας μήνα, είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς γενικά αλλά και σε εκείνους που ξέρω πως το χρειάζονται ειδικότερα.. Στην Μίνα, στον Πέτρο, στον Ζαννή, στην Μαρία, στην Σοφία,στον Δημήτρη και την Luciana, αλλά και στον Μάνο και σε μένα , σε όσους περάσαμε και σε όσους συνεχίζουν να περνάνε τα δύσκολα αλλά τα καλύτερα είναι πια μπροστά μας...
Η ζωή είναι τόσο όμορφη που είναι πάντα μια απόλαυση να την ζούμε όσο πιο έντονα και όσο πιο τολμηρά μπορούμε.. Και αν είναι να μετανοιώσουμε για κάτι, ας μετανοιώσουμε για τα ρίσκα που πήραμε και όχι γι΄αυτά που μας τρόμαξαν και τα αφήσαμε να περάσουν.. Και αν είναι να είμαστε περήφανοι για κάτι, ας είμαστε για τις μάχες που δώσαμε, ακόμα και για τις απώλειες τους, και όχι γιατί προτιμήσαμε την σιγουριά του δεδομένου και του εύκολου... Στον απολογισμό, να είμαστε όλοι στην μεριά εκείνων που έζησαν.. Και ρίσκαραν, και πάλεψαν... Με πάθος.. Αυτό εύχομαι σε όλους μας... Γιατί μόνο έτσι θα μετράμε σημάδια και όχι ουλές... Και επειδή αύριο δεν θα προλάβω να σας γράψω κάτι καινούριο, εύχομαι η εβδομάδα που έρχεται να είναι γελαστή, τυχερή και χαρούμενη... Και φυσικά ροζ... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...
(Ανοιξιάτικες πεόνιες, καθρέφτες και κρυστάλλινες καράφες...)
Η φωτογραφίες σήμερα είναι ένα παράθυρο στην καθημερινότητα μου.. Δυο κοντινά κλικ - ένα χειμωνιάτικο και ένα ανοιξιάτικο- στον χώρο μου, στην αισθητική και στα γούστα μου... Και τις βρίσκω απόλυτα ταιριαστές γιατί εμένα τουλάχιστον μου βγάζουν μια ηρεμία και μια αισιοδοξία που χαρακτηρίζουν το τωρινό μου mood ακριβώς.. Άλλωστε, η ζωή μας ολόκληρη είναι μια σειρά από λεπτομέρειες, έτσι δεν είναι? Και είναι στο χέρι μας, αλλά κυρίως στο μυαλό μας, να δημιουργούμε τις λεπτομέρειες και τις στιγμές που ονειρευόμαστε και να επικεντρωνόμαστε σε αυτές... Enjoy...Your life...:-)
15 comments:
Για μενα που το διαβαζω Κυριακη πωϊ λειτουργει σαν ενεση αισιοδοξιας. Και καλημερα παρεπιπτοντως Ευακι! Το τελευταιο που ειπες αξιζει οσο τιποτε αλλο. Η ζωη ειναι μικρη και αν χαμογελασει πρεπει να της χαμογελασουμε κι εμεις. Να μη χανονται τετοιες στιγμες. Καλη συνεχεια ροζ Κυριακης.
Υ.Γ. Καλα οι πεονιες φανταζομαι θα ειναι απο ανοιξιατικες φωτογραφιες. Το τελειο λουλουδι! Σε ολες τις αποχρωσεις του ροζ. Φιλακια!
Ωραίο αισιόδοξο ποστ. Γεμάτο από σένα που έχεις την ιδιότητα να μας παρασύρεις όλους στους ρυθμούς και τα κέφια σου και το ξέρεις.Καλημέρα!
Ο γνωστός
ε ναι!! η ζωή είναι ωραία και συναρπαστική με τα όλα της που φέρνει και τα κάτω και τα πάνω.
και οι πεόνιες είναι τόσο πανέμορφες, τόσο ντελικάτες όπως ακριβώς και η ζωή :)
φιλάκια πολλά μπουμπού μου
sunshine, Told you how much I love you ?
η 'αμίλητη' φίλη σου
φιλιά και εύχομαι να έρθει μια εβδομάδα γεμάτη υπέροχα νέα.
Καλά την πρώτη φωτο, αν δεν είχα την μπουμπού, ίσα που θα την έκανα και desktop!!!
Η ζωή είναι στιγμές - το έχω πει η σοφή προ πολλού... αλλά το ξεχνάμε συνέχεια ρε γαμώτο :))
Φιλιά πολλά, πολλά!
Αυτό θα πει ροζ! Ωραίο και τόσο αισιόδοξο ποστ που κατάφερε να με παρασύρει!Και συμφωνώ όσο δεν πάει σε αυτό που λες για τις λεπτομέρειες και τις στιγμές στο τέλος...Έτσι είναι, φτιαχνοντας τις λεπτομέρειες βλέπεις τελικά σιγά σιγά να φτιάχνει και το σύνολο!
Να έχεις μια υπέροχα χαμογελαστή εβδομάδα! :)
Θυμασαι που σου ειπα πως θα σου κανει καλο ολο αυτο????
ειναι απιστευτη η ηρεμια
και η γαληνη
που σε κυριευουν οταν καταλαγιασει
το σοκ
(γινονται ολα ..τοσο μα τοσο γρηγορα..)
και τοτε καταλαβαινεις
ποσα αχρηστα πραγματα κανεις
στη ζωη και χανεις χρονο πολυτιμο
-απο τα αλλα ..
υπεροχη η τελευταια φωτο !!!
Αρχίζεις να θυμίζεις τον παλιό καλό εαυτό σου και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Σε είχα επιθυμήσει.
Α.
Άμα γράφεις τέτοια κι έτσι, Fevisτικα, ζηλεύω, πώς ζηλεύω, τον τρόπο που βιώνεις τα πράγματα!
;-)
Τι ωραίο ποστάκι, φεβίστικο, οικείο, αισιόδοξο...
Τα νέα θα είναι όπως τα θέλεις, το ξέρω, το νοιώθω...
Ισως να πάρει λίγο καιρό παραπάνω (που δεν το νομίζω!) αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ποθούμενο και μάλιστα σύντομα!
(σαν χαρτορίχτρα μιλάω τώρα αλλά εγώ έτσι πιστεύω, έτσι ελπίζω και έτσι στέλνω την θετική μου αύρα σε αυτά που επιζητούμε...)
Mou aresei auto to setting me to louloudi boutoniera epano. Akoma perissotero mou aresei pou vriskeis xana tin xara sou kai tin aisiodoxia sou. Afto to xamogelo min xexnas einai pou se kanei apo Evi Evoula.
Z. opos Zorro
Μμμμ, γαλλική τσαγέρα του 19ου αιώνα. Η μαντάμ Ισαάκ Περριέ αυτοπροσώπως είναι η μαμά σας; :)
Αλλο ένα ασημένιο να ανεβάσεις και θα τα βγάλω να στολισω και εγω τα δικα μου :)
Πολυ χαιρομαι για σενα, πολυ πολυ!
δεσποινάριον@ Ναι φιλενάδα μου.. Είναι ανοιξιάτικη φωτογραφία και οι πεόνιες που δυστυχώς τις βρίσκω μόνο σε ορισμένα ανθοπωλεία, είναι από τα πιο αγαπημένα μου λουλούδια.. Φιλιά πολλά...
Ο γνωστός@ Μακάρι να μπορώ όντως να παρασύρω εκείνους που θέλω στους ρυθμούς μου..:-))
Τζίτζι@ Ναι, ναι.. Λατρεμένες, λεπτεπίλεπτες και ο ορισμός του φιν φον...Φιλάκια..:-))
So_Far@ More than once φίλη μου..:-)
wintersea@Ναι είναι πολύ όμορφη όντως... Όσο για τις σοφίες.. Πάντα τις ξεχνάμε αν το καλοσκεφτείς..:-)
Chrysoulaki@Οι λεπτομέρειες είναι το μυστικό για μια όμορφη ζωή.. Και όσο πιο πολύ σημασία τους δίνουμε, τόσο πιο κοντά μας φέρνουμε ανθρώπους και γεγονότα..:-))
Talisker@ Θυμάμαι φιλενάδα μου και έχεις δίκιο... Καταλαβαίνεις και τα χρήσιμα όμως και αυτό είναι ένα ακόμα μεγάλο κέρδος..:-)
Α@:-)
Asteroid@Φιλιά Γιάννη μου...:-)
elekat@ Φεβίστικο ε? Μου αρέσει αυτή η καινούρια ορολογία..:-)))
Z@opos Zorro@ Μπουτονιέρα το γαλλικό μου τριαντάφυλλο? Μα τι πεζότης ο μον ντιέ! Έχε χάρη που εσύ ειδικά με λες πάντα Ευούλα... Σε φιλώ μωρό μου..:-))
Ανώνυμος@ Συνήθως απαντάω κάτι witty και χαριτωμένο σε κάτι τέτοιες κρυάδες αλλά σήμερα βαριέμαι και να ασχοληθώ..Πάντως αν σκοπεύετε να ασοληθείτε με τις αντίκες, καλύτερα να σκεφτείτε κάτι άλλο γιατί αυτό δεν το έχετε καθόλου..
φάβα@ Να τα βγάλεις να δημιουργήσουμε trend... :-)))
Post a Comment